*
ama bu sefer annemlere uğramadan dönmeyecektik.
tatil dönüşü tuttuk tarsus'un yolunu.
şehit ishak mahallesine,
o duvarları çatlak mavi kapılı eve geldik,
ananemin evine geldik,
geldiğimiz çok iyi olmuştu. çünkü ananem de artık son zamanlarını yaşıyordu.
onun da gözleri masmaviydi.
ben gözlerimi ondan almıştım.
boncuk nine derlerdi ona mahallede.
önce ben sonra eylül öptü ananemin elini.
ananem beni gördüğüne çok sevinmişti.
-gelin kızımız bu mu. dedi ananem.
-ananeee. diyip utansam da aldırış etmedi ananem.
-evet anane, gelin kızın. dedi eylül göğsünü gere gere.
daha önce aramızda evlilik lafı geçse de ailem tarafından ilk defa gelinleri olarak görülmüştü eylül.
o da ben de çok mutlu olmuştuk.
2 gün kaldık orda.
doya doya vakit geçirdik annemle, ananemle, teyzemlerle.
hepsi de çok sevmişti eylül'ü
veda vakti gelmişti.
ananemin elini öpüp evden çıkacaktık ki herkesi çıkarttı odadan ananem.
bi tek benle eylül kalmıştık ananemin yanında.
ananem bizim de yardımımızla yattığı yataktan kalktı.
yatağın altından eski ve küçük bi sandık çıkarttı.
sandığı açtı.
içinden bir kutu çıkarttı.
kutuyu da açtı,
kutunun içinden bir kolye çıkarttı.
biz "o ne anane" dememiştik ki
-bu kolye, dedenin evlenirken taktığı kolye ömer, ahtım vardı, ilk gelinime takacaktım, ama benim çok vaktim yok, düğününüzü göremem, bunu vermeden gidersem gözüm açık gider. dedi ananem.
ananemin söyledikleri ve ölüm gerçeği bizi üzse de yapacak bi şey yoktu.
bu laftan sonra almamak olmazdı.
ananem bana vermeden kendi elleriyle taktı eylül'e kolyeyi.
ucunda mavi bi boncuk olan, altın, eski ve maddiyatını gibtir et manevi olarak çok ama çok değerli bi kolyeydi bu.
-bu kolyenin adı boncuk, deden boncuğum diye severdi beni hep, o verdi bu kolyeye o ismi. dedi
o kolye o günden sonra eylül'e her baktığımda onu müstakbel eşim olarak görmemi sağlayacaktı.
ananemle sıkı sıkı vedalaşarak ayrıldık o evden. döndük izmit'e.
ben 2. sınıfa başlamıştım eylül okulu bitince yapması gereken stajı yaparken.
başlarda babası karşı gelse de sonra kızını üzmemek için izmit'te ayarlanmıştı eylül'ün stajı.
yakın zaman sonra kaybettik ananemi.
o kolyenin eylül'ün boynunda olması tek tesellimizdi.
ama ölüm allahın emri, defnettik ananemi.
sonra izmit'e döndü annem.
kötü kenan ve mine teyze ailemle tanışmak için bize geldi.
yemeğe davet etmiştik onları.
annem fakir olduğumuz için çekinse de ben ne olursa olsun kendisiyle gurur duyduğumu söyleyerek rahatlatmıştım onu.
onlar kadar olamasa da biz de çok güzel ağırlamıştık onları.
bi şekilde onlar da sevmişti bizi,
şükrettim allaha hep,
çok zor zamanlar geçirdikten sonra sonunda gülüyordu yüzüm.

*
eylül'e her baktığımda evleneceğim kadını görüyor,
sürekli evleneceğimiz günün hayalini kuruyordum.
hayal kurmaktan çılgın bediş'e dönmüştüm amk.
öyle böyle derken 2. sınıfı da bitirmiştim beyler.
ama artık kötü kenan tarafından askerlik baskısı başlamıştı.
sürekli "şu askerliği aradan çıkartsaydın iyiydi" diyip duruyordu.
artık okuyacağıma da inandıkları için okulu dondurup askere gitmem gerektiğini.
nişanın, düğünün artık daha fazla gecikmemesi gerektiğini söylediler.
bu da onların istedikleri gibi olmuştu.
eylül izmit'de başkasının yanında bi hukuk bürosunda çalışıyordu.
okulu dondurup askerliğe başvuru yaptım.
henüz üniversite mezunu olmadığım için uzun dönem yapacaktım.
başvuru ve teslim süreci biraz sıkıntılı geçmişti.
2011 Mayıs'ta aldılar beni askere.
askerden döndüğümde eylül'le evlenmek üzere gittim askere.
eğitim birliği 15. piyade eğitim tugayı samsun merkez
usta birliği 58. topçu tugayı ankara polatlı çıkmıştı.
topçu olarak yapacaktım askerliğimi.
güzel yerlerdi ama sıkıntılı tipler vardı.
çok dayak yedim askerde.
bi çok defa çarşı iznimi yaktılar.
eylül'ü görmek için kullanacağım hakkım olan izni kullandırtmadılar.
çok zor bi 15 ay geçirsem de 2012 Ağustos'ta döndüm askerden.
her şey planlandığı gibi gidiyordu.
evleneceğimiz artık kesin gibi bi şeydi ama formaliteden de olsa istemeye gidildi eylül.
babam yanımızda olmadığı için cemil usta yapmıştı yine babalığını.
almış olduğumuz yüzük ve elimizdeki çiçek ve çikolatalarla gittik eylül'ü istemeye.
eylül'ün üzerinde o parlament mavisi elbisesi vardı.
ananemin verdiği boncuk kolyesiyle ne de güzel yakışmıştı.
benim kolumda ise alzaymır necati'nin eylül'le nişanlanacağımızı duyup önceden vermek istediği nişan hediyesi otomatik longines saat vardı.
iki maneviyatı çok yüksek güzel hediye vardı o gün ikimizde de.
o da en az bizim kadar heyecanlı ve mutluydu.
zor da olsa isteme faslı bitmiş kızı almıştık. yüzükler takıldı.
ellerini öptük kötü kenan, cemil usta, mine teyze ve annemin.
çocuklar gibi şendim ulan beyler,
bu boncuk hiç olmadığı kadar mutluydu o gün.
yıllardır hayalini kurduğum eylül sözlümdü artık.
uzun süre "sözlüm" diye sevdim onu.
ben okula tekrar dönemedim,
artık kızı da aldığımız için kimse baskı da yapmadı.
diploma çok içimde kalsa da alamamıştım, kısmet olmamıştı.
ben bildiğim işi, taksiciliği yapmaya devam ettim.
yıllardır biriktirmiş olduğumu paranın bi kısmını umut'u özel okula yazdırmak bir kısmını da düğünde harcamak için ayırdım.
23 Eylül'de yapılacaktı nişanımız.
gün sayıyorduk adeta. çok mutluyduk lan amk. öyle böyle değildi.
eylül o geçirdiğimiz zor günlerden sonra 1 gün bile yalan söylemedi bana,
ya da ne biliyim en azından ben öyle bildim.
geçen yıllar boyunca bi kaç defa aradı emre.
hiç birini açmadı eylül.
benim konuşmama da izin vermedi eylül tadsızlık çıkmasın diye.
nişanımıza sadece 2 gün kalmıştı ben durakta oturmuş eylül'ün işten gelmesini beklerken.