bol aksiyonlu sikişli ve ihanetli zombi hikayem

zombiler o kadar çok çıldırdı ki bahçenin sol tarafındaki duvarı yıktılar. ordan da gelmeye başladılar. işte şimdi yannanı yemiştik!! evden kaçmak zorundaydık artık dayanamazdı bu ev. içeridekiler de bizi kapıda bekliyordu zaten. onları korumaya alarak dışarı çıkmaya başladık...

esra: cenk nerde!!!
ben: arabada. koşun sizde arabaya doğru koşuuuunn!!

evdekiler arkamızdan koşmaya başladılar. nurettin abi artık çok zor dayanıyordu. herkes dışarı çıktı hasan en arkadan koşuyordu elinde bir bıçakla. artık arabaya doğru geri koşuyorduk..

ben: hasan çabuukk koooşşş!!!
hasan: siz gidin ben geliyorum!!
ben: hadi hasan bekliyoruz seni!
hasan: gidin dedim çabuk gidiiin!!

hasan çok şişko olduğu için çok yavaştı. koşamıyordu nerdeyse. biz arabaya kadar kaçtık hasan yarı yoldaydı. bir tane zombi hasanı yakaladı. ama hasan elindeki bıçakla onu öldürdü. tam koşarken biri daha yakaladı ve hasan onla mücadele edemedi. ne yazık ki hasan ölmüştü...

hepimiz şok içindeydik. nurettin abi gaza basmıştı. tek amacımız buradan uzaklaşmaktı başka hiç bir amacımız yoktu. ön koltukta ben oturuyordum. esrayı kucağıma almıştım hem ona olan özlemimi giderirdim cidden özlemiştim onu. ya esra ölseydi? o zaman cidden kafayı yerdim...

arka koltukta metin melis elif üçlüsü oturuyordu. elif sarpı kucağına almıştı. herkes suskundu hasanın ölümüne şok olmuştuk.

melis: hasan kahraman biriydi. bizi evden çıkarana kadar kendi çıkmadı. yandan içeri zombi girdi ve hasan öldürdü onu. gerçekten bir kahramandı... (ağlıyordu)

vaayy be dedim içimden. hasan çok cesur bir çocukmuş meğerse. o 100 kilonun içinde bir kahraman varmış da haberimiz yokmuş.

ben: böyle olması tamamen talihsizlik. ama verilmiş sadakamız varmış. o duvar biz evde uyurken çökseydi şuan hepimiz ölüydük.
...

amaçsızca yolda ilerliyorduk amacımız güzel günler geçirdiğimiz bu evden epey uzaklaşmaktı...

yine başlıyorum panpalar seri yazıcam daha çok takip olsun emek var burda

biraz ilerledik zaten gece olmuştu. bagajdan yemeklik birşeyler çıkardım. kimsenin iştahı yoktu ama mecburduk tabi. son 24 saatte çok ağır şeyler yaşamıştık ama hayat devam ediyordu. yiyeceklerimizi yedik. geceyi arabanın içinde geçircektik mecburen. artık o yumuşak rahat yataklarımız yoktu bu bizi yıpratıcaktı fazlasıyla...

sabah uyandık erkenden. dışarı çıkıp biraz hava aldık bu bize iyi gelicekti. arabamıza binip yola çıktık tekrar. şehir dışında ilerliyorduk artık en güvenli yerler buralardı bu belliydi. şehirler fazlasıyla zombi doluydu ve bizim için de çok tehlkeliydi...

biraz daha ilerlediğimizde jandarma karakolu gördük. buraya girip silahları patlatabilirdik. yaşamak için uygun bi yer değildi küçük ve korunaksızdı duvarlarının bi kısmı yıkılmak üzereydi. arabada çok fazla yiyecek taşıyorduk ama savunmak için silahımız yoktu. artık insanlar da güvenilmezdi. yiyeceklerimiz yüzünden bize saldırabilirlerdi...

nurettin ben ve metin indik aşağı. bir iki silah bulsak kardır diye düşündük. melis elif esra cenk ve sarp arabada beklicekti. ben sopamı aldım. metin baltayı aldı. nurettin abinin komando bıçağı vardı. ağır makinalıyı o sokakta bırakmıştık çünkü mermimiz bitmişti. nurettin abi olmasa ben markette bile bitirirdim ona çok şey borçluyduk...

ben: abi nasıl gircez napıcaz?
nurettin: önce yaklaşıcaz. sonra ben ses çıkarıcam içeride zombi varsa dışarı çıkarmış oluruz. sonra da girer temizleriz cephaneyi
ben: tamamdır abi

nurettin abi önde metinle ben arkadan yürüyorduk. etraf açık araziydi. burası uzak küçük bir jandarma karakoluydu sadece. etrafta zombi görünmüyordu. işimiz çok zor olmayacaktı. tabi bu bizim tahminimizdi. birazdan herşeyi görecektik...

yanaştık karakol kapısına. nurettin abi ıslık çaldı kapıdan. içeriden bir zombi fırlayı verdi birden. metin baltayla indirdi zombiyi. arka arakaya içeri girdik. 4 oda vardı karakolda bitane de depo gibi birşey. önce odalara girmeye karar verdik. ben ve metin birer odaya gircektik nurettin abi de kalan iki odaya. en son da depoya bakacaktık...

ben girdim bi odaya. telsiz odası gibi birşeydi. yerde ölü bir asker vardı. belinde silah vardı oturdum yanına. tırstım ilk başta zombi olcak mı diye. çürümüş bir bedeni vardı. neyse üstünü aramaya başladım. binin oğlu açtı gözleri tuttu beni ısırmaya kalktı!! korkumdan bağırdım dıbına koyayım!!!

sopama uzandım indirdim huur çocuğunu defalarca vurdum kafasına durmaksızın defalarca. metin geldi yanıma sakinleştirdi beni. çok feci tırsmıştım öyle birden açınca gözleri. oturduk biraz beni sakinleştirdiler iyice. aranmaya devam ettik. adamın belindeki silahı aldım. içinde 6-7 kurşun falan vardı. olsun o da yeterdi...

@247 the walking deade benzemesin diye özellikle dikkat ediyorum panpa

@255 eyvallah
@256 bitmicek panpa merak etme sadece kafam açıldığı zaman arka arkaya yazıyorum öyle daha güzel oluyo

nurettin abi küçük bir harita bulmuştu bölgeyi az çok tasvir edern yolları gösteren. işte bu işimize yarayabilirdi. metinse birşey bulamadı. belki bir kaç tane telsiz bulsak iyi olurdu ama napalım bunlar da yeterliydi. asıl depoyu patlatmamız lazımdı. orda belki birşeyler olabilirdi...

deponun kapısında büyük bir kilit vardı biraz zorlasak baltayla kırabilirdik. birkaç kere ben vurdum ama pek işe yaramadı. nurettin abi aldı baltayı o da birkaç kere vurdu bu sefer işe yaradı. içerisi karanlıktı. el fenerimiz vardı açtık kontrol ettik burası küçük bir odaydı...

iki adet hafif makinalı silah ve de 3-4 ekstra şarjör mermi bulduk. buna mutlu olmuştuk. çünkü bu bizim işimize yarayabilirdi. gerçi grupta sadece nurettin abi bu tarz silahların dilini biliyordu ama bize de öğretebilirdi. arabamıza geri döndük bir tane silahı metine verdim diğer bütün alet ve silahlarımızı bagaja koyduk yola çıkmaya hazırdık...

haritaya açıp iyice baktık bir yere gitsek iyi olacaktı tabiki de. haritaya göre bi iki saat uzaklığımızda bir hastane vardı. ufak bir kasaba görünüyordu. bu yüzden oraya gitmemiz hoş olmazdı çünkü çok fazla zombi olabilirdi. bize daha gözden uzak korunaklı pek kimsenin olmayacağı bir bina lazımdı...

haritanın arkasında çok daha büyük ölçekli bir harita vardı. o haritaya göreyse 2-3 gün uzaklığımızda bir ada vardı küçük çaplı.

ben: aslında bu adaya gitsek çok daha iyi olmaz mı?
nurettin: oraya gitmek için tekne lazım. orda nasıl bir tehlike var onu da bilemiyoruz. hem yiyecek içecek çok sıkıntı olucak bu sefer de.
ben: tarım yapsak abi he? artık yerleşik düzenimiz olsun istemiyor muyuz? hayatımızı kendi kendimize idame ettircek kadar yeriz içeriz. ara ara tekneyle geri de döneriz vurgun yaparız.
metin: oraya nasıl gidicez kanka uzak ve yolların durumunu bilmiyoruz. belki trafik kapalıdır arabayla geçemeyebiliriz.
ben: artık onu yolda görürüz ne dersiniz yapalım mı öyle?

teklifim herkesin aklına yatmıştı. çok tehlikeli bir yolculuk bizi bekliyor olcaktı belki de ulaşamayacaktık ama bu göçebelik canımıza tak etmişti...

o gün baya yol teptik. tabi kimi zamanlar karayolundan sapmamız gereken anlar da oldu çünkü yolu bir sürü boş arabanın tıkadığı yerlere ulaştık. insanlar bu illetten grup olarak kaçmaya çalışmış ama başaramamıştı gördüğüm kadarıyla. akşam olduğunda yine park ettik arabanın içinde sıkış tepiş uyuduk...

bu şekilde huzurluya da deliksiz 2-3 saat uyumak imkansızdı alansızlıktan sürekli uyanıyorduk. kıç kadar yerde hep beraber uyumaktan başka şansımız olsaydı keşke ama yoktu. sabah çok erken uyandık istemeden de olsa. bişeyler yedik kahvaltı mahiyetinde. belki uykumuzu tam alamıyorduk ama karnımız güzel doyuyordu...

arabamızla biraz daha ilerledik. yol kenarında iki insana denk geldik. durmamız için işaret ettiler ellerinde bıçaktan başka birşey yoktu.

ben: metin silah hazır olsun dostum
metin: tamam kanka merak etme

@277 tamam panpa
@278 panpa kıçımı yırtıyorum benzemesin diye sonuçta zombi serisi ve en orjinalini yazmaya çalışıyorum
@279 çıkış orda kardeşim hadi
@280 bırakmıyorum panpa
@281 eyvallah panpa hoşgeldin

adam 1: bize yardım edebilir misiniz acaba?
nurettin: ne istiyosunuz?
adam 1: ileride kampımız var. avlanmak için çıktık ve farkında olmadan çok uzaklaşmışız şimdi geri dönmekte çekince yaşıyoruz.
nurettin: biz napabiliriz?
adam 1: bizimle kampa gelebilirsiniz. hem sizinde kampınız yok biz küçük bir grubuz. beraber olursak daha da güçlü oluruz
nurettin: biraz uzaklaşabilir misiniz grubumuzla konuşmalıyız
adam 1: tabiki de buyrun

...

nurettin: napalım sizce bunlara güvenebilir miyiz?
ben: ya bizi tuzağa çekmeye çalışıyolarsa?
metin: bagajdaki yiyeceği görmediler daha. görseler dediğin doğru olabilirdi.
esra: bence gitmeyelim yolumuza devam edelim
nurettin: 4 gündür arabada uyumaktan halimiz kalmadı. bunu da düşünmeliyiz
ben: bence bunlarla kampa gidelim bi iki gün takılalım bu arada iyice dinleniriz uyuyarak. ama yiyecekleri arabadan hiç çıkarmayalım. baktık güvenilir tipler değil hemen basar gideriz. silahları üstümüzden hiç çıkarmayalım ama. olur mu?

grupça bu önerimi kabul etmiştik. birkaç gün güzelce dinlenmiş olurduk. eğer iyi insanlarsa onlarla birleşirdik ve grubumuz güçlendirirdik. hem yiyeceğimiz de boldu o adaya ulaşmamız konusunda bize yardım ederlerdi...

@283 eyvallah panpa

ben: öncelikle bazı kurallarımız olucak
adam 1: dinliyorum
ben: bu araba bizim ve bu arabaya dokunmanızı istemiyoruz. siz ve grubunuzdan kimse size güvenenekadar dokunmucak bu arabaya tamam mı?
adam 1: ne var ki arabada?
ben: araba babamdan kalma benim için çok büyük bir önemi var ve sadece güvendiğim insanlara kullandırttırırım arabamı. istersen manyak de aklını kaybetmiş de ama bu böyle anlaşalım.
adam 1: tamam bunda bi sıkıntı yok bizim için.
ben: grubunuza güvenmedik mi istediğimiz zaman çekip gideriz o yüzden bize herhangi bi konuda bel bağlamayın.
adam 1: tamam
ben: anlaştıysak sorun yok adınız ne?
adam 1: recep
adam 2: mustafa
ben: ben de dikkat deli var bunlar da nurettin esra metin cenk sarp elif ve melis
recep: bizde memnun olduk
ben: grubunuz kaç kişilik?
recep: 6 kişiyiz biz. ben varım mustafa var görüyosunuz. kampta da 3 erkek 1 kız var
ben: kampınız nasıl bina mı çadır mı nedir?
recep: yol kenarından biraz uzak orman içinde çok eski bir bina. eski sahipleri kim bilmiyoruz terkedilmiş bir yerdi biz bulduğumuzda. mekanı onardık ve orda yaşamaya başladık. baya bir süredir orda idare ediyoruz.
ben: peki yemek işini naptınız?
recep: ormanda çok tuzaklarımız var işte üç beşbişey avlıyoruz. yarım saat ötemizde de kasaba var arada ordan bişeyler bulmaya gidiyoruz.
ben: peki bakalım atlayın arabaya gidelim hadi

arabaya sıkış tepiş oturduk. recep ve mustafa ilk bakışta normal görünüyorlardı. herhangi bir çakallık sezmemeiştim. ama o erkek giben deyuslar da ilk başta böyleydi sonradan bozdular. ellerinden zor kurtulmuştuk muallaktorların. bakalım bunlar nasıl insanlardı. artık güçlüydük daha bilinçliydik ve iki tane de hafif makinalı silahımız vardı...

ayrıca onların bilmediği kadar da yiyeceğimiz vardı hiç haberleri de olmayacaktı bundan. nese recepin tarifleriyle yolumuzu bulduk. harbi dedikleri kadar eski püskü bir evdi. indik arabadan etraf da sakindi zombi yoktu ortalıkta. receple mustafa arabadan uzaklaşınca bagajı açıp diğer silahı da aldım ve hemen kapatıp kilitledim arabayı...

recep: hüseyin, cengiz abi, bora, özlem çıkın dışarı misafirlerimiz var.

evin dışında bekliyorduk ev sahipleri gelsin diye. o an şu hayattaki en büyük şoku yaşamıştım. dilim tutulmuştu...

ben: babaaaa!!!...

@289 panpa 3 part günde yoksa çok ileri gitcem amk iyice sarpa sarcak konular okuyanız gelmicek
@290 amk babamla karşılaştım oğlumla falan değil hikayede süpriz olmıcaksa ne anladım bu işten
@293 panpa geçen sene bu zamanlar da böyle bi hikayeye başladım ama tutmadı ve başında kestim o gün arkadaşımı öldürmüştüm doğru söylüyosun
@295 eyvallah canım
@296 dizi tadında panpa işte merak uyandırsın amk
@299 her gün 3 part panpa

şok olmuştum sadece şok... babam ölmüştü. o zaman bu karşımdaki insan kimdi? ama ama yoksa babam nasıl kurtulmuştu ordan? nasıl kurtulduysa kurtuldu şimdi önemli olan bu değildi. babama kocaman sarıldım sımsıkı sarıldım hala babam kokuyordu o kadar çok özlemiştim ki babamı ben koskoca adam hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım...

babam da gözyaşlarına hakim olamadı. o da benim kadar şok olmuştu. bu nasıl bir kaderdi? allahın bana verdiği en güzel hediyeydi bu dıbına kodumun dünyasında. ve artık çok mutluydum. babam varsa herşeyi başarabilirdim.

ben: baba nasıl kurtuldun ordan? pencereden zombi çıktı ben öldüğünü sandım baba çok ağladım. (hıçkıra hıçkıra konuşuyordum)
babam: canım oğlum benim şükürler olsun kavuştuk yine. sen gittikten sonra kapıya bi iki tane zombi dayandı. annenle dua ediyorduk kapıyı kırmasınlar diye. biliyosun bizim kapı tahta olduğundan dayanması zordu. hep annene dedim çelik kapı taktıralım diye. (babam iyice gözyaşlarına boğulmuştu)
ben: canım annem... sonra noldu baba?
babam: bitanesi kırdı kapıyı. içeri girdi. allahtan diğerleri duymamıştı. annen mutfağa koştu bıçak aldı. arkadan bitane daha girdi içeri. onla biraz boğuşmak zorunda kaldım. biliyosun biz zombiyi öldürmeyi bilmeyiz o kadar. ben zombinin birini pencereden ittim. sanırım sen onu gördün. annen bağırıyordu acıdan. diğer zombi onu yemişti. ağlayarak koştum. diğer zombiyi öldürdüm. yığıldım yere annenin yanına saatlerce ağladım.

babam: çok bekledim bilmiyorum ne kadar çok beklediğimi ama bekledim. annen de onlar gibi oldu. ağlaya ağlaya anneni huzura kavuşturdum. bomboş oturdum. benim için hiç bişeyin önemi kalmamıştı. sende yoktun öldün diye düşündüm. ailem parçalanmıştı bi anda. daha sonra kalktım ayağa pencereye gittim. zombiler dağılmıştı tek tük duruyordu. daha sonra senin şu çantan geldi aklıma hayatta kalma çantan. onu aradım buldum sonunda. biraz bişeyler yedim gücümü toplamak için. ve daha sonra evden çıktım.
ben: sana demiştim o çanta işe yarıcak diye.
babam: doğru demişsin oğlum o çanta sayesinde hayatta kaldım kaç gün hep o çantadan beslendim. bi araba buldum atladım sürdüm de sürdüm amaçsızca. sonra burdaki insanlarla karşılaştım başka bir mekanda. o grubumuzda zombi saldırısı yüzünden dağıldı. bizde kalanlar buraya kadar kaçtık buraya yerleştik en sonunda. ama şimdi seni de buldum ya benden mutlusu yok artık hiç ayrılmıcaz oğlum hiç.
ben: tabiki de baba artık hep beraberiz.

bu arada bizim tayfa evin diğer üyeleriyle tanışıyordu. sanırım yeni evimiz burası olcaktı. ada hayallerimizse biraz daha sonraya ertelenebilirdi

bende diğerleriyle tanışmak için ayağa kalktım babam da kalktı sarmaş dolaş içeri girdik.

hüseyin: meraba benim adım hüseyin. cengiz abi seni bikaç kere bize anlatmıştı. kaderin böylesi. demekki bu dünyada da güzel şeyler olabiliyomuş.
ben: ben de dikkat deli var. evet cidden olabiliyomuş. recep getirdi bizi buraya. sanırım kurallarımızdan bahsetmiştir size de?
hüseyin: evet bahsetti. benim merak ettiğim niye o arabaya dokunmuyoruz yani niye?
ben: istemiyorum dokunmanızı bu kadar basit.
hüseyin: recep bana o arabanın cengiz abinin olduğunu söyledi. cengiz abi araban çok güzelmiş gerçekten de (sinsice bir gülümse vardı yüzünde)
babam: benim mi?... eeee.. eeevet evet benim arabam o

babam zeki adamdı yalanıma ortak olmuştu amma hüseyin sivri zeka birine benziyordu. acaba birşeylerden şüphelenmiş miydi bunu zamanla görcektik. ama o yiyecekler dokunurlarsa savaş çıkartırdım burda. onlar bizim sigortamızdı..

babam: oğlum bu araba olayı ne? bu araba bizim falan değil biliyosun neler dönüyo burda?
ben: baba yalnız kalalım anlatıcam sana çok farklı planlarımız var.
babam: hayırlısı bakalım

diğerlerinden bahsetmek gerekirse bora iri yarı biriydi. soğuk bakışları vardı insanı pek sevmeyen bir hali vardı. borayla hüseyinden açıkçası pek haz etmedim. receple mustafa senin benim gibi insanlardı ama bu bora güvenilecek bir tip değildi. özlem de 45 yaşlarında bir kadındı işte normal halli..