*
en az yarım saat ağladım lan beyler.
o kadar birikmiş, o kadar dolmuşum ki bitiremedim içimdekileri.
kurumuştu artık göz pınarlarım,
istesem de yaş gelmiyordu artık.
cemil ustanın sarılması son nokta oldu.
artık gerçekten iyiydim,
her şeyi konuşabilecek ve ablamın gidişine sitem etmek yerine arkasından dualar edebilecek seviyeye gelmiştim emrah ve cemil usta sayesinde.
bu süre zarfında beni deli gibi ağlatan emrah'a sarıldım,
az önce canımı ne amaçla yaktığını bilerek.
-çok zor be usta. dedim cemil ustaya dönüp.
-biliyorum evlat, kolay demedim zaten, ama geçicek. dedi
-peki ne zaman geçicek usta, ne zaman unutucam ablamın acısını. dedim
-hiç bir zaman. dedi
-peki nasıl "geçicek" diyorsun o zaman usta. dedim
-bak ömer, insanın sevdiği biri öldüğü zaman gönlünde 40 tane mum yanarmış, o mumlar insanın içini yakarmış ve o mumlardan her gün biri söner, son gün 1 tane mum kalırmış ve o mum sonsuza dek yanarmış. dedi
cemil ustanın anlattıkları o an o kadar mantıklı gelmişti ki.
ablamın 40'ını yeni yapmıştık.
cemil ustanın anlattıklarına göre gönlümde artık tek mum kalmıştı.
yalan yok ilk günki kadar da yanmıyordu canım ama hiç çıkmadı ablam aklımdan,
cemil usta'nın dediğine göre de çıkmayacaktı, ama çok da içimi acıtmayacaktı artık.
ve ben bunu şimdiden hissetmeye başlamıştım.
ara ara gülmeye başladım.
güzel anıları da görebiliyordum artık.
bi keresinde ablam beni banyo yaptırmaya çalışırken çırıl çıplak sokağa fırlayışım geldi aklıma.
"büllüğünü bütün mahalle gördü" diye senelerce dalga geçmişti benle.
güldüm yine.
-yalnız kalmak çok kötü be usta. dedim
-biz burdayız be evlat. dedi cemil usta.
o kadar belliydi ki varlıkları,
ataisti hacca gönderecek derecede şükür sebebiydi ikisi de.
-eyvallah usta. dedim kız gibi "iyi ki varsınız" diyemeden.
-eyvallah. dedi ikisi de.
rakıyı açmıştık ama hiç dokunmadık neredeyse,
göstermelik bi kaç yudum aldık o kadar.
emrah asıl mevzumuza girdi.
-umut'u ne zaman çıkartıcaz. dedi
-40 bin'i bulunca. diyerek güldüm imalı imalı.
-sen parayı mı dert ediyorsun yoksa. dedi cemil usta gayet rahat.
-yok be usta, ne edicem, altı üstü 40 bin lira. diye bir dalga daha geçtim.
ama emrah gayet ciddiye alarak cevapladı.
-yiğenim iyi olsun da isterse 400 bin lira olsun, buluruz. dedi biraz da abartarak.
-abi normalde en az 3 haftası daha var, gelişimine göre doktor bilgi veriyor her hafta işte. dedim ben de ciddileşerek.
-tamam, iyi olacak her şey, sen hiç merak etme. dedi cemil usta.
cemil usta öyle bir adamdı ki dünya düz dese inanası gelirdi insanın.
öyle rahatlatırdı ki söyledikleri, öyle güzel çözerdi ki sorunları, sorgusuz sualsiz bırakası gelirdi insanın kendini.
ben de öyle yapacaktım.
-eyvallah usta. dedim
toplamda sadece 1'er kadeh içtiğimiz rakıyı kayığın her zamanki yerine sakladık ve indik kayıktan.

*
cemil usta'yı evine bıraktıktan sonra döndük emrah'la bizim mahalleye.
önce emrah'ı bıraktım.
sonra ablamın evinin önünden geçerek eve döndüm ben de.
arabayı bahçe kapısının önüne park ettim ve girdim o boş eve.
kendimi gerçekten daha iyi hissedebiliyordum.
üzerimi değiştirip zaten açık olan çekyata uzandım üzerime yorganımı da alıp.
tavana bakıyordum.
ama bu sefer çok şükür ki boş boş değil, geçmişi anarak bakıyordum.
ablamı düşündüm uzun uzun.
bi defasında anneler gününde sarı papatyalar toplamıştım evin arkasından,
çocukluk işte annemin üzüleceğini bilemeden ablama verdim hepsini,
annem görünce, ablam, annem üzülmesin diye "bak anne, sana topladık" diye sevinçle verdi anneme çiçekleri.
annem önce sevinse de sonra "bahçedeki çiçekleri neden yoluyorsunuz" diye fırça atmıştı ikimize de.
satmamıştı ablam beni.
güldüm beyler.
bir insana ilk bigibletini babası alır di mi?
benim ablam almıştı mesela.
hayatımın en mutlu günlerinden biriydi.
kısa süre sonra hevesimi almış bigibleti bir kenara atmıştım,
sonra çok kısa bir süre sonra da çalındı bigiblet beyler,
çok üzülmüştüm.
emrah, ben ve ablam mahalle mahalle aradık bigibletimi,
bulamadık.
"umut'a da ilk bigibletini ben alıcam hatta çalınırsa yenisini de alıcam" dedim içimden
ve yine güldüm beyler.
40 gün kadar sonra gerçekten ablamı düşünerek gülebileceğimi hayal bile etmezdim,
ama gerçekten de çok iyi gelmişti.
ablamla geçirdiğimiz daha bir çok anıyı geçirerek içimden uykuya daldım.
uyandığımda saat 8 e geliyordu.
saç sakal iyice birbirine karışmıştı.
önce acımadan 3'e vurdum saçlarımı,
sonra makinenin ucunu çıkartıp sıfırlayabildiği kadar sıfırladım sakalları,
ardından güzel bi duş.
günler sonra iyi denebilecek bir sabaha uyanmıştım, üzerimi değiştirip çıktım evden,
eniştemi görmek bahanesiyle börekçiye gittim bi kaç haftadır her gün yaptığım gibi.
eniştem aynıydı, artık kötü görünmüyordu o da ama durgundu işte.
bi patatesli bi peynirli börek aldım,
ayak üstü eniştemle iki muhabbet ettikten sonra durağa gitmek üzere çıktım dükkandan.
arabayı durağın önüne çektim.
böreklerden peynirli olanını masanın üzerine koydum, diğerini poşetin içinde bıraktım.
selam verip girdim içeri.
rüstem abinin masasının üzerinden adres yazmak için kullandığımız küçük yapışkanlık kağıtlardan aldım 1 tane ve üzerine "günaydın" yazdım.
poşetin içine attım ve eylül'e gitmek üzere karşı kaldırıma geçtim.
binanın kapısı açıktı.
merdivenlerden yukarı çıktım ve böreği kapının koluna asıp zile bastım ve çocuk gibi kaçtım.
çardağa geri gelmiştim.
kendime bi çay koydum ve böreği çıkartıp yemeye başladım.
derken eylül evin cdıbını açtı ve elindeki çay bardağını "şerefe" der gibi havaya kaldırdı.
aynı anda telefonuma bir mesaj geldi.
mesaj eylül'den geliyor "ömer'in yeniden doğuşuna.." diyordu.