bitkinlik

insanı giber atar
 
 
 
 
rafadan tasak'tan annelerinize selamlar...

Beni bu hesabi acmaya iten sey neydi bilmiyorum. Belki de artik hep ayni seyleri yapmaktan bikmistim. Hep ayni hatalari tekrarlamaktan, hata olmayan seyleri tekrarlayip donup yine ayni duvara carpmaktan. Ve bir degigiblik yapip icimi dokmek istemistim belki de. Kendime soyleyemediklerimi disa vurarak.

Bu yasamdaki amacim neydi? Okumak, iyi bir is sahibi olmak, aile sahibi olmak, toplumun gozunde kaliplara sigdirilmis iyi bir insan olmak? Belki de hicbiri. Hep normalin aksine anormal biri olmusumdur. Veya oyle hissettirilmisimdir.

Peki dogru olan davranis bicimi neydi? Hep o davranislar butununu aramak mi? Zamanini kisisel gelisim zirvalarinin arasinda bosa harcamak mi? Gercek ben hangisiydim?
pic mi, duygusal mi, efendi mi, icine kapanik mi, disavuruk mu?

Artik hissedemiyorum. Eskiden olanlarin farkinda olurdum bir kadin kadar empati yetenegine sahiptim. Belki yolumu bulmami saglayan seydi o. Belki de defalarca donup dolasip ayni duvara carpmama neden olan sey. Kim bilir.

Peki beni utandiran icime kapatan surada yazdiklarimin okunmasina bile rahatsizlik duyduran his ne?

Bir seyi yaparken icimden hep zittini yapmami soyleyen ses kim? Acaba onun kisiligi nasil taniyor muyum? Sen kimsin?

Mutlu oldugum anlarda mutsuz hissettiren, yalniz kalmak istedigimde beni yalniz birakmayan, mutsuz anlarimda aklima abuk subuk fikirler getiren sen sen kimsin?

Disaridaki bambaska hayat mi daha iyi yoksa benim icimde yarattigim sokak aralarinda saklandigim, icinde guvende hissettigim renksiz limanlarinda gunesi batirdigim yapayalniz dunyam mi?

Hicbir zaman kesin olamamisimdir zaten. Belki karar verebilseydim her seyi bu kadar derinlemesine dusunmeseydim, bir yonde dikis tutturabilirdim. Hepsi farkli farkli birbiriyle uyumsuz davranislari secimleri yapmak yanlis mi? Yoksa insanlarin kafasinda yaratilan karakterler mi yanlis?

Kimselerin anlamayip sadece benim anladigim yazilarimi baskalarinin anlamasi icin duzenlememe iten sey neydi? Deli damgasi yemeyi istememek mi? Ilgi acligi mi? Hala kararsizlik devam ediyor, hangisi gercek ben bilmiyorum.

Elimi yolla tusuna giderken durduran guc bunu neden yapiyor? Yoksa seni gecmiste ben mi yarattim?

Disaridaki insanlarin yaptigi sey ne? Peki ben neden iceride onlari izliyorum?

Cocuklarini gezdiren onlarla ilgilenip eglenen babalar, el ele tutusan masum sevgililer, birbiriyle gulusen bir grup arkadas.

Ve bu safligin ardini dusunen her seye kulp bulan ben. Evden kurtulmak isteyen zamanini bosuna harcayan baba, birbirlerini gibme amaci guden ellerine firsat gecse saniye dusunmeden aldatacak sevgililer, yuzlerine gulup arkadan kazik atacak yakin arkadaslar. En azindan kazik atsalar bile arkadaslari var.

Bunlardan korktugum icin mi bu kadar kendimi cektim her seyden? Hicbirini yasamadigim halde.

Beni kendimden nefret ettiren sey sevgisizlik miydi? Kimseyi sevememem mi? Gecmiste sevip kendimi mahvetmem miydi? Yoksa annemden baska kimsenin beni sevmemesi miydi?

Hergun tanriya kufurler yagdirirken neden mutsuzdum neden icimdeki o kotu his gecmiyordu? Her tanriya kufur ettigimde aslinda kendime edemediklerimi ona atifta bulunuyordum. Tesekkurler tanrim.

Kendime yapamadiklarimdan dolayi edemedigim kufurler, kendimi kandirmaktan baska bir sey degildi. Tek suclu sensin

Ve bazen hayat cok bos geliyor. Hep birbirinin tekrari. Aslinda bambaska bir cizgi cizecektim hakkimda. Daha yapici seyler soylemek istemistim, ama olmuyor. Soyledigim seyler yine ayni yaptigim seyler daha dogrusu yapamadigim seyler yine ayni.

4 aydir kesilmeyen sac, 2 haftadir tras olmamis sakal, yikanmayan kiyafetler, camasirlikta 2 aydir asili duran uzerini toz kaplamis giysiler, lavaboda duran 3 gunluk bulagib, o kadar boslugun olmasina ragmen bir turlu toparlanmaya zaman bulunamayan ev, icindekilerin sandalye uzerinde dag yaratmis olan bos bir dolap, duvarlarda oldurulmus bocekler, yerlerde duran aburcubur ambalajlari, kaybolan bir kumanda ve calisilmasi gereken 1 ay sonra girilecek bir sinav. Yazdiklarim hicbir sekilde duygusal olamiyor hep yuzeysel.
aslinda ben bu degilim.

Satirlarca eski sevgilime yaptigim hediyeleri yazip sildim, o kadar guzel seyler artik anlamini yitirdi hicbir cagrisim yapmiyor artik. Aslinda ben bu degilim.

En son ne zaman birini bir seyi sevmistim? Baslamam gereken ilk kendim miydim? Neden herseyden bu denli nefret ediyorum? Bana ne yaptilar?

Icinde yuzdugum tarifi olamayan sonsuz bir bosluk. Neden her olayi olumsuz tarafina yorumluyorum? Olumlu yanlarini kesip atip olumsuzlara odaklanmak niye?

Hayatimi tek bir kizin pesinde harcadigimi dusunen ben gecenlerden gecmiste 10 dan fazla kizla konustugumu yanit beklendigini fakat oylece biraktigimi hatirlayinca saskina dondum.

Gercekten neden hatirlayamamistim? Degersizlik hissimin tavan yaptigi yastigi kizarmis gozlerimin altinda sirilgiblam olan uykusuz gecelerimde aklimin ucunda duran seyler nerelerdeydi?

Peki hatirladim da ne oldu? Hic mi bir sey yolunda gitmez? Donup geriye baktigimda hayatimda kolayca olan hicbir sey olmamis hep olumsuzluklarla savasmisim. Hala da devam ediyorum fakat tek fark artik yavas yavas kaybediyorum.

Ufak bornozuyla evde kosturan o ufak cocuk neredeydi? Legolariyla oynayan resim cizdigi kagitlari evin her tarafinda ucusan. Onun neyi ekgibti neyi fazlaydi?

Sokakta tasolariyla oynarken hep yenilen aglayarak eve donen, arkadaslari tarafindan satilan, tek basina evde oynamaya mahkum, kardesi olmayan, abi diye kicinda dolandigi birinin pesinden kostururken kafasini yaran, ateri oyunlarini yuzbin liraya kasetcide degistiren, arkadaslarina gidince sokakta kaybolup aglayan, fakat bebekken bir kere bile aglamayan o cocuk. Neden butun fotograflarda gulumsuyorsun?

Bir insan neden aglayamaz? Bu kadar mi karakteri bozuk biriyim? Duygularima ne oldu? Kim alip goturdu onlari benim elimden? Kim yerine bir tas parcasi verdi? Ben mi? Kufurler yagdirdigim tanri mi? Sen var misin?

m.youtube.com/watch?v=hkrF8uC92O4 link de verilmez simdi. Calm after the storm...

Yerimde olmak isteyen bir suru insan vardir belki de. Bir de Kendi yerimde olmak istemeyen ben.

Belki onlar olsalardi bu hayati daha iyi yonetebilirlerdi. Daha sevilen, daha girisken, sosyal cevresi olan, islerini aksatmayan biri olurlardi.

Belki su an bunu yazacagina kalkip kendine yemek hazirlardi. Belki 19 saat sonra acikirdi. Gitmesi gereken yere kasitli uyuyakalmazdi. Kendine verdigi sozleri tutardi. Bana ne oldu?

Sylt adasi cok guzel bir yer. Bombos bir arazi, kocaman kumsal, boyumun 3 kati dalgalar. Gece gorebildigin yildizlar, dolunayda denize yansiyan ayisigi ve o huzur verici karanligin sessizligi. Yuzune vurmaktan duyu almaclarini hissizlestirmis sert ruzgar.

Hayatimda tek kacacagim yer orasidir. Olursem de yakilip kullerimin o adadan denize dokulmesini isteyecegim.

2014 ne ara oldu? Daha dun 2010du. Yakinda 2015 olacak. Hatta dinledigim sarkilar 2004 2005 yillarina ait. Biri var ki 1999 she is so high. Bu kadar mi cabuk geciyor yillar?

2002 yilini hic unutmam, yarim saat icinde tum istanbul o bembeyaz huzur veren kar ortusuyle kaplanmisti. tum okullar tatil olmustu ilk defa o gun eve yalniz gitmistim. Henuz ayak basilmamis karlarda izlerimi birakmistim. Anne okul tatil oldu.

Kari nedense cok severim. Belki de ocakta dogdugum icindir. Her zaman bana farkli cagrisimlar yapar. Herkes kardan korunmak icin evlerine kosarken ben sapkami cikartir gokyuzunu izlerim suratima degen kar taneleriyle mutlu olurum. 18. Yasgunum boyle gecmisti, ben yapayalnizken kar yanimdaydi dogum gunumu o tanecikler kutlamisti.

Keske bir hikaye anlatabilseydim. Ama malesef boyle hikayelik bir hayatim olmadi. Sadece hayal kirikliklarim ve pismanliklarimla dolu.

Bilgisayar basinda harcadim hayatimi. Farkina vardigimda artik cok gecti. Kendimden hep kactim ateri ps1 ps2 bilgisayarda oynamadigim oyun kalmadi kucukken. Aslinda kactigimin farkinda bile degildim daha ufacik cocuk. Her oyun bittiginde kendini bir sey zannediyor, oysa biten oyunlar hayatinin zamaninin bittigine bir isaretti.

insanlarla hicbir zaman fazla yakin olamadim. Makineler hep daha yakin gelmistir bana kendim ogrendim kendim kurcaladim.

Insanlarin sosyal hayatlarini babalari belirler. Ben hayatimi harcarken neredeydin bana neden hic dur demedin? Herkesin babasi tecrubelerden bahseder ders verir evlatlarina bir yerlere goturur gezdirir. Ceplerine harclik koyar hadi bakalim der. Benimki ise benim harcliklarimi alirdi haha Hala da oyle. Heralde bana dur demesi gereken yerde beni telefon konusmasi sirasinda kaybetmekle mesguldu.

Tramvayda karsi yan kosede oturan karsilarindaki koltuk bos iki kiz arkadas, holaa:). Daha uzakta yer olsa kulakligimi orada takar muzigimi dinlerdim hic gorunmeden.

Norvecliler neden bu kadar anormaldir? Ispanyollar neden bu kadar yirtiktir? Ruslar neden bu kadar soguktur? Almanlar neden bu kadar farklidir? Turkler neden bu kadar karigibtir? Amerikalilar neden bu kadar rahattir? Ve neden bunlarin arasinda eglenmeyi bilmeyen biziz veya benim?

Bir gun sokrates ile diyojen bulusup mutevazilik hakkinda konusmaya karar verirler. Diyojen yillanmis yirtik elbiseleriyle dilencilik yapan egoya karsi duran kendini asagilik gosteren bir felsefecidir ve sokratese mutevaziliktan bahsederken o kadar kendini mutevazilik adi altinda over ki en sonunda sokrates yirtik elbiselerinin altinda egodan baska bir sey goremiyorum der ve gider.

Belki de bende olmadigini iddia ettigim seyler veya oldugunu iddia ettigim seyler de bunun gibi belirsizdir.