*
kahretsin ki aynı gün Ali beni arayıp "acil görüşmemiz lazım" dedi. eve çağırdım ama "yok" dedi. çarşıda bi yer ismi söyledi, hem yemek yer hem de konuşuruz dedi. apar topar çıktım evden. sizin durağa geldim. gözlerim seni aradı ama sen yoktun, çardakta oturan gençlerin hepsi bana bakıyordu, "pardon taksi lazım" dedim, 3'ü birden ayaklandı, ama sonra içerden orta yaşlı kır saçlı biri geldi, çocuklardan birinden anahtarı alarak beni ismini Ali'den öğrendiğim edebiyatçılar lokaline zütürdü. gittiğimde ali oturmuş beni bekliyordu. direk anlatmaya başladı. bi kaç gündür emre'nin kendisini arayıp tehdit ettiğini, gelip babamla konuşacağını, eğer babamın beni geri getirmezse açık açık huzurumuzu bozacağını söylemişti, gözünü nasıl bir hırs bürüdüyse artık aileme kadar tehdit ediyordu. ali "olay aileye sıçramasın, kendi aranızda halledin bu mevzuları" diyerek emre'ye yeni numaramı vermişti. beynimden vurulmuşa dönmüştüm. ne yaşadığımı bilmediği için ona kolay geliyordu, kaçıp gelmiştim be, dahası vardı mıydı. ama ali halden anlamamış, konuşup barışacağımızı düşündüğü için kendi çapında arayı bulmaya çalışmıştı. sinirlenerek ali'ye "ne cürretle böyle bir şey yaparsın" dedim, çok üzgündüm. o da sinirlendi ve "birazdan arayacak, ister konuş ister konuşma" dedi, kalktı gitti. ağlamaya başladım. elim ayağıma dolanmıştı. ne yapacağımı bilmiyordum. aptal çocuk her şeyi eline yüzüne bulaştırmıştı. sonra sarhoş bi şekilde sen geldin masaya. iyi de oldu, seni gördüğüme bu kadar sevinceğimi tahmin edemezdim. güç verdi o an orda bulunman bana. ama ali'ye sinirim hala geçmemişti. dayanamayıp elime telefonu alıp Ali'ye mesaj attım. "tek desteğim sendin, seni de kaybettim... " dedim canını yakmaya çalışarak. aradan bi kaç dk geçmişti ki Emre aradı sonra. açıp açmamakta kararsızdım. ama açmayıp da ne yapacaktım. telefonu çaresizce kulağıma zütürdüm. hiç konuşmadan öylece dinledim. "sevgilim, sonunda sana ulaştım, demek gitmedin ha" tarzı şeyler söyledi. belki konuşmayacağımı bildiği için cevap bekleyen hiç bir soru sormadı, hep o konuştu, kelimeleri pgibolojimi bozmak için özenle seçilmiş gibiydi, üzerine basa basa "sevgilim" diyordu hala, bile bile canımı yakıyordu ve telefonu "akşam sana bir süprizim var" diyerek kapattı. göz yaşlarıma hakim olamadım ömer. korkudan, öfkeden, yaptığım aptallıklardan dolayı ağlamaya başladım bu sefer. içimdeki öfke patlamasına engel olamarayak "huur çocuğu" dedim Emre'ye. ama senin hiç bir şeyden haberin yoktu, üzerine alınacağını düşünememiştim. sonra sen kalktın gittin. yapayalnız kaldım orda. sonra esmer çelimsiz bi çocuk geldi. "beni Ömer gönd... duraktan gönderdiler taksi istemişsiniz" dedi. söyleyeceği ufak bi yalanı bile eline yüzüne bulaştırmıştı. taksimetreyi açmayı bile beceremedi, bi kaç tuşa bastıktan sonra anca açabildi. o an o çocuğun taksici bile olmadığını anladım ve arabanın senin olduğunu tahmin ettim. yüzüne karşı öyle çirkin bi söz söyleyip açıklama bile yapmadığım sen, beni düşünüp taksini yollamıştın. pişman olarak o notu yazıp bıraktım arka koltuğa. kafamın içinde emre'nin telefonu kapatırken dediği o son sözleri yankılanıyordu "akşam sana bir süprizim var" evin adresini bulduğunu düşündüm. yardım isteyeceğim kimse yoktu. o an arabayı süren sen olsaydın belki senden yardım isterdim ama arabayı süren çocuğu ilk defa görüyordum. telefon numaranı almış olmayı diledim o an ama yoktu. acil bi durum olursa sana nasıl ulaşırım diye düşündüm. bir an cama çıkar sana seslenirim diye geçirsem de içimden sonra akşamları durakta olmayacağını düşünerek kendi telefonumu arabanda bırakmaya karar verdim. evde bi telefon daha vardı, bi sorun olacak olursa ordan seni ararım diye düşündüm. dedi
-nasıl yani iki telefon mu taşıyorsun. dedim

*
anlatmaya devam etti.
-emre beni ilk aldattığında deliye dönmüştüm. sürekli bana yanlış anladığımı söylüyor, beni ikna etmeye çalışıyordu. okuldan hatunun biri musallat olmuştu ona. mesajları okumak için telefonunu istemiştim. vermemek için çok direnmişti. deliler gibi ağlıyordum. bağırıyordum. öfkeden deliye dönmüştüm. daha fazla uzatmayarak telefonu bana verip "ne halin varsa gör" dedi. bazı mesajlar silinmişti ama kalanlar bile durumu gayet net açıklıyordu. her ne kadar inkar etse de kızla görüşmüş, iki defa da evine gitmişti. nefret ediyordum o an emre'den ama kahretsin ki sevgim hala bitmemişti. telefon bendeyken kız bi kaç sefer daha aradı, mesaj attı. o yüzden bu telefonu geri vermeyeceğimi söyleyerek emre'den telefonunu değiştirmesini istedim. zorla da olsa yeni bi hat aldı. telefonunu da değiştirmek istediği için yeni bir de telefon. emre'nin hattı ve telefonu bendeydi. bi kaç sefer istese de "asla vermeyeceğimi" söyledim. telefon bende iken bi kaç defa daha kırıkları aramıştı. emreye söylememiştim. zaten emre'den gideceğimi kafamda netleştirdiğim için üzerine düşmedim. telefonu kapatıp emre bulmasın diye de sakladım. bi tak yiyecek olsa yeni numarasından yine yapardı ama kendimce önlem alıyordum işte. sonra bi kaç defa aklıma geldi, en azından telefonu vermek için bi kaç defa bakındıysam da telefonu nereye koyduğumu bulamadım. konu öyle kapandı gitti. ben izmir'den kaçıp, izmit'e gelip, yeni evime taşındığımda eşyalarımı yerleştirirken valizin arka cebinden bi telefon çıktı. bu telefon emre'nin bende kalan eski telefonuydu. dedi
-o zaman beni yani aslında seni arayan emre değil sendin. dedim
mahçup bir tavırla başını öne eğdi.
ekranda çıkan "emre arıyor" yazısı da böylelikle açıklanmış oluyordu.
-çok çaresiz hissettim Ömer, sanki her an kapı çalacak, Emre gelecek gibiydi. dedi
-ee neden geldiğimde anlatmadın o zaman durumu. dedim
-daha adını bile bilmiyordum, öyle bi deli cesareti işte, bir anlık korkuyla yaptım. dedi.
-peki ben eşyaları yerleştirip gittikten sonra bi şey oldu mu. dedim.
-hayır, korktuğum olmadı, belli ki beni korkutmak belki de denemek için yapmıştı. sadece eski günlerimize dair önemsiz bi kaç mesaj attı. dedi
-madem o kadar nefret ediyorsun yeni telefonuna neden kaydettin "Emre"yi o zaman, unutamadın mı hala, özlersem ararım diye mi kaydettin. dedim
-asla. dedi gözlerinden nefret fışkırarak.
-o zaman? dedim
-numarası ezberimdeydi ama nolur nolmaz bi yerden yeni numaramı bulursa dalgınlığıma gelip açmıyım diye kaydettim. dedi
mantıklı gelmişti, sustum.
içimden sadece "vay amk" diyebildim o an.
kafamda Eylül'ün anlattıklarını oturtmaya çalışıyordum. aklıma milyon tane soru geldi ama ilk hangisini sormam gerektiğini bilemediğim için bi süre sessiz kaldım.
-bi soru sorabilir miyim sana.? dedim sonunda içlerinden birini seçerek.
-bu konu hakkında sadece bu geceye özgü istediğin soruyu sorabilirsin, sonuçta seni de kendi derdime ortak ettim, sor bakalım. dedi
-dün akşam hastaneye geldiğinde, hani ablamı beklerden uyuyakalmıştık ya sonra telefon çaldı uyandık, ben arayanı gördüm, Emre arıyordu. açmadın. sonra ben kalktım gittim, köşeden sana baktım, telefonla konuşuyordun, muhtemelen Emre'yi aradın, neden yanımda açmadın, neden ben kalkınca onu geri aradın. dedim.
-ben Emre'yi aramadım, Emre arayınca korktum işte, panik oldum tekrar, mecbur kaldım Ali'yi aradım, yardım istedim, o gelene kadar sen geri dönersin ve vedalaşırız da giderim diye düşünsem de Ali zaten yakındaymış, sesimi kötü duyunca direk geldi, sen daha gelmeden beni aldı zütürdü. dedi
Eylül'ün anlattıkları benim Ali'yi Eylül'ün sevgilisi sanmamı, adını da Emre zannetmemi tamamen özetliyordu aslında.
ben salak gibi kendim kurmuşum kendim inanmışım.
ne kadar salak olduğumu Eylül'den gerçekleri öğrenince anladım.
Eylül bunları anlatırken arar ara ağlıyor.
Emre adını telafuz ederken resmen acı çekiyordu.
Eylül anlatırken kendimi öyle bi kaptırmışım ki zamanın nasıl geçtiğini bile anlamamıştım.
saat 3'e geliyordu.
bi süre sessiz kaldıktan sonra
-yanıma gelir misin? dedim Eylül'e.
hiç sorgulamadan oturduğu koltuktan kalktı ve yanıma geldi.
"ne için çağırdın" der gibi baktı bana.
-biraz daha yaklaşır mısın? dedim.
yaklaştı.
elimi ağır ağır kaldırarak gözyaşlarını sildim ellerimle.
tebessüm etti yine.
-biliyor musun... demişti ki
Eylül'ün telefonu çaldı...