bizim ki farklıydı be panpa

ah ulan ahh

okula gelen kömürle oynardık topu

cola içen biri varsa çaktırmadan bitirmesini beklerdik attığı yerden alır ezer topumuza kavuşurduk o bile çaba gerektirirdi

görüşleriniz için sağolun beyler burada yazanların bir parçasıyız işte...

ben hala ekmek alıyorum amk

ahhh amk ahh

nobel inci ödülüne aday olur panpa gözlerim yaşardı

huzunlendirdin...

şimdi pazar kahvaltıları o kadar yalnız ki... ne ekmek al diye bakkala yollayan var nede çizgi filmler eskisi gibi...
mutlu değiliz lan...
çünkü pizza o kadar güzel bir şey değilmiş... çünkü seni seviyorum diyenler seni ilk gibenlermiş...

muhteşem bir baş yapıt bu

sokak aralarında kutu kolaların üzerine basıp oynanan futbol maçları vardı... taşların yola koyularak yapıldığı kale direkleri vardı... gol olup olmadığı anlamsız yere tartışılırdı... her araba geçmesi bizim için bir oyun arası ve eziyetti çünkü kale taşlarını kaldırırdık...
sonra binlik ya kaleleri rakip takım görmeden küçültür bir tak yaptığımızı sanardık ama gülmeler eğlenceler ekgib olmazdı...
saklanbaç oynarken eve girer çıkmazdık... çokta küfür yerdik... eriklere kirazlara dalar yakalanma korkusuyla kaçardık... sabahın köründe rotakopu izlemek için uyanır saatlerce beklerdik...
biz pizzayı ninja kaplumbağalarda ki nikelenjelo ile öğrendik... dizlerimizde ki kabuklar ekgib olmazdı... mahallenin istenmeyen haylaz yaramaz çocuğuyduk...
aileler çoçuklarının bizimle oynamasını istemeselerde hiç arkadaşımız ekgib olmazdı... çünkü biz orjinaldik... bu yüzden arkadaşlarımız hep vardı...
utanıp yanaklarımız kızarırdı çocukluk aşkımızı görünce... heyecanlanırdık... kavgalar ederdik bir üst mahallenin çocuklarıyla öyle kıldan tüyden şeyler di ki sebepler umursamaz kavga eder dik... dayak yer oturur birde birbirimizle taşak geçerdik...
sabah kahvaltılarında ekmek için bakkala yollanırdık... çok uyuz olurduk buna ama her bakkal dönüşü para üstüyle çikolatalar alırdık.. kimi zaman para sadece ekmeğe yeterdi...
masumduk be arkadaş... ne seviyorum diyip seni aldatan haysiyetsiz kızlar vardı nede dostum diyip kardeşinin sevgilisini giben...
temel reisle öğrendik dövmeyi... ama hiç ıspanağı sevmezdik... road runnerı izler çakala hayran kalırdık... silvester o tükürük saça saça konuşmalarıyla güldürürdü bizi...
ilk muhabbet kuşumuzu kaybettiğimizde ağlardık... sonra babamızla beraber geçer evin bahçesine gömer birde üstüne üstlük dua ederdik... ağlardık ... belki ağlamanın en ucuz sebeplisiydi ama onurluyduk be arkadaş...
tutulan takımların çıkartmalarıyla defter süslerdik... okul kitaplarını annemizle kaplardık... çoğu zaman kitap defter kapsız olurdu...
sonra öğrendik amk ali top olmuş erkeklikten bi haber emel ise kaşarlaşmış... büyüdükçe...

özeti mi özetiyse anlatmaya devam etsek hakikatten roman olur be panpa... özetiyse yazık oldu lan bize...