Ispartayı aranızda bilenler vardır universite çarşı arası 15 dakikalık uzaklıkta. Dün sabah güneşli bir hava vardı. ayakkabılarımdan yazlık olan birisini giydim sonra bir şey farkettim bir çift giymediğim adidas klagib bir ayakkabım varmış ama giymiyordum. Birisini veririm dedim öyle koydum ayakkabıllığa. Çarşıda işimiz vardı işlerimizi gördük. Dönerken eve bir parkta top oynayan cocukları gördüm ee bizde sokaklarda büyüdük biliriz o hevesleri abim bi pas ver bakayım dedim cocuk attı topu iki üç sektirdim başka cocuga attım ama çocuk topa refleks göstermedi abim neden vurmadın diyince çocuk abi ayakkabım yırttık biraz daha oynarsam tam yırtılır babam alamıyor ayakkabı ama alcak dedi çocuğun yanına gittim sarıldım gözümden yaş geldiğini farkettim ve aklıma benim ayakkabılarım geldi dedim bende bir çift ayakkabı var bana küçük geldi giyemiyorum kimse giymezse öyle eskicek sana verebilirim eğer izin verirsen çocuk abi babama sormam lazım dedi izin verirse alırım o zaman abi dedi bende yarın bu parkta buluşalım saat 12 gibi gelirim dedim çocukta tamam abi dedi eve gidince ayakkabıları mümkün olduğu kadar temizledim yeni hale getirdim ertesi gün uyanamadım saate baktım 2 ye geliyor allah unuttuk diye bir kalktım apar topar parka gittim gittiğimde ne gördüm biliyor musunuz beyler hıçkıra hıçkıra ağlayan bir cocuk içim parçalandı yanına gittim hemen bana dediki abi gelmiceksin diye çok korktum babamda izin vermişti Özür dilerim abi ağladığım için dedi.
beyler burada yaptığım bir iyiliği anlatıp rant sağlamaya çalışmıyorum demek istediğim halimize şükür edelim sevgi koyim elimizdekilerin değerini bilelim...

Beyler benim hayatım hep yoksullukla geçti çok şükür şuanda ev geçindirecek para kazanıyorum annem yanımda onunla yaşıyoruz yoksulluktan hiç bir zaman utanmadım ama o cocugu görünce ben aslında yoksul değilmişim onu gördüm sağolun beyler hepiniz değerlisiniz