birşeyler mi eksik

bazı cahil binlere gelsin bu link

http://tdkterim.gov.tr/bt...=sand%F6vi%E7&ayn=tam

@43 ne alaka lan
doğru link şu olmalı
http://tdkterim.gov.tr/bt...mp;kelime=bir+%C5%9Feyler

buna duygulananı gibiyim çok net söylüyorum . nihilizme züt dayadım sizin yüzünüzden.

bir sandalye

oturmuşum sandalyeme bir elime almışım nutellamı diğer elimde de uludağ limonatam var. başlıyoruz arkadaşlarla birbirimize espri yapmaya.ne komik.
sonra muhabbet iyice sarıyor gülüyoruz da gülüyoruz.o kadar gülüyoruz ki en sonunda sandalyeden düşüyoruz.

tarih entel olduğumuz her an.

@34 gerçekten çok güzel yazmışsın lan servet-i fünun... zaten çok güzel yazı oldugu için olan bitene koyuldu değilim?

bir yannan

sokakta yürüyorum gibimi sallaya sallaya, insanlar bana bakıyor. herkesin eli bugün gibinde nedense.. bir gökyüzüne bakıyorum bir de gibime, ne güzel de yerinde duruyor masum masum. sonra bir yaşlı teyze görüyorum
-evladım gibini ört
-peki teyzeciğim özür dilerim
sonra kapatıyorum gibimi, yürümeye devam ediyorum.. yürüyorum, yürüyorum.. sonsuzluğa yürüyorum.
tarih:gibimi tuttuğum her an..

@47 gibmiş

seviyeyi yükseltme bin

"birşeyler mi ekgib" hakkında kafanızda bir tanım veya verebileceğiniz bir örnek varsa eklemekten çekinmeyin:

hayat...
Hayat, soğuk,yağmurlu ve vurdumduymaz bir Ankara gecesiydi…
Ve gece yağan yağmur hep ürkütürdü beni. Yağmur değil yaLnızLığımdı pencereleri
damla damla yalayan yıllarımı dolduran sessizlikti.hep bir yanı yarımlık hep
senden uzaklık hayattaki tek kimseden yoksunluk yani kimsesizlik.bir kavuşma
mucizesine umut bağlamaktı..bu umutla hayatı mahvetmek kendini gerçekLeşmicek
bir hayale adamaktı.. yine yağmur yağıyor yine gece ve yine Ankara…ama her zamanki
gibi sende yoksun beLkide hiç olmadın ben hayaLimde yaşadım seni ama artık hayaLLerimde biLe yoksun…
Seni kaybetme korkusu öyLe işLemiştiki içime seni hiç kazanamadan biLe kaybedecegimi
düşünüyordum…her gece rüyada seni görmek için yaratıcıya dua etmek sabah kaLktıgımda yine
yoksun diye Lanet okumaktı buydu benim anlamsız hayatım.. sadece sen anLam katabiLirdin beLki
ama dediğim gibi işte sen zaten yoktun hiçte oLmamıştın her sabah odamdaki suretine baktıgımda
yeniden akLıma geliyor o gün boyunca hiç çıkmıyordun..ben seni unutmak istemiyordum aslın her
zaman hatırlamak için odamda fotoğrafınla güne başLıyordum gün boyunca gözümün önünde devamlı
suretin gelirdi.. seni hatırlamak ankarada kırmızı ışıkta karşıdan karşıya geçerken karşıdan gelen
insanlarda seni görmekti.. aynı zamanda bana yaklaştıklarında da tam onlara doğru koşarken suretinin
kaybolmasıydı…ve bu beni korkutuyordu..
Korkuyu beklemenin telaşı korkunun kendisinden çok daha ürkütücü biliyormusun? işte bu
yüzden sensizliğin karanlık kuyusuna kendi ellerimle bırakıyorum kaderimi. korkuyu beklemeden
vazgeçiyorum;ama asla seni sevmekten değil sevgili…sana veda etmeden kayboluşa karışmam da aslında
sadece bunun için. madem varlığım acı vermiyor sana.. madem ki ancak yokluğumda sevgimi hissedebiliyorsun,
öyleyse yokluğumda kal sevgili…madem ki yokluğumla daha mutlusun o halde yokluk
benim bu aşk için büründüğüm son kimlik olsun….

aylak

@52 verdim şukunu bebeğim

iyi, olmuş.

öyle bir gün ki,

gün, tüm gidenlerin ardından bıraktığı karanlığın üzerine doğar.
yavaş yavaş yükselir güneş, arkasından baka kaldığımız yolların ufkundan.
aydınlığa koşar gibi geliriz, yeni doğan bir günü izlemeye.
gün, öyle bir gündür ki, bütün karanlıkları aydınlığa taşıyacak sanki.
gün, gelir. gün, doğar. gün olur.
en tepesine gelir güneş ufkun.
baka kalırız yeni doğan güneşe.
güneş aldatır bizi. aydınlık zannederiz tüm dünyayı.
i̇nanmaz bir şekilde bakarız bu uçsuz bucaksız aydınlığa.
her şey karanlıklardan çıktı aydınlığa deriz.
sonra…

öyle bir an gelir ki;

gün biter, gün kararır. güneş batar sessiz bir ıslık çalarak.
dünya kararır.

sonra ben gözlerimi açarım, sen gitmişsin.
bir yel gibi esmiş ve geçmiş.
oysa gözlerinin pırıltısını güneş sanarak yaşamak güzeldi.
sen gözlerini kapattın, ben karanlıkta kaldım.
bir alışkanlıktı ki, geldi ve geçti.