Kendimi bildim bileli hep bu evde büyüdüm, bu yollardan geçtim, bu bakkaldan ekmek aldım. Tamı tdıbına hayatım bu 18 senelik rutinlerle geçti. Her sabah uyanırken sana doğru bakan rutubetli bir tavan, egosu abaza erkekler tarafından pohpohlanmış ciksi kızlar ve 40 yaşına gelip hala evlenemeyen bakire öğretmenler. Zamanın bir an önce akıp geçmesini istiyordum. Artık tüm liselilerin kurduğu o hayali olan Üniversitesiyi kazanmak ve her liseli gibi bende karı kız peşinde koşmak istiyordum. Bunların aptal ve boş hayaller olduğunu öğrenmem çok acı bir şekilde oldu. Babamı ben doğduktan 3 sene sonra kaybetmiştik. Geriye ben abim annem ve yaşlı dedem kalmıştı. Akrabalarımızla bağlarımız ilişki,yol her açıdan kopuktu. Ben hayatın acı gerçeklerini kavrayamamıştım o zamanlar. Şimdi geriye dönüp bakıyorum da kavramam tam 18 senemi almış ne kadar aptalmışım ben!

Edit: Beyler okuyan arkadaşlar lütfen şukulasın. Şimdi prim yapıyor diyenleriniz olabilir ama siz bu kadar uzun yazılar yazsanız hem de telefondan karşılık görmek istemez misiniz? Anlayışla karşılayın beni lütfen

Edit2: Hikaye bitmiştir okuyan panpalarıma teşekkürler.

Edit3: Sözlüğün sadece gibiş sokuş tarzı hikayelere değil de böyle hayat hikayelerine de ilgi göstermesi beni gerçekten mutlu etti beyler.

Dedem de ben 5 yaşıma geldiğimde vefat etti. Dedem az çok çocukluk anılarımda kalır ama babamı sadece fotoğraflardan hatırlayıp, hissedebiliyorum. Çok üzgünüm baba. Seni hatırlayamadığım için! O zamanlar bunun benim için pek bir önemi yoktu. Bu ergen kafam hep bel altı hayallerin peşindeydi. Abim ve annem çalışıp benim daha iyi bir hayat sürmem için çabalarken ben resmen 18 sene boyunca bu hayata küfrettim!

LYS sınavından çıktıktan sonra mutluluklar içinde özgürlük naraları atarken birden telefonum çalmaya başladı. Arayan annemin numarasıydı. O an beni arayarak sadece özgürlüğümü elimden almaya çalıştığını düşündüm. Aramayı reddettim ve telefonuna engel attım. Şu an bana içinizden küfürler ediyor veya sözlü olarak ta bunu dile getiriyor olabilirsiniz. Sonuna kadar haklısınız beyler. Emin olun bende bu halimi her hatırladığımda sizden çok daha sert sözlerle kendimi karalıyorum, çünkü bunu sonuna kadar hakediyorum. Şimdiki aklım olsaydı bu hataları yapmazdım ama o hatalarım olmasaydı şimdi ki aklım olmazdı. Bu söz benim için artık bir hayat felsefesi. O anıları unutmak yerine kafamda her zaman cap canlı tutuyorum. Bir daha aynı hatayı yapmamak için.

Şöyle bir söz vardır bilir misiniz beyler? Kızlar serseri erkeklerin, kendilerine değer vermeyen erkeklerin peşinden koşar diye. Ben lise zamanlarımda bu sözün yalan olduğuna bizzat şahit oldum. Kızlar baskın özelliği olan erkeklerin peşinden koşar beyler. Peki bu baskın özellik nedir?

Her insanın belli başlı baskın özellikleri vardır. Mutlaka ben bunda iyiyim dediğiniz bir fiziksel, maddiyat farketmez bir özelliğiniz vardır elbette. Bu yeri geldiğinde para, yeri geldiğinde karizma, yeri geldiğinde zeka olabilir. Bende hiçbir baskın özellik yok diyorsanız kusura bakmayın da siz hiçbir gibime yaramazsınız. Ben insanların baskın özelliğinin olmadığını düşünmüyorum sadece onu kullanmayı bilmiyorlar. Eğer cidden ön plana çıkacak iyi bir özelliğiniz yoksa benim gibi bir özellik yaratmaya bakın. Benim baskın özelliğim zekamdı.

Bir gün cesaret edip kafamdaki soruları aydınlatmak için bu soruyu abime sorduğumda onun bana verdiği cevap ve tavır karşısında şoka girdim. Çeşitli hakaretler ve bağırışlarla beni odasından atıp kapıyı kitledi. Bende tüm gücümle kapıyı kırmak için kapıya vurmaya başladım. Annem ise bu olaylar olurken işteydi daha gelmemişti. Abim kapıyı kıracağımı anladığında kapıyı açtı ve birden beni duvara yasladı. Bu arada abimle benim aramda tam olarak 9 yaş fark var.

-Senin amacın ne lan cüce? Olur olmadık yerde neden geçmişi kurcalamaya çalışıyorsun amacın ne lan senin? Annem ve benim sırf sen okuyasın diye adam olasın diye verdiği değer zütünü mü kaldırdı lan senin!

+Abi bak anlamaya çalışıyorum. Bu verdiğin tepki hiç mantıklı gelmiyor bana.

-Mantıklı gelmiyorsa eğer bi sebebi vardır elbet!! Bak Burak bir daha köşe kapmaca gibi beni çaresiz bırakmaya, sıkıştırmaya çalışırsan eğer bedeli çok büyük olur. Sana verdiğimiz değerin grdıbını alamazsın bundan sonra anladın mı?

+Anladım...

Anladığım şey abimin söyledikleri değil babamın ölümü hakkındaki şeydi. Bir şekilde babamın ölümüne neden olmuşlardı ama ben bunu bilmiyordum. O güne kadar dersleri umursamayan biri olarak şu kararı aldım. Onlara hiçbir şekilde muhtaç olmayacaktım. Vakti zamanı geldiğimde bu evden, bu fakir semtten kurtulacaktım. Çok çalışacaktım, evet bu bir liseli için en zor şeydi belkide. Çünkü o zamanlar sizin için 1.planda 31 geliyor. Hatta ders çalışmayı planlamanıza bile almıyorsunuz.

Buse 1.70 boylarında hafif esmer kızıl saçlı mavi gözlü bir kızdı. Babasını erken yaşta kaybettiklerinden ve annesine alzheimer teşhisi konulduğundan dolayı ablası ile aynı evde yaşıyordu. Lise zamanımda bana çok yardımı dokunmuştu ve bu iyilik teklifini reddetmesem olmazdı. Eşyalarımı toplamak için eve doğru yola koyuldum. Anahtarı sokup kapıyı açtığımda evde kimsenin olmadığını farkedince derin bir oh çektim. Bavulumu hazırladım ve abim ve annemin bana verdiği ve birazda kendi çabalarımla biriktirdiğim 420 liramı cüzdana attım. Anneme ve aileme son bir mektup yazdım, son bir veda. Ailene karşı neden bu kadar katısın? Onlar sana ne yaptı diyenleriniz var gibi görüyorum beyler. Anlatacağım hepsini anlatacağım...

Onun en zor zamanında yanında oldum. O bu süreçte hangi evreden geçtiyse bende onunla o evreden geçtim. Ben onun yanındayken bana söylediği önemli bir söz vardı.

+Benim için nolur hayatını riske atma Burak.

-Sen ne kadar iyiysen benim hayatımda o derece iyidir değil mi prenses?

Buse'nin 1 seneden az bir sürede kendisini toparlamasında benim de payım bir hayli fazlaydı. Annem ve abim bu durumun benim hayatımı etkileyeceğini düşündüklerinden bana çemkirip onu yalnız bırakmam gerektiğini söyleyip dururlardı, umursamadım.

işte beyler sınavdan sonra dışarıya o hislerle çıktım ben. Sizin için artık çoğu şeyin biraz daha manalı olduğunu düşünüyorum bu anlattıklarımdan sonra. Şimdi asıl hikayeye geri dönebiliriz.

Bu geceki son entrym panpalarım yarın sabah kaldığım yerden devam edeceğim.

Hastaneye geldiğimde abim hastane kapısının orada beni bekliyordu.

+Ne oldu neden hastanede anlat hemen!

-Ben eve girdiğimde kendisini yerde buldum, bayılmıştı. Apar topar arabamla buraya getirdim.

Bu arada merdivenleri teker teker çıkıyorduk.

-Burak doktorlar şey dedi.

+Ne dedi geveleme lafı abi.

-Beyninde iç kanama varmış.

+Ne diyorsun sen!!!

-Şuan yoğun bakımda.

O an yere yıkıldım beyler. Az kalsın bende baygınlık geçirecektim. Abim annemin hastaneye kaldırıldığını söylediğinde hiç bu kadar ciddi olduğunu düşünmemiştim. Hemşireler beni yerden kaldırarak apar topar bir odaya zütürdüler.

Orada yapmanız gereken şey. Geri dönüp abinizle beraber annenizin olduğu hastaneye gitmektir. Ben bunu yapmadım beyler. Kahretsin ki yapmadım. Abim bu sözü dediğinde anlık bir duraksama yaşadım ama yoluma devam ettim. Ona ve anneme karşı hiç dinmeyen bu öfkem ben farkında olmadan aslında nefrete dönüşmüştü. Bunca zaman size bakan, kendi kanınızdan olan birine karşı nefret. Bir diğer adı da nankörlük. Ben yolumda giderken arkamdan bağırmaya devam ediyordu. Büyük ihtimalle hakaretler ediyordu ama bunu umursamamaya çalıştım. Benim artık buradaki hayatım bitmişti.

Gözyaşlarımla beraber takside otogara giderken kendimden nefret ettim beyler. Ama onlara olan nefretim kendime olan nefretimden daha fazlaydı ve bu beni hataya sürüklemeye devam ediyordu.

Otobüs koltuğuna binip Buse'ye birkaç saat sonra orada olacağımı ve vardığımda ona haber vereceğimi, beni almasını söyledim. Bunları yaptıktan sonra telefonumu cebime koyarken telefon çalmaya başladı, abim arıyordu. O telefonu açtığımda tekrardan acı çekeceğimi, ızdıraplar içinde pişmanlıklar duyacağımı biliyordum, açmadım. Cebime koydum.

Muavin otobüsün kalkacağını haber verdi ve otobüs hareketlenmeye başladı. işte o arada telefonuma mesaj geldi. Açmamam gerekiyordu artık yeni bir serüven benim için başlamıştı ama içgüdülerime yenik düştüm ve o telefonu açtım.

Dedem ölmeden önce anneme hep şu sözleri sarfederdi. Bu senin suçundu. Sana yapma demiştim. Daha 4 yaşımda olduğum için bu sözlere hiçbir anlam veremezdim ama hafızam da yer edinmişti. Bu arada dedem son 3 senede büyük ölçüde beyinsel işlevlerini kaybetmiş birisiydi. Zaten son 1 senesi yatalak geçti ve sonra da vefat etti. ileri ki yaşlarıma geldiğimde, her babamın mezarına ailemle gittiğimde ben bu cümleleri kafamda sorgulamaya başladım. Dedem bunları akli dengesi yerinde olmadığı için mi söylüyordu? Babamla bir bağlantısı var mıydı? Varsa neydi? Bunu sorgulamaya başladığımda yaşım 15 felandı. Hormonların salgılanmaya başlandığı, duygularımızın en fazla ani reaksiyonlar gösterdiği dönem, bu dönem. Bu bile geçirdiğim o büyük yıkımda, çok yüzdeli bir pay sahibi olabilir.

Buse'nin o zamanlar hayatı bu kadar çalkantılı değildi. Babasını yine erken yaşta kaybetmiş bile olsa annesine alzheimer teşhisi konulmamıştı. Yüzünde gülücükler açan bu kız karşıma oturduğunda niyetini anlamıştım. Ama yinede ona bakmaktan kendimi alıkoyamamıştım. Herkesin lise de mutlaka bir aşkı ya da hoşlandığı biri olur. Benim ki Buse'ydi.

+Merhaba.

-Merhaba.

+Karşıma oturduğuna göre birşey diyeceksin heralde *

- Aaa evet biraz utangaç bir insanım lütfen kusuruma bakma. Utangaçlık bende ara sıra ani bir unutkanlığa sebep oluyor.

+ilginçmiş. Seni ders çalıştırmam için buraya geldin heralde. Çünkü sınav vakitleri haricinde ben kantinde yemek yerken karşıma bir kız oturmuyorda.

-Evet, ama senin için bir sorunsa eğer...

+Aaa, hayır. Beni yanlış anladın tabiki değil. Ne zaman istersen çalışabilirsin. insanlara yardım etmeyi seven biriyim.

-Daha çok kızlara heralde.

+Yardımımı isteyen erkek oldu da geri mi çevirdim?

-Her neyse bu sefer de benim kusuruma bakma. Boş vaktin var değil mi.

Aslında boş vaktim yoktu. Çünkü olan vaktimi Buse yerine başka bir kıza söz vererek harcamış sayılırdım. Ama ona boş vaktimin olduğunu söyledim. Kesinlikle buna değerdi.

O masadan kalktığında ve ben arkasından ona baktığımda ilk defa içimde farklı bir his beliriverdi. Aşk...

Otogara gitmeden önce mezarlığa gittim. Gözyaşlarımı orada akıttım ve sözümü verdim. Artık bu gözyaşlarım babam için akmayacaktı. Kendimi babama kanıtlamıştım ve onu utandırmayacaktım. Mezarlığın çıkışında karşımda abimi gördüm.

+Beni ve annemi görmeden bir yere mi gidiyordun ufaklık?

-Ufaklık dediğin çocuk LYS'den alnının teriyle çıktı. Mezarında yatan bu adamı utandırmadı. Peki sen ve annem ne yaptınız ha? Babamın ölümünde, bu mezara yatmasında ortaklık yaptınız.

+Burak, ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu senin?

- 4 sene önce sana sorduğum o gün beni başından vura vura attın, tehditler savurdun! Söylesene gerçekten sizin babamın ölümünde pay sahibi olmadığınıza nasıl inanayım söyle!!! O gün kendime bir yemin ettim. Size muhtaç olmayacaktım ve o gün geldi işte size muhtaç değilim. Şimdi çekil yolumdan.

Abimi ittirip yolumdan çekilmesini sağladıktan sonra arkamdan şunu söyledi.

+Burak annemiz hastanede!!

Okuldaki başarılı notlarım ve hiç düşmeyen istikrarım beni sınıfta ve okulda belli bir konuma getirmişti. Düzenli olarak kızlara ders verir olmuştum. Hatta üst sınıftakilere ders bile veriyordum. Öğle arasında kantinde karşıma oturduğunda işte ilk o zaman onu tanıdım, Buseyi.

Buse'yi tam anlamıyla tanıdığım günden sonra diğer kızlara ders vermeyi bırakmıştım. Çünkü artık buna ihtiyacım yoktu. içimde olan birşey Buse'yle birlikte yok olmuştu Yalnızlık...

Ben 12. Sınıfa geldiğimde o ise Lise'yi bitirip iyi bir Üniversitesi'yi kazandığında aklıma bin bir türlü hayaller geldi beyler. Onun yanına gitmek en öncelikli ve kesinlikle olması gereken bir planımdı. Birlikte Üniversitesi'yi bitirecektik. Çalışacaktık, didinecektik ve belkide ileride evlenecektik. Ben çoğu insan gibi duygularımı Buse'ye açma gereği duymadım çünkü ikimizde birbirimize olan duygularımızı çok iyi biliyorduk. Aramızda aşkım, canım gibi sözler yoktu ama bir his vardı. Arkadaştan öte bir his. Ben bunları planladığım o sene de annesine alzheimer teşhisi konulması beni ve Buse'yi tam anlamıyla derinden çalkaladı.

Bu yazıyı okursam olacakları zaten biliyordum. Kararımdan vazgeçecektim, vazgeçtim. Anneme ve abime son bir şans vermeye karar verdim. Bu son şansı hakediyorlardı. Ama ben onları hakediyor muydum? Onu bilmiyorum.

Otobüs tam kalkarken şoföre arabayı durdurmasını otobüsten ineceğimi söyledim. Muavin sebebini sorduğunda onu tersledim ve bavulumu almam gerektiğini söyledim. Bavulumu hastaneye kadar zütürmek istemiyordum. Otogardaki güvenlik kulübelerinden birine bavulu verip. Abi bu biraz sende kalsın gelicem dedikten sonra. Alel acele hastaneye doğru yola koyulmaya başladım. Taksiye bindikten sonra abimden hastanenin adresini istedim geliyordum. Otogara geri dönecektim ama ne için? Bavulu alıp eve geri dönmek için mi? Otobüse binip kendi kaderimi kendim çizmem için mi?

Her neyse LYS sınavı bitmişti ancak daha sonuçlar açıklanmamıştı ama ben kendimden son derece emindim. Başarmıştım, hukuğu kazanmıştım! Birden telefonum tekrardan çaldı. Ben içimden bu sefer abim değildir umarım diye iç geçirirken çevremde tanıdığım en havalı ve ciksi kızlardan olan Buse aradı.

-LYS sınavın nasıl geçti kıvırcık *

+Bu bana sorulacak sorumu be Buse. Kızım hukuğu kazanıyorum artık benim için kesin olarak iyi bir üniversiteye gidebilicem!! Bu sefil hayattan kurtuluyorum kızım!!!

-(MUTLULUK ÇIĞLIKLARI) Senin adına çok sevindim. Burak istersen bir kaç gün sonuçlar açıklanana kadar bizde kalabilirsin o rutubetli ev çok düşük artık senin seviyendeki biri için.

+Seve seve. Ne zaman gelmemi istersiniz?

-Sen ne zaman istersen *

Abimin yazdığı mesaj aynen şöyleydi.

-Bak Burak gerçekleri senden sakladığımızdan dolayı bize kızgınsın biliyorum kardeşim. O hissettiklerini emin ol çok iyi anlıyorum. Ama şunu bil babamın öldüğü o gün ben senin şu anki yaşadığın durumdan kat kat daha kötü bir haldeydim. Babamızın nasıl öldüğünü söylemememiz, babamız öldükten sonra başka bir yere taşınmamız ve dedemizin bizi suçlaması. Bu senin içindeki şeytanı besliyor biliyorum ama ne olur o şeytana yenik düşme. Emin ol babamın ölümünden biz sorumlu değiliz. Gel konuşalım, sana bu sefer herşeyi anlatacağım, seni tehdit etmeyeceğim söz veriyorum. Küçükken seni tehdit ederek kafandaki o düşünceleri silerim sanmıştım, aptal kafam!!! Annemiz için gel, seni 18 yıl büyüten kadın için gel ne olur BURAK!!! Sana her zamankinden daha fazla ihtiyacı var.

Annemi babamın yanına defnettik. Buse sağolsun beni o gün hiç yalnız bırakmadı. Tıpkı o gün benim onu yalnız bırakmadığım gibi. Ömrümden geçen bu 18 sene her ne kadar ileriki hayatımda bana zemin hazırlasa da benim için bomboş geçen büyük bir kayıptır beyler. istediğiniz kadar zeki, çalışkan, geleceği parlak biri olun. Eğer geçmişinize baktığınızda çok büyük pişmanlıklarınız varsa siz o zamanı boş geçirmişsiniz demektir ve bunun mutlaka sizin için bir bedeli olur.

Bu 18 sene de herhalde tek doğru yaptığım şey Buse'yle tanışmaktı. Eğer ileri de ondan bir kızım olursa ona annemin ismini koyacağım. Onu hiçbir zaman unutmak istemiyorum, her daim benimle yaşamasını istiyorum.

-SON-