*
emrah hiç bi şey diyemedi.
hemşireye sorduğum o soruyu sorduktan sonra eminim ki benle ölene kadar orda bekleyebilirdi.
oturduk öylece.
saat 3 oldu, 4 oldu, 5 oldu.
ben istemesem de sabah oldu.
telefonum çaldı bir çok kez.
duyan aradı, duyan aradı.
çoğunu açmadım, açamadım.
yeni duyanlar hastaneye gelmeye başlamışlardı yine.
oysa ki ne değişirdi ki,
ablam çoktan gitmişti.
saat 10'a geliyordu ki cemil usta geldi duraktan bir kaç arkadaşla.
hiç kimse konuşmadı, hiç kimse bi şey demedi, diyemedi.
dedilerse de duymadım ben zaten.
ilk geceden nasıl ağırlaşmıştı bu acı böyle anlamadım,
ama dincek gibi hiç durmuyor, aksine sanki her geçen saniye ağırlaşıyordu.
üstüne bir de beynimi uyuşturan uykusuzluk binince ayakta duracak gücüm kalmamıştı.
ama ne yapıp ne edip kalmalıydım.
saat 11'e geliyordu, cemil usta hava almak için beni dışarı çıkarttı.
kendine bi sigara yaktı.
öyle boş boş bakıyordum ben,
ve birazdan ablamın bineceği son arabayı gördüm.
cenaze arabası hastanenin arkasına doğru gidiyordu.
içerden taksici arkadaşkar işaret ettiler.
içiri girdim,
görevlilerden biri bi kaç kağıt imzalattı, cenazeyi tesim alabilmemiz için.
artık ablamı teslim alma vakti gelmişti.
bi kaç kere düşme tahlikesi yaşayarak çıktım arka kapıdan.
cenaze arabasından içeri boş giren tabut içinde ablamla çıktı dışarı.
arabaya bindirdiler ablamı.
cemil usta sırtımdan destek veriyordu bana.
tutmuyordu ama resmen düşmiyim diye önlem alıyordu.
bi kaç defa dayandım cemil ustaya, o olmasaydı kaç defa düşmüştüm zaten.
cemil ustayla beraber bindik cenaze arabasına.
ablamın evine doğru gidiyorduk.
her seferinde güle oynaya gittiğim eve bu sefer yas tutmaya gidiyorduk,
hiç bitmesin istedim o yol ama yol da bitti.
mahalleye girmiştik.
daha sokağın başından döner dönmez gördüm evin önündeki kalabalığı.
ne ara kurulmuştu, kim kurdurmuştu bilmiyordum ama çadır vardı evin önünde.
altında bir sürü sandalye, masa, tanıdık tanımadık bir sürü insan oturuyordu.
bizim geldiğimizi görünce ayaklandı herkes.
ortada ayılan bayılan kadın annem hemen yanında onu tutmaya çalışan aysel ve selim vardı.
selim'in hemen yanında duran babamı görmem güç olmadı.
hepsi çok kötü görünüyorlardı.
ağıt sesleri sokağın başından duyuluyordu.
cenaze arabası kalabalığın önünde durdu.
herkes ağlıyordu lan beyler.
ben hariç herkes ağlıyordu.
annem ağlıyordu, eniştem ağlıyordu, selim ağlıyordu, babam ağlıyordu, aysel ağlıyordu, rüstem abi ağlıyordu, hacer teyze ağlıyordu, süleyman abi ağlıyordu, tanıdık tanımadık herkes ağlıyordu.
yolda dikkat etmemiştim ama arabadan inerken farkettim ki cemil usta da ağlamıştı, gözleri kıpkırmızıydı.