Kendimi bildim bileli hep bu evde büyüdüm, bu yollardan geçtim, bu bakkaldan ekmek aldım. Tamı tdıbına hayatım bu 18 senelik rutinlerle geçti. Her sabah uyanırken sana doğru bakan rutubetli bir tavan, egosu abaza erkekler tarafından pohpohlanmış ciksi kızlar ve 40 yaşına gelip hala evlenemeyen bakire öğretmenler. Zamanın bir an önce akıp geçmesini istiyordum. Artık tüm liselilerin kurduğu o hayali olan Üniversitesiyi kazanmak ve her liseli gibi bende karı kız peşinde koşmak istiyordum. Bunların aptal ve boş hayaller olduğunu öğrenmem çok acı bir şekilde oldu. Babamı ben doğduktan 3 sene sonra kaybetmiştik. Geriye ben abim annem ve yaşlı dedem kalmıştı. Akrabalarımızla bağlarımız ilişki,yol her açıdan kopuktu. Ben hayatın acı gerçeklerini kavrayamamıştım o zamanlar. Şimdi geriye dönüp bakıyorum da kavramam tam 18 senemi almış ne kadar aptalmışım ben!

Edit: Beyler okuyan arkadaşlar lütfen şukulasın. Şimdi prim yapıyor diyenleriniz olabilir ama siz bu kadar uzun yazılar yazsanız hem de telefondan karşılık görmek istemez misiniz? Anlayışla karşılayın beni lütfen

Edit2: Hikaye bitmiştir okuyan panpalarıma teşekkürler.

Edit3: Sözlüğün sadece gibiş sokuş tarzı hikayelere değil de böyle hayat hikayelerine de ilgi göstermesi beni gerçekten mutlu etti beyler.