*
-benim sizi gezdirecek vaktim yok, taksiciyim ben, nereye gitmek istediğinize karar verirseniz arayın tekrar, gelir alırım. diyerek kibarca "gibtir git lan burdan" dedim.
-buldum, sahile inelim o zaman. dedi
-inelim derken? dedim
-yani orda turlayalım. dedi
-hey allahım ya. diyerek çalıştırdım arabayı.
hareket etmiştim.
ne zaman dikiz aynasına baksam ceyda ile göz göze geliyorduk.
bu durumdan kurtulmak için yan aynaları daha sık kullanmaya başladım.
hava soğuk olmasına rağmen ceyda her zamankinden daha açık giyinmişti.
atlında daracık bi kot.
üzerinde parlak ve göğüsleri neredeyse tamamen dışarda bıracak beyaz bir blüz ve üzerinde tüylü tüylü puf kırmızı bir mont vardı.
montun önünü kapatmadığı için ceyda'ya baktığımda göğüslerini görmemek için kör olmak gerekiyordu.
yalan olmasın, erkeğiz neticede, ceyda ile konuşurken bi kaç kez gözüm takılmıştı.
ama sonra kendime gelip hakim olmaya çalıştım gözlerime.
sahile gelmiştik.
bizim içtiğimiz kayığın civarındaydık.
-durabilir miyiz burda. dedi ceyda.
sorgulamadan durdurdum arabayı.
telefonu ceyda'ya geri verecek ve eylül'le iletişimim kesilmesin diye doğru gidip kendime dandik de olsa bi telefon alacaktım.
telefonu vermek için zaman kolluyordum.
-şöyle bi deniz havası almasak mı azıcık inip de. dedi
-çalışıyorum ben, buyrun siz inin ben de işime devam edeyim. dedim
-peki o zaman ben şöyle bi dolanıp gelsem bekler misin. dedi
cevap vermeden cebimden telefonu çıkarttım.
daha fazla uzatmayacaktım.
arka kapağın tırnaklarını çıkartmaya çalışıyordum ki.
-napıyorsun. dedi
-telefonunuzu geri veriyorum. dedim
-o neden. dedi
-çünkü parasını siz verdiniz ve haliyle bu telefon sizin, bende işi yok. dedim
-sen hediye nedir bilmez misin. dedi
-bu hediyeyi hakedecek bi şey yapmadım. dedim
-eee şimdi yap o zaman. dedi
-o ne demek. dedi
eliyle zaten hiç açmadığım taksimetreyi göstererek
-kapa o zaman şunu, gün boyu gezdir beni, böylece ödeşmiş oluruz. dedi
-ben özel şoför de değilim. dedim
-1 günlük ol yani, nolurmuş. diyerek o yosma edasıyla indi arabadan ve banklara doğru salına salına yürüdü.
telefon elimde öylece kalakalmıştım.
teklif maddi olarak mantıklıydı ama hala bi şekilde bana yakışmazdı.
ama gerçekten yaşadığım onca olaydan sonra kimseyle uğraşacak gücüm de kalmamıştı.
tepkisiz kalarak ceydayı onaylamış oluyordum.
resmen bir günlük huursu olmuştum.
"iyi ki kız doğmamışım" diye geçirdim içimden.
arabada bekliyordum ceyda'yı.
en yakın olan banka oturdu.
aradan bi 10 dk kadar geçmişti ama çok sıkılmıştım.
korna çaldım ama dönüp bakmadı bile.

*
"giberim" ya diyerekten arabayı çalıştırmış tam hareket edecektim ki ceyda'nın yanına bi çocuk oturdu.
merak ettiğim için hareket etmedim, durup seyrettim bir süre.
sonra ceyda kalkıp diğer banka oturdu.
hemen ardından çocuk da kalkıp peşinden gitti.
bi 5 metre ilerde 3 çocuk daha vardı ayakta.
ceyda ile çocuğa bakıyorlardı.
çocuğun arkadaşları olduğu belliydi.
ceyda kafasını geri çevirip bana doğru baktı.
rahatsız olduğu belliydi.
çocuklar da ceyda'nın yanına doğru geliyorlardı ki içimdeki boncuk ömer çıktı dışarı.
kontağı kapatıp indim arabadan.
hızlı adımlarla yanlarına doğru gittim.
geldiğimi farkeden ceyda ayağa kalkıp koluma girdi ve
-nerde kaldın hayatım, hadi gidelim burdan. dedi
"hayatım" kelimesine anlam verememiş öylece çocuklara bakıyordum "hayırdır" edasıyla.
ceyda gerçekten korkmuş beni çekiştirmeye çalışıyordu.
ben henüz bi şey dememiştim ki
arkadaki 3lüden bi dingil
-vay amk ya, süt gibi hatunu kimler zütürüyor. dedi
diğer binler de gülüştüler.
çocukların üstü başı benimki gibiydi ama suratlarından pislik akıyordu.
o halleriyle beni beğenmemişlerdi amk.
-bana mı dedin. dedim şaşırarak.
-sana dedim lan bebe, ne olacak. dedi
-canım lütfen gidelim. diye daha kuvvetli çekti kolumdan ceyda.
o lafı eylül'e deselerdi olacakları ben bile tahmin edemezdim.
ceyda için kavga edecek halim yoktu.
o yüzden uzatmadım.
arabaya doğru yürümek için arkamızı dönmüş tam bir adım atmıştık ki,
binlerden biri;
-bunlar da erkeğim diye dolanıyor işte ortalıkta, bunun hatunu bana verecekler var ya, altımdan kaldırırsam şerefsizim. dedi.
diğer binler de gülerek eşlik ettiler.
erkekliğime ettikleri laf zerre kadar gibimde değildi ama "bunun hatunu" diyince aklıma direk eylül gelmişti.
bu iğrenç cümle'nin içinde dolaylı yoldan da olsa eylül'ün adının geçmesi nevrimin dönmesine yetmişti.
arkamı dönüp üzerlerine yürümem 1 salise bile sürmemişti.
taktik yapmamıştım ama refleks olarak önce kıyıya en yakın olanın üzerine çok sağlam bi tekme salladım.
yunan gibi denize döküldü dıbına koduğumun bini.
geriye kalan 3 bin ne olduğunu bile anlamamıştı.
bana yakın olanın yakasından tuttuğum gibi çok sağlam bi kafa attım.
yere kapaklandı bin.
ağzı yüzü kanlar içinde kalmıştı.bi daha da kalkamadı yerden.
muhtemelen burnu kırılmıştı.
geriye kalan 2 bin en kolay olan lokmalardı.
benden bunları beklemedikleri için başta şok olmuşlar olayın farkına yeni varmışlardı.
ikisi birden üzerime çullanmıştı.
elemanların ikisi de yaşça benden küçüktü.
bi iki ufak tekme ve yumruk yediysem de hissetmedim bile.
ikisini de patates çuvalı gibi yere sermem çok kolay oldu.

*
sonunda hırsımı bi yerlerden çıkarmıştım.
10 numara 5 yıldız bir dönüşle arkamı döndüm ve ceyda'yı da alarak arabaya doğru yürüdüm.
ceyda belki de hayatı boyunca böyle bir olaya ilk defa şahit olduğu için şok olmuştu.
hayretle yüzüme bakıyordu.
arabaya bindik.
sağ tarafımda çok tanıdık gelen bi sıcaklık hissettim.
kaşım yine açılmıştı amk.
kaş kaş değil huur ağzıydı.
-kaşın kanıyor. dedi ceyda.
torpidoya uzanarak opet'in mendillerinden çıkarttım.
önce ben sonra da ceyda bastırdı yaranın üzerine.
-hastaneye gidelim lütfen. dedi
-bi şeyim yok. dedim
-ama çok kanıyor. dedi
-kanar o dedim. artık alıştığım için.
-mikrop kapmasın. dedi.
arabanın kapı gözlerinden kolonya çıkartıp temiz mendillerden birinin üzerine döktüm ve yaraya bastım.
-artık kapmaz. dedim
canım yanmıştı ama belli etmemiştim.
ceyda hala korkuyla çocuklara bakıyordu.
denize düşen eleman çıkmış diğerlerini toplamış, zütürmeye çalışıyordu.
bana tekrar bulaşmaya hiç birinin zütü yemememişti.
zira yeseydi az önceki kadar şanslı da olmayabilirdim.
arabayı çalıştırdım.
nereye gittiğim hakkında hiç bir fikrim yoktu.
ceyda 1-2 defa daha hastene teklifinde bulunsa da tabi ki de reddetmiştim.
-kendimi çok kötü hissediyorum, özür dilerim. dedi mahçup mahçup.
yanımda oturduğu için yüzünü görebiliyordum.
onu ilk defa bu kadar samimi görmüştüm.
gerçekten üzgün olduğuna inanarak
-senin suçun değildi, serseriler işte, geldiler bizi buldular. dedim
-iyi misin sen. dedi
-iyiyim, zaten yara önceden vardı, tekrar açıldı, sorun yok. dedim
olayın tek suçlusu belki de ceyda'nın fazlasıyla dışarda olan göğüsleriydi.
-üşümedin mi sen, şu montunun önünü kapatsan artık. dedim
ceyda önce anlamasa da sonra göğüslerine baktı ve montunun fermuarını yukarı çekti ufaktan tebessüm ederek.
hiç bi şey sormadan evine doğru sürdüm arabayı.
ceyda da hala mahçup olduğu için hiç bir şey demedi.
kendisi yüzünden çıkan kavga gün boyu gezi anlaşmamızı istemsiz olarak bozmuştu.
yol boyunca hiç konuşmadık.
evin önüne gelince durdum.
arabadan inmeden önce bana baktı ve
-biliyor musun... demişti ki
-ceyda lütfen. dedim
muhtemelen "kimse daha önce benim için kavga etmedi" tarzında beni zor durumda bırakacak bir şeyler söylekecekti.
ki ben de zaten onun için kayga etmemiştim.
aklıma eylül'ün gelişi başlatmıştı her şeyi.
-peki. dedi ve uzatmadı. yanağıma bir öpücük kondurarak hızla indi arabadan.
tepki vermedim ve o indikten sonra sürdüm arabayı.
yolda 1-2 müşteri denk gelse de kafam bozuk diye durmadım ve doğru durağa sürdüm arabayı.

*
durağa gelmiştim.
çardakta kimse yoktu.
kaşımdaki yara kanamıyordu ama ne olur, ne olmaz farkeder de sorarlar içerdekiler diyerekten girmedim o soğuk havaya rağmen içeri.
yağmur başlamıştı.
çardakta tek başıma oturuyordum.
anasını kaybetmiş çaresiz yavru köpekler gibi eylül'ün dönmesini bekliyordum.
vakit öğleni geçmişti.
acıkmıştım.
mecburen içeri girip içerdekilerle göz teması kurmadan rüstem abinin masasından aşağıdaki köftecinin telefon numarasını aldım.
dışarı cıkıp cep telefonundan arayacaktım ki bu yağmurda paketçi çocuğun ıslanmasına gönlüm razı olmadı. gidip orda yemeye karar verdim. arabaya atladım ve köfteciye sürdüm.
bi yarım ekmek köfte bi de ayran söyledim kendime.
karnımı doyurmuştum.
üzerine bir de çay söyleyip camın kenarından sokağa bakıyordum.
derken elinde poşetlerle yürüyen aysel'i gördüm.
çayı içmeden hesabı ödedim ve koştum peşinden.
benim geldiğimi görünce durmadı ama yavaşladı.
-aysel. diyerek geçtim karşısına.
küs gibi değildi ama tokat olayından sonra da eskisi gibi de değildi haliyle, öyle olması da beklenemezdi zaten.
-efendim. demişti ki kaşımdaki yaranın kanamasa da açık olduğunu farketti.
elindeki poşetleri direk yere bırakıp.
-ne oldu. diyerek kaşıma dokundu.
o dokunuşta ne o tokadın tribi vardı, ne ona ettiğim küfrün öfkesi..
sımsıcak dokunmuştu lan beyler.
annem gibi dokunmuştu, şevkatle dokunmuştu.
-iyiyim, ufak bi kaza, merak etme. dedim ve uzatmamak için,
-nereye. diye sordum.
-ablana. dedi hala kaşıma bakarak.
-iyi, gel bırakayım. dedim
-yok otur otur kilo aldım zaten, azcık yürüyeyim. dedi
-yağmur yağıyor ama. dedim
-olsun daha romantik. dedi
gülerek karşılık verdim.
-peki sen bilirsin. diyerek aldım poşetleri elinden ve ablama doğru yürümeye başladım.
bulunduğumuz yerden ablamın evi 5 dk lık yürüme mesafesindeydi.
aysel önce bi dursa da sonra o da geldi peşimden.
ablamı evine gelmiştik.
kapıda poşetleri aysel'e geri teslim ettim.
-gelseydin sen de, yemek yapıcam. dedi
-yedim ben saol. dedim
-ablanı da mı görmeyeceksin. dedi
-ben görürüm de o beni böyle görmesin şimdi. dedim kaşımı göstererek.
-peki sen bilirsin. diyerek bahçe kapısından girdi içeri.
koşar adımlarla arabanın olduğu yere yürüdüm.
sucuk gibi olmuştum.
arabaya biner binmez kaloriferi çalıştırdım.
hemen ısıtmadı ama cemil otoya gidene kadar kururum diye düşündüm.
arabı ağır ağır sürüyordum. yine eylül düşmüştü aklıma.
çaresizce telefonun ekranına baktım ama hiç bi tak yoktu.
cebimizde bi buçuk milyarlık telefon taşıyorduk ama hiç bir taka yaramıyordu.