bol aksiyonlu sikişli ve ihanetli zombi hikayem

gece yataklarımıza çekildik. esra çoktan yatağa girmişti yanaştım arkasından kalçalarını okşamaya başladım..

esra: istemiyorum dikkat deli var başım ağrıyo yorgunum.

oha dıbına koyayım klagib türk karısı tribi yemiştim..

ben: aşkım niye böyle yapıyosun cenk cidden lazım bize anla lütfen
esra: o daha çocuk bazen ona çok sorumluluk veriyosun
ben: onun için daha iyi bu. hasan gibi mi olmasını isterdin?
esra: tamam neyse uzatmayalım.

sarıldım arkasından yine. kaşık pozisyonunda uyuduk bütün gece. sabah erkenden uyandık. zaten doğru düzgün uyuduğum da söylenemezdi. nurettin eski komando olduğu için iki saat uyusa yetiyordu adama. nasıl bir ölüm makinası olduğunu inşallah görmek zorunda kalmazdım. toplandık salonda. çevredeki ağaçlara bir iki tane demir tabak çanak asmamız lazımdı. sarpın sapanı vardı. evin üst kat balkonundan onları tabak çanakları vurucaktı ki zombiler sese gitsin bizde araba ayarlayabilelim rahatça diye...

kapıdan yavaşça çıktım dışarı sopamı almadım sadece büyük bir bıçak aldım. nurettin balkondan korucaktı beni eski evden çaldığımız makinalı silahla. onu da ekonomik kullanmamız lazımdı sonuçta mermisi yoktu ekstradan. ilk ağaca rahatlıkla astım tabağı farkedilmeden. ikinci ağaca yanaştım. onu da astım arkamdan zombi sesi duydum döndüm kafasına bıçağı soktum çıkardım..

hemen arkamdan bir kurşun sesi duydum nurettin hayatımı kurtarmıştı. zombiler silah sesini duyunca hareketlenmeye başladılar. hemen ikinci tabağı da asıp koştum içeri. kendimi can havliyle attım salona ödüm takuma karışmıştı. şimdi ise bekleyecektik zombilerin yatışmasını tabağın sesini duyabilcek kadar ortamın sakinleşmesini bekleyecektik..

geldim seri yazmaya başlıyorum

ortam sakinleşmişti. son hazırlıklarımızı yaptık. en fazla 5 gün sonra burda olamazsak bizden ümidi kesmelerini söyledik. sarp balkona çıktı yanına 6-7 tane orta boy taş aldı. bizde sarpın yanına çıktık zombiler iyice kümeleşsin öyle gidip araba kıstırcaktık. sarp ilk atışı yaptı. başarısız oldu. ikinci atışı yaptı tabağı vurmayı başardı...

zombiler sesi duyunca hareketlenmeye başladılar. tabak öyle bir çınladı ki duymayan kalmamıştı. aynı tabağı bir kez daha vurdu sarp iyi oraya doğru öbeklenmeye başladılar. ikinci tabağa gelmişti sıra. o biraz daha uzaktı ilkine göre. ama sarp öyle bir keskin nişancıydı ki onu da tam ortasından vurmayı başardı. ve daha sonra bir kez daha vurdu...

zombiler iyice yolu açmıştı. bizde bundan fırsat sessiz adımlarla koşmaya başladık. doblo kıstırdık bitane hemen çaprazımızdaydı. nurettin zombilerin yoğun olduğu yeri kontrol ediyordu makinalıyla. cenk de zombilerin olmadığı tarafa bakıyordu aksilik olmasın diye. bende kapıyı açmaya çalışıyordum...

kapıyı açmak üzereydim cenkin olduğu taraftan bir zombi bizi görmüştü. cenke durmasını söyledim ama beni dinlemedi gitti zombinin yanına gürültü çıkarmadan indirdi onu kafasına soktu bıçağı. yüreğim ağzıma gelmişti ama cenk zombiyi öyle kolay halletti ki sarpın taktikleri işe yaramış olmalıydı...

sarp da bu arada sürekli ses çıkarmak için tabakları vurmaya devam ediyordu bu cidden bizim işimizi kolaylaştırmıştı. rahatlıkla araba üzerinde çalışabiliyordum bu sayede. kapıyı açmayı sonunda başardım sıra düz kontak yaptırmaktaydı. onunla biraz uğraştım ama sonunda hallettim. bizimkilere arabaya binmesini söyledim...

arabayı çalıştırınca zombiler sesi duydu bize doğru hareketlenmeye başladılar. tabi artık insan görünce sarpın tabağa taş atmasının bir anlamı yoktu. arabaya iyice gaz verdim kapıları kapatıp harekete başladık...

ben: cenk niye öyle bişey yaptın olum sen bana emanetsin aklımı yitirdim sana bişey olcak diye
cenk: olmaz abi ya merak etme sarp bana çok iyi taktikler öğretti nurettin amca sağolsun
ben: farkettim ama bi daha sözümden çıkmanı istemiyorum cenk zaten ablanı zar zor ikna ettim
cenk: tamam abi

cenk cidden beni çok endişelendirmişti. kerata bıçak konusunda uzmanlaşmıştı baya ama daha çocuktu sonuçta böyle yapması yanlıştı. neyse asıl hedefimiz büyük bir süpermarket bulup bi kere vurgun yapıp bir aylık yiyecek çıkartmaktı.

ben: nurettin abi sen bu bölgeyi iyi biliyosundur?
nurettin: evet koçum senelerce burda yaşadım
ben: abi süpermarket nerede burda?
nurettin: süpermarket bulamayız burası küçük bi yer ama ilçe çıkışında migros var burdan en fazla 1 saat uzaklıktadır orda belki bulabiliriz tabi insanlar bizden önce yağmalamadılarsa.
ben: tamam abi ne taraftan gidicem bana tarif et olur mu?
nurettin: tamam koçum sen devam et

migrosun önüne geldik arabayı yanaştırdık indik aşağı. tek tük zombi vardı nerden baksan 10-15 civarı nurettin abiyle konuştuk.

ben: abi napıcaz bunları makinalıyı mı kullansak acaba?
nurettin: etrafta da zombi varsa başımıza toplanırlar o iş riskli silah en son hamle olarak kalsın. sen bana bırak sopanı da al arkamdan gel.
ben: cenk sen burda kal al bu silahı dursun burda çok tehlikede olduğun sürece ateş etme tamam mı iş bitince ben sana el edicem o zaman gel yanımıza
cenk: tamam abi

nurettin komando bıçağını çıkardı kaç gündür burdaydık ilk kez gördüm bu bıçağı cidden çok keskin ve parlak görünüyordu. askerlikten kalmaydı sanırım. nurettin abi yanımızda olduğu için çok şanslıydık. biraz daha yaklaştık zombilere. nurettin abi planı açıkladı..

nurettin: ben önden gidicem bi iki tanesini rahat keserim çok dışarda duruyolar sende arkamı kolla tamam mı?
ben: tamam abi gazamız mübarek ola.

nurettin abi en uzaktaki zombiye doğru gitmeye başladı. zombiler daha bizi farketmemişti. nurettin abi çok çevik bir hareketle bir tanesini indirdi. adam cidden bu işte uzmandı ağzım açık kaldı. diğer zombiler bizi farketmeye başladı ve üstümüze gelmeye başladılar. yakınlaşanı indirdik nurettin abiyle. cidden çok büyük tehlike atlattık az kalsın yiceklerdi deyuslar bizi...

çok yorulmuştuk cenk uzaktan işaretimizi bekliyordu ona el ettim geldi yanımıza silahla. nurettin abi silahı aldı yine. önden içeri girdi içerisi karanlıktı bunun için el feneri almıştık yanımıza. ufak adımlarla birbirimizden uzaklaşmadan reyonlara dalmaya başladık. nurettin abi ses çıkardı içeride kimse var mı diye. hiç bir zombi belirtisi yoktu..

alışveriş arabası kıstırdık daha rahat olur diye. ne kadar konserve varsa hepsini hızlıca indirdik arabaya. daha sonra şekerlemeler cipsler uzun süreli dayanabilcek ne kadar çok gıda varsa ne kalmışsa attık arabaya. buraya daha önceden birileri gelmişti belliydi raflar boşalmıştı baya...

esranın en sevdiği gofretlerden aldım özellikle ona süpriz yapcaktım. bu tarz şeyler artık mutlu ediyordu insanları. yokluk bize çok şey öğretmişti.

cenk: abi dergilerin oraya gidebilir miyim?
ben: beraber gidelim cenk. nurettin abi senin için bi sorun olur mu araba senle kalsın?
nurettin: gidin koçum ama hızlı olun akşam olcak nerdeyse çıkalım bir an önce burdan
ben: tamamdır abi merak etme hemen döneriz.

cenkle çizgi roman reyonunu aramaya gittik. iki reyon arkamızdaymış bulduğumuzda cenk çok sevindi.

ben: hadi abicim al istediklerini ben kolaçan edeyim burayı.
cenk: tamamdır abi bi iki dakkaya gideriz

yok mu takip eden

@210 merkandaki zombileri temizlemek için panpa

seri yazıcam başlıyorum

cenk bir sürü çizgi roman dergi toplamıştı poşetlere koymuştu. bunları okumak bizim için iyi olcaktı zaman geçirecektik yoksa bu dünyada kafayı yemek cidden fazlasıyla mümkündü. nurettinin el lambasının ışığına bakarak onu bulduk. baya yiyecek içecek toplamıştı. bir alışveriş arabası hınca hınç dolmuştu ikincisini dolduruyordu...

et yemeyi cidden çok özlemiştim ama etler tabiki çoktan bozulmuştur ondan et alamazdık. belki aldığımız gofretler atıştırmalıklar bile bozulmuştur ama son kullanma tarihine bakcak vaktimiz yoktu sonuçta. ilk başta içeri girerken kasaların ordan geçmiştik o an birkaç kutu kondom aldım lazım olur sonuçta bir daha baba olma şüphesi yaşamak istemem...

ciddi ciddi çok büyük vurgun yapmıştık 1 ay çok rahat yeterdi bu yiyecekler eğer bozuk değilse tabi. son reyona doğru gelirken reyonun dış kapıya yakın olan kısmında zombi gördük. ses çıkara çıkara bize doğru geliyordu. nerdem çıkmıştı bu şimdi başka zombi varsa onları da ayaklandırcaktı...

daha fazla gürültü çıkarmadan hemen zombinin yanına gittim sopamla onu yere indirdim. dışarıda hemen hemen 15-20 tane daha zombi vardı ve beni farketmişlerdi aramızda sadece 20-30 adım vardı ve üzerime doğru gelmeye başladılar..

ben: nurettin abi ceeeenk koşun hemeeeen depoya doğruuu!!!

durumu anladılar arabaları süre süre arkamızdaki depoya girdiler. depo dediğim yer küçüktü bir oda kadardı. daha önce burayı birileri yağmalamıştı çünkü tek tük atıştırmalık birşeyler vardı. bende arkalarından aceleyle depoya koştum kapıyı kapattık benim sopamı kapıya sıkıştırdık girmesinler diye...

sanırım bizi görmemişlerdi çünkü görseler kapıya yığılırlardı ama hiç biri kapıya vurmuyordu öyle boş boş ses çıkarıp duruyorlardı. şimdi napıcaktık peki? buradan nasıl çıkacaktık? etrafımız zombi doluydu ve bu yiyecekleri de mecbur buradan çıkarmak zorundaydık. napcağımızı düşünmeye başladık...

depoda küçük bir pencere vardı ordan sızan ışıkla havanın iyice karardığını anlıyorduk. gece olmuştu bu gece burda uyumalıydık sabah düşüncektik ne yapacağımızı. depoda kalan son atıştırmaların son kullanma tarihine baktık daha geçmemişti onları yedik. doyurmadı tabi ama hiç yoktan iyiydi. yanımızda iki alışveriş arabası yiyecek içecekle doluydu ama dokunamazdık arkadaşlarımız da açtı orda...

sabah uyandık çok huzurlu bir uyku çekmemiştik ama yapıcak birşey yoktu. uyandığımda nurettinin çoktan uyanmış olduğunu gördüm düşünceliydi.

nurettin: aklımda tek mantıklı bi plan var dikkat deli var
ben: ne var abi?
nurettin: silahı kullanıcaz. mümkün olduğunca az mermi harcamaya dikkat edicem başka türlü burda çıkamayız. pencere çok küçük hadi diyelim çıktık yiyecekleri kurtaramayız mecbur bu kapıdan çıkıcaz.
ben: tamam abi doğru söylüyorsun..

toparlandık iyice hazırdık çatışmaya heycanla bekliyorduk. nurettin abi makinalı silahla bizi korucaktı. ben de cenkle alışveriş arabalarını nurettin abinin koruması eşliğinde arkasından sürcektik başka bir seçenek yoktu. sopamı alışveriş arabasının üstüne koydum acil bir durum olursa kullanıcaktım. artık hazırdık nurettin abi kapıyı açıyordu...

nurettin abi kapıyı tekmeyle açtı aynı filmlerdeki gibi. zombiler boş boş dururken bize doğru hareket etmeye başladılar. nurettin abi sıkmaya başladı bizde arkasından 4 gözümüzü açtık sağa sola bakarak ilerliyorduk. nurettin abi resmen önümüzde kıyım yapıyordu bu adama daha da saygı duymaya başlamıştım...

tam reyon arasından çıkıyorduk ki zombinin biri beni bacağımdan tuttu. dıbına kodumun pisliği beni yicekti az kalsın!! ayağımla bir tekme attım ve sonra da kafasını ezdim. dışarı çıktık burası tertemizdi. zombiler silah sesini duyunca içeri girmişlerdi büyük ihtimal. hızla arabaya doğru koşmaya başladık..

bir dakka bir dakka? cenk nereye kayboldu? korkudan deliye döndüm bu çocuk az önce yanımızdaydı şimdi neredeydi!! arkamı döndüm markete koştum hemen. cenk kapının önündeydi pantolonu sıkışmıştı çıkamıyordu. arkadan bir zombi yaklaşıyordu. zombiyi öldürdüm cenkin pantolonunu kesip kurtardım onu ve arabaya koştuk...

etraf temizdi ve bizde hızlıca bagaja yükledik bütün yiyecek içecekleri. sonra arabaya atladık. bu zaferimizi mutlulukla kutladık. zzombiler haklamıştık yaşamaya devam edicektik ve arkadaşlarımızı da yaşatmaya devam edicektik.

ben: abi kaç mermi harcadın tahminen?
nurettin: yarısını bile harcamamışımdır koçum
ben: abi çok iyi iş çıkardın sana hayat borçluyuz
nurettin: bana hayat borçlu değilsin koçum hep beraber başardık bu işi
ben: eyvallah abi

ben: cenk niye seslenmedin abicim kapıya sıkışınca?
cenk: korktum abi bağırınca zombi falan gelir belki sizde duymazsınız diye korktum
ben: aklımı yitircektim az kalsın sana bişey oldu diye
cenk: beni almaya gelceğini biliyodum abi
ben: aslanım benim bee
cenk: yalnız bana pantolon borçlusun abi
ben: tamam yarın maviye gideriz alırız bitane olur mu? (kahkaha attım)
cenk: olur abi (o da güldü)

yola koyulmuştuk artık keyifle eve gidicek afiyetle yemeklerimizi yiyecek ve akşam güzel bir uyku çekcektik...

@226 yaşın kaç delikanlı adam gibi söyle madem bu kadar coolsun?

yarın panpa günde 5 part yazıyorum artık

geldim seriye bağlıyorum yine panpalar

arabayı nurettin kullanıyordu bende biraz kestirdim. nurettin beni uyandırdığında eve doğru yaklaşmıştık. cidden şuan çok mutluydum kimse keyfimi kaçıramazdı. yiyeceğimiz vardı evimiz vardı sevdiklerimiz yanımızdaydı. huzura varmamıza az kalmıştı. sokağın başına girdik. sarp bizi balkonda bekliyordu. çocuk kimbilir ne zamandır orda oturuyordu...

şimdi asıl soru içeri nasıl girceğimizdi. zombiler yine etraftaydı. arabayla yanaşamazdık. sarp tabaklara vursa bile arabanın sesine gelirlerdi bizi farkederlerdi ve bu da bizim ölümümüz olurdu. arabadan inip eşyalarla yürüyemezdik çünkü çok eşya vardı yanımızda. ve torba yoktu süper market arabasıyla getirdiğimiz için...

arabayı tersten kapıya yanaştırsak bagajı içerdekiler boşaltsa olurdu ama bu sefer zombiler arabadan tırmanıp içeri girerse daha da kötü şeyler olabilirdi. o yüzden biraz bekleyip bi plan yapmaya çalıştık. sarpla sürekli göz temasını koruyorduk. o da napıcağımızı bekliyordu. cidden şuan çaresizdik...

ben: nurettin abi napıcaz?
nurettin: arabayı kapıya mı yanaştırsak acaba?
ben: abi zombiler farkeder bizi o zaman
nurettin: ya da ben inip zombilere sıksam mı?
ben: abi mermimiz yeter mi ona?
nurettin: görücez başka çaremiz mi var

biz konuşurken diğerleri de balkona çıktı. kimsenin bir planı yoktu. sanırım nurettin abinin dediği en mantıklıydı. biz gittiğimizden beri sokakta zombi sayısı artmıştı. sanırım tabaklara vurmamız onları iyice buraya çekmişti. başımıza daha çok iş almıştık...

nurettin abiyle aşağı indik makinalı silahımız ondaydı. biraz yürüdük eve doğru. zombiler bizi farketti. üzerimize doğru gelmeye başladılar. nurettin abi sıkmaya başladı. dikkatlice teş ediyordu. ama o kadar fazla geliyorlardı ki eve doğru kaçmaya başladık. cenk arabada kalmıştı...