*
eniştemin oğluyla buluştuğu ilk anın sevinç gözyaşlarıyla karşılanması ve aşağıda kendi odasında oğlunu kucağına almayı bekleyen ablamın yatıyor olması için neler vermezdim ki..
eniştemle bir 10 dk kadar bebeği izledikten sonra hemşirenin eşliğinde çıktık dışarı geri.
çok zor zamanlar bizi bekliyordu.
en baştan olayların tamdıbını enişteme anlatmak,
sonra da eniştemin bu şoku atlatması lazımdı.
emniyete gidip ifade vermek ve bu huur çocuklarının da bir an önce yakalanması gerekiyordu.
nakil, cenaze, defin işleri hepsi yarını bekliyordu.
her şey olup bittikten sonra en az 2 ay da bizim ufaklık için uğraşacak onu hayata bağlamaya çalışacaktık.
ya sonra..?
sonrası kocaman bir boşluktu.
hiç bir şey kuramadım geleceğe dair.
resmen kolum kanadım kırılmıştı.
aşağı annemin yanına iniyorduk tekrar.
kapının önündeki kalabalığı gördük sonra.
bekleyenlerin bizim duraktan taksiciler olduğunu gördüm.
beni ve eniştemi görünce direk yanımıza geldiler.
-başın sağolsun. dediler ikimize de.
daha bir çok kez duyacağım bu iki kelimeden şimdiden nefret etmeye başlamıştım.
-dostlar sağolsun. dedim ve girdim içeri.
anneme sarılmış olan aysel'i gördüm.
gözleri kıpkırmızıydı.
daha önce bi kaç kez onu ağlarken görüp kızdığım için beni görür görmez gözlerini silmeye çalıştı.
ama o yaşlar silmeyle gizlenecek gibi değillerdi.
yanıma geldi.
hiç bi şey demeden kocaman sarıldı bana.
kısa bir süre sonra ben de karşılık verdim,
ben de sarıldım ona.
ellerimizi indirdikten sonra koluma girip dışarı çıkarttı beni.
yürüyecek mecalim bile yoktu.
ben, cemil usta ve emrah hariç etrafımızdaki herkes ağlıyordu.
"acaba biz sanayi takımı mı duygusuz olanlarız" diye geçirdim bir an içimden.
dışarı çıktık aysel'le.
ara ara akıyordu gözlerinden.
-ağlama. dedim
-tamam. dedi
ama derken bile ağlıyordu hala.
-ablam görseydi çok kızardı. dedim
-keşke görseydi de ağzıma sıçsaydı. dedi
belli ki aysel'i de teselli etmek bana kalmıştı, ağlamak bana haramdı.
kısa bi süre sonra çantasından bi sigara çıkartıp yaktı aysel.
sinirle, öfkeyle çekiyordu sigarayı.
2 dk bile sürmedi sigaranın bitmesi.
-bebek nasıl ömer. dedi
-iyi olacak. dedim
sevinmişti belki ama tepki vermedi.
-aysel senden bi şey isticem. dedim
-iste ömer. dedi
-annemle eniştemi eve zütürmeni istiyorum, burda yapacak bi şey yok, ablamı yarın alıcaz, bebek zaten yukarda özel ünitede. burda bekleyip kafayı yemenin alemi yok. dedim
-ya sen. dedi
-bırak şimdi beni, dediğimi yap. dedim

*
aysel de hayatımda tanıdığım en inatçı insanlardan biriydi ama o an üzmedi beni, ısrar etmedi.
-peki. dedi
içeri girdik beraber.
ben koridorda bekleyen cemil usta ve emrah'ın yanına oturdum geri.
aysel içeri girdi, bi 5 dk kadar sonra çıktılar.
normalde belki eniştem de gitmezdi ama yediği iğnenin etkisiyle resmen sarhoş gibiydi.
aysel, annemi ve eniştemi alarak çıktı odadan.
rüstem abi kafasıyla taksicilerden birine işaret etti.
taksici de başıyla onaylayarak fırladı önlerinden.
beraber çıktılar hastaneden.
-siz neyle geldiniz. dedim cemil ustaya.
-ne yapacaksın neyle geldiğimizi. dedi
-arkadaşlar da gidecekler şimdi, sizi de zütürsünler. dedim
içinden küfür ettiğine emin olduğum cemil usta beni üzmemek için gayet kibar bir şekilde
-biz gideriz evlat, merak etme sen. dedi
cemil ustayla inatlaşacak modda değildim, o anlık sustum.
rüstem abi geldi yanıma.
-başın sağolsun ömerim tekrar, bi şeye ihtiyacın olursa... dedi
-sağol rüstem abi biliyorum, eyvallah. dedim
-ne zaman çıkacaksın sen, çocuklardan birini bekleteyim mi. dedi arabam olmadığını bilerek.
-bilmiyorum abi, daha burdayım, bazı işlerim var diye yalan söyledim.
rüstem abi cebinden çıkartıp kendi arabasının anahtarını uzattı,
-ben çocuklarla dönerim, 2 araba geldik zaten. dedi
-eyvallah abi. diyerek aldım anahtarı.
rüstem abi ve taksiciler de gittiler. emrah, cemil usta ve ben kaldık geriye.
bi süre hiç konuşmadan oturduk öylece,
-usta, bi şey isteyebilir miyim senden. dedim cemil ustaya.
-söyle evlat. dedi
-eniştem de annem de çok kötü, belki bi şeylere ihtiyacı olur, rica etsem bu gece onlara göz kulak olur musun. dedim
beni yalnız bırakmamak için istemeye istemeye de olsa;
-peki evlat. dedi cemil usta. rüstem abiden aldığım anahtarı verdim ve gitti.
emrahla ben kalmıştık geriye, önce hiç konuşmadan oturduk 1 saat kadar daha, sonra;
-ömer. dedi emrah.
-efendim. dedim
-burda işimiz bitmedi mi. dedi
-seninki bitti. dedim
-o ne demek şimdi. dedi
-beni görmeye geldiniz ve gördünüz, burda beklemek bi şeyi değiştirmiyor. dedim
-evet değiştirmiyor, hadi gidelim o zaman. dedi ayaklanarak.
-görüşürüz abi. dedim
-ömer, yapma böyle, gidelim hadi. dedi
-gidemem abi, git sen. dedim
-neden ömer, ne değişicek. dedi
-gidemem işte abi, uzatma. dedim sesimi yükselterek.
bi daha sormadı emrah. az önce kalktığı yere geri oturdu.
1 saat kadar hiç konuşmadık, derken önümüzden geçen hemşireyi durdurdum ve
-pardon, morgun ışığı açık mı acaba. dedim
hemşire önce bi şaşırsa da,
-ee eevet, neden sordunuz. dedi
-ablam karanlıktan korkar da. dedim...
böylece hem ben hem de emrah aradığımız cevapları bulmuş olduk...