Rezervasyon

Buse 1.70 boylarında hafif esmer kızıl saçlı mavi gözlü bir kızdı. Babasını erken yaşta kaybettiklerinden ve annesine alzheimer teşhisi konulduğundan dolayı ablası ile aynı evde yaşıyordu. Lise zamanımda bana çok yardımı dokunmuştu ve bu iyilik teklifini reddetmesem olmazdı. Eşyalarımı toplamak için eve doğru yola koyuldum. Anahtarı sokup kapıyı açtığımda evde kimsenin olmadığını farkedince derin bir oh çektim. Bavulumu hazırladım ve abim ve annemin bana verdiği ve birazda kendi çabalarımla biriktirdiğim 420 liramı cüzdana attım. Anneme ve aileme son bir mektup yazdım, son bir veda. Ailene karşı neden bu kadar katısın? Onlar sana ne yaptı diyenleriniz var gibi görüyorum beyler. Anlatacağım hepsini anlatacağım...

Okurum rez

Rez knk devam

Okurum rez

Beyler orada mıyız hikayemi taşa duvara anlatmak istemiyorum?

Her neyse LYS sınavı bitmişti ancak daha sonuçlar açıklanmamıştı ama ben kendimden son derece emindim. Başarmıştım, hukuğu kazanmıştım! Birden telefonum tekrardan çaldı. Ben içimden bu sefer abim değildir umarım diye iç geçirirken çevremde tanıdığım en havalı ve ciksi kızlardan olan Buse aradı.

-LYS sınavın nasıl geçti kıvırcık *

+Bu bana sorulacak sorumu be Buse. Kızım hukuğu kazanıyorum artık benim için kesin olarak iyi bir üniversiteye gidebilicem!! Bu sefil hayattan kurtuluyorum kızım!!!

-(MUTLULUK ÇIĞLIKLARI) Senin adına çok sevindim. Burak istersen bir kaç gün sonuçlar açıklanana kadar bizde kalabilirsin o rutubetli ev çok düşük artık senin seviyendeki biri için.

+Seve seve. Ne zaman gelmemi istersiniz?

-Sen ne zaman istersen *

LYS sınavından çıktıktan sonra mutluluklar içinde özgürlük naraları atarken birden telefonum çalmaya başladı. Arayan annemin numarasıydı. O an beni arayarak sadece özgürlüğümü elimden almaya çalıştığını düşündüm. Aramayı reddettim ve telefonuna engel attım. Şu an bana içinizden küfürler ediyor veya sözlü olarak ta bunu dile getiriyor olabilirsiniz. Sonuna kadar haklısınız beyler. Emin olun bende bu halimi her hatırladığımda sizden çok daha sert sözlerle kendimi karalıyorum, çünkü bunu sonuna kadar hakediyorum. Şimdiki aklım olsaydı bu hataları yapmazdım ama o hatalarım olmasaydı şimdi ki aklım olmazdı. Bu söz benim için artık bir hayat felsefesi. O anıları unutmak yerine kafamda her zaman cap canlı tutuyorum. Bir daha aynı hatayı yapmamak için.

Tutar bu

Dedem de ben 5 yaşıma geldiğimde vefat etti. Dedem az çok çocukluk anılarımda kalır ama babamı sadece fotoğraflardan hatırlayıp, hissedebiliyorum. Çok üzgünüm baba. Seni hatırlayamadığım için! O zamanlar bunun benim için pek bir önemi yoktu. Bu ergen kafam hep bel altı hayallerin peşindeydi. Abim ve annem çalışıp benim daha iyi bir hayat sürmem için çabalarken ben resmen 18 sene boyunca bu hayata küfrettim!

Kendimi bildim bileli hep bu evde büyüdüm, bu yollardan geçtim, bu bakkaldan ekmek aldım. Tamı tdıbına hayatım bu 18 senelik rutinlerle geçti. Her sabah uyanırken sana doğru bakan rutubetli bir tavan, egosu abaza erkekler tarafından pohpohlanmış ciksi kızlar ve 40 yaşına gelip hala evlenemeyen bakire öğretmenler. Zamanın bir an önce akıp geçmesini istiyordum. Artık tüm liselilerin kurduğu o hayali olan Üniversitesiyi kazanmak ve her liseli gibi bende karı kız peşinde koşmak istiyordum. Bunların aptal ve boş hayaller olduğunu öğrenmem çok acı bir şekilde oldu. Babamı ben doğduktan 3 sene sonra kaybetmiştik. Geriye ben abim annem ve yaşlı dedem kalmıştı. Akrabalarımızla bağlarımız ilişki,yol her açıdan kopuktu. Ben hayatın acı gerçeklerini kavrayamamıştım o zamanlar. Şimdi geriye dönüp bakıyorum da kavramam tam 18 senemi almış ne kadar aptalmışım ben!

Edit: Beyler okuyan arkadaşlar lütfen şukulasın. Şimdi prim yapıyor diyenleriniz olabilir ama siz bu kadar uzun yazılar yazsanız hem de telefondan karşılık görmek istemez misiniz? Anlayışla karşılayın beni lütfen

Edit2: Hikaye bitmiştir okuyan panpalarıma teşekkürler.

Edit3: Sözlüğün sadece gibiş sokuş tarzı hikayelere değil de böyle hayat hikayelerine de ilgi göstermesi beni gerçekten mutlu etti beyler.