*
Ateş dolu gözlerle bakmaya devam ediyordum elemana.
Hala elim kapı kilitinin üzerin de duruyordu.
-"Abi merak etme Kaçmayacam"dedi.
Eleman öyle deyince çektim elimi kapı kilitinin üzerin den.
Gözlerin den yaş süzülmeye başladı.
Ama bu benim gibim de değildi, bir an önce anlatmasını istiyordum.
Merak öfke ile bakan gözlerim ile hadi artık, anlat seni gibmeden dercesine.
Cam'a vurdu polis memuru..
-"beyefendi sorun mu var?"dedi.
-Ne diyeceğimi bilemesem de, hayır yok" diye bildim.
Karakolun içine girmiştik tabi ister istemez polis de gelmişti.
Daha fazla beklemeden önüme döndüm ve çalışır vaziyette olan arabayi tenha bir yere çekmek için gaza bastım.
Eleman susuyordu, gidene kadar ne o konuştu nede ben.
Tenha bir yere çektim arabayi,
-"anlat"dedim.
-"abi böyle olmasını istemiyordum, benim Kanıma girdi diğer pic.
Alkol almıştık niyetimiz seni korkutmakti, böyle olacağını hiç tahmin etmiyordum, ablanın ölmesi falan hiç planlanmış bir şey değildi " dedi.
Ve ben çılgına döndüm, ilk başlar da taniyamamistim, ama oan gayet iyi hatırladım.
Nasıl arabadan indim nasıl onu arabadan indirdim ve nasıl onun yakasına yapıştım inanin suan düşünüyorum da hala aklım almıyor.
Yakasına yapıştım ve "ne istediniz lan huur çocukları benim ablam dan" dedim.
-" abi Özür dilerim" diyecekti ki sağlam bir kafa attım pic e, yere yıkıldı, kalk lan huur çocuğu diye bagiriyorum, bunu yaka paça kaldırdım.
-" ney lan ne istediniz benim biricik ablam dan"dedim. Yine kafayı koydum, Bu sefer kaldirmadim yerden, yumruk tekme derken o pic iyice pert olmuştu.
Ama bu burada bitmemeliydi, aklıma şoför koltuğunun sol tarafın da koltuk altın da olan değnek geldi aklıma.
Bir hışım ile aldım elime onu , kafa göz demeden allah ne verdiyse vuruyorum..
Ve oan kafam çok güzel çalışıyordu, kan Revan için de yer de ölü gibi yatan pici attım arka koltuğa, bu sefer sadece inliyordu.
Arabayi dağa surdum kimsenin geçmediği bir yere ve bunu tuttuğum la aşağıya çekip atmam bir oldu, yer den tekrar kaldırdım bunu ve arabanin kabutuna domalir bir şekil de koydum.
Ve diger huur çocuğu sordum.
-"abi bilmiyorun"dedi.
Bu beni iyice sinir etti ve pantolonunu çıkardım elimde ki sopayı bunun züte soktum, yediği dayaktan hiç hali kalmamıştı zaten hiç karşı bile gelmedi.
Ve artık açısına dayanamayacak oldu ki diğer huur çocuğunun da yerini söyledi.

Buda böyle olsun istedim uzun zamandır bu ani bekliyordum..

*
arabanın kapılarının kitli olmasına güvenerek önce hiç bi şey yapmadım beyler,
yapamadım..
-sen.. kimsin sen..? diyebildim sadece.
-arabadaki 3. kişiydim ben. dedi çocuk.
kitlendim kaldım öylece.
mantıklı düşünmeye çalıştım ama,
imkansızdı.
öfke, kin, nefret ve intikam ateşi öyle bi sarmıştı ki bedenimi
hissettiğim tek şey yüreğimdeki acıydı..
hiç bi şey yapmadan ne kadar bekledim öylece bilmiyorum.
ama sonra elemana hiç bi şey yapmadan sürdüm arabayı.
tepki vermedi.
inmeye, kaçmaya hiç yeltenmedi bile eleman.
kaderine razı gibiydi.
kader.
peki neydi bu çocuğun ya da diğer 2 huur çocuğunun kaderi.
daha önce hiç düşünmemiştim.
kendime bile itiraf edemediğim o şeyi mi yapacaktım?
öldürecek miydim onları?
bilmiyordum.
sadece sürdüm arabayı.
tenhaya, ıssıza doğru sürdüm.
rasathane tarafına gittim hiç düşünmeden,
sonra gültepeye çıktım.
evleri, mahalleleri geçtim. bağ evlerinin arkasına doğru indim.
çocuk hiç bir şey demedi yol boyunca.
bizi kimsenin göremeyeceği toprak bir yola girdim.
biraz ilerleyince durdum.
az önce aklıma gelen soruyu sordum kendime.
ama cevap veremedim yine.
bildiğim tek şey öldürmekten korkmuyor olmamdı.
kapıların kilidini açtım.
arabadan indim.
arabanın etrafından dolanıp arka kapıyı açtım.
yakasından tutup indirdim arabadan.
arabaya yasladım.
önce boğazını sıktım.
hiç düşünmedim ne olacağını.
öfkeme engel olamıyordum.
biraz daha devam edersem çocuğu öldürecek olmamı bile fark edemedim.
çocuğun suratı önce kızardı sonra mora doğru dönmeye başladı.
can havliyle çırpınmaktan başka hiç bir şey yapmıyordu.
ama benden güçlü değildi.
ben istemediğim sürece kurtulamazdı.
ve sonra bi şeyler söylemeye çalıştı çocuk.
son bi kaç nefesi vardı ama onları da bana bi şeyler anlatmaya çalışarak heba ediyordu.
içimdeki ses "bunu öldürüp ne yapacaksın ömer?, abin gibi mi olacaksın?" diyordu.
ama bu sese aldırış etmedim hiç.
ben artık kendimden çoktan vazgeçmiştim.!
ama aynı ses "bu çocuğu öldürürsen ablana bunu asıl yapanları nasıl bulacaksın ?" dedi bu sefer. hiç düşünmeden bıraktım sıktığım boğazı.
nasıl bir nefretle sıktıysam, benim de ellerime kan gitmemiş bembeyaz olmuşlardı.
ellerimden kurtulan çocuk önce çok derin bir kaç nefes aldı.

*
ama hemen düzelecek gibi değildi nefesi.
artık kaçmayacağını ya da kaçamayacığını bildiğim için tutmadım çocuğu.
nefes almasına, yaşamasına izin verdim o an.
çocuk eğilmiş hırlaya hırlaya nefes alıyordu.
bekledim bi süre.
nefes alış verişinin düzelmesini bekledim.
yaklaşık 2 dk sonra eğildiği yerden doğruldu.
-sakin ol. dedi
hayatımda duyduğum en saçma telkin cümlesiydi.
ya da isterse en mantıklısı olsun bu çocuk dinleyeceğim son kişiydi.
ama dinlemek zorundaydım.
konuşmasına izin vermek zorundayım,
çünkü aradığım cevaplar ondaydı.
-beni dinlemek zorundasın. dedi
haklı olduğunu bildiğim için sustum.
cevap vermedim.
dinliyordum.
-ablanın ölümüne sebep olanlar, onları tanıyorum. dedi
-isim ve adres ver bana. dedim
-süleyman ve tahsin. dedi
bu iki ismi de daha önce hiç duymadığımı bakışlarımdan anlayan çocuk.
-sansar ve takoz, öyle bilinirler alemde, gerçek isimlerini çok az kişi bilir. dedi
şimdi olmuştu.
-nerdeler. dedim
-içerdeydiler. dedi
-nasıl? nasıl olur?, yakalanmadılar ki hala, polis haber vermedi, mahmeke yapılmadı, bana yalan söyleme. diyerek yakasına yapıştım tekrar.
çocuk güldü önce.
umursamazca güldü.
-sansar ve takoz, bi tek ablanın olayına karıştıklarını mı zannediyorsun? onlar, hayatımda tanıdığım en pislik insanlar, işlemedikleri suç, yaklamadıkları can kalmadı ve sonunda yakalandırlar. dedi
o an o huur çocuklarının yakalanmasına sevindim mi, intikamımı alamayacak olmama üzüldüm mü gerçekten bilemedim beyler.
tepkisiz kaldım yine.
belki saçmaydı ama içimde hala yanan intikam ateşini bir gün söndürebilmek adına.
-kaç yıl yediler, ne zaman çıkacaklar. dedim
çocuk güldü yine.
hiç bi şeyi gibine takmadan, belki birazdan benim tarafımdan öldürülecek olmasını bile sallamadan güldü.
-hiç bir zaman. dedi
-müebbet mi? dedim
-cehennem. dedi
aslınca cevabımı almıştım ama emin olmak için sordum tekrar.
-nasıl? dedim
-şişlediler, ikisini de şişlediler içerde. dedi
-kim? dedim
-dışarda en son karıştığımız ve yakalandığımız mevzu, takıştığımız adamlar belalı adamlarmış, onlar yakalandı, ben kaçtım. kısa süre sonra haber geldi içerden. ikisi de ölmüştü. dışarda beni de rahat bırakmadılar. ailemi, sevdiklerimi herkesi tehdit ettiler. abimi vurdular ve teslim olmaya karar verdim. vicdan kötü şey be abi. canını yaktığımız herkesten özür diledim. içerden çıkamayacağımı, sonumun onlar gibi olacağını biliyorum. o yüzden eğer mümkünse alabildiğim kadar helallik almak istedim. derken ağlamaya başladı eleman.

*
tamam belki onlarca suça ortak olmuştu.
ama kurduğu cümlelerden ve bizim olaydan da bildiğim kadarıyla bu çocuk diğer iki huur çocuğunun yancısıydı, şoförüydü, getir götürcüsüydü.
kurunun yanında yaş da yanacaktı.
evet yaptıklarından pişmandı ama yapacak da bi şey yoktu.
hiç bi şey diyemedim.
çocuğu yine yakasından bu sefer daha nazik tutarak indiği yere bindirdim geri.
arabanın etrafından dolandım ve ben de yerime oturdum.
bu sefer kapıları bile kilitlemedim.
eleman o kadar çaresizdi ki teslim olmayıp kaçmak bile onun için büyük dertti.
boğazını sıktığımda kendini bile savunmaması işte sırf bu yüzdendi.
ölüme gideceğini biliyor, giderken de vicdanını biraz olsun rahatlatmak istiyordu sadece.
içimde tarifsiz bir rahatlama vardı.
bu 2 huur çocuğunun ölmesine sevinmiştim.
ama rahatlamanın sebebi dolaylı yoldan da olsa intikamımın alınması değildi.
elimi kana bulamamış olmam, abim gibi olmamış olmam ve ablama vermiş olduğum sözü tutabilecek olmamdı.
allah ömür verdikçe umut'un yanında olabilecek, eylül'ün gözlerinde kaybolabilecek olmamdı. henüz farkında değildim ama az önce teşebbüs ettiğim şeyden dolayı uzun süre kendimden nefret edecek, her ne kadar direkten dönmüş olsam da yapabileceğim şeyden ötürü çok pişman olacak, hatta bir süre sevdiklerimin yüzüne bakamayacaktım.
ama yapacak bir şey yoktu.
öyle ya da böyle bendeki dipsiz kör kuyu kapanmıştı.
karakola gelmiştik.
hiç bi şey demeden inmesini bekledim.
belki dediği gibi helallik bekliyordu, belki de her ne yaptıysa zorla yapmıştı ve iyi bir çocuktu ama ben bunu yapamazdım.
hadi ben yaptım,
Umut, annesiz büyümek zorunda kalan umut, onun vebalinin altından öylece kalkılır mıydı.
-bi sözün var mı abi. dedi çocuk arabadan inmeden önce.
-allah kurtarsın. dedim sadece
çocuk güldü yine.
-orda allah yok abi. dedi
ölüme gideceğini bile bile güldü ve arabadan inerek karakola girdi.
onun hikayesi burda bitmişti.
bir süre öyle boş boş bekledikten sonra bastım gaza.
neye uğradımı şaşırmış halde durağa sürdüm arabayı.
ama sonra yolumu değiştirdim.
yaklaşık 1 haftadır uğramadığım ablamı ziyaret etmeye karar verdim.
eylül, en son onsuz gittiğim için kızmıştı bana ama gerekirse bugün yine geliriz ablama diyerek aldırış etmedim, yolumu değiştirmedim.
mezarlığa girince durdum ve arabanın arkasından aldığım bidonlara yakınlardaki bi hayrattan su doldurup ablama doğru devam ettim.
önce mezarın üzerindeki çiçekleri suladım bir bidonla, kurumuş dalları söktüm attım.
sonra mezarlığın taşlarını yıkadım ellerimle.
anlatmaya başladım yine.
her şeyi anlattım ablama.
o çocuğu nerdeyse öldüreceğim için özür diledim ablamdan.
diğer huur çocuklarının cezalarını çoktak çektiklerini ama korkmaması gerektiğini, onların ablamdan çok uzaklarda, cehennemde olduklarını söyledim.
içimde ne varsa dökmüştüm.
iyi gelmişti.
bi süre ablamın mezarının başında oturduktan sonra duamı ederek ayrıldım mezardan.

*
yaşananları anlatmam gereken bi kaç kişi daha vardı ama acelesi yoktu.
önce benim bi sindirmem gerekiyordu olanları.
bildiğim tek şey, güzel günler göreceğimizdi, güneşli günler.
her şey iyi olacaktı, umut büyüyecekti.
ve hepimiz onun üzerine titreyecektik.
arabaya bindim ve durağa döndüm.
saat öğleni geçmiş 2'ye geliyordu.
tam arabayı durağa parketmiş içeri geçecekken telefonuma mesaj geldi.
mesaj eylülden geliyordu.
"acıkmadın mı hala?" diyordu.
belki de acıkmıştım ama yaşadıklarımdan dolayı aklıma bile gelmemişti.
yemek için beni bekleyeceğini bildiğim için "çok acıktım" dedim.
"ee hadi gel o zaman, bekliyorum * " diye cevap geldi.
artık eylül'le olan ilişkimizi herkes bildiği için hiç çekinmeden karşı kaldırıma geçtim ve zile bastım. aşağı kapı açıldı ve 2. kata çıktım.
kapıda karşıladı eylül beni.
önce hiç bir şey demeden kocaman öptü.
özlemişti, özlemiştim.
içeri geçer geçmez
-neyin var senin. dedi
ben elimden geldiğince hiç bir şey yansıtmamaya çalışsam da becerememiştim.
kızacağını bile bile
-ablamın yanına gittim, az kötü oldum işte. dedim
-sen nasıl bi yalancı pislik oldun başıma ya. diyerek yalandan yumruklamaya başladı beni.
o şebek hareketlerine daha fazla dayanamayıp güldüm.
-gideriz yine. dedim.
-zaten bi daha da götürmezsen taksiye atlar giderim. dedi tebessüm ederek.
olaysız dağıtmıştım asıl konuyu.
önceden hazırlamış olduğu yemekleri tabaklara koyarak oturduğumuz odadaki masaya getirdi eylül.
ben de su falan getirerek yardım ettim.
en son ekmeği de getirdim ve oturduk masaya.
tavuklu pilav ve salata yapmıştı eylül.
o bana yapmış olduğunu zannettiğim ilk kekle beklentilerimi çok fazla yükselten eylül ondan sonra yaptığı her yemekte seviyeyi biraz daha düşürmüş ve nihayetinde vasatın altına indirmişti.
ve bi gün bana getirmiş olduğu o kekle para bozdurmak için girmiş olduğum bi pastanede karşılaştığımda taşlar yerine oturmaya başlamıştı, ama bi şey söylelemiştim ona.
açık söylemek gerekirse eylül bu konularda çok beceriksizdi ve benim bile elime su dökemezdi.! ama yemek yapmaktan hiç vazgeçmedi.
karnımı doyurdu çoğu zaman sağolsun.
ona başlarda yalan söylemeyip yemekleri biraz eleştirsem de üzüldüğünü gördüğüm için lapa gibi pilavını bile "ımmm çok güzel olmuş" diye diye yedim bi zaman sonra.
alışmıştık be birbirimize,
dışarda başka yerde tane tane bi pilav yediğim zaman bile garip geliyor,
eylül'ün pilavını arıyordum.
yemekleri yemiş karnımızı duyurmuştuk.
ben teşekkür edip ellerimi yıkamış, durağa inmek için kapıya doğru yönelmiştim ki kapı çaldı.
direk açtım kapıyı.
elindeki zarflar kapıda bekleyen kişi postacıydı.
postacı, eylül'ün adını soyadını söyleyip zarfı teslim etmek ve imza almak için kapıda beklerken elindeki zarfı nazikçe aldım ve üzerini okudum.
zarf ÖSYM'den geliyor ve o çok sevdiğimle yollarımızın ayrılacağının haberini veriyordu...