*
-adın ne amca senin. dedi emrah adama inanmayarak.
-hilmi aslanım. dedi
-peki "ali" kim o zaman, oğlunun adı falan mı. dedi emrah.
-hangi ali. dedi adam.
-"ali çapkın". dedi emrah.
adam önce bi dursa da sonra bi kahaha attı ki sormayın beyler.
resmeh kah kah kah diye katıla katıla gülüyordu adam.
önce anlam veremesek de sonra baktık duracağı yok biz de koyverdik yine.
onun kadar olmasa da biz de gülmeye başladık.
neden güldüğümüzü bilmiyorduk ama gülüyorduk işte.
emrah'ı bilmem ama nedensiz de olsa benim ihtiyacım vardı buna ve gerçekten de çok iyi gelmişti.
çene kaslarımız ağrıyana kadar hiç tanımadığımız bir adam eşliğinde gülüyorduk öylece.
sonra zor da olsa durduk hepimiz.
-ali çapkın ha. dedi adam hala ufak ufak gülerek.
artık harbiden de merak etmiştik.
-ya madem oğlunun falan adı değil, ne diye kayığa ali çapkın adını veriyorsun ki. dedim
-o "ali çapkın" değil ki yiğenim, "Yalı Çapkını" o. dedi
emrah da ben de inanmayarak birden ismin yazdığı yere doğru eğildik.
aslında hem haklıydık hem de haksız.
kayığın üzerinde bizim dediğimiz gibi "alı çapkın" yazıyordu ama bizim o ilk gördüğümüzde sarhoş kafayla fark edemediğimiz bi gerçek çarptı o an gözümüze.
yazının başında ve sonunda silinmiş "Y" ve "ı" harfleri dikkatli bakınca belli oluyordu.
biz ilk baktığımızda silinen harfleri fark edememiş o günden sonra "ali çapkın" namı diğer çapkın ali diye yazmıştık onu kafamıza.
hilmi amca kadar olmasa da biz de güldük halimize. bu sefer o eşlik etti bize.
tahtanın altından çıkarttığı diğer 2 bardağı suyla çalkalayarak koydu ortadaki tahtanın üstüne.
bize sormadan zaten bizim olan rakıyı doldurdu kadehlere.
biraz garip bir adamdı hilmi amca ama çabucak ısındık ona.
o da bizi sevmiş olacak ki kayığına öküz gibi atlamış olmamıza bile laf etmedi hiç.
-demek aylardır beni rakı masrafından kurtaran gençler sizlersiniz. dedi bu sefer pis pis gülerek.
-ee çok kullandık kayığını. dedi emrah.
-biliyorum. dedi hilmi amca.
-nasıl yani gördün mü bizi daha önce? dedi emrah.
-bi kaç defa denk geldim size, yanınızda hatunlar falan vardı, keyfiniz kaçmasın diye ilişmedim. dedi
-vay be kıyak adammışsın harbiden. dedi emrah.
rakıyı hızlı hızlı gömüyordu hilmi amca.
hızına yetişmek imkansızdı.
biz daha ilk kadehi bitirmek üzereydik ki 2.yi de gömdü hilmi amca.
-size doyum olmaz, haydi selametle. diyerek kalktı hilmi amca ayağa.
bizim bıraktığımız rakıyı neredeyse tek başına bitirmiş ama sanki hiç içmemiş gibiydi hala.
kayıktan atladı ve hiç sendelemeden elini arkadan bağlayarak ıslık çala çala yürümeye başladı.
karanlıkta kayboldu biraz sonra.
emrah'la başbaşa kalmıştık.
gülüp eğlendiğimiz yeterdi, şimdi biraz da dertleşme vaktiydi.
önce emrah'a anlattırdım birazdan keyfinin kaçacağını bildiğim için.
gamzeyle dolaşmışlar bütün gün.
eğlenmişler baya.
mutlu mutlu anlattı hepsini.
-allah tamdıbına erdirsin abi. dedim
-inşallah be ömer. dedi
-inşallah abi. dedim
-eee dökül bakalım sende ne var? dedi ve anlatmaya başladım.

*
önce zor olandan başladım.
bugün taksime binen o çocuğu ve diğer 2 huur çocuğunu anlattım emrah'a.
emrah heyecanla dinliyordu beni.
bölmeye zütü yemedi, bölemedi. can kulağıyla dinledi beni.
sonra abimin yanına gidişimden bahsettim, abimin o iki o huur çocuğunu şişlediğini anlattım.
emrah çok üzülmüştü.
-ne yaptın sen be kerem abi. diyebildi önce.
sonra üzgün üzgün uzaklara daldığımı görünce
-geçecek ömerim, bu günler de geçecek, bizim bir umudumuz var artık, ne olursa olsun unutma bunu olur mu. dedi
-o umut sayesinde ayaktayım abi inan ki. dedim
-biliyorum. dedi
-abimsin. dedim
-canımsın amk. dedi bana sarılarak.
yine çok iyi gelmişti amk.
derken hem mevzuyu değiştirmek hem de bir diğer derdime geçmek için mevzuyu değiştirdim.
eylül'den bahsettim.
öss'ye başvurduğunu, haziran'da sınava gireceğini ve belki de gideceğini anlattım.
emrah benim gibi bakmadı mevzuya.
-okumasın mı kız, bizim gibi cahil mi kalsın amk. dedi
-abi çok korkuyorum onsuz kalmaktan. dedim
-siz birbirinizi seviyorsunuz ömer, buna bizleri inandırdınız kendiniz de inanın, sen de inan artık buna. dedi
-ama emre, emre bini izmir'de abi, ya bi şey yaparsa orda eylül'e. dedi
-burdan izmir otobüsle 10 benle 5 saat kardeşim, sıkıntı yok. dedi
mesajı almıştım.
-ya aklı çelinirse abi. dedim
-kusura bakma da o zaman gibtirir gider. dedi
bu lafı emrah'tan başka kimse ama kimse söyleyemezdi yüzüme karşı.
emrah'ın kötü niyetle söylemediğini onun da eylül'ü çok sevdiğini bildiğim için tepki bile vermedim.
kızarak söylemişti ama söyledikleri tamamen doğruydu.
öyle kolay aklı çelinecekse zaten o insanın yanımda da gereği yoktu.
resmen bir anda aydınlanmıştım.
-eyvallah abi. dedim
-benim anlamadığım neden sana söylememiş daha önce. dedi
-başvuruları kaçırmamak için acele etmiş abi, söyleyecekmiş normalde. dedim
-olum ilk okul sınavı mı lan bu, üniversite sınavı, başvurular taa ne zamandı. dedi
-ne zamandı abi. dedim
-mart gibi falandı herhalde. dedi
-sen nerden biliyorsun. dedim
-yan dükkanın çırakları, ikisi de sınava girecek bu sene, kayıt parası diye benden para istemişlerdi, mart sonu bitiyor demişlerdi, ordan aklıma geldi amk. dedi
bunu duyduğuma gerçekten de üzülmüştüm.
eylül bana yine yalan söylemişti.
ama kafasını bulandırmamak için ona hiç bir şey sormayacak, bu süreçte hiç bir problem çıkartmayacak, aksine ona normalden daha da iyi davranacaktım.
"hayırlısı neyse o olsun" dedim hep içimden.
sınava 1 ay kala artık benim de biliyor olmamın rahatlığıyla kitaplar alındı, denemeler çözüldü, yüzünü bile göremedim eylül'ün. başını kaldırmadı kitaplardan.
günler çabucak geçmişti.
binlerce gencin kaderini belirleyecek olan o sınav bizim de kaderimizi belirleyecekti.
17 Haziran 2007, Pazar, 07:30. eylül'ü sınava zütürmek üzere açtım o sabah gözlerimi...