*
-yok be oğlum, keyfine bak, hem biz de gezmiş oluruz. diyerek arabaya bindi mert.
rahatlamıştım.
ben de yerime oturdum.
hafif arkaya doğru dönerek
-bu güneş hanım, bu da onun dünyalar güzeli kızı merve. dedim
-ben de mert, avukatım. dedi her zamanki gibi kasım kasım.
mert'in kibar hareketleri güneş'i rahatlatmıştı.
merve zaten kendi şebek dünyasındaydı.
sürdüm beyoğlu'na doğru.
beşiktaş tarafından gidip akm'nin oraya çıkmıştım.
güneş evin yolunu tarif ediyordu bize.
derken biraz ilerde durmamı söyledi mert.
-hayırdır abi. dedim
-buraya kadar gelmişken ben de bi kuzene uğrayayım, burda oturuyor. dedi yol üstündeki eski binaya göstererek.
-iyi abi, sen bilirsin, dönerken alırım seni. dedim
-tamamdır. dedi
-iyi akşamlar size de, tanıştığıma çok memnun oldum. diye arka tarafa selam vererek indi arabadan mert.
mert harbiden kuzenini görmek için mi, yoksa bi şeyler sezip de bizi yalnız bırakmak için mi yapmıştı bu hareketi harbiden bilmiyordum ama bu da kaderimin bir parçasıydı.
trt binasının ordan sola yukarı çıkıp şimdiki isparkın oraya geldik.
ara sokaklardan birine girdik.
-burası. dedi biraz sonra güneş.
3. binanın önünde durduk.
kadın nezaketen de olsa
-borcumuz ne kadar. dedi.
arkaya dönüp mervenin yanaklarından bi makas aldım.
-işte bu kadar. dedim
güldü güneş.
-çok teşekkür ederiz. dedi
-rica ederim, ne yaptım ki. dedim
-anne ömer amca da bizle gelsin. dedi kız.
"yoh amk" dedim içimden.
ama çocuktu neticede.
anlamazdı.
sevmişti beni ve ayrılmak istemiyordu işte.
ama yukarda bekleyen muhtemel baba "sen kimsin amk" dese ona ne cevap verebilecektim.
-bu seferlik kusura bakmayın ama bu dediğiniz olmaz küçük hanım. dedim annesine de bakıp onay almak istercesine.
ama annesi aynı fikirde değildi benle.
-bu sefer o değil ben ısrar ediyorum, bi kahve yapıp bi teşekkür edebilmeyi çok görmezsiniz bize sanırım. dedim
-ama olmaz ki. dedim harbiden çekinerek.
-üzülme kızım dedi. güneş üzülmeyen kızının saçlarını okşayıp yalandan.
resmen kızını koz olarak kullanıyordu.
ama bunu da art niyetle değil, gülerek yapıyordu.
-peki. dedim daha fazla uzatmayarak.
beyoğlu'nda ara sokak, araba koyacak yer bulmak ne mümkün.
bi kaç tur attıktan sonra eve yakın bi yerde buldum park yeri.
arabayı park ettim ve indik arabadan.
yürüyerek çıktık eski binadaki 5. kata.
kadın zile basmak yerine anahtarla açtı kapıyı.

*
evde kimsenin olmayışı rahatlatmıştı beni.
güneş'in kocasının nerde olduğunu henüz bilmiyordum.
girdik eve.
çok şirin ama küçük ve eski bir evdi.
sayabildiğim kadarıyla ev 1+1'di.
bekar için uygun olan bu ev çocuklu bir aile için küçük bir evdi.
güneş kahveleri yapmak için mutfağa girdiğinde merve koltukta uyuyakaldı.
yanında duran çarşafla üstünü örttüm merve'nin.
sonra güneş geldi yapmış olduğu kahvelerle.
evli bir kadın olduğu için alıcı bi gözle asla bakmasam da artık muhabbetimiz olduğu için yüzüne, gözlerine bakabiliyordum çekinmeden.
tertemiz bir yüzü vardı güneş'in.
-siz nerde oturuyorsunuz. diye muhabbet açtı güneş kahvelerimizi içerken.
-izmit. dedim
-ee burda ne işiniz var ayıptır sorması. dedi
-mert'i almaya gelmiştim. dedim
-biz de arada kaynadık dese ne. dedi merve'yi uyandırmamak için sessizce gülerek.
sonra gözüm güneş'in parmaklarına takıldı.
yüzük falan yoktu parmaklarında.
ama yanlış anlaşılır diye sormadım tabiki de.
biraz sonra kendi açtı konusunu.
-eşimle boşandıktan sonra biz de buraya taşındık kızımla işte, eski ve pahalı bi yer olmasına rağmen okulum hemen arka sokakta, yakın diye burda tuttuk evi. dedi
-öğretmen misiniz. dedim
-evet, sınıf öğretmeniyim. dedi
-ne güzel. dedim
-sizin düğün ne zaman peki. dedi sağ elimin yüzük parmağında takılı yüzüğü göstererek.
güldüm.
acı acı güldüm beyler.
-hiç bi zaman. dedim o an yüzüğü çıkartıp.
güneş şaşırmıştı.
-nişan yüzüğü değil mi o. dedi
-söz yüzüğü, nişanım 2 gün sonraydı. dedim
-sonraydı derken? dedi
-uzun hikaye güneş. dedim
-benim uykum yok, merve uyudu, mert bey'den ses çıkmadı, yarın da cumartesi, bence şartlar uygun, seni dinliyorum. dedi
çok tatlı bir uslubu vardı güneş'in, ısrar ederken bile insanı sıkmayan boğmayan bir üsluptu bu.
belki de öğretmen olmasından kaynaklanıyordu.
muhabbetin başında sizli bizli konuşurken derin mevzular açıldıkça bazen ömer'e güneş'e, bazen de sana bana döndü hitap şeklimiz.
belki de ihtiyacım olduğu için başladım anlatmaya.
ilk günden başladım hem de,
o eşyaları taşıdığım günden,
ali'den dayak yediğim günden,
sahildeki ilk öpüşmemizden,
eylül'ün gidişlerinde,
prensesin günlüğünden,
her şeyden bahsettim güneş'e.
tanımadığım birine karşı bunları bu kadar rahat anlatabileceğimi gerçekten de bilmiyorum.
işin garibi çok da iyi gelmişti.
rahatlamıştım.
yaklaşık 2 saat sürdü geride bıraktığımız 7 yılı özetlemem.