*
elemanın biri ali'yi binanın koridorundaki duvara dayamış boğazını sıkıyordu.
herif, ali ile aynı boydaydı ama güçlü olduğu ali'yi tek eliyle zapt edişinden belli oluyordu.
eleman dönüp bana bakmadı ama ali o durumda çevirebildiği kadar kafasını çevirdi.
gözlerime bakıyor, resmen yardım istiyordu bin.
ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.
bir an onları gibtir edip direk eylül'ün yanına çıkmaya yeltendiysem de 2 adım atıp durdum.
yüreğim el vermedi lan binler.
ne olursa olsun sevdiğim kızın kardeşiydi.
bir an bizim selim'in dayak yediğini gördüğümde ne hissettiklerim geldi aklıma.
ali'nin suratı bembeyaz olmuştu.
herif olabildiğine sıkıyordu çocuğun boğazını.
daha fazla dayanamayarak elemanın bileğini tuttum.
bana hiç bakmadan ali'nin boğazını sıktığı eliyle beni itti. acık öte kaydım.
o kısacık arada ali nefes almış, azcık olsa da rahatlamıştı ama eleman ali'yi tekrar yakalamıştı.
-sana soruyorum, Eylül nerde.? diyordu
"annnnanı gibiyim çocuk, Emre bini sensin demek" dedim içimden.
bunu öğrendikten sonra o an beni kimse tutamazdı.
-bırak lan çocuğu. diyerek yakasına yapıştım ve ittirdim Emre binini.
ali, emre'nin elinden kurtulmuştu.
ama nefes almaya, kendine gelmeye çalışıyordu.
eleman çok sağlam bir yumruk salladı bana.
şansımın da yaver gitmesiyle yemeden atlattım.
aynı duvara elemanı dayayıp kafa attım.
önce benden sonra da duvardan yedi.
herif benden bunları beklemediği için afallamıştı.
göz ucuyla "ne zaman el atıcak acaba" diyerek ali'ye baktım.
ali hala derin derin nefes alıyor ölümcül bir şaşkınlık içinde bize bakıyordu.
allah ne verdiyse vuruyordum beyler.
ona vurdukça benim her yerim ağrıyordu ama o an düşüneceğim en son şeydi bu.
eleman da bana bi kaç sağlam vuruş yapmıştı ama bana mısın demedim,
gözüm dönmüştü bi kere amk.
hele dün gece Eylül'ün anlattıklarından sonra...
normalde belki dayak yiyeceğim emre binini o deli cesaretiyle haşat etmiştim.
ılık ılık bi şeyler akıyordu yüzümün sağ tarafından.
ağzıma gelen demir tadı çok değil 1 gün öncesini hatırlattı bana.
ama muhtemelen yeni bi yerim kanamamış dünkü yaralarımdan biri açılmıştı.
eleman binadan kaçar adımlarla dışarı çıktı.
ben de dışarı çıkıp.
-bi daha bu mahalleye geldiğini görmicem lan bin. diye bağırdım arkasından.
ali önce dışarı çıkıp elemanın gidişine baktı, sonra koşar adımlarla ablasının yanına çıktı.
Eylül'ü ben de çok merak ediyordum, dayanamadım çıktım 2. kata.
eylül'ün kapısını çaldım.
açan olmadı.
evde olduğuna emindim ama kapı açılmıyordu.
ısrarla bi daha çaldım kapıyı.
bi süre sonra aralandı kapı.
-eylül iyi misin? demeye kalmadan.
-şimdi zamanı değil ömer, git burdan. dedi Eylül...