Derdimiz sadece aşk ile sınırlı değil bizim. Babamız bıraktı bizi. Kimimizin babası öldü, kimimizin babası reddetti evden kovdu. Kimsesiz kaldık, hayat ile tek başımıza cebelleştik. Küçükken büyümek için delirirdik şimdi büyüdük ölmek için Allah’a dua eder olduk.

Bizi yoran sadece hayat değildi. Bizlere bencil olduğumuzu söylerken bile bencilleşerek “Biraz da bizi düşün bak ne haldeyiz” diyen insanlardı. Ne büyük bir ironi değil mi? insanlar insanlığın ne demek olduğunu bilmiyor. Karakterimiz düzgündü bizim. Üzmezdik kimseyi. Herkes iyi olsun diye kendimizden vazgeçerdik. Bizi sevsinler diye her şeyi yapardık. Fakat bizler böyle yaptıkça nefret edildik,saf görüldük, işi düşünce yanına koşulan adam olduk. Zaten babamız terk etmiş bizi. Altına sığınacağımız bir çınar ağacımız yok. Bir de iyi bir insan olunca insanlar tarafından en çok nefret edilen olmuşuz. Hayatın kavurucu sıcağı altında kalakalmışız.

Şimdi bencil, kimseyi umursamayan herkesten nefret eden koca adamlar olunca göze batmaya başladık tekrardan. Yardım istediler sustuk arkamızı dönüp gittik. Zamanın da yardım ettiğimiz onca insan bizim en kötü günümüzü bırak küçük bir derdimizde bile yanımıza gelmemiş. Yardım ettikçe itildik, sevdikçe nefret edildik.
Artık öğrendik; nefret edersen, sevilirsin.

Umursamazsan, umursanırsın. Kötü oldukça el üstünde tutulursun.
Çevreniz de kötü olduğunuzu söyleyen insanlar olursa anlayın ki artık güçlüsünüz. Anlayın ki artık sevilen adamsınız. Unutmayın beyler insanlar onların dıbına koyan insanları daha çok severler.

Edit: Beyler böyle yazılara devam edeceğim bunlar daha acemice yazılan yazılar. Daha iyi olacak zamanla. Sağlıcakla kalın.