*
-pardon? dedim ağzımı yüzümü yamultup.
-çifter çifter yolcu almak da ne demek oluyor. dedi eleman.
-arkadaşım, adam yaşlı, gideceği yer yol üstü zaten, arıza çıkartacak bi şey yok. dedim
-yaşlı senin babandır bre deyyuss. dedi necati amca sinirlenip.
-neco dur allah aşkına bi de senle uğraşmıyım. dedim
ama ne dediğimi idrak edememiş olsa gerek lafı uzatmadı.
ama arkadaki eleman harbiden arıza çıkmıştı.
-şikayet edicem sizi. dedi
-ya bilader uzatacak mısın daha. dedim
-bu moruk yüzünden gideceğim yere geç kalıcam. dedi eleman.
hiç bi şey demeden birden kapıyı açtım.
sabah yaşamış olduğum olayın siniri vardı belki de hala içimde.
arabanın etrafından dolandım ve elemanın oturduğu taraftaki kapıyı açıp
-gibtir in lan arabadan. dedim
eleman önce neye uğradığını şaşırdı.
sonra tırsa tırsa indi arabadan.
ben öfkeyle yumruğumu sıkıyordum.
eleman indi arabadan, hızlı adımlarla yürüdü önce, uzaklaştı.
arabaya bindim ve beklemeden sürdüm.
dikiz aynasından elemanı kestim sinirle.
arabaya doğru bakıp elindeki telefona bi şeyler yazıyordu.
muhtemelen beni şikayet etmek için plakamı kaydediyordu.
ama giblemedim, umrumda değildi.
-az kalsın dökecektim dişlerini eline de sen girdin araya. dedi necati amca.
-aynen necati amca aynen, Allah korudu. dedim şu an bunları yazarken yüzümde kocaman bi gülümseme olmasına rağmen o an necati amca bozulmasın diye hiç gülmeden.
-demek suç ortağın sucu. dedim
-anlamadım. dedi
-sucu getiriyor seni sürekli eve demek. dedim
-tanıyor musun? dedi
-kimi? dedim
-sucuyu. dedi
-neden sordun? dedim
cevap vermedi.
ama sorduğum sorunun onu üzdüğü belliydi.
-necati amca yanlış bi şey mi sordum? dedim
-öylesine. dedi
neyi sakladığını, neyden çekindiğini harbiden merak etmiştim.
ama sonra bi şey farkettim.
necati amca utanmıştı.
çocuk gibi yere bakıyordu.
sonra aklıma bi şey geldi.
"acaba" diyerek denemek istedim
-necati amca şu soldaki sokaktan giriyorduk di mi? dedim
-evet. dedi hiç düşünmeden.
eve giden yol sağdaki yoldu.
ve ben cevabımı almıştım.
necati amca 2 güne bir, yıllar önce ölen karısını görmeye huzurevine su getiren sucuyla geliyordu.
adam yolu biliyordu ama necati amca bu illet hastalığa yenik düşüp evinin yolunu bile unutmuştu.
bir daha evine gelememekten, yolunu bulamamakan korkuyordu.
içten içe hüzünlenmiştim ama onu daha fazla üzmemek için bi şey belli etmedim.
-ben varım be necati amca. dedim içimden gelerek, kocaman gülerek.
-yaşa be evlat. diyerek çocuk gibi sevindi o yaşlı yürek.

*
necati amcanın evine gelmiştik. karısını görecek olmanın telaşıyla indi arabadan.
kendi çapında koşar adık çıktı merdivenleri.
ben yine koluna girdim ne olur ne olmaz diyerek. zor da olsa 5. kata çıktık.
sesimizi duymuş olacak ki necati amca daha ayakkabılarını çıkartmamıştı ki
Güler geldi aşağıdan. selamlaştık.
önce necati amca girdi içeri, ardından da güler.
-bekliyorum necati amca, burdayım. dedim içeri doğru.
-bugün izinliyim, bırak da baba kız vakit geçirelim azcık, sabahtan beri gelmesini bekliyorum. dedi Güler gülerek.
içimden "canınızı yerim sizin" diyerek güldüm.
-eyvallah. diyerek indim merdivenlerden.
necati amcayı görmek iyi gelmişti. ne yaparsa yapsın seviyordum keratayı.
ama gülüşlerimin altında hala engel olamadığım bi nefret vardı.
buraya gelmeden önce o taksideki çocuk.
daha önce nelerini görmüş, nicelerine denk gelmiştim
ama hiç birini "gibtir git" diye arabamdan kovmamış,
bir tek söz daha söylese yumruğu ağzının ortasına indirecek seviyeye gelmemiştim.
evet o dipsiz kör kuyu belki kapanmıştı, ama içinde beni hala için için yakan bir alev vardı.
anlatmam lazımdı birilerine, paylaşmam lazımdı.
eylül'le başka mevzularımız vardı, ona anlatmak olmazdı,
hem anlatsam bile bi kız gözüyle eylül beni anlamazdı.
cemil usta ya da emrah da olmazdı. çünkü onlar da benim kafadalardı,
benim ateşimi almak yerine benden bir parça ateş alırlardı.
eniştemin börekçiye sürdüm arabayı direk. ama dükyanda dükyan sahibi süleyman abi vardı.
eniştemi sorduğumda dükyana malzeme almak için çarşıya indiğini söyledi.
ona da anlatamamıştım.
o an hangi akla hizmet bilmiyorum ama cebimden telefonumu çıkarttım
ve hala cüzdanımda tuttuğum babamın numarası yazılı o kağıdı aldım elime.
numarayı tuşladım ama aklımı gibeyim ki numaram hala yurt dışı aramalarına kapalıydı.
içim içimi kemiriyordu.
benim bu acıyı paylaştığım biriyle bu ateşi de paylaşmam lazımdı.
yıllardır içerde yatan, ama ailemizin dağılmasından hep onu sorumlu tuttuğum için 1 defa bile görüşüne gitmediğim abim geldi aklıma.
en son ablamın cenazesinde gördüğüm abim.
direk durağa sürdüm arabayı.
bizim duraktakilerden birinin dayısı yatıyordu içerde.
2 haftada bi görüşe giderlerdi. görüş günlerini ondan iyi kimseden öğrenemezdim.
selam vererek girdim içeri.
2-3 dk oturduktan sonra lafı pek uzatmadan girdim konuya.
-abi bi şey sorucam. dedim
-buyur ömerim. dedi
-abi bu ceza evindeki mahkumların görüş günleri ne zaman oluyor. dedim
-onun bi standartı yok ki ömerim, ceza infaz kurulu ne derse o. dedi
-mesela bizim kocaeli kapalı ceza evi için? dedim
-burası için her çarşamba, 5'e kadar. dedi.
saate baktığımda saat 4'ü geçiyordu.
-eyvallah abi. diyerek kalktım ayağa
sormuş olduğum sorunun asıl sebebini Rüstem abi'den başka kimse anlamamıştı.
göz göze geldik bir an için rüstem abiyle.
"ne oldu yarrağam, hani gitmiyordun abine" diyen gözlerle baktı bana rüstem abi.
utanarak kaçırdım bakışlarımı.
başka muhabbete girmeden çıktım duraktan.
arabaya atlayıp sürdüm doğru kocaeli kapalı ceza evine.

*
vardığımda saat 4:30'du ve hala yarım saatim vardı.
görüş için daha yarım saat olmasına rağmen belli ki yazılı kurallarla uygulanan kurallar arasında fark vardı. içeri girmeye çalıştığımda
-alamam, görüş bitti. dedi kapıdaki asker.
-ama daha yarım saat var. dedim
-onu müdüre söyle. dedi
-iyi madem, çekil de müdürün yanına çıkayım, ona söyliyeyim o zaman. dedim ufaktan sinirlensem de karşımdaki asker olduğu için şekil yapamayarak.
-bela mısın bilader akşam akşam. dedi asker.
-abimi görmem lazım. dedim
-sabahtan beri nerdeydin. dedi
-işteydim abi çalışıyordum. dedim
-haftaya gelirsin. dedi asker.
-nerelisin sen. dedim
-sivas. dedi
-ben de izmit. dedim
bunu derken hiç bir amacım yoktu ama güldü asker.
-geç hadi geç. dedi
şansımın da yardımıyla sivaslı yiğido imana gelmiş almıştı beni içeri
ikinci kapıdan geçerken telefonu, cüzdanı ve anahtarları bırakıp girdim içeri.
uzun bir koridordan geçtim yanımdaki diğer bir askerle.
-görüş bitmek üzere sen görüşe geliyorsun. diye söylendi yanımdaki asker.
-haklısın komutanım. dedim rütbesiz erbaşın gururunu okşarcasına.
-hey allahım ya. diyerek tebessüm etti o da.
-eyvallah. dedim ve gardiyanların olduğu yere bıraktı beni.
-abimi görücem. dedim
-abin kim. dedi gardiyan.
adını soyadını söyledim abimin. gardiyan abimin adını bağırdı içerdeki gardiyana yüksek sesle.
ben tellerin önündeki sandalyeye oturdum. sağımda solumda sevdikleriyle tellerin ardından konuşan insanlar vardı. onları dinlerken bile gözlerim dolmuştu.
"inşallah abimle konuşurken kız gibi ağlamam" diye geçirdim içimden.
bi 5 dk kadar sonra yüzündeki şaşkınlık ifadesiyle abim geldi oturdu tellerin arkasından karşıma.
refleksle tutamayacağımı bile bile tellere uzattım elimi.
abim tutulmayacağını benden daha iyi biliyordu demek ki o uzatmadı elini.
önce halini hatrını sordum, ama paylaşımımız olmadığı için kısa sürdü muhabbet.
abim sertti, asiydi hep ama yüzünde bir masumiyet vardı eskiden. ama artık o da kaybolmuştu.
ve ben daha fazla dayanamayıp bu sabah yaşadıklarımı anlattım abime, en ince ayrıntısına kadar, kullandığım her kelimede biraz daha rahatlıyor, yükümü abimle paylaşıyor gibiydim.
anlatmak gerçekten iyi gelmişti,
gerçekten de hafiflemiştim.
abim hiç bölmeden dinledi beni.
artık rahat olduğumu onun da içinin rahat olması gerektiğini söyledim.
-tamam. dedi abim sadece.
tam kalkacaktım ki artık.
-ne zaman bitiyor cezan. dedim
-14 yıl yıl sonra. dedi abim.
çok takip etmesem de bildiğim kadarıyla 1 yıldan az kalmış olması gerekiyordu.
14 yıl da nerden çıkmıştı.
şok olmuştum birden.
"şaka" demesini bekledim önce ama ne ortam buna müsaitti ne de abimin yaralı yüzü.
-ama.. abi ama neden? dedim
-2 huur çocuğu şişledim içerde. dedi...