*
panikle koştum yanına.
eğilip çevirdim yüzünü.
çok şükür nefes alıyordu.
-necati amca. diye seslendim yüksek sesle.
cevap vermedi.
ölmediğine emindim ama yine de korkuyordum.
4. kattaki 4 dairenin de kapısını çaldım hızlı hızlı.
2 tanesi açtı.
1 tanesini açan genç bir kız diğerini açan yaşlı bir teyzeydi.
teyze hemen içerden kocasını çağırdı bizi öyle görünce.
genç kız öyle film izler gibi izliyordu olanları.
diğer kadının kocası geldi yanımıza,
-ne oldu. diyerek
-bilmiyorum, böyle buldum, merdivenlerden düşmüş olabilir. dedim
o da ben gibi direk nefesine baktı.
-yaşıyor. dedi
bunu biliyordum ama duymak yine de iyi gelmişti.
neden bilmiyorum ama her seferinde beni kandırsa da ya da aşağıda unutsa da seviyordum bi şekilde alzaymır amcayı.
ölmesine üzülürdüm, çok üzülürdüm.
ben öyle boş boş bizi izleyen kıza ayar olmuştum, ama bi şey demedim.
diğer adam da sinirlenmişti ki
-kızım ne bakıyorsun, ambulansı arasana. dedi
kız önce yediği lafla neye uğradığını şaşırsa da kısa süre sonra toparlayıp içeri gitti.
cep telefonunu aldı ve ambulansı aradı.
adresi veriyordu.
ama yanlış veriyordu.
"hay amk" diyerek kalktım alzaymır amcanın yanından,
kızın elinden telefonu aldım sinirle ve doğru adresi verdim telefondakine,
adresi verdikten sonra telefonu kapattık.
telefonu geri verdim kıza
alzaymır amcanın yanına döndüm geri.
döndüğümde bana bakıyordu alzaymır amca boş gözlerle.
gözlerini açmasına sevinmiş, boş bakışlarına üzülmüştüm.
"adamın kafa zaten bi gidip bi geliyordu, inşallah tümden gitmemiştir" dedim içimden.
-necati amca. dedim
-ömer. dedi
tanımıştı beni.
bu iyi haberdi.
adımı duyduğuma ilk defa bu kadar sevinmiştim amk.
-iyi misin necati amca. dedim
-iyiyim. dedi yerinden kalkmaya çalışarak.
-dur amca, ambulans geliyor. dedi diğer adam.
-ne ambulansı, bi şeyim yok benim, arayın gelmesin. dedi necati amca.
-gelmek üzeredirler ama, baya oldu arayalı. dedim yalan söyleyerek.
-işgüzar herifler. diyerek kızdı ikimize de necati amca.
hafifçe doğrultmuş sırtını duvara dayamıştık.
oturur pozisyondaydı. aradan biraz zaman geçmişti ki,
aşağıdan yukarı koşar adımlarla çıkan adımları duyduk.
sağlık görevlileri geliyordu.
içlerinden biri ne olduğunu sordu yanımıza gelince.
necati amca cevap vermedi.
-düşmüş herhalde. dedi necati amcanın alt komşusu.

*
-düşmedim, içim geçmiş. dedi necati amca.
"bi sallama amk ya" desem de içimden.
-nasıl yani necati amca? dedim.
-merdivenleri çıkarken yoruldum, basamağa oturdum, içim geçmiş, uyumuşum, uyuyunca da devrilmişim, öyle işte. dedi
beni bi gülme aldı ki sormayın beyler.
necati amcaya değildi tabiki de.
içinde olduğumuz duruma gülüyordum.
uyuyakalan bir adamı uyandırmak için ambulans çağırmamıza gülüyordum.
-çok mu komik. dedi necati amca sinirlenerek.
-pardon necati amca, başka bi şey geldi aklıma. dedim toparlamaya çalışarak.
diğer sağlık görevlilerinin de bıyık altından güldüğünü gördüm.
ama onlar gülünce ben de sinirlenmiştim.
hani anneler babalar çocuklarını kendileri döverler ama başkası dövünce aslan kesilirler ya o hesap.
ben de gülüyordum ama onların gülmesine de bozulmuştum.
derken sağlık görevlilerini gönderdik teşekkür edip.
necati amcanın komşusu da girdi içeri.
diğer mal kız da kapattı kapıyı.
necati amcayla baş başa kalmıştık.
-düştün di mi. dedim gülerek.
-düşmedim. dedi ben güldüğüm için daha az sinirlenerek.
-bak biz bizeyiz, doğru söyle. dedim
-düşmedim. dedi biraz daha yüksek sesle.
daha fazla kızdırmamak için uzatmadım.
gerçekten düşmediğine emindim ama geçen seferki gibi koşar adımlarla yukarı çıkan, o kadar ısrarıma rağmen nefes almak için bile durmayan adamın bu sefer dinlenmek için oturması ve oturduğu yerde uyuyakalması çok ilginç gelmişti bana.
cevabı vardı ama henüz ben bilmiyordum.
o an çok üstüne girmedim.
necati amcanın koluna girerek ayağa kaldırdım.
-yukarı mı aşağıya mı. dedim
bi süre durdu necati amca.
bi şeyler düşünüyor gibiydi.
-aşağı. dedi önce
koluna girip 2 adım atmıştık ki
-yukarı, yukarı. dedi pişman olarak.
hiç sormadan yönümü değiştirdim.
bu sefer sağ koluna girdim. merdivenlerden çıkıyorduk.
neyse ki önümüzde sadece 1 kat vardı.
5. kata çıkmıştık.
necati amca cebinden anahtarları çıkarttı.
zor da olsa kapıyı açtı ve hemen girişteki sandalyeye oturdu.
ayakkabılarını çıkartıyordu.
yardım etmek için eğilsem de geçen seferki gibi buna müsade etmedi.
ayakkabılarını çıkarttı ve ayağa kalktı.
sanki beni ilk kez görmüş gibi bakıyordu bana.
-adın ne senin. dedi
önce bi şaşırsam da
-ömer. dedim
-askerliğini nerde yaptın sen. dedi
-henüz yapmadım efendim. dedim
-çok boş adamsın ömer. dedi