*
-keşke okumasaydın son sayfayı. dedim
-neden. dedi eylül.
-şimdi seni unutmak daha da zor olacak. dedim
-unutma ömer, yapma bunu bize, ben çok sevdim ömer'i, evet başlarda hata yaptım, çok hata yaptım, allah benim belamı versin ömer ama yalvarırım affet beni, ben izmir'e giderken emre'yi tamamen bitirip gittim, sadece tek bir korkum vardı kafamda, onu görünce ne hissedeceklerimi bilemedim, o yüzden beni bırakma dedim sana, ben sensiz kalamam ömer, nefes alamam, öldürme beni. dedim
-peki neden eylül, neden oraya, izmir'e sana geldiğimde o vardı yanında. dedim
-allah belamı versin ki bilmiyordum ömer, şerefim üzerine yemin ederim ki bilmiyordum. dedi
-şeref. mi dedim acı acı gülerek.
bu laf çok koymuştu ona.
-haklısın ömer, şerefsiz de olurum gerekirse. dedi
içim parçalanmıştı ama indiremezdim bayrakları.
-bana sadece mantıklı bi sebep söyle eylül, emre'nin ne işi vardı orda. dedim
-derya ayarlamış her şeyi, sana yemin ederim ömer, istiyorsan şimdi git, ama inanmayarak gitme yalvarırım sana. dedi eylül.
"huur derya" dedim içimden.
korktuğum şey oluyordu.
yüzümdeki sertlik yavaş yavaş kayboldu.
eylül'e inanmaya başlıyordum.
engel olamıyordum buna.
o çocukluk resmi hikayesini okuduğumdan beri aklımda olan soruyu sordum eylül'e.
-o resim eylül, o bendeyken bakarak ağladığın emreyle sana ait olan resim hani, hiç acımadı mı için benim koynumda uyurken onu düşündüğünde. dedim
-kahroldum ömer, çok pişman oldum, çektir bana razıyım, ama gitme ömer. dedi eylül
-o resmi ne zaman aldın benden geri. dedim
-o resmi ben almadım. dedi
-eylül bana yalan söyleme söz vermişsin emre'ye, o resmi alıcam yazmışsın bu deftere ve resim şu an yok. dedim
-ömer daha önce de söyledim sana, o resmi ben almadım. dedi
tekrar nevrim dönmeye başlamıştı.
göz göre göre yalan söylüyordu hala eylül.
aslında iyi de olmuştu.
ona inanmamam gerektiğinin en güzel örneğini verdi eylül canlı canlı.
güldüm yine beyler.
acı acı güldüm o hala ağlarken.
-bana sadece aptal olmadığımı hissettir eylül, emre'yle nasıl buluştuğunu anlat, onla neler yaptığını anlat, açık ol bana, açık açık anlat her şeyi, sarıldın mı ona da ben gibi, öptün mü onu, ben altıma almadım seni ama girdin mi onun altına. dedim
bu son cümleyle sadece eylül'ü değil kendimi de karakterimi de adamlığımı da bitirmiştim.
farkındaydım.
ama yapmam gerekiyordu.
bu konunun daha fazla uzamaması için,
eylül'ün beni bir kez daha kandırmaması için gitmesi gerekiyordu.
söylediğim lafları kaldıramayan eylül koltuğa bıraktı kendini.
yüzünü avuçlarının arasına alarak hıçkıra hıçkıra ağladı.
kahroluyordum lan amk.
ömür gidiyordu o an ömrümden.
"allahım bitsin bu an, gitsin eylül, ben acısını yaşamaya razıyım, yalvarırım" dedim içimden.
gidip gözyaşlarını silmemek için çok zor tuttum kendimi.
evden çıkıp gidesim vardı ama onu bu halde bırakadım,
hala köpek gibi aşıktım ona, beynimi gibeyim ki aşıktım işte.