*
önce anlamamış olsam da kısa süre sonra düştü jeton.
eylül'e aldığım börek bile artık kendime gelmeye başladığımın sinyallerini veriyordu.
ve aynen eylül'ün dediği gibi olmuştu,
ablamla birlikte ben de ölmüş, çok acılar çekmiş ama dostlarım sayesinde yeniden doğmuştum.
ama bu sefer çok daha farklı bir ömer olacaktım.
artık çok daha güçlüydüm mesela,
kolay kolay yıkamazdı artık hiç bir şey,
ama malesef değişen şeyler sadece bunlar değildi,
içimde yanan ve büyüyen bir intikam ateşi vardı hala, sadece doğru zamanı bekliyordum.
etrafımdaki kimseye bahsetmedim olanlardan.
eniştem, cemil usta ve emrah biliyordu tam olarak gerçeği.
cemil usta ben istemesem de her yere haber salmıştı,
herifi bulmamamız neredeyse imkansızdı ama 40 küsür gündür hiç bir yerden gelmemişti haber.
ama ablama verdiğim sözden sonra bir söz de kendime vermiştim beyler,
o huur çocuklarını bulmadan ölmeyecektim.
düşünecelere dalmışken birden eylül'ün hala camda beklediğini gördüm ve gülümseyerek baktım ona.
o da kısa bir süre daha beni izledikten sonra kıskandım mı naptım artık bilmiyorum
"gir kız içeri" gibi bi hareket yaptım kafamla.
ufaktan nazlanarak "aman bee" der gibi trip atarak girdi içeri eylül.
geçirdiğim bu dönemde sağdan soldan aldığım borçları ödemek için çalışmak gerekiyordu.
öyle de yaptım.
durağın çalan 2. telefonunda müşteriye çıktım.
uzun mesafeydi, cebim azcık para gördü, dönerken şansıma 1 müşteri daha yakaladım,
onu da gideceği yere bıraktım.
öyle böyle derken öğleni etmiştim.
umut'u görme vaktim gelmişti.
doğru acıbadem'e sürdüm arabayı.
hastanenin otoparkına park ettim ve indim arabadan.
hastane hastane değil otel gibiydi amk,
buraya 1 ay kadardır her gün gelmeme rağmen hala alışamamıştım.
bizim ufaklığın olduğu bölüme çıktım.
hemşireler artık bizi bildiği için hiç sormadan elimi kolumu sallaya sallaya camlı bölmeye geçiyor,
camın arkasından bizim ufaklıkla konuşuyor,
onu uyumazken yakaladığım zaman seviniyordum.
gerçi uyumuyorken bile gözleri hep kapalı oluyordu ama olsun hareket etmesi ve hayatta olduğunu bilmek mutlu ediyordu beni.
bi süre kaldıktan sonra cemil usta misali "görüşürüz evlat" diyerek çıktım odadan.
tam asansöre doğru yönelmiştim ki uzaktan el ederek "ömer bey" diyen doktoru gördüm.
devlet hastanesindeki "taksici ömer", acıbadem'de "ömer bey" olmuştu.
aslında bu bile bizi ne biçim gibeceklerinin sinyallerini veriyordu.
ben de doktora doğru yürüdüm ve ortada buluştuk.
-buyrun doktor bey. dedim
-ömer bey yeni bi durum gelişti. dedi
-ters bi şey mi var. diye panik oldum bir an.
-vardı, ama atlattık. dedi
-ne oldu doktor bey. dedim merakla.
-odama geçebilir miyiz. dedi
-peki. dedim ve yürümeye başladık.
az ilerdeki odasına geçtik ve oturduk,
ben tekrar sormadan anlatmaya başladı.
-size 7. aydan sonra amerikadan serum getirtmemiz gerektiğini söylemiştim. dedi doktor.
-evet? dedim.

*
-o serumlar geldi ama malesef yapılan testlerde bazı uyuşmazlıklara rastladık. dedi
-yani? dedim
-yani, bebeğin hayatta kalması için bu seruma ihtiyacı var ama malesef bağışıklık sistemi serumu tepki veriyor. dedi
-ne olacak peki. dedim hüzünle.
-bebekten bazı kan örnekleri aldık ve amerikaya gönderdik, orda yapılan testlere göre bebeğe özel olarak serum üretilmesi gerekmekte. dedi
-ne gerekiyorsa yapalım doktor bey. dedim
-bu biraz maliyetli olacak ama. dedi
-geldiğimiz gün yapılan bütün işlemleri kabul ettiğimize, ödemeleri onayladığımıza dair bi kağıt imzalamıştık zaten, o yetmiyor mu. dedim
-yanlış anlamayın ama bu sizi biraz aşabilir, o yüzden sözle de onayınızı almak istedim. dedi doktor
-ne kadar aşar doktor bey, rakam verir misiniz. dedim
-sadece serum 20 bin dolar. dedi
-sadece derken? dahası da mı var. dedim
-şimdilik yok ama olabilir. dedi
umut'un hastaneden çıkmasına en az 1 ay daha vardı,
olsa dünyaları sererdim önüne hiç acımazdı içim ama olmayınca çok zordu,
daha şimdiden ufak bir kerat cetveliyle hastane hesabı 60 bin tl'yi geçmişti.
-ne olursa olsun, umut yaşasın doktor bey. dedim
-bu onaylıyorsunuz anldıbına geliyor değil mi. dedi
-onaylıyorum. dedim
umut'un yaşayacağı umuduyla da olsa 60 bin tl şimdiden ağır gelmeye başlamıştı bana.
canım sıkılmıştı ama bulunacaktı bir yol.
eniştemin 6 bin tl bile zor çıkartacağını bildiğim için bu muhabbetin lafını bile açmadım ona.
kredi desen hangi banka bize kredi verirdi ki.
tek çare taksiyi satmaktı.
sağdan soldan duyduğum kadarıyla 100 bin tl kadar ediyordu bizim orda taksi plakası.
yapacak bi şey yoktu.
önce cemil otoya gititm bizimkileri görmek için.
her zamanki gibi ikisi de uğraşıyorlardı bi şeylerle.
bu sefer gamze de vardı yanlarında, belli ki yine evde sıkılmıştı.
beni görünce işi gücü bırakıp dışardaki taburelerin oraya geldi hepsi.
selamlaştıktan sonra oturduk.
semaverde su olmadığı için çayları diyafondan söyledik,
ve ilginçtir ki çayları emrah söylemiş olmasına rağmen araya oralet karıştırmamıştı.
çaylar geldi,
hoş beş sohbet muhabbet derken canımın sıkkın olduğunu anlayan cemil usta daha fazla dayanamayıp.
-neyin var evlat. dedi
"60 bin liram yok" demek istesem de sustum önce, "yok bi şey usta" diyerek geçiştirmeye çalışsam da daha fazla kaçamadım ve doktorun yanından geldiğimi ve doktorun anlattıklarını anlattım onlara. benim kadar üzülmemişlerdi.
-ben hallettim oğlum, sıkma canını sen. dedi direk cemil usta.
ama yalan söylediği her halinden belliydi.
-nasıl hallettin usta. dedim
-istedim bi arkadaştan işte, varmış ki 60 bin lirası, "veririm" dedi, uzatma işte. dedi cemil usta.
hastane borcunun 60 bin tl olduğunu cemil ustaya yeni söylemiştim ama o pot kırarak zaten bunu önceden biliyormuş gibi güyya arkadaşından 60 bin tl borç istemişti.
-usta yalan söylüyorsun. dedim açık acık.
-sen ustana karşı mı geliyorsun diyerek sinirlendi, ayağa kalktı ve içeri geçti.
aslında içeri geçmesinin sebebi sinirlenmesi değil yalan söylediğini anladığımdan dolayı utanmasıydı.

*
-dert etme, harbiden halledicez be olum. dedi emrah.
-neyse, ben buldum bi yolunu zaten. dedim
-sen bulduysan olmaz o iş. dedi emrah.
-neden ya, bıraksana anlatsın çocuk. dedi gamze önce emrah'a sonra bana bakarak.
emrah gamze'ye karşı gelebilir mi amk hiç,
-anlat bakalım neymiş. dedi
-taksiyi satıyorum abi. dedim
-ben demiştim sana. diyerek gamze'ye döndü emrah.
-haklıymışsın. dedi gamze tebessüm ederek.
ikisi bir olmuş benle taşak geçiyorlardı.
canımın sıkkın olmasına rağmen onları öyle görmek mutlu etmişti beni.
-neyse ney. diyerek kalktım ayağa.
-abi yapacak bi şey yok. dedim
-ne demek lan yapacak bi şey yok, halledicez demedi mi işte cemil usta, daha ne uzatıp da adamın canını sıkıyorsun amk. dedi küfrünü duymasın diye cümlenin sonuna doğru bana doğru eğilerek.
-neyse abi uzatmanın alemi yok. dedim
emrah kolumdan tutarak beni dükkanın önünden uzaklaştırdı,
artık gamze konuştuklarımızı duymuyordu.
-sen umut'u çok güzel yaşatıcam diye söz verdin mi, vermedin mi? dedi çok sinirli.
-verdim. dedim
-taksiyi satarsan sonra ne tak yicen, kim tutacak o verdiğin sözü, simit satarak mı çok güzel yaşatacaksın umut'u? dedi
-görüşürüz. abi diyip arkamı döndüm ve arabaya bindim.
sinirli sinirli bakıyordu emrah. haklıydı ama o an haklı olduğunu kabul edemezdim,
çünkü bu kadar ısrar etmelerine ben de sinirlenmiştim.
taksiyi satma fikrinden o an için vazgeçmiştim ama bir an evvel hal çaresine bakmak lazımdı.
durağa doğru sürüyordum arabayı ki telefon çaldı. alzaymır necati arıyordu.
önce açmamayı düşünsem de yine dayanamadım ve açtım telefonu.
her zamanki gibi taksi istiyordu evine.
10 dk kadar sonra necati amcanın evinin oraya gelmiştim.
kornaya bastım, sağa sola bakındım ama kimse yoktu.
"hay amk" diyerek indim arabadan ve binadan içeri girdim.
merdivenlerden yukarı çıktım. evin kapısı açıktı.
"necati amca" diye seslendim ama cevap gelmedi.
"lan yine bi şey falan olmasın" diyerekten girdim içeri.
2 odaya baktıktan sonra o dolabında fotoğrafları bulduğumuz odaya girdim. necati amca ordaydı.
-gel ömer gel. dedi
bu sefer tanımıştı beni.
-ne arıyoruz yine. dedim hafif sitemkar hafif takılarak.
-bi fotoğraf vardı, onu arıyorum ama burda yok. dedi
-ne fotoğrafı. dedim
-düğün fotoğrafımız. dedi
-napacaksın şimdi necati amca, bak hepsinde var zaten azize hanım. dedim
-arkadaşlara göstericem, evli olduğuma inanmıyorlar da. dedi
"vah necati amcam vah, arkadaşları arasında alay konusu olmuş" diye geçirdim içimden,
harbiden üzülmüştüm.
o yıllarda fotoğraf makinesinin olduğundan bile şüphe duysam da necati amcayı üzmemek için aramaya başladım.
bi kaç dakika sonra necati amca diğer odalara bakmak için içeri gitti.
ben dolaptaki diğer çekmecelere bakmaya devam ediyordum.
ortanca çekmeceyi açtım. eskimiş, farklı renkte, bir sürü zarf vardı.
1 tanesini açtığımda içinde en az 500 tl olduğunu gördüm ve bu zarflardan en az 100 kadar vardı...