*
ama ben iyice meraklanmıştım
-ben bize bi çay alayım geleyim. dedim aysel ve emrah'a bakmak için.
-gittiler. diye cevap verdi eylül.
-kim gitti. dedim.
-ikisi de. dedi
-kim ikisi de. dedim salağa yatarak.
-aysel ve emrah. dedi
-sen nerden biliyorsun. dedim
-gördüm çünkü. dedi
özellikle emrah'ın hiç bişey demeden gidişini aklım almamıştı ama eylül'e inanmayıp onları aramak da ayıp olurdu, bu yüzden uzatmadım.
-iyi olmuş gittikleri, hem burda beklemekten başka yapacak bi şey yok. dedim yalandan.
tepki vermedi eylül.
sessiz kaldık bir süre yine.
öyle böyle derken saat 12 olmuştu.
hemşirelerden biri bize doğru geliyordu.
heyecanlanarak kalktım ayağa.
-ablanız uyandı. dedi
-iyi mi. dedim
-gidin kendiniz görün. dedi tebessüm ederek.
bu iyi haberdi.
-teşekkür ederim. diyerek fırladım yerimden.
doğru ablamı aldıkları odaya girdim.
ablam iyi ama bitkin görünüyordu.
odaya girer girmez sarıldım ablama.
elinde, kolunda bi şeyler bağlıydı,
o yüzden o sarılamadı bana.
-iyi misin ablam. dedim
-iyiyim ömer, sen nasılsın. dedi kendi çapında şebeklik yaparak.
derken eylül girdi odaya.
ablam eylül'ü görünce mutlu olmuş, gülmüştü.
-ooo kimler gelmiş. dedi ablam yattığı yerden.
eylül de yatağın diğer yanına geçti ve ablamın elini tuttu.
-iyi misin abla. dedi
-çok şükür. dedi ablam.
-ufaklık da iyi mi. dedi eylül bebeği kastederek.
-umarım öyledir. dedi ablam ufaktan üzülerek.
doktor henüz ablamla konuşmamıştı.
aradan bi 5 dk geçmişti ki "ablanız uyandı" diyen hemşire geldi içeri.
-nasılsınız. dedi
-iyiyim. dedi ablam
hemşire ablamın eline koluna bağlı olan kabloları çıkartıyordu.
-danışmaya gidip işlemleri yaptırdıktan sonra çıkışınızı yapabilirsiniz. dedi hemşire.
diğer hemşire de ablamın kan içinde olan elbiselerini getirdi bi poşette.
ablamın üzerinde hastane kıyafeti vardı.
-kusura bakmayın da biz hazırlıksız geldik durumu biliyorsunuz, böyle gitsek olur mu, yoksa gidip getireyim mi elbise. dedim hemşireye ne yapacağımı bilmeyerek.
-siz nasıl isterseniz, sıkıntı yok. dedi hemşire.
-getireyim mi elbise abla. dedim
-yeşil beni açtı bence. dedi ablam.
eylül de ben de tebessüm ettik. ablam her zamanki ablamdı işte.
bebeğine bi şey oldu mu diye için içini yiyordu, biliyordum ama yansıtmıyordu bize.
üstüne üstlük bir de şaka yapıyordu bizi neşelendirmek için.

*
-siz bekleyin burda. ben işlemleri yapayım geleyim. dedim
-tamam gitmeyiz bi yere. dedi ablam.
tebessüm ederek çıktım odadan. danışmaya gittim. ablamın zaten kaydı olduğu için bu sefer uzatmadılar. sigorta prim farkı gibi az bi ücret ödeyerek döndüm tekrar ablamın yanına.
içeri girdiğimde eylül kendi ceketini ablama vermişti.
ben de benim çeketi çıkartıp eylül'e verdiysem de almadı eylül.
-ben giymem onu. dedi gülerek.
zaten direk arabaya binip eve gideceğimiz için ısrar etmedim ben de.
odadan çıkmıştık.
ben hemşireye bizim doktoru sordum giderken ama
-ameliyata girdi acil, yarın görüşebilirsiniz ama, sabah 9'da burda olur. dedi.
-eyvallah. diyerek kapıya doğru yürüdük.
emrah anahtarı geri getirmişti ama arabanın nerde olduğunu bilmiyordum.
-siz bekleyin ben arabayı getireyim. diyerek çıktım dışarı.
otoparka gittim direk.
benim sarı şahini bulmam uzun sürmedi.
arabaya binerek geldim tekrar kapıya.
beni görünce ablam ve eylül çıktılar içerden.
koşarak arka kapıyı açtım ve ikisi de arkaya bindiler.
ben de şoför koltuğuma binerek çalıştırdım arabayı. eve gidiyorduk direk.
yolda muhabbet olsun da ablamın kafası dağılsın biraz diyerek
-eniştem geliyor yarın, gözün aydın. dedim
-söylemediniz di mi bi şey. dedi
-yok abla, kendi geliyor, seni özlemiş. dedim
dikiz aynasından gördüğüme göre gülerek karşılık verdi ablam.
eve varmıştık.
bahçe kapısının dibine park ettim arabayı.
yerimden fırlayarak arabanın kapısını açtım.
önce eylül sonra ablam indi arabadan.
-evin anahtarı yok. dedi ablam.
"sıçtık" dedim içimden ve sonra ekledi ablam.
-aysel'i arar mısın ömer, onda var anahtar. dedi
aysel'in ablamı nasıl bulduğu şimdi anlaşılıyordu.
aysel'i arayarak geldiğimizi söyledim. gidip aysel'i alacaktım ama "yok yok çıktım bile ben" dediği için ısrar etmedim. 2 dk bile sürmedi aysel'in gelmesi.
elindeki anahtarı sallayarak girdi bahçe kapısından.
bize selam verdikten sonra ablamı bekletmemek için direk açtı kapıyı.
önden eylül'ün kolunda ablam girdi içeri.
ardından aysel ve ben.
aysel ve eylül direk odaya soktular ablamı.
ben salona oturdum.
ablamın üstünü değiştirip çıktılar beraber dışarı.
ablamı 3 lü koltuğa yatırdık.
aysel de ablamı sorduktan sonra ben merak ettiğim o soruyu sordum ablama.
-abla bi şey sorucam. dedim
-sor bakalım. dedi
-ambulans'ı kimin çağırdını sen de bilmiyorsun di mi. dedim
-salak mıyım bunu bilmicek. dedi
-kim çağırdı. dedim merakla.
-tabi ki de ben çağırdım. dedi
aysel de ben de meraklı gözlerle ablama bakıyorduk hala.
-çok zamanım olmadığını hissettim, çok kan akıyordu, gözüm karardı. sizi arayıp vakit kaybetmeden ambulansı aradım. dedi