*
heyecanla açtım mesajı.
"ömer. ben de zor zamanlar geçiriyorum. yanında olmayı çok isterdim ama dedim ya yanındayken çözemeyeceğim problemlerim var. aklın bende kalmasın. iyi olacağım. neler yaşadığını bilmiyorum ve ben yokken yaşadığın her şeyi bilmek istiyorum. bi defter al eline ve yaz. neler hissettiğini, neler yaşadığını yaz. yaz ki geldiğimde beraber okuyalım, yaz ki okudukça ders alalım bir daha hiç ayrılmayalım, yaz ki eğer dönemezsem o güzel günleri unutmayalım... " yazıyordu.
mesajın sonuna doğru elim ayağım titreyeme başlamıştı.
"eğer dönemezsem... " yazıyordu.
o nerden çıkmıştı şimdi amk.
ve bana ne olmuştu.
nasıl bi mesajla bu kadar çabuk gözlerim dolmuştu.
mesajı 2 defa daha okudum yavaş yavaş.
iyice sindirmiştim.
"döndüğünde beraber okuyacaksak yazarım ancak, aksi halde ben seni zaten unutmayacağım... " diye cevapladım mesajı.
1 dk bile sürmemişti ki cevap geldi
"yaz ömer, yaz... " diyordu mesaj.
bu "döneceğim demek mi oluyordu" diye sorguladım kendi içimde.
o an öyle olduğuna karar verdim ve bi anlık da olsa tebessüm ettim.
mesaja cevap yazmamıştım ama dediğini yapacaktım.
o yokken yaptığım, yaşadığım her şeyi yazacaktım.
saay 6'ya 10 vardı.
daha fazla geç kalmamam gerekiyordu.
çalıştırdım arabayı.
hızlıca sürdüm cemil oto'ya.
vardığımda 6'yı 10 geçiyordu.
çok da geç kalmamıştım.
ben geldiğimde emrah üzerini çoktan değiştirmişti.
cemil usta dükkandaki arabayla uğraşıyor, gamze de uzaktan onu izliyordu.
benim geldiğimi gören cemil usta
-hoşgeldin evlat. diyerek bıraktı elindeki işi.
-hoşbulduk usta. dedim
emrah da içerden ceketini alıp geldi direk.
-nereye gideceksiniz. diye sordu cemil usta.
benim en ufak bi fikrim yoktu.
-usta bi dolanırız, bi yemek yeriz, gamze'yi izmit'i gezdiririz biraz işte, öğrensin memleketini. dedi emrah gülerek.
-iyi hadi bakalım, dikkat edin, geç kalmayın. dedi
-gamze bize emanet, sen hiç merak etme usta. dedim
-yok merak etmem de siz yine de geç kalmayın. dedi cemil usta.
-eyvallah. dedim ve bindik arabaya.
emrah öne gamze de arkaya oturdu.
-nereye gidelim. diye bu sefer ben sordum.
-acıktın mı. diyerek gamze'ye döndü emrah.
-çok değil ama yiyelim derseniz yerim. dedi gamze.
-ben de aynı durumdayım. diye cevap verdim ben de.
-iyi o zaman önce bi çarşıya gidelim, büyük parkın oralarda bi şeyler içelim, üşürsek de Real'e geçeriz. dedi emrah.
-tamamdır. diyerek sürdüm arabayı.
büyük parkın oraya gelmiştik.
arabayı güzel bi yere park ettim ve indik arabadan.
cafelerden birine oturduk.
içerde odun sobası yanıyordu. mis gibi sıcacıktı.

*
üşümeyelim diye sobaya yakın bi yere oturduk.
garson sipariş almaya geldi.
-salep var. mı diye sordu gamze.
-var efendim. diye cevap verdi garson
-yaşasın. diye sevinerek sipariş verdi gamze
ben de salebi çok severdim ve ben de salep söyledim kendime.
garson emrah'a bakıyordu.
-salep 3 olsun. dedi emrah.
emrah'ın salebi sevmediğini çok iyi bilirdim. asla süt içmeyen, şekerden nefret eden, çayını şekersiz içen bir adamdı emrah.
dayanamayarak sordum
-abi sen salep sever miydin ya. dedim
-bayılırım. dedi pis pis gülerek.
-bilmiyordum vallahi, bundan sonra sık sık geliriz o zaman. diyerek yılların oralet intikdıbını almaya başlatmıştım.
-olur. dedi zoraki gülerek.
salepler gelmişti.
önce gamze aldı bir yudum.
-çok güzel ya. dedi
sonra da ben aldım bir yudum.
harbiden güzel yapmışlardı.
emrah içmemişti hala.
önünde duruyordu geldiği gibi salep.
çok fazla üstüne gitmeyeyim diye sormadım bi daha.
gamze olmasa sabaha kadar sarardım makaraya ama gerçi gamze olmasa o da salep içmezdi zaten.
aradan bi 15 dk kadar geçmişti.
öyle havadan sudan, dükkandaki, duraktaki işlerden falan bahsediyorduk.
gamze ara ara lafa giriyor, genelde ben ve emrah konuşuyorduk.
emrah konuşurken gamze'nin gözlerinin içine bakıyordu.
gamze de ona baktığında utanarak gözlerini kaçırıyordu emrah.
çok tatlılardı amk ya, görmeniz lazımdı.
gamze emrah'ın ilgisini mi anladı, yoksa sempatik geldiği için mi yaptı bilinmez ama,
ara ara emrah'ın üzerine oynuyordu.
o açık sözlü, delikanlı, gözü pek bildiğiniz emrah vardı ya hani,
o an şirineye dönmüştü.
deli gibi eğleniyordum o an ama zor duruma düşmesin diye hiç belli etmedim eğlendiğimi.
ara ara hep beraber yapılan gülmecelere katılıyordum sadece.
gamze dayanamayarak,
-buz gibi yaptın. dedi salebi göstererek.
-ben sıcak içemiyorum. dedi
gamze inanmamıştı ama "hadi bakalım" dedi.
sohbet muhabbet derken aradan bi 5 dk daha geçmişti.
emrah zorla da olsa bi yudum aldı.
yoğun şeker tadı emrah'ın yüzünü buruşturmaya yetmişti ama
-ımmm süper yapmışlar. dedi
"gibtir ordan" demeyi çok isterdim ama demedim, içimden gülüyordum hala.
derken birden gamze konuyu aydın'dan gelişine getirdi.
ortam birden ciddileşmişti.
konuşmaya bize teşekkür ederek başladı.
biz utana sıkıla da olsa "rica ettik"
ben bi kaç kez konuyu kapatmaya çalışsam da emrah "bırak olum anlatsın" der gibi bi işaret yaptı bana. ben de bölmedim. gamze anlatmaya devam etti.

*
ablasını, abisini, annesini, çocukluğunu, yaşadıklarını, aydın'ı, okulunu her şeyini anlattı bize.
hiç bölmeden dinledik gamze'yi.
okulunu bitirip gelmişti buraya.
adnan menderes üniversitesi, eğitim fakültesi'nden mezundu.
fen bilgisi öğretmeniydi gamze.
okulu bitirdikten sonra kısa süreliğine bi dershanede çalışmıştı.
buraya gelip babasını bulunca da haliyle bırakmış oluyordu işini.
-ee burda ne yapmayı düşünüyorsun. dedi emrah.
-henüz karar vermedim ama öğretmenliğe devam etmeyi çok isterim. dedi gamze
-bi kaç tanıdık var, araştıralım bakalım. dedi emrah
kimden bahsettiğini bilmiyordum, "vardır bi bildiği" diye geçirdim içimden.
-öyle işte. diyerek bitirdi gamze anlattıklarını.
onun da zor bir hayatı vardı, çok kolay şeyler yaşamamıştı.
ama bundan sonra gamze için mutlu olma zamanıydı.
başta cemil usta sonra da emrah olmak üzere bunun için uğraşacaklardı.
biz salepleri içip bitirmiş, emrah ise bir yudum alıp bırakmıştı.
-ee hani yine içmemişsin, soğumuştur o artık. dedi gamze
-bu sefer de çok soğumuş, lafa daldım unuttum, neyse bi dahaki sefere içerim. dedi, bu sefer de bardağı elleyerek, gayet ciddi.
"ulan amk" diye güldüm içimden
ama gamze bi şey dememişti.
öyle böyle derken içmemişti harbiden salebini.
gamze tıpkı biz gibiydi,
candandı, samimiydi, boş kız muhabbetleri yapmıyor, bi şey olduğu zaman tribe girmiyor, ilgi falan beklemiyordu.
ve en önemlisi de bizim yanımızda mutluydu.
emrah kadar olamasa da gözlerinin içi gülüyordu.
biraz daha oturduktan sonra bi şeyler yemek için ayaklandık.
henüz nereye gideceğimiz belli değildi, yolda karar veririz diye düşünmüştüm.
ben ısrar etsem de emrah gamze'ye de bana da ödetmedi hesabı, kendi ödedi.
hesabı ödedikten sonra çıktık dışarı.
arabaya bindik.
-real'de yiyelim mi. dedim ben
-farketmez. dedi emrah gamzeye bakıp onay almaya çalışarak.
-ya bana da farketmez ama bi şey dicem kızmazsanız. dedi
emrah'ın o an gamze'ye kızabilme ihtimali yoktu, ee zaten ben de çok sevmiştim gamze'yi.
-dinliyoruz. dedim tebessüm ederek.
-benim canım balık cekti, var mıdır balık yiyebileceğimiz bi yer, zütürseniz beni de bi balık ısmarlasam size. dedi gamze.
tam ben "olur" diye sahildeki balıkcılara doğru sürecektim ki arabayı
-malesef yok. dedi emrah.
şaşırmıştım.
-nasıl ya, yok mu balıkçı izmit'de hiç. dedi gamze hem inanarak hem de üzülerek.
-senin ısmaryalabileceğin bi balıkçı yok malesef, üzgünüz. dedi emrah bana bakıp onay alarak.
-ama bizim için bir sürü var. dedim emrah'ın jestini devam ettirerek.
-yaaa olmaz ama. dedi gamze
cevap vermeden sürdüm arabayı.
sahildeki balıkçılara doğru gidiyordum. sahile gelince durdum.
bizim kayığı az geçince park ettim arabayı.
arabadan indik. iskeledeki tekne balıkçılarına doğru yürüyorduk.
eylül'le oturduğumuz bank az ilerdeydi.
istemsiz olarak oraya doğru baktım.
uzun simsiyah saçlı bir kız oturuyordu bankta...

*
emrah heyecanla gamze ile birlikte önden önde yürüyordu teknelere doğru.
ben takılı kalmıştım o an.
benim gelmediğimi farketmediler bile.
onlar tekneye bense banka doğru yürüyordum.
deli gibi heyecanlıydım.
yüreğim yerinden çıkacak gibiydi.
bankla aramda 10 metre falan kalmıştı ki kızın telefonu çaldı.
çantasından telefonunu çıkarttı.
-efendim canım. diye açtı telefonu.
ses eylül'ün sesi değildi.
boşuna heyecan yapmıştım.
kıza iyice yaklaştığımda aslında tipinin de eylül'e benzemediğini farkettim.
"kafayı mı yiyorum lan acaba" diye geçirdim içimden.
ya da belkide orda eylül'ü görmek istediğim için öyle sanmıştım o an
boynumu bükerek hızlı adımlarla teknelere doğru yürümeye başlamıştım.
emrah da benim yokluğumu farketmiş ve durmuştu.
bana doğru bakıyorlardı ikisi de.
-ne oldu. diye sordu emrah.
-bi şeye baktım abi. diye geçiştirdim.
emrah da uzatmadı.
yürümeye devam ettik.
iskelenin en sonundanki balıkcı teknesine girdik.
güzel bi masaya oturduk.
-özlemişim deniz havasını. diyerek derince içine çekti havayı gamze.
-madem denizi ve balığı bu kadar çok seviyorsun geliriz sık sık. dedi emrah.
gamze sevinçle tebessüm etti.
3'ümüz de çipura söyledik.
ortaya mis gibi bir de yeşillik salatası.
rokalar havalarda uçuşuyor.
-aslında bi de rakı mı söylesek. dedi emrah ortamı yoklayarak.
-bizim kayıkta var, gidip alıp geleyim mi. dedim gülerek.
-sizin kayığınızda mı var. dedi gamze.
-var tabi, bak şurda. diyerek elimle bizim kayığı gösterdim camdan.
-açılıyor musunuz onla. dedi
-yok biz daha çok kıyıda takılıyoruz. dedim gülerek.
yalan söylediğim için emrah "uzatma" diyen bakışlarla hafiften sinirlenerek baktı bana.
-iyiymiş. diye karşılık verdi gamze.
hem balığımızı yiyor hem de muhabbetimizi ediyorduk.
benim aklımda sürekli eylül ve attığı son mesaj vardı ama emrah'ın hatrı için elimden geldiğince gülmeye çalışıyor,
onları da öyle mutlu gördükçe zorlanmadan da gülüyordum zaten.
ama içimde hala kocaman bi boşluk vardı.
"ya eylül dönmezse, o zaman ne tak yicen ömer" diye söyleniyordum ara sıra içimden.
yemeğimiz bitmiş üzerine çayımızı da içmiştik.
genel olarak keyfimiz yerindeydi.
saat 9'a geliyordu.
gamze bi şey dememişti ama emrah bundan sonraki muhtemel çıkmalarımızı riske atmamak adına
-kalkalım mı artık, cemil usta'yı kızdırmayalım. dedi
-olur. dedi gamze.
hesabı masaya isteyip emrah, gamze ve benim ortak olacağımız "ben ödiyeceğim, sen ödeyeceksin" kavgasına girmemek için kasaya doğru ayaklandım ben.
önce gamze sonra da emrah geçti önüme.
önce gamze'yi egale etmek gerekiyordu.

*
kasaya yaklaşmadan durarak
-buranın sahibi tanıdık, biz az öderiz, karışma sen, başka yerde sen ısmarlarsın. dedim kibarca.
güzel bi bahane olduğu için gamze 1-2 kemküm etse de çok da uzatmamıştı.
emrah önüme geçerek kasaya yaklaştı.
ben de egale olmuştum.
gamzeyle ufak ufak kapıya doğru yürüyorduk.
emrah hala gelmeyince dışarı çıktık gamzeyle.
ama ben hala emrah'ı görebiliyordum.
bi türlü ödeyememişti hesabı.
bi sıkıntı olduğu belliydi.
-sen burda bekle ben bi lavaboya gideyim olur mu. dedim gamzeye.
-olur. dedi ve beklemeye başladı
ben çaktırmadan kasaya gittim
hesapta 120 lira yazıyordu.
"be amk bi de içsek arabanın anahtarını bırakıp çıkıcaz demek" diye söylendim içimden.
emrah da muhtemelen o kadar geleceğini bilmediği için hazırlıksız yakalanmıştı.
-abi gamze seni bekliyor dışarda. dedim garsona mevzuyu çaktırmadan.
emrah anlayarak dışarı çıktı direk.
ben de zor da olsa 120 lirayı denkleştirip verdim hesabı ve çıktım peşlerinden dışarı.
emrah deminki zor durumdan dolayı biraz sıkılmıştı.
yüzünden belli oluyordu.
"rahat ol, hallettim" der gibisinden bi bakış attım gamze görmeden emrah'a.
biraz rahatlamıştı.
iskeleden çıkmak üzereydik ki gamze eliyle az önce gösterdiğimiz kayığı göstererek.
-bu mu sizin kayık. dedi
-evet. dedi emrah "aklını gibeyim senin" der gibi bana bakarak.
-beni de gezdirir misiniz bi ara. dedi gamze
ben "gezdiririz" diyecektim ki emrah daha fazla sinirlenmesin diye girmedim lafa
gamze'nin hala cevap beklediğini gören emrah
-gezdiririz. dedi zoraki bi şekilde.
sevinmişti gamze.
arabaya doğru yürümeye başladık.
ben yine o banka bakıyordum ama boştu bu sefer.
"geleceksin" dedim içimden.
arabaya bindik. önce gamze'yi bıraktık evine.
çok güzel bir gün geçirdiğini söyleyerek ikimize de teşekkür etti gamze.
emrah çocuklar gibi şendi.
onu yıllar sonra böyle görmek herşeye rağmen beni de çok mutlu etmişti.
sonra emrah'ı bıraktım evine ve ben de döndüm eve.
arabayı durağa park edip eve çıktım.
üzerimi değiştirdim ve ses olsun diye televizyonu açarak karşısındaki koltuğa uzandım.
eylül'ü düşünüyordum yine.
mesaj atmak için elim telefona gitse de,
"kızı bi rahat bırak amk" dedim içimden ve telefonu tekrar koydum cebime.
saat 10'a geliyordu.
sonra eylül'ün "yaz ömer.." mesajı geldi aklıma.
içerden bi kağıt kalem alıp başladım yazmaya. ve dediği gibi yapmıştım. yaşadığım, hissettiğim her şeyi en ince ayrıntısına kadar yazdım. yazmak iyi gelmişti, biraz da olsa rahatlamıştım.
sonra çekyata uzandım tekrar ve televizyonun karşısında uyuyakaldım.
telefonun sesine uyandım.
gözümü açtığımda henüz sabah olmamıştı.
"noluyo lan" diyerek cebimden çıkarttım telefonu.
saat gece 3'ü gösteriyor ve bu saatte ceyda arıyordu.

*
normalde olsa açmazdım belki ama normal bir insan bu saatte aramazdı.
"hayırdır inşallah" diyerek açtım telefonu.
-alo. dedim. ceyda ağlıyordu. konuşmadı önce.
-ceyda, iyi misin? diye sordum.
-ömer beni alabilir misin. dedi
-iyi misin, ceyda, noldu? diye sordum tekrar ama cevap vermedi.
-beni al ömer. dedi ve telefon kapandı.
uyku sersemliğim geçmemişti henüz ama fırladım yerimdem.
üzerimi değiştirmeden ceketimi giydim ve çıktım evden. gececi arkadaş içerde oturuyordu.
durağın camından beni gördü.
muhtemelen "hayırdır" demek için dışarı çıktı ama ben çoktan sürmüştüm arabayı.
umuttepe'ye doğru gidiyordum tam gaz.
gece boş olan yolda gideceğim yere varmam 10 dk bile sürmemişti.
bağ evinin kapısına gelince durdum.
havuzlu bahçenin içinde arkadaşlarıyla beraber bekleyen ceyda beni görünce fırlayarak geldi içerden. ağlamıyordu ama canınının sıkkın olduğu her halinden belliydi. ön koltuğa, yanıma bindi.
-iyi misin? dedim
-gidelim ömer. dedi
daha fazla uzatmadan "nasıl olsa anlatır" diyerekten sürdüm arabayı.
yahya kaptan'a doğru gidiyorduk, yoru yarılamıştık ki;
-eve gidemem ömer. dedi
-nereye bırakayım o zaman. dedim
-gidecek yerim yok ömer. dedi
-saçmalama ceyda, arkadaşın falan da mı yok onlara bırakayım. dedim.
-allah hepsinin belasını versin. dedi sinirle.
ama gerçekten sinirlenmişti, rol yapmıyordu, o yüzden gitmedim üzerine.
normal biri olsaydı eve zütürür misafir ederdim de bi gören falan olsa kurtulamazdım dillerinden.
hem üstü başı da bu saatte ceyda'yı eve zütürmek için hiç müsait değildi.
benim düşündüğüm ama olmaz kararını verdiğim şeyi o sordu,
-bu gecelik sende kalabilir miyim. dedi
-olmaz. dedim hiç düşünmeden.
boynunu büktü ceyda, gerçekten çaresiz görünüyordu, gecenin bu saatinde kızı otele bırakacak halim de yoktu.
mecburen sürdüm bizim mahalleye. yol boyunca hiç konuşmadık ama bize gittiğimizi anlamıştı.
"inşallah durakta kimse yoktur" dedim içimden mahalleye girerken.
ve evet kimse yoktu çok şükür. arabayı park edip hızlı hareketlerle indirdim ceyda'yı arabadan. binanın kapısını açtım ve girdik içeri. artık bizi kimse göremezdi ama ben yine hızlı adımlarla çıktım merdivenleri. bir an önce eve girip pgibolojik olarak rahatlamak istiyordum. eve girer girmez ilk işim perdeleri kontrol etmek oldu. hepsi kapalıydı. derin bir nefes almıştım.
ceyda'yı koltuğa oturttum. oturunca elbisesi iyice yukarı çıktı. bacakları fazlasıyla açıktaydı. şeytan dürtse de zor durumda olduğu için eve getirdiğim bir kıza bakamazdım, aklımda eylül varken baksam da bi şey anlamazdım zaten. bi süre öylece oturduk ikimizde. saat 4'e geliyordu. ceyda ağlamaya başladı. o ağlayınca dayanadım sordum tekrar.bu sefer uzatmadan anlatmaya başladı.
yukardaki odaya çıkartmış ev sahibi bin bunların hepsini, sonra ceyda'nın anlattığına göre arkadaşları planlı olarak tek tek çıkmışlar bi bahaneyle odadan. bunları yalnız bırakmışlar. cocuk da alkolü fazla kaçırınca sulanmış buna.
-bi şey yaptı mı. diye sordum.
-dokundu sadece, ondan sonra ben ağlayarak indim aşağıya, direk seni aradım. dedi
omzuma yasladı başını. hiç bi tepki vermedim. hala ağlıyordu. aradan biraz zaman geçmişti.
ceyda'nın sesi kesilmişti. hafiften başımı kaldırıp yüzüne doğru baktığımda uyuduğunu gördüm.
orda uyumasını beklediğim son insan huzurla uyuyordu omzumda..
kendimi teselli edebilmek için "o yerin bi sahibi var" diyebildim sadece içimden...