*
koşarak gittik doktorun yanına.
annem ağlayarak dua ediyordu hala.
doktorun yüzündeki ifade canımı acıtmaya yetmişti çoktan.
ters bi şeyler olduğu belliydi.
"ne olur ablama bir şey olmasın" dedim bebeği aklıma bile getirmeden.
belki yanlıştı,
evet o da bir candı ama diğeri ablamdı.
hatta ablamdan da öte annemdi.
bunu kaldıramazdım,
hadi ben kaldırdım ya eniştem, eniştem nasıl dayanırdı bu acıya.
o sert doktor resmen bakamıyordu yüzümüze.
-doktor, hani ablam nerde. dedim kafamdaki tüm kötü düşüncelerden bir anlık kurtulup.
resmen kendimi kandırmaya çalışıyordum ama kahretsin ki yemiyordum.
akıyordu hala gözümden bi şeyler.
doktor kafasını kaldırdı.
önce bana, sonra da enişteme baktı.
zaman durmuştu.
bir tek kelime daha etmeye cesaret edemedim.
kulağım sesli bir şekilde dua eden annemde, ben doktorun ağzından çıkacak kelimelere kilitlenmiştim.
kısa bir süre sessizlik oldu.
bu sessizlik aslında bana cevabı haykırıyordu ama duymak istemedim o an.
yalvaran gözlerle baktım doktora.
eniştem benden beter.
-başınız sağolsun. dedi doktor.
az önce ağladığımı zannediyordum ya,
o meğer hazırlık gözyaşlarıymış.
uzaktan bakıldığında aslında iyi dilekler içeren şu iki kelimeyi duymak aslında ne kadar da ağırmış.
inanmak istemedim, kabullenemedim.
ablamdı o, ölemezdi ki..
bebeğini, kocasını, beni, annemi bırakıp gidemezdi ablam.
o kocama yüreği bile yetmezdi bizi bin gibi bırakıp gitmeye.
yapamazdı.
-peki ablam, ablam nasıl. dedim doktora ölenin bebek, hayatta kalanın ablam olduğuna kendimi inandırmaya çalışarak.
doktor cevap vermedi ama doğumhanenin açılan kapısından çıkan küvezli araba ve içinde tahmin edemeyeceğiniz kadar küçük bir can verdi bana cevabı.
her yerinde bi şeyler bağlıydı bebeğin.
küvezi koştur koştur başka odaya aldılar.
ben yıkılmak üzereydim ama eniştem benden önce gitti.
yere yığıldı.
eniştemi gören sağlık görevlileri hemen yanımıza gelip sedyeye aldılar eniştemi.
ben de yıkılmıştım, içimde kocaman bir enkaz vardı.
ama amk ki güçlü olmak zorundaydım,
az ilerde bizi gören annem de bıraktı yere kendini.
ağlıyordu.
çaresizce ağlıyordu.
oğlunu göremeden ölen kızına ağlıyordu.
yavrusuna ağlıyordu, evladına ağlıyordu.
ben mi?
ben sustum beyler.
o ana kadar karı gibi ağlayan ben ablamın ölüm haberini alır almaz sustum.
ama öyle bi sustum ki çok derinlere gömdüm acımı.

*
o günden sonra ablamın arkasından çok az ağlayacak,
tüm hayatımı ablamdan geriye kalan cana adayacaktım.
annemin yanına gittim çaresizce.
"ağlama" demeye cesaret edemedim, ağlamadan geçer miydi bu yangın,
hoş ağlamak da geçirmezdi ya neyse..
bi şey diyemedim.
yerden kaldırdım annemi.
sarıldım.
o bana belki ablama sarılır gibi sarıldı ama ben ona güç vermek için sarıldım.
ama azalmadı annemin ağlaması,
hıçkırarak ağlıyordu hala.
hiç bi şey diyemedim lan beyler, teselli edemedim.
düşündüğüm tek bir şey vardı,
"allahım bu nasıl bir acı" dedim içimden, ama yansıtmadım kimseye.
durumu bilen hemşirelerden biri yanımıza geldi, zorla da olsa oturttu annemi.
eniştemi yatırdıkları odadan ağlama sesi geliyordu.
hemşirenin annemin yanında beklediğini görünce enişteme bakmaya gittim içeri.
o da en az annem kadar kötüydü.
kolay mıydı.
o da karısını kaybetmişti.
az önce yatırıldığı sedyeden kalkmış ve kafasını kapatacak şekilde yüz üstü yumulmuş ağlıyordu eniştem.
yanına gittim, omzuna dokundum, ama ona da bi şeye diyemedim, teselli edemedim.
sadece omzuna dokunarak "ben burdayım" mesajı verebildim.
bu acının hiç bir tesellisi yoktu beyler.
eğer varsa da o an için ben göremiyordum.
bebeği çoktan unutmuştum.
az önce annemin yanındaki hemşire annemi bulunduğumuz odaya getirdi ve sedyeye yatırdı.
önce anneme sonra da enişteme sakinleştirici iğne yaptı.
geçici bir çözümdü ama o anlık buna kesinlikle ihtiyaç vardı.
ablamın acısı bir yana, annem ve eniştemi öyle görmek, onlar bu halde diye güçlü durmaya çalışmak bana da çok ağır gelmişti.
evet ben güçlüydüm, en azından onlardan daha güçlüydüm ama 3 kişinin acısını yüklenecek kadar büyümemiştim henüz.
ben de yıkılmak üzereydim.
çaresizce telefonu çıkarttım cebimden. emrah'ı aradım.
hemen açtı telefonu emrah.
-nerdesin lan sen züt. dedi emrah gülerek.
-ablam öldü. dedim direk, ruhsuz bir robot gibi.
emrah'ın dili dolanmıştı, böyle bir konuda asla şaka yapmayacağımı bildiği için ikiletmedi bana cümlemi.
-nerdesin. dedi.
sesine çok derin bir hüzün oturmuştu.
-devlet hastanesindeyiz. dedim ve cevap bile vermeden telefonu kapattı.
o an emrah'a ya da cemil ustaya çok fazla ihtiyacım vardı.
onlar gelene kadar dayanabilmem lazımdı yıkılmadan.
eniştemin ve annemin yattığı odanın kapısında bekliyordum çaresizce.
doğumhanenin kapısındaydı gözlerim.
takılmıştım oraya öylece.
ve biraz sonra kapı açıldı.
ablam çıkıyordu içerden.
sedyenin üzerinde yatıyordu, üstü tamamen beyaz çarşafla örtülüydü.
inanır mısınız beyler, hiç ağlamadım..