*
-rüyanda mı gördün, hayırdır. dedi eniştem.
-kahvaltıya gidiyoruz. dedim
-niye evdeki kahvaltıya ne olmuş. dedi
enişte benim kafadaydı.
-sen bunu gel bi de hatunlara anlat. dedim elimle arabayı gösterip eylül'ün kabahatini aysel'e de yükleyerek.
-dur ablana bi sorayım. dedi ki ablam kapıya gelmişti.
-geçsene ömer. dedi
-yok, bizi almaya gelmiş, kahvaltıya gidiyormuşuz. diye cevap verdi eniştem.
-ne gerek var, gelin evde yapalım. dedi o da eniştem gibi.
-40 yılda bi gidicez abla ne olmuş sanki. dedim
eniştem ve ablam birbirlerine baktılar.
"cepte para yok, nasıl gidicez" der gibiydiler.
-ben ısmarlıyorum merak etmeyin. dedim gülerek.
demiştim demesine ama kontör alacak param yoktu amk,
nasıl ısmarlayacaktım.
-aman ömer, ondan mı sanki. dedi ablam mahçup olarak.
-şaka yaptım. dedim ablamı daha fazla utandırmayarak.
-gidelim madem kırmayalım çocukları. dedi eniştem ablamdan onay alarak.
-bekle geliyoruz. diyerekten içeri girdiler.
5 dk sonra ikisi de üzerlerini değiştirip çıktı dışarı.
arabaya gelirken eylül indi arabadan.
enişteme yer vermişti.
eniştem teşekkür ederek bindi öne.
ablam, eylül ve aysel arkadaydı.
-bildiğin bi yer var mı, bana mı bırakacaksın. dedim eylül'e dikiz aynasından bakarak.
-yok, sendeyiz kaptan. dedi neşeli bi şekilde.
ben de bi şekilde mutluydum lan aslında beyler.
ailem ve en sevdiğim insanla kahvaltıya gidiyordum.
dışardan yediğim poğaçaları, börekleri saymazsak hayatımda ilk defa kahvaltıya gidiyordum.
bir ilki daha eylül'le gerçekleştiriyordum.
ama önce para bulmak lazımdı, hesabı enişteye yıkmak olmazdı,
hem şakayla karışık da olsa "bendensiniz" demiştik bir kere,
öbür türlüsü kandırmış gibi olurdu,
adam zaten gariban adamdı.
durağa sürdüm önce arabayı.
-geliyorum hemen. diyerekten indim arabadan.
rüstem abi'yi arıyordu gözlerim.
ama şansımı gibeyim ki yoktu.
başkasından da borç istemeye utanırdım, isteyemezdim amk.
o yüzden boynumu büküp gibe gibe geri çıktım duraktan.
arabaya geri bindim.
-bi işim daha kaldı, cemil usta'nın yanına uğrıyıcam müsadenizle 2 dk. dedim
-olum bu ne yoğunluk sabah sabah, altı üstü bi kahvaltıya gidicez. dedi eniştem
işin gerçek yüzünü bilmediği için konuşuyordu tabi bol keseden.
parasızlık zor şeydi beyler.
hele de yanında sevdiklerin, ailen varken daha da zor oluyordu.
oğluna flüt alamayan ibrahim tatlisesten ne farkım vardı benim o an.
kendimi gerçekten çok gereksiz hissediyordum.
belli etmemeye çalışarak sürdüm cemil oto'ya.
dükkanın önünde durup indim arabadan.
ama kimseyi göremiyordum.
yan dükkandan çırak geldi beni görünce

*
-nerdeler bizimkiler. dedim
-cemil usta gelmedi bugün, işi varmış, emrah abi de malzeme almaya gitti. dedi
-ne zaman gitti. dedim
-yarım saat falan oldu abi. dedi
gelmesi en az 1 saat daha sürerdi.
"hay amk şansımı gibeyim" dedim içimden.
yıllardır ikisini de aynı anda ilk defa dükkanda bulamamış tak gibi ortada kalmıştım.
bir an kasadan para almayı düşündüm ama cemil usta kasaya para koymazdı.
genelde cebinde taşırdı.
ben de bi defa olsun dükkandan habersiz para almamıştım amk, alamazdım da.
bir an yan dükkandan istemeyi düşünsem de gururuma yediremedim ve "eyvallah" diyerek geri döndüm arabaya.
para bulamadığım için haliyle yüzüm düşüktü.
önce eylül sordu.
-bi şey mi oldu. dedi
-yok ya nolacak. diye toparladım kendimce gülmeye çalışarak.
arabayı çalıştırdım ve açık büfe kahvaltı verdiğini düşündüğüm sahildeki kafelere doğru sürdüm arabayı.
arabayı her zamanki yere bırakmış tam arabadan inecektik ki
-ya kızmazsanız bi şey sorucam. dedi eylül.
tebessüm ederek baktı herkes eylül'e.
-buralarda bi yerlerde bi sıkmacı varmış, oraya gitsek? dedi çekinerek.
önce içimden "sen sıkmayı nerden biliyon amk" desem de,
bu fikre en çok ben sevinmiştim amk.
sahilde açık büfe kahvaltı 15-20 lira, sıkma ise maksimum 2 liraydı.
-bana uyar. diye atladım ben. sonra da belli olmasın diye
-fark etrmez yani, nasıl isterseniz, uyarım ben. diye ekledim.
-aslında ben de severim. dedi ablam enişteme bakıp onay alarak.
-ben hiç yemedim ama ben de uyarım. dedi allahına kurban aysel.
yemin ederim çok mutlu olmuştum.
farkettirmeden cebimi yokladım.
10 lira olduğuna emin olduğum kağıt para ve zorlasam 5 lira kadar çıkacak olan bozukluklar vardı.
herkes sıkmacıyı onayladığı için geri kapattık kapıları.
dediği yeri biliyordum.
ben biliyordum bilmesine ama o nerden biliyordu onu bilmiyordum.
aldırış etmeden sürdüm arabayı.
eylül'e sormadan geldim mahalle arasındaki küçük ama meçhur sıkmacıya.
her zamanki gibi dükkanın önünde kuyruk vardı.
-siz oturun ben alırım. dedim bizimkilere ve küçük taburelere oturdular.
biraz bekledikten sonra sıra bana gelmişti.
-neli istiyorsunuz. diye seslendim bizimkilere
eniştem ve ablam "peynirli", eylül ve aysel de "patatesli" istemişti.
ben de "patatesli" alacaktım.
bir an "ulan 2 lira 2 lira, ben yemesem mi acaba" diye düşündüysem de
"durumu fazlasıyla belli ederim" diyerekten zoraki aldım kendime de.
elimdeki tepsiyle bizim masaya gittim.
çaycı çocuk ben masaya oturur oturmaz 5 tane çay bıraktı masaya.
herkes birer ıssırık aldıktan sonra
-gerçekten güzelmiş. dedi eylül.
belli ki birinden duymuştu buranın ndıbını.
-ben de beğendim vallahi. dedi ilk defa sıkma yiyen aysel
herkes sıkmasını bitirmişti ki çaycı çocuk geldi masaya,
-başka bi isteğiniz var mı abi. diyerek

*
-saol vallahi doydum ben. dedim yalandan göbeğime vurarak.
benden hemen sonra eylül ondan sonra da aysel ve ablam da "doydum" dedi
-ben bi tane de peynirli alırım. dedi eniştem önce bana sonra da çaycı çocuğa bakarak.
-getiriyorum abi. diyerek fırladı çocuk.
eniştem farkında olmadan beni zora sokmuştu,
evdeki hesap çarşıya uymamıştı amk.
"boş koy ömer" dedim içimden, artık yapacak bi şey yoktu.
rezil olmamak için çok direndim ama beceremedim.
"15 lira ile 5 kişiyi kahvaltıya getirirsen olacağı bu amk" diye söylendim kendi kendime.
eniştem 2. sıkmasını henüz bitirmişti ki
-kalkalım mı. dedi eylül.
-bi çay daha içmesek mi. dedi aysel.
-ben size evde demlerim. dedi eylül.
kırmadı kimse eylül'ü.
ayaklandı herkes.
ben zütüme güvenmesem de koştum kasaya.
-borcumuz ne kadar. diye sordum
içerdeki abla küçük kağıdın üstüne yazdığı sıkma ve çayları topladı.
-6 sıkma 5 çay. dedi
-evet abla. diyerek onayladım.
-17 lira. dedi
tam tahmin ettiğim gibiydi.
sıkma 2 lira çay 1 liraydı.
cebimdeki tüm parayı çıkarttım.
önce 10 lirayı sonra da avcumun içinde sayarak bozukları koydum masaya.
tam 15.5 lira çıkmıştı.
-helal et. dedim
-canın saolsun be oğlum. dedi sıkmacı teyze.
1.5 lira diyip geçmeyin lan beyler.
o durumda muhtaç olduğunuz 1.5 liraydı o.
ve sıkmacı teyze beni mahçup etmeyerek çok büyük bi kıyak yapmıştı.
nerdeyse oynayarak çıktım dükkandan.
güldüğümü görünce eylül de güldü.
o gülünce ben tekrar güldüm.
tam sonsuz bi döngüye girecektik ki ablam girdi araya.
-hazır buraya kadar gelmiş hava da güzelken şöyle sahilde bi dolanmasak mı, hem ben evde çok bunaldım. dedi ablam.
herkes onay vermişti haliyle.
arabalara binip aynı oturma düzeniyle oturduk.
sahile sürdüm arabayı.
bizim kayığın hizzasında her zamanki yere park ettim.
indik arabadan.
eylül arabadan iner inmez koşar adımlarla yanıma geldi ve koluma girdi.
ablam da destek almak için eniştemin kolundaydı.
aysel arkamızdan geliyor, tek başına yürüyordu.
eylül'ün kolumda olmasına çok mutluydum ama eylül'ün düşünemediği durum benim canımı sıkmıştı.
aysel her hangi bir imada bulunmamış, her hangi bir tepki vermemişti ama ona nispet yapar gibi kol kola gitmek bana yakışmazdı.
-müsadenle. diyerek eylül'ün girdiği kolumu eylül'den aldım ve elimi cebime attım.
telefonu çıkarttım.
kontörüm olmadığını bile bile birini arıyormuş gibi kulağıma zütürdüm telefonu.
biraz sonra indirdim sanki karşı taraf açmamış gibi.

*
öyle böyle derken eylül kolumdan çıkmıştı.
ben yürüme tempomuzu biraz daha düşürerek aysel'in de bize eşlik etmesini sağladım.
en solda ben, ortada eylül, en sağda aysel yürüyorduk öyle.
bizim kayığın yanından geçerken bir de ne göreyim,
bizim kayığın yerinde olmadığını fark ettim.
her ne kadar "bizim kayık, bizim kayık" desem de aslında sahibi olmadığımız kayığı o kadar çok sahipleniştim ki yerinde göremeyince çaldırmış gibi afallamıştım bir an.
"demek sahibi varmış amk" dedim içimden.
mekanımızı kaybettiğimize mi yanayım, neredeyse yarım şişe rakımızın gittiğine mi bilemedim.
etrafa bakındım öylece.
açıkta hiç kayık yoktu.
"vay amk gitmiş" diyerek üzüldüm sadece.
yürümeye devam ediyorduk.
hava almak ablama da bize de iyi gelmişti.
hepberaber olmak da güzeldi tabi.
ama ablam henüz üstüne gitmese de enişteme anlatmamız gereken bir konu vardı,
üstelik doktorla da konuşmak lazımdı.
o gece öylece çıkıp gelmiştik biz eve.
bi daha aynı durum yaşanırsa ne yapmamız gerektiğini bile bilmiyorduk.
geri döndük.
bu sefer arabaya doğru yürüyorduk salına salına.
deniz kokusu işliyordu içime içime.
derken arabaya geldik tekrar.
yine aynı şekil oturup mahalleye doğru sürdüm arabayı.
bi şekilde aysel dahil herkes mutluydu.
gerçekten de iyi gelmişti.
önce ablamları bıraktık evine.
çok teşekkür etmişlerdi.
2 kuruşluk kahvaltı yaptırmış bi de utanmadan
-rica ederim. demiştim.
para muhabbetini geçici olarak atlatsam da hala içten içe ezililiyordum beyler.
o saatten sonra sağlam çalışmaya söz verdim kendi kendime.
cebimde her daim param olacaktı bundan sonra.
öyle böyle derken aysel'i de bıraktık evine.
o da teşekkür etti bize.
eylül'le başbaşa kalmıştık arabada.
arabanın gazı bitmek üzereydi.
bi de yolda kalıp iyice rezil olmamak için
-eve bırakıyorum seni. dedim
Eylül'ü bırakır bırakmaz işe çıkacaktım, planım öyleydi. istemeyerek de olsa kabuk etti Eylül.
arabayı çalıştırmadan önce,
-Eylül. dedim.
-Efendim. dedi
"senin o efendim diyen ağzını yerim" dedim içimden.
-seni seviyorum. çıktı ağzımdan.
yalanım varsa şerefsizim evladıyım,
-eyvallah. dedi
(bu lafı unutmayın beyler)
başka bir cevap beklemeden sürdüm arabayı.
eylül'ün evine gelmiştim. arabayı bahçe kapısının önüne park ettim ve eylül'le vedalaşmak için indim arabadan.
evin kapısında o çok özlediğim kadın duruyordu...