*
dedim demesine ama kendimi hala çok kötü hissediyordum.
o yerin bir sahibi vardı ama şu an o burda yoktu.
nerde olduğunu bile bilmiyordum.
derken bi üşüme geldi.
ufaktan ceyda'yı kaldıracak gibi oldum ama hiç oralı bile olmadı.
yanımızda duran pikeyi öncelikle ceydanın bacaklarına sonra da üzerine,
kalan az kısmını da kollarımı içeri alacak şekilde kendi üzerime örttüm.
niyetim 1-2 saat bekliyip sonra ceyda'yı uyandırmaktı güyya ama ben de uyumuştum oracıkta.
sabah uyandığımda kendimi çekyatta yatar pozisyonda buldum.
üzerim de pikeyle bi güzel örtülmüştü.
şaşırarak kalktım yattığım yerden.
mutfaktan güzel bi koku ve bir de ıslık sesi geliyordu.
muhtemelen ceyda'ydı ama ben yine de temkinli adımlarla yaklaştım mutfağa.
benim geldiğimi görünce "ayy" diye sıçradı ceyda.
üzerinde benim gri tshirtüm ve paçası yere sürtmekten yırtılmış lacivert eşofmanım vardı.
kıyafetlerimin içinde kaybolmuştu ceyda.
-günaydınnnnn. dedi sevinçle yaptığı omlet tarzı şeyle ilgilenirken.
-günaydın. dedim şaşırarak.
gülüyordu.
ayıp olmasın diye çok sahte bir gülümsemeyle karşılık verdim.
bi süre mutfak kapısında bekledim ceyda'ya bakarak. takılmıştım öyle.
-gerek yoktu. dedim
-neye gerek yoktu. dedi
-kahvaltıya, ben kahvaltı yapmam ki. dedim
-sana yaptığımı kim söyledi ki. dedi
blöfünü görmüştüm, "arttırıyorum" dedim içimden.
-iyi o zaman ben çıkıyorum. dedim
-ya tamam dur tamam şundan bi parça ye bari ya, o kadar uğraştım. dedi
"ne oldu lan yarram, hani bana yapmamıştın" diyen gözlerle baktım ceyda'ya.
öle benim fakir kıyafetler içinde, orasını burasını açmadan ve bir de üzerine ceyda'yı bana kahvaltı hazırlarken görünce ne yalan söyliyim ceyda o an çok masum, çok güzel gelmişti gözüme.
aklımda, fikrimde eylül olmasa ceyda'nın beni tavlamaya uğraşmasına gerek bile kalmazdı.
belki ben bile yürürdüm ona.
ama eylül vardı işte. uzaktaydı ama vardı. yanımda yoktu ama aklımdaydı.
kafamı iki yana sallayarak az önce düşündüklerimi çıkarttım kafamdan.
-ben bi ekmek alıp geleyim, evde ekmek yok. diyerek üzerimi değiştirmek için odaya gittim.
-sanki yumurta vardı da. dedi
söylediğini duymuş ama ne demek istediğini anlamamıştım.
üzerimi değiştirdikten sonra tekrar ceyda'nın yanına giderken mutfak kapısına asılı beyaz poşeti ve içindeki ekmeği gördüm.
ceyda bakkala da gittiğini anlamıştım.
ceyda'ya bakarken birden arkasını döndü ve "hallettik be olum" dercesine göz kırptı.
-çayı koyayım bari ben. dedim
-koydum ben. dedi
normal bi kıza göre bu saydıklarım tabi ki de marifet sayılmazdı,
ama ceyda'dan beklenmeyecek performanslardı bunlar.
-ee bana yapacak bi şey kalmamış. diyerek oturdum çekyata.
ceyda önce yumurtayı, sonra çayı
ve sonra da dolaptan çıkarttığı zeytin, peyniri getirdi masaya.
zaten 2-3 parça bi şey olduğu için kalkıp da yardım etmedim hiç.
masamın hazırlanmasını bekledim paşalar gibi.
uzun zaman sonra bu anın keyfini çıkartıyordum.
-hadi gel bakalım. dedi ceyda

*
arabayı durağın önüne koyup çardağa geçtim.
mevsim kıştı ama yazdan kalma bir hava vardı.
yalancı güneş pek ısıtmasa da insanın keyfini yerine getiriyordu.
rüstem abi'ye selam vererek oturdum yanına.
-aleykümselam. dedi
bi süre konuşmadık ama bi şeyler sormaya çalıştığı her halinden belliydi.
ben farkettim ama hiç bi şey demedim.
tam lafa girecekti ki benim telefon çaldı
heyecanla ekrana baktım.
ablam arıyordu.
-abla hayırdır sabah sabah. diyerek açtım telefonu panikle.
-dur be ömer, sakin ol, müsait misin. dedi
-evet abla, ne için. dedim
-enişteni otogara bırakabilir misin? dedi
-hayırdır abla? dedim
-gelince anlatırım. dedi
sesi normal geldiği için çok da giblememiştim açıkcası
-hadi ben kaçtım abi, bizim enişteyi otogara bırakıcam. dedim
kafasıyla "eyvallah" dedi rüstem abi.
arabaya bindim.
ablamın evine sürdüm arabayı.
bahçe kapısının önüne park ettim.
bahçe kapısından girdim içeri.
kapıyı çaldım.
ablam açtı kapıyı
-hoşgeldin ömer. diyerek.
-hoşbulduk. abla diyerek geçtim içeri.
salona geçerken yatak odasının kapısından gördüm enişteyi, valiz hazırlıyordu içerde.
-hayırdır enişte, yolculuk nereye. dedim neşeyle.
cevap vermedi eniştem.
ablam yanaştı yanıma ve kulağıma eğilerek.
-yengesi vefat etti. dedi ablam üzgün bir ses tonuyla.
kendisini pek tanımazdım, belki ablamın nikahında görmüştüm sadece ama üzülmüştüm yine de.
kafamı tekrar içeri uzatarak
-başın saolsun enişte, üzüldüm. dedim
-saol ömer, allah kalanlara ömür versin. dedi
-yapabileceğim bi şey var mı enişte. dedim
-otogara bıraksan yeter be ömer, eyvallah. dedi
-bırakırım tabi enişte. dedim
küçük çantasının ağzını kapattı eniştem.
ablamla sımsıkı sarıldılar.
-pişt yiğenimi ezeceksiniz be. diye ortamı yumuşatacak bi şaka yapmaya çalıştım ikisini aralayarak.
gülmemişti ama tebessüm etmişti ikisi de.
eniştem ablamla vedalaştıktan sonra çıktık evden.
-enişteyi bırakıp gelicem abla. dedim
-işine bak sen, merak etme beni, çocuk değiliz ya. dedi
geçiştirmek için "he he" der gibi bi hareket yaparak arabaya doğru yürüdüm.
bindik arabaya.
doğru otogarın yolunu tuttuk. evde iyi olan eniştem yol boyunca ağlamıştı neredeyse.
otogara gelmiştik. saat 10'da vardı muğla arabası.
saat 10'a 5 vardı biz bileti aldığımızda.
şans eseri ucun ucuna yetişmiştik.
bileti kestirdikten sonra direk geldik perona.

*
önce vedalaşmak için sarıldık eniştemle.
eniştem otobüse binmeden önce omzumu tutttu.
gözleri sırılsıklamdı.
yengesini bu kadar sevdiğini gerçekten bilmiyordum.
-ömer. dedi
-efendim enişte. dedim
-ölen yengem değil. dedi
-ne diyon enişte. dedim.
-babam öldü ömer. diyerek sarıldı eniştem bana.
elim ayağım boşanmıştı.
-nasıl ya. diyebildim cevap alamayacağımı bile bile.
eniştem ablama gerçeği söylediğinde ablamın izmit'te durmayacağını, kendisiyle birlikte gelmek isteyeceğini biliyordu, doktor "yürürken bile dikkat et, sarsıntı gelmez sana. kendini yormuyorsun,
üzmüyorsun " dediği için ablama zor da olsa böyle bi yalan söylemek zorunda kalmıştı.
"helal olsun" dedim içimden.
ben yapamazdım.
eniştemin evdeki hali gibi soğukkanlı kalamazdım.
babasının öldüğünü öğrendiğim enişteme daha sıkı sarıldım moral vermek için bu sefer.
-ablan sana emanet. dedi otobüse binerken.
-gözün arkada kalmasın, sizde kalırım sen gelene kadar zaten. dedim.
-eyvallah. diyerek sırtımı sıvazladı ve bindi otobüse eniştem.
otobüs hareket edene kadar gitmedim.
saat 10'u geçiyordu ki otobüs hareket etti.
eniştem gittikten sonra ben de üzgün üzgün bindim arabaya.
babasını da çok tanımazdım eniştenin ama üzülmüştüm işte.
babaydı neticede.
doğru ablamın yanına gidiyordum.
ablam çakmasın diye kendi kendimi tembihledim pot kırmıyım diye yol boyunca.
hatta neşelenmek için radyodan da bi müzik açtım.
tanıdık bir müzik çalıyordu radyoda.
"leman sam - kıyamam kıyamam sana" diyordu.
neşelenmek için açtığım şarkının ağzıma sıçması 1 sn bile sürmemişti.
"vay amk" dedim içimden.
elim kanalı değiştirmek için radyonun düğmesine gitmişti ama değiştiremedim.
"bir gün anlayacaksın neden sessizce gittiğimi,
senden vazgeçmek uğruna nasıl bir savaş verdiğim,
mevsim kış olur hani bir yudum güneş bulamazsın,
sonsuz uçurumlardaki çiçeklere dokunamazsın.
her sabah bir sayfa daha eksilip gidiyor ömrümden.
gönlümün yıkıntılarında can çekişiyor umutlarım.
ellerimde acı var ellerini tutamam kıyamam kıyamam sana,
yollarımda ayaz var yaklaşma yollarıma kıyamam kıyamam sana.
karanlık gecelere ortak edemem seni kıyamam kıyamam sana... "
iyice dertlenmiştim amk.
bizim kayığa gidip rakıyı patlatasım bile gelmişti bir an.
ablamın yanında olmam gerekmese bu saatte bile gider aklıma geleni yapardım belki.
neyse ki şarkı bitmişti.
kafamı dağıtmaya çalıştım.
ablamın evine geldim tekrar.
arabayı her zamanki yerine park ettim.
bahçe kapısından girdim içeri.
kapıyı çaldım.
ablam açtı kapıyı. geçtim içeri.