*
beynimin uyuştuğunu hissettim acıdan,
hiç bi şey düşünemiyordum yine.
"yazık" dedim sadece.
hem kendime hem de geçen zamana "yazık" dedim.
aradan 1 dk bile geçmemişti ki telefon çaldı.
eylül arıyordu.
telefonu açıp açmamak için 1 saniye bile düşünmedim meşgule attım direk.
anında 2. kez çaldı telefon.
tereddüt bile etmeden meşgule attım yine.
telefon 3. kez çalıyordu ki bu sefer önce meşgule attım sonra telefonu komple kapattım.
arabayı otobana çıkana kadar şehir içinde sakin ve düşünceli sürsem de,
otobana çıkar çıkmaz yapıştırmam bir oldu.
sanki şahin de halden anlar gibiydi.
biraz uzun sürse de affetmeden gördü 160'ı.
gaz bitene kadar çekmedim ayağımı gazdan hiç,
gazın bitmesi de uzun sürmedi zaten.
gazı aldıktan sonra hiç zaman kaybetmeden bastım gaza.
bir an önce kaçmak istiyordum bana cehennem olan memleketten.
izmit'e döndükten sonra ne yapar ne ederdim bilmiyordum ama şimdilik sadece kaçıyordum sonrasını düşünmeden.
yol boyunca en az 3 kere ölüm tehlikesi atlattım.
2 defa kamyonun altına girmekten son anda kurtulup bi defa da karşı şeritten gelene bakmadan, geçer miyim geçemez miyim diye hesap bile etmeden sollamaya çıktım gelişli gidişli yolda.
karşımdan gelen araba kaçacak yeri olmadığı için kör edercesine selektör attı.
silme geçtik birbirimizin yanından.
arkamdan belki de çok sövmüştür,
haklıdır da.
ölüm bile gibimde değildi o an için.
ama benim canım yanıyor diye başka birinin de canını yakmaya hakkım yoktu.
bu gerçeği yolu yarıladıktan sonra anca idrak edebilmiştim.
ayrıca izmit'te beni bekleyen ve umudumu yaşatmak için yaşamam gereken bir umut vardı.
artık daha sakin ve daha bilinçli kullanıyordum arabayı.
saat gece 3 olmuştu.
gözlerim kapanmak üzereydi.
normalde devam ederdim ama az önce düşündüğüm şeylerden dolayı karşıma çıkan ilk benzinliğe girdim ve sote bi yere çektim arabayı.
arabanın kapılarını kitledim.
camı 1 parmak kadar açıp koltuğu yatırdım.
uykumu alıp öyle devam edecektim yola.
ama uyumak ne mümkün.
belki 1 saat geçirdim o arabanın içinde.
içime koca bir öküz oturmuştu sanki.
yutkunamıyorum,
boğazım düğüm düğüm,
kulaklarım hala yanıyor.
baktım olacağı yok arabayı çalıştırarak yoluma devam ettim.
ama bu sefer uykusuzluğun da etkisiyle çok daha yavaş, çok daha temkinli kullanıyordum arabayı.
saat 8 olmuştu izmit'e girdiğimde.
hiç kimseye bi şey demeden direk sürdüm arabayı eve.
eve girer girmez attım kendimi çekyata.
uykusuzluktan mı sinirden mi bilmiyorum ama başım tam anlamıyla çatlıyordu.
iki üç döndükten sonra nihayet dalmıştım uykuya.
çalan ev telefonuyla uyandığımda tam karşımdaki duvar saati 10'u gösteriyordu.