*
bir süre sonra zor da olsa bıraktık birbirimizi.
duyduğum lafları, o defterde yazılanları sindirmem uzun sürecekti.
-şimdi ne olacak ömer. dedi eylül gözlerimin içine bakıp.
-izmir'e gideceksin. dedim
gözlerindeki umut yerini korkuya bıraktı.
-sınavına girip geçeceksin, sonra da geri döneceksin ve ben kalan 1,5 yılın bir an önce bitmesi için gün sayacağım. dedim
gülüverdi.
o gülünce ben de güldüm her zamanki gibi.
yana yakıla izmir'e otobüs aradık eylül'le.
en yakın otobüs sabah saat 8'de vardı.
eylül'ün sınavı tam 2 gün sonraydı.
yarın sabah binerse akşam orda olur,
ertesi gün de hiç çalışmadan sınava girmiş olurdu.
ama eylül yine de,
-çalıştım zaten öncesinde, 1 akşam göz gezdirsem bile olur. dedi sabah otobüsüyle gitmek isteyip.
ama benim gönlüm razı olmadı.
kısa süre düşündükten sonra belki mantıksız olsa da içimi en çok rahatlatacak olan şeyi yaptım.
-atla arabaya. dedim eylül'e.
-nereye. dedi.
-izmir'e. dedim tebessüm ederek,
-ama olmaz ki. dedi beni düşünüp.
-bundan sonra ben ne dersem o olacak eylül hanım. diyip şakayla karışık hem laf vurup hem de istediğimi yaptım.
bindik arabaya.
vermiş olduğum kararı hiç sorgulamadan bastım gaza.
çıktık otobana.
içimde garip bi mutluluk vardı,
ama bastırılmış bi mutluluktu bu.
hala soruları olan, aysel'in yaptıklarından dolayı utanan bir mutluluk.
eylül yorgun düşüp uyudu yolda.
yol boşken kimi zaman onu izledim giderken.
ona dönme kararımı sorguladığım zaman mutsuz olacağımı farkında gibiyidim.
pişman değildim ama pişman olmaktan korktuğum için düşünmedim bunları hiç.
sabah 6'da girdik izmir'e.
evin yolunu bilmediğim için mecburen uyandırdım eylül'ü.
tarif etti yolu.
birazdan geldik eve.
veda edecektik birbirimize.
ve ben izmit'e gittiğim zaman o sınava girip gelene kadar düşünecektim yokluğunda.
onun varlığı ve gözyaşları etkileyemeyecekti verdiğim kararları.
ikimiz de indik arabadan.
eylül'ün 2 günlüğüne bile olsa burda kalmasını istemiyordum.
huur derya'dan tam anlamıyla nefret ediyordum.
durumu kibarca anlattım eylül'e.
ama anlamak istemedi, konuyu başka yere çekti.
-ömer. dedi
-efendim. dedim
-gitmesen olmaz mı.? dedi
böyle bi teklifi hiç beklemediğim için çok şaşırmıştım.
-kızım ben napıcam burda, benim yerim yurdum izmit, yapamam ben buralarda. dedim
-alışırsın be ömer, bi denesen. dedi
-umut'um var orda eylül, bırakamam onu. dedim