*
aradan biraz daha zaman geçtikten sonra eylül girdi yine lafa.
-suzan, paşa, derince, kaptan, gül reis... dedi
ne dediğini anlamamıştık emrah da ben de.
boş bakışlarımıza cevap olarak eliyle baktığı yeri gösterdi.
çapraz duran diğer kayıkların isimlerini okuyordu eylül.
-bu kayığın bir ismi var mı? dedi
daha önce 1 kere bile merak edip bakmamıştım,
-var mı abi? dedim
-vardır herhalde. dedi emrah oturduğu yerden kalkıp kayığın altına doğru bakmaya çalışarak.
ama varsa bile kıç tarafından değil ön tarafında yazardı.
emrah yanlış yere bakıyordu.
önce ben sonra da eylül ayaklandı.
hepimiz kayığın adını bulmaya çalışıyorduk.
ben de bir şey görememiştim.
-buldum. dedi eylül.
-neymiş. dedik emrahla ikimiz.
-okuyamıyorum. dedi eylül.
eylül'ü elimle hafifçe kenara çekerek aynı yere doğru ben eğildim.
"ALI ÇAPKIN" yazıyordu kayığın kenarında.
-kayığın sahibini buldum gençler. dedim heyecanla.
-kimmiş lan. dedi emrah.
-Çapkın Ali. dedim
-vay Ali abime bak benim ya. dedi emrah gülerek.
biz de gülüyorduk eylül'le birlikte.
alkolün etkisiyle baya güldük hem de.
sürekli "çapkın ali" diyip güldük kendi kendimize.
hepberaber gülmek iyi gelmişti.
bilmem belki 5. kadehleri de içtik,
hepimizin çakırkeyif olduğu bakışlarından belli oluyordu,
ama mutluyduk lan işte.
çok güzeldik hem de.
hava iyice soğuduğundan ve içmeye devam edersek artık sarhoş olacağımızdan dolayı tadında bıraktık.
kalkmak için hareketlendik.
rakının çeyreği kalmıştı yine şişede.
önce "bu sefer yanıma alıcam amk" desem de
sonra çapkın Ali'ye kayık kirası babında bıraktım şişeyi oturduğum yerin altına
3 bardağı da suyla çalkaladıktan sonra aynı yerine koydum geri.
çöpleri de poşete koyduktan sonra önce ben, sonra eylül, en son da emrah indi kayıktan.
önce poşeti çöpe attık ve sonra da arabaya doğru yürüdük.
arabanın yanına gelmiştik.
-sen geç öne. dese de eylül.
-ben senden önce inicem yenge. dedi emrah ve arkaya geçti.
sürerken hafif zigzag yaptığımı farketsem de çok yavaş sürüyordum,
"çarpsam da en fazla tampon düşer" diye rahat rahat sürdüm arabayı.
mahalleye girmiştik.
emrah'ın da dediği gibi önce onu bıraktım eve.
sonra eylül'ü bırakmak için durağa doğru sürdüm arabayı.
binanın tam önünde durdum. durakta kimse yoktu, müşteriye çıkmıştı gececi.
eylül'e doğru döndüm.
dudaklarıma doğru bakıyordu eylül.
benim de çok canım çekmişti ama sokak ortasında doğru olmaz diye tırsıyordum.
kafamı geri çevirdim olası bir öpüşmeye engel olmak için.

*
yüzümde tebessüm vardı. mutluydum. gülüyordum.
eylül hafifçe çenemden tutarak kendine doğru çevirdi kafamı.
hiç bir onay beklemeden önce bir kere kısa sonra daha uzun öptü dudaklarımdan.
ben önce tepkisiz kalsam da sonra dayanamadım ve karşılık verdim.
mahalellenin ortasında, arabada öpüşüyorduk bildiğin.
yüreğim hop hop ediyordu.
alt tarafta da bi hareketlenmeler başlayınca çektim kendimi geri.
-ne oldu. dedi eylül gülerek.
sonra neyin olduğunu pantolonun üstünden farkedince alkolün de etkisiyle başladı kahkaha atmaya.
deli gibi gülüyordu.
aslında bunda gülünecek bi durum yoktu.
gayet de doğal bir durumdu, hatta bunun olmaması sorundu.
ama aldırış etmedim, eylül'ün kahkahalarına eşlik ettim.
elimle kapatmaya çalışarak utanarak da olsa güldüm ben de.
gülmemiz geçtikten sonra
-iyi geceler. diyerek indi eylül arabadan.
bi tak olacağından değil ama işte içim rahat olsun diye salonun ışığı yanana kadar bekledim arabada. 1 dk kadar sonra yanmıştı ışık.
eylül benim orda beklediğimi bildiği için perdeyi açtı ve bana baktı.
gülümsüyordu. el sallayarak uzaklaştım. doğru eve gidiyordum.
arabayı her zamanki yerine koydum, bahçe kapısından içeri girdim, anahtarı çıkartmak için ceplerimi yokladım ama arabanın anahtarından başka anahtar bulamadım.
sonra anahtarı bu sabah anneme verdiğim geldi aklıma.
"hay amk" dedim içimden. önce kapıyı çalmaya yeltendim ama telefonun çalmasıyla indirdim elimi
eylül arıyordu.
-çok mu özledin. diyerek açtım telefonu.
-ölüyorum aşkımdan, yataklara düştüm sorma. dedi gülerek.
-olur o. dedim ben de gülmesine eşlik ederek.
-evde misin. dedi
-sayılırım. dedim
-o ne demek. dedi
-sabah anahtarı anneme vermiştim, unutmuşum, kapıyı çalarsam korkar annem diye de çalamadım kapıyı, bekliyorum kapıda öyle. dedim.
-çalma o zaman. dedi
-doğru, ben bu kapıda sabahlamaya alışığım, kıvrılır yatarım şurada. diyerek gereksiz bir laf vurdum eylül'e.
-salaksın. dedi hafiften sinirlenerek.
-allah da beni böyle yaratmış napiyim. dedim.
güldü.
-gel hadi. dedi
-saçmalama. dedim
-iyi o zaman, hadi iyi geceler. diyerek muhtemelen blöf attı eylül ve
-dur dur geliyorum. diyerekten yedim ben de azıcık da olsa isteyerek.
telefonu kapatarak geri döndüm arabaya ve doğru durağa doğru sürdüm arabayı.
eylül'ün evine geri döndüğümde durakta bizim fırlama binlerden biri vardı.
resmen erkek huursu bir tipti.
eylül'ün geri buraya taşındığını da görmüştü daha önce.
bu bin duraktayken ben bu binaya girersem laf olurdu.
benim için sıkıntı olmazdı ama eylül'ün adı falan çıksa mahallede katliam yapmak zorunda kalırdım .
o riske hiç girmemek için arabayı direk durağa park ettim.
selam verip girdim içeri.

*
televizyon izliyordu yayılmış, selamımı alıp doğruldu.
-hayırdır? diye sordu.
-uyku tutmadı ya, öyle geçiyordum kim var kim yok bi uğrayayım, bi selam vereyim dedim. dedim
-iyi yaptın, akşamdan beri 2 defa çıktım ben de, bugün ölü, müşteri yok. dedi
-hadi ya. diyerek üzüldüm.
ama üzüntümün asıl sebebi o, duraktan çıkmadan benim eylül'ün yanına gidemeyecek olmamdan kaynaklanıyordu. çaresizce telefonun çalmasını bekliyordum eleman duraktan çıksın diye.
eylül'den mesaj geldi "nerde kaldın" diye.
durumu özetleyen bir mesaj attım eylül'e.
"tamam bekliyorum" diye cevap verdi. aradan 10 dk kadar geçmişti ki durağın telefonu çaldı.
eleman telefonu açtı, adresi kağıda yazdı.
"ohh be" diye sevindim belli etmeden.
-sen burda mısın. dedi eleman.
-yok yok, kitle kapıyı, ben dolanırım azcık. dedim onla beraber dışarı çıkıp.
eleman arabaya bindi ve gitti. o gider gitmez karşı binaya koştum.
aşağı kapı kitliydi, zile bastım. kapı açıldı. koşar adımlarla yukarı çıktım.
evin kapısı açıktı. eylül içerde beni bekliyordu.
kapıda beni görünce sanki günlerdir görüşmüyormuşuz gibi sarıldı bana.
kapıyı ayağımla kapatarak o çok sevdiğim kokusunu çektim içime boynundan.
ufak bir öpücük kondurdum dudaklarına, ama allahtan bu sefer uzatmamıştık, içeri geçtik.
-çok geç kaldın. dedi
-anca gitti bizimki. dedim
pis pis baktı eylül.
-taksiyi sen çağırmadın di mi. dedim emin olamayarak.
-ama napiyim gelemiyordun. dedi dudaklarını büzerek.
istediği kadar şebeklik yapsın, bizim elemanı istediğim kadar sevmiyim bir taksici olarak harbiden üzülmüş, eylül'e o an bi şey diyemesem de içten içe kızmıştım amk.
koltuğa oturduk, hala sarılıyorduk birbirimize.
hafiften sarhoş ve başbaşaydık. aklıma olası durumların gelmesi bile germişti beni.
televizyon sehpasının altında VCD gibi bi şey vardı.
ikimizin de uyumaya niyeti olmadığını anlayınca
-film izleyelim mi. dedim
önce garipseyerek baksa da sonra
-olur. dedi
eylül'den önce ayaklanarak VCD'nin yanındaki CD çantasını açtım.
-var mı istediğin bi film. dedim
-ben hepsini izledim zaten, sen seç. dedi
baktığım CD'lerin üzerlerinde siyah kalemle filmlerin isimleri yazılmıştı.
hiç biri tanıdık gelmiyordu bana ve de hiç birinin ismini de beğenmemiştim.
en sonda ismi yazmayan bir CD buldum en arkada.
ismi de süpriz olsun diyerekten onu taktım VCD'ye.
sonra da televizyondan AV'ı açtım. önce siyah bi ekran geldi.
yerime oturduğumda görüntü gelmişti ekrana.
film çok garip başlamıştı.
1 kız 1 erkek çocuk bahçede koşturuyorlardı. Arkalarında da muhtemelen anneleri olan kadın çocukları kovalıyordu.
Eylül muhtemelen filmi kapatmak için bir an için yerinden kalkmaya yeltense de çok merak etmiştim,
-dur 1 dk. diyip elinden tuttum eylül'ün.
kamera bir an beşikte yatan erkek bebeği çekti ve sonra,
-eylül, gel bak ali uyandı. diye seslendi kamerayı tutan adam.
tek bir cümle "sen nasıl bir filmin içindesin ömer" dedirtmeye yetmişti bana...