kelimelerimi nasıl toparlayacağımı bilemediğim, nasıl olsa bir şekilde anlatırım diye teselli ile başladığım; tam anlatayım derken bomtak bir "ne yaptım lan ben" diye gözlerimin dolduğu bir olayı anlatmak istiyorum sizlere.

biraz içimden dökülsün şu olay, biraz da siz ne yapmamanız gerektiğini görün bu sevda işlerinde diye anlatmak istiyorum. ses vermeseniz de olur, ben kendimi hazır hissettikçe yazacağım. yazım bittikten sonra, olayı yaşamışçasına bir travma geçirebilirsiniz (betimlemeleri çok detaylı ve hissettirerek yapacağım). o yüzden hassas pgibolojiye sahip arkadaşlar lütfen okumasın, sorumluluk bana ait değil.

korkunçlu değil, duygusal bir çöküşün; pgibolojik bir ölümün hikayesi bu...

sabah şirkete gitmem gerekiyor. o yüzden çok fazla yazamayacağım, ancak sizin de gönlünüz hoşnut olsun diye ufaktan bir girizgah yapayım.

https://www.youtube.com/watch?v=ngFRxDqQp2I

aylardan eylül beyler, bilen bilir o sonbaharın kasvetleriyle beraber rüzgarın kahverengiye çalan melodisini. üşürsünüz. hava da üşütür, ama daha önemlisi içiniz hava ne kadar sıcak olursa olsun üşür.

işte tam da o zaman çıkmıştı karşıma, ulan nasıl anlatılır ki bu? tam ölüm nefesini verecekken çırpınan bir canın umutla yaşama tutunması gibi bir olay hayal edin, mucize gibi düşünün. hala o günleri düşündükçe içim ürperir mal gibi sırıtmaya başlarım, çünkü gerçekten güzel günler-di.

güzel miydi? hayır. iyi miydi? Yani en azından o zamanlar evet. Karakteri mi düzgündü? Geçmişi mi temizdi? Hiçbir fikrim de yoktu. Hiç de umursamamıştım. Çünkü bambaşka bir şehirde yaşamaya başlamıştım ve ciddi bir boşluk içerisindeydim, kimsem yoktu. Hatta, başımdan olay hiçbir zaman ekgib olmuyordu. Torbacılar, cins insanlar falan; uzun hikaye gibtir edin.

Connected'tan tanışmıştık. Aynı şehirde olduğumuzu öğrendiğimizde ikimiz de sevinmiştik. Çünkü cidden, üniversiteye giden dostlarım bilir, ilk sene ilk zamanlar perişanlığın daniskasıdır dıbına koyim. Gel zaman git zaman, onunla alakası olmayan bir konudan dolayı her şeye sinirlenip köşeme çekilerek onunla da dolaylı bir şekilde irtibatımı kesmiştim. 1-2 haftaya tekabül ediyor, zaten bir tek connected'tan konuşabiliyoruz onda da ben yazarsam işte.

konuşmadık bir süre.

gün geldi geçti, arkadaşlarla bir ortama girelim dedik. swarm'ı biliyorsunuz, bilmeyen mağaradan bi çıksın hava alsın dıbına koyim. gittiğimiz mekanlardan birinde yer bildirimi yaptım ve hiç hesapta olmayan bir şey yaşandı; o da buradaydı ve ben onu swarmda bulmuştum, körmüşüm amk 2 masa yanımdaki insanı görememiştim.

direkt mesaj attım eve dönünce, aynı mekandaydık görmedin mi dedim. nerden bilsin beni? hayır ya ne güzel tesadüf falan muhabbet açıldı iyice. ama beyler spoileri vereyim, olayın sıçacağı kadro o masadaydı. 2 tane huur çocuğu türk olmayan kişi vardı (millet söylemiyorum, çünkü bu şahsi bir mesele).

o gün o kişileri kabullenmeseydim, şu an hayatım hayallerim olarak şekillenecekti. kabullendim, hem katil olmanın hem de intiharın eşiğinden döndüm.

bi sigara içip yatayım ben beyler.

ilerleyen zamanlarda nasıl bi travma yaşadığımı öğrendikçe, bu aniden kesip gitmelerime anlam vereceksiniz; sabırlı olun.

beyler her boş vaktimde kendimi buraya atacağım, takipte kalmaya devam edin.

ses edin arkadaşlar, bu gece uykuyu gibtir edip bu olayı büyük derecede detaylarıyla anlatacağım.

bu hikayeyi bitirdikten sonra, yarıda kestiğim (aslında bu olaylar yüzünden) lan artık vallahi yeter başlığını yeni bir teori ile tamamlayacağım: "sosyal minimalizm".

uçuşa geçeceğimizin haberini de verdiğimize göre, şimdi duygu seli yaşamak için bir sigara yakıp şu müziği açarak ortamın kalabalıklaşmasını bekleyelim.

https://www.youtube.com/watch?v=wyqtmkXeF_M