bol aksiyonlu sikişli ve ihanetli zombi hikayem

rizorvıd

reserved

@223 de kaldim

rezerved

@226 yaşın kaç delikanlı adam gibi söyle madem bu kadar coolsun?

panpa devam edecen mı yoksa yarın mı yazacan yatacam ona göre :d

yarın panpa günde 5 part yazıyorum artık

hayalet sokucu
önüncü nesil inci sözlük yazarı

geldim seriye bağlıyorum yine panpalar

arabayı nurettin kullanıyordu bende biraz kestirdim. nurettin beni uyandırdığında eve doğru yaklaşmıştık. cidden şuan çok mutluydum kimse keyfimi kaçıramazdı. yiyeceğimiz vardı evimiz vardı sevdiklerimiz yanımızdaydı. huzura varmamıza az kalmıştı. sokağın başına girdik. sarp bizi balkonda bekliyordu. çocuk kimbilir ne zamandır orda oturuyordu...

şimdi asıl soru içeri nasıl girceğimizdi. zombiler yine etraftaydı. arabayla yanaşamazdık. sarp tabaklara vursa bile arabanın sesine gelirlerdi bizi farkederlerdi ve bu da bizim ölümümüz olurdu. arabadan inip eşyalarla yürüyemezdik çünkü çok eşya vardı yanımızda. ve torba yoktu süper market arabasıyla getirdiğimiz için...

arabayı tersten kapıya yanaştırsak bagajı içerdekiler boşaltsa olurdu ama bu sefer zombiler arabadan tırmanıp içeri girerse daha da kötü şeyler olabilirdi. o yüzden biraz bekleyip bi plan yapmaya çalıştık. sarpla sürekli göz temasını koruyorduk. o da napıcağımızı bekliyordu. cidden şuan çaresizdik...

ben: nurettin abi napıcaz?
nurettin: arabayı kapıya mı yanaştırsak acaba?
ben: abi zombiler farkeder bizi o zaman
nurettin: ya da ben inip zombilere sıksam mı?
ben: abi mermimiz yeter mi ona?
nurettin: görücez başka çaremiz mi var

biz konuşurken diğerleri de balkona çıktı. kimsenin bir planı yoktu. sanırım nurettin abinin dediği en mantıklıydı. biz gittiğimizden beri sokakta zombi sayısı artmıştı. sanırım tabaklara vurmamız onları iyice buraya çekmişti. başımıza daha çok iş almıştık...

nurettin abiyle aşağı indik makinalı silahımız ondaydı. biraz yürüdük eve doğru. zombiler bizi farketti. üzerimize doğru gelmeye başladılar. nurettin abi sıkmaya başladı. dikkatlice teş ediyordu. ama o kadar fazla geliyorlardı ki eve doğru kaçmaya başladık. cenk arabada kalmıştı...

zombiler o kadar çok çıldırdı ki bahçenin sol tarafındaki duvarı yıktılar. ordan da gelmeye başladılar. işte şimdi yannanı yemiştik!! evden kaçmak zorundaydık artık dayanamazdı bu ev. içeridekiler de bizi kapıda bekliyordu zaten. onları korumaya alarak dışarı çıkmaya başladık...

esra: cenk nerde!!!
ben: arabada. koşun sizde arabaya doğru koşuuuunn!!

evdekiler arkamızdan koşmaya başladılar. nurettin abi artık çok zor dayanıyordu. herkes dışarı çıktı hasan en arkadan koşuyordu elinde bir bıçakla. artık arabaya doğru geri koşuyorduk..

ben: hasan çabuukk koooşşş!!!
hasan: siz gidin ben geliyorum!!
ben: hadi hasan bekliyoruz seni!
hasan: gidin dedim çabuk gidiiin!!

hasan çok şişko olduğu için çok yavaştı. koşamıyordu nerdeyse. biz arabaya kadar kaçtık hasan yarı yoldaydı. bir tane zombi hasanı yakaladı. ama hasan elindeki bıçakla onu öldürdü. tam koşarken biri daha yakaladı ve hasan onla mücadele edemedi. ne yazık ki hasan ölmüştü...

hepimiz şok içindeydik. nurettin abi gaza basmıştı. tek amacımız buradan uzaklaşmaktı başka hiç bir amacımız yoktu. ön koltukta ben oturuyordum. esrayı kucağıma almıştım hem ona olan özlemimi giderirdim cidden özlemiştim onu. ya esra ölseydi? o zaman cidden kafayı yerdim...

arka koltukta metin melis elif üçlüsü oturuyordu. elif sarpı kucağına almıştı. herkes suskundu hasanın ölümüne şok olmuştuk.

melis: hasan kahraman biriydi. bizi evden çıkarana kadar kendi çıkmadı. yandan içeri zombi girdi ve hasan öldürdü onu. gerçekten bir kahramandı... (ağlıyordu)

vaayy be dedim içimden. hasan çok cesur bir çocukmuş meğerse. o 100 kilonun içinde bir kahraman varmış da haberimiz yokmuş.

ben: böyle olması tamamen talihsizlik. ama verilmiş sadakamız varmış. o duvar biz evde uyurken çökseydi şuan hepimiz ölüydük.
...

amaçsızca yolda ilerliyorduk amacımız güzel günler geçirdiğimiz bu evden epey uzaklaşmaktı...

Hay amk hade aksiyonunu gibem

rezerved

yine başlıyorum panpalar seri yazıcam daha çok takip olsun emek var burda

biraz ilerledik zaten gece olmuştu. bagajdan yemeklik birşeyler çıkardım. kimsenin iştahı yoktu ama mecburduk tabi. son 24 saatte çok ağır şeyler yaşamıştık ama hayat devam ediyordu. yiyeceklerimizi yedik. geceyi arabanın içinde geçircektik mecburen. artık o yumuşak rahat yataklarımız yoktu bu bizi yıpratıcaktı fazlasıyla...

sabah uyandık erkenden. dışarı çıkıp biraz hava aldık bu bize iyi gelicekti. arabamıza binip yola çıktık tekrar. şehir dışında ilerliyorduk artık en güvenli yerler buralardı bu belliydi. şehirler fazlasıyla zombi doluydu ve bizim için de çok tehlkeliydi...

biraz daha ilerlediğimizde jandarma karakolu gördük. buraya girip silahları patlatabilirdik. yaşamak için uygun bi yer değildi küçük ve korunaksızdı duvarlarının bi kısmı yıkılmak üzereydi. arabada çok fazla yiyecek taşıyorduk ama savunmak için silahımız yoktu. artık insanlar da güvenilmezdi. yiyeceklerimiz yüzünden bize saldırabilirlerdi...

reserverd aferim lan güzel hikaye hoşuma gitti

rezerved

nurettin ben ve metin indik aşağı. bir iki silah bulsak kardır diye düşündük. melis elif esra cenk ve sarp arabada beklicekti. ben sopamı aldım. metin baltayı aldı. nurettin abinin komando bıçağı vardı. ağır makinalıyı o sokakta bırakmıştık çünkü mermimiz bitmişti. nurettin abi olmasa ben markette bile bitirirdim ona çok şey borçluyduk...

ben: abi nasıl gircez napıcaz?
nurettin: önce yaklaşıcaz. sonra ben ses çıkarıcam içeride zombi varsa dışarı çıkarmış oluruz. sonra da girer temizleriz cephaneyi
ben: tamamdır abi

nurettin abi önde metinle ben arkadan yürüyorduk. etraf açık araziydi. burası uzak küçük bir jandarma karakoluydu sadece. etrafta zombi görünmüyordu. işimiz çok zor olmayacaktı. tabi bu bizim tahminimizdi. birazdan herşeyi görecektik...