*
allahım bu nasıl bi haberdi.
o huur çocuklarından alınan intikama sevinmeli miydim.
abimin geçliğinin tamdıbının içerde çürüyeceğine üzülmeli miydim.
beynimin uyuştuğunu hissetim o an, düşünemedim, tepki veremedim yine.
-Umut.. ona iyi bak olur mu.. dedi abim, gardiyan "görüş bitti" diye bağırdıktan sonra.
abime sormam gereken bir sürü soru vardı belki ama hiç biri sonucu değiştirmeyecekti.
abim 14 yıl daha yatacaktı o karanlık yerde.
-gelme bi daha ömer. dedi
-gelicem abi. dedim
-gelirsen alışırım, yolunu gözlerim, beklerim ömer, yapma bunu bana. selim gibi ol, babam gibi ol. dedi. sözlerinde sitem vardı, haklıydı.
o an abimin aslında hepimize ne kadar da tepkili olduğunu anladım.
bunun olabileceğini zaten biliyordum ama ondan duymak daha bi zor gelmişti.
-sen benim abimsin.. ne olursan ol abimsin. ablamı kaybettim ama seni kaybetmicem. dedim
güldü abim, umursamazca güldü.
-ben ablamdan çok önce öldüm ömer, ben bu yere girdiğim gün öldüm, sen boşver beni. dedi.
diğer bütün mahkumlar gitmişlerdi.
gardiyan hiç bi şey demeden konuşmamızın bitmesini bekledi.
saat 5'e geliyor diye tatava yapıp beni zar zor görüşe alanlar saat 5'i geçmesine rağmen hiç konuşmadan bizi bekliyorlardı.
şaşırmıştım, bi cevap bulamadım.
abime odaklanmıştım, onu dinliyordum.
-belki geç olacak ama güzel günler gelecek abi. umut biraz daha büyüsün onu da getiricem, tanısın büyük dayısını. dedim abime moral vermeye çalışırcasına.
-sakın. dedi gözlerini büyüterek.
"ama abi" diye kendimi savunacaktım ki konuşmama bile izin vermedi abim.
-ömer sakın dedim, affetmem seni. dedi
-iyi madem, çıktığında tanışırsınız o zaman. dedim kendi çapımda laf vurarak.
güldü abim yine.
-beklemeyin beni. dedi
-14 yıl uzun süre ama geçmeyecek bi süre değil abi. dedim
-bu taka bi battın mı 14 yılla kurtulabileceğini mi sanıyorsun sen. dedi tellere yaklaşıp.
ne dediğini anlamamıştım.
-anlamadım abi? dedim.
-boşver. dedi kafasını çevirip
uzatmadım.
-bi ihtiyacın var mı. dedim
-yok sağol. dedi
-para bırakmak istersek nereye bırakıcaz. dedim utanarak.
-param var, sağol. dedi
-hayırdır içerde işe mi girdin. dedim
-git hadi ömer. dedi
konuşma devam ederse abimin sinirleneceğini anladığım için üzerine gitmedim daha fazla.
-peki abi, hoşçakal. diyerek ayağa kalktım ve gittim.
cezaevinden çıkmış arabaya binmiştim.
ama çalıştırmadım arabayı.
düşündüm önce.
gardiyanlar bütün mahkumları tavuk gibi kovalarken neden kimse abime hiç bi şey dememişti,
abim "param var" derken doğru mu söylemişti. eğer doğruysa abime parayı kim vermişti.
neden ben "umut'u getiricem" dediğimde öyle birden sinirlenmişti.
neden 14 yıl sonra bile olsa abim tekrar çıkacağına, hayatına bi şekilde kaldığı yerden devam edeceğine inanmıyordu.
neydi abimin hayata karşı tüm inancını böylesine kıran?

*
o an bunların hiç birinin cevabını bilmiyordum ama gelecek yıllarda abime gittiğim her ziyarette biraz daha oturdu taşlar yerine.
abim içerde "aga" denilen tiplerden birinin yancısı, tetikçisi olmuştu.
o ne derse yapıyordu. gardiyanları bile illallah ettiren bu adamın yancısına bile karışılmıyordu.
abim o 2 huur çocuğunun ablamın ölümüne sebep olan pekekentler olduğunu da bu adamlar sayesinde öğrenmişti.
izin verdiler öldürmesine, sonra da koruyup kolladılar içerde.
ama her şey karşılıklıydı.
onların da maşaya ihtiyacı vardı.
abim bir intikam uğruna maşa olmayı geleceğini yakmayı tercih etmişti.
o yüzden 14 yıl bile abime inandırıcı gelmiyordu.
çünkü biliyordu ki yarın bir gün bu sefer kendileri "vur şunu" dediğinde "hayır, yapamam" demeyecek, diyemeyecekti..
çünkü daha önce yapmıştı.
içerde paraya pula ihtiyacının olmamasının sebebi de oydu.
zaten sigaradan başka masraf edecek şeyleri de yoktu.
onu da aga paşaları karşılıyordu zaten.
umut'a gelince.
görmek istememesinin 2 sebebi vardı.
birincisi gerçekten utanmasıydı.
kendisine dayı diyecek o sübyanın ağzının kirlenmesinden korkuyordu.
yakıştıramıyordu kendine.
diğer sebep ise korkuyordu.
içerde gizli düşmanlar da vardı, dışarda eli kolu olan ya da bir gün dışarı çıkacak olan düşmanlar.
umut'a bi şey yaparlar diye korkuyordu.
anlamıştım onu.
uzatmadım.
dediği gibi, istediği gibi yaptım.
ve bir kaç görüş sonra da abimin de istediği gibi çok nadir gittim onu görmeye.
bayramdan bayrama belki de.
öyle böyle derken evin yolunu tuttum beyler.
"her şeye rağmen güzel olacak her şey" dedim içimden.
içimde sebini bilmediğim tarifsiz bir inanç vardı.
yıkılmaya hiç mi hiç niyetim yoktu.
hayatımda umut vardı, bu kadar güçlü durabilmemin sebebi belki de buydu sadece.
bilmiyordum.
kafamdaki her şeyi silmek isterdim o an.
düşünceler yiyip bitiriyordu beni.
sonra eylül takıldı yine aklıma.
ya o gidince ne yapacaktım.
henüz kendime itiraf edememiştim ama cevabı biliyordum,
bin gibi ortada kalacaktım.
çalışacak kafa kalmadığı için doğru cemil otoya sürdüm arabayı.
emrah ve cemil ustayı görmek iyi gelecekti bana.
hem özlemiştim de onları.
dükyana vardım.
cemil usta yalnızdı dükyanda.
-hayırdır usta çırak nerde. diye takıldım cemil ustaya.
-çarşıya gönderdim işi varmış. dedi
-tek bıraktı yani seni. dedim
-sadece o mu, gamze de ortalıklarda yok. dedi
şu son cümleden sonra ikisinin de ayrı yerlerde olma ihtimalinin olmadığını ben de çok iyi biliyordum cemil usta da ama ikimiz de belli etmedik bi şey birbirimize.

*
cemil usta resmen gamze ve emrah'a izin vermişti birlikte vakit geçirebilsinler diye.
"o dağ gibi duruşunun altında ne kıyak adamdın sen be usta" diye geçirdim içimden.
dükyanın önündeki taburelere oturdum.
çok geçmeden cemil usta da geldi yanıma.
-ee anlat bakalım evlat, nerelerdesin, görünmüyorsun? dedi.
-iş güç işte usta, aynı. dedim
-bırak şimdi, var sende bi haller, senin kız mı? dedi
aslında evet onla da sorun vardı ama bu halimin sebebi şimdilik eylül değildi.
olanları elbet cemil ustaya da anlatmam gerektiği için hiç uzatmadım.
önce cesaretimi toplamak için derin bi nefes aldım.
sonra girdim lafa.
cemil usta hiç bölmeden dinledi beni.
cümlem bittiğinde derin bir ohh çetkim anlatabilmiş olmanın ferahlığıyla.
cemil usta üzülmüştü.
halinden, bakışlarından belliydi.
-evlat. dedi
-efendim usta. dedim
-üzülme. dedi
-nasıl üzülmem usta. abim o benim, ne olursa olsun abim. dedim
-bazen bazı şeyler sadece öyle olması gerektiği için öyle olur. dedi
ilk başta anlamadığım bu cümle hayatım boyunca her zor anımda sığındığım ve cemil ustayı aklıma getirerek ondan güç aldığım bir cümleye dönüşecekti.
-haklısın usta. dedim ve kapattık konuyu.
sonra cemil usta konuyu değiştirdi.
havadan sudan, gamzeden, emrahtan, umut'tan lafladık biraz.
sonra baktım emrah'ın geleceği yok cemil ustayı daha fazla tutmıyım diyerek ayaklanmıştık ki dükyandaki 2 arabadan 1'inin sahibi geldi.
-usta daha bitmedi mi bizim araba. dedi selam bile vermeden.
-panjur gelmedi, aradım parçacıyı, bekliyorum, onu da taktım mı tamamdır. dedi cemil usta.
-işimiz var desene, neyse yarım saate gelirim yine, hazır olur o zaman inşallah. dedi eleman.
cemil usta haspinallah çekerek bi şey demedi o an ama eleman bi daha gelir, araba da hazır olmaz ve yine bu uslupla konuşursa mevzu çıkacağını bildiğim için ayrılamadım.
-emrah gelsin de öyle giderim. ben diyerek önce cemil usta ayıkmasın diye bi 5 dk daha oturdum tabureye.
sonra cemil usta içerde başka işlerle uğraşırken çaktırmadan kaçtım dükyandan yedek parçacıya.
cemil ustanın istediği parçayı 1001 parça arasından buldurtup aldım ve döndüm dükyana.
-ne iyi ettin be evlat. dedi cemil usta elimdeki panjuru almaya çalışarak.
-sen işine bak usta, biz daha ölmedik ya. dedim
-iyi hadi bakalım. diyerek güldü ve kendi işini yapmaya devam etti.
emrah kadar hızlı olamasam da bi 10 dk içinde güzelce taktım yerine ön panjuru.
son vidayı da sıkmıştım ki eleman geldi geri.
yarım saat demişti ama 20 dk kadar sonra gelmişti.
o da az muallak değildi.
cemil ustayla soğuk bi konuşmadan sonra parasını verdi, arabayı aldı ve gitti.
bekle bekle derken emrah harbiden de gelmemişti.
1 saat kadar sonra cemil usta dükkanı kapatacaktı ama beyefendi hala ortalıkta yoktu.
eğer gamze'nin yanında olduğunu bilmese cemil usta şu ana kadar 1 milyon kez arayıp sövmüştü emrah'a ama cemil usta da gayet rahat görünüyordu.
"ben mi fesatım lan acaba" diye düşündüysem de bir an içimden.
her şey ortadaydı amk.
damat bizim, kız bizimdi resmen.
"vay amk" dedim içimden ama bu sefer gülerekten.
derken cemil usta ile vedalaşarak ayrıldım dükyandan.

*
arabaya bindim ve mahalleye sürdüm.
eylül'le kafamı toparlayıp konuşmam lazımdı ama önce üzerinden bi kaç gün geçmesi gerekiyordu.
öyle hemen toparlanacak kadardan fazla dağılmıştı bu sefer kafam.
bana emrah lazımdı.
önce direk eve sürdüm.
bi duş aldım, sonra uzandım.
uyuyakalmışım uzandığım yerde.
telefonun sesine uyandığımda saat 9'a geliyordu.
arayan emrah'tı.
-efendim abi. dedim
-gelip bizi görmeden gitmeler, hayırdır be kardeşim. dedi izmit ağzıyla.
-bırak bu ayakları, nerdesin amk sen, kaç saat bekledim seni. dedim
-işim vardı. dedi
-gamze'nin de işi varmış, şansa bak. dedim pis pis gülerek.
-tamam uzatma, akşama işin var mı. dedi
-var amk. dedim gıcıklık olsun diye.
-ya senin ne işin olacak allahın taksicisi. dedi
-bana diyene bak dıbına koduğumun çırağı. dedim gülerek.
-çırak sensin lan ben senin ustanım, ne çabuk unuttun bana çay getirdiğin günleri. dedi
-abim değil misin getiririm amk. dedim
-aferin adam ol. dedi gülerek.
-nerdesin, alayım seni. dedim
-gamze'yi eve bıraktım şimdi. dedi
-ee bekle orda geliyim alayım. dedim
-araba var ben kayığa geçerim direk. dedi
-araba mı, o nerden çıktı lan. dedim
-dükyandan aldım. dedi
-cemil usta biliyor mu, gibmesin sonra seni. dedim
-o verdi zaten. dedi
çok şaşırmıştım amk.
-kayınbabanla aran iyi bakıyorum da. dedim
bu sefer utandığı için deminkinden çok farklı bu sefer harbiden sinirlenmişti.
-salak salak konuşma amk. dedi
-iyi lan tamam, hadi çıkıyorum ben birazdan. yarım saate ordayım, sen bi şey alma. dedim
-tamam. dedi ve telefonu kapattık.
uyku sersemliğimi üzerimden attıktan sonra eylül'ü aradım.
sadece sesini duymak istemiştim.
aramışken de bi haber vereyim kayığa gideceğimizi dedim.
aradım eylül'ü,
kısa bi konuşmadan sonra emrah'la kayığa gideceğimizi söyledim.
gelmek istedi ama
-hayır, emrah'la erkek erkeğe konuşmamız gereken şeyler var gamze ile ilgili. sen varken çekinir, rahat konuşamaz. diyerek reddettim eylül'ü.
üzülmüştü ama üstelemedi.
telefonu kapattım ve çıktım evden.
her zamanki gibi bi 70'lik, süzme yoğurt ve plastik çatal aldım bizim büfeden.
sonra arabayı sahildeki otoparka koyup indim arabadan.
biraz geç kalmıştım.
emrah'ın benden önce gelmesi gerekiyordu.
öyle de yapmıştı ama kayıkta değil de sahildeki banklarda bekliyordu beni.
kayığa hiç bakmadan emrah'ın yanına doğru yürüdüm.
-hayırdır niye geçmedin kayığa. dedim
emrah kafasıyla az ilerde duran kayığı işaret etti.

*
kayıkta biri oturuyordu.
-hay amk ya, bu kim şimdi, nerden çıktı. dedim
-belki kayığın sahibidir amk, ne söyleniyon adama. dedi
-ya değilse, ya mekanımıza çöktüyse amk. dedim
-eee nerden bilicez. dedi
aklıma bi fikir gelmişti.
-gel benle. dedim
emrah hiç bir şey sormadan benim peşimden geldi.
tam kayığın yanından geçerken
"ali abi" dedim hani sanki emrah'a birinden bahsediyormuşum gibi yaparak hem de kayıkta oturanın da duyabileceği bir ses tonuyla.
eğer dönüp bakarsa karşımızda duran çapkın ali'ydi ve kayığın sahibiydi.
bize bi tak yemek düşmezdi.
ama eğer değilse "hayırdır bilader" diye posta koyup kayığımızı geri alabilirdik.
bakmadı adam.
ama emin olabilmek için az ilerden dönüp tekrar aynı yerden geçtik ve yüksek sesle "abi abii" dedim yine.
adam yine dönüp bakmadı.
artık adamın kayığın sahibi olmadığını anlamıştık.
tam kayığın orda durduk.
adamın arkası bize dönüktü ve benim her zaman oturduğum yerde kıç kısmında oturuyordu.
o orda otururken kayığa atlayamazdık.
ses etmek lazımdı.
-selamın aleyküm dayı. dedim
-aleyküm selam. diyerek arkasını döndü adam.
orta yaşlarda baya göbekli, balıkçı kılıklı sakallı bi amcaydı.
ayağa kalkmasıyla açılan yerden istifade ederek hiç bi şey demeden atladık önce ben sonra emrah kayığa.
-hayırdır beyler. dedi adam
-amca burası bizim mekan da, içmeye geldik, nevalemiz de hazır, ondan daldık böyle kusura bakma. dedim ne olursa olsun hödüklük yaptığımız için utanarak.
-ee buyrun oturun da eşlik edin o zaman. dedi adam önündeki tek kadeh rakıyı göstererek.
-vay amcam da içiyormuş. dedi emrah.
adam az önce kalktığı yere geri oturdu.
-kimsin amca sen. dedim hesap sormadan merak ederek.
-kimsem kimim. dedi adam posta koymakarak.
bizi hiç giblemeden rakısından büyük bir yudum aldı ve boşalan kadehi doldurmak için benim her zaman rakıyı koyduğum tahtanın altına elini uzatarak sanki kendi rakısıymış gibi rakıya uzandı ve bulunduğu yerden çıkarttı.
-o kimin rakısı. dedim
-vallahi bilmem ki kimin rakısı, keyifçiyim ben, üzümünü içiyor bağını sormuyorum. dedi adam kah kah kah diye gülerek.
espri evet gülünebilir cinstendi ama emrah'ın da benim de kahkaha atarak gülmemizin sebebi tamamen amcanın gülmesiydi.
bir insan ancak bu kadar neşeli gülebilirdi.
o güldükçe biz de güldük amk.
ama sonra mevzumuza geri döndük.
her ne kadar gülsek de aylardır kayık kirası diye oraya koyduğumuz rakıyı içen adamın kayığın sahibi olmadığını öğrenmek zoruma gitmişti birden.
-neyse bey amca konumuza dönelim. o içtiğin rakı bizim rakımız yalnız. dedim
adam gülmeye başladı yine.
-bu oturduğun kayık da benim be aslanım, ben size hesap soruyor muyum. dedi adam
gülerek. ama yediğimiz laftan ötürü bu sefer biz gülememiştik.