bir şizofrenin aforizmaları 1x

halimi sormayın artık..
iyiyim diyorum ya, iyiyim işte..
yada anlayın işte, anlatacak söz yokki söyleyim..
nasıl görmek istiyorsanız öyleyim..
sadece susuyorum, konuştukça ağırlaşan kelimelerim var..
bakmayın tebessümlerime..
susmalara hapsettim gözyaşlarımı..
yalanlarla avunup, içimi kandırma telaşındayım sadece..
ama artık kendimle olan kavgalarım, yoruyor beni arasıra..
bende artık ne acımak, nede acıtmak için hiçbirşey söylemiyorum..
gülüyorum geçiyorum, içimdeki fırtınalar dinsin diye..
kimsenin bilmediği ve anlamaya çalışmadığı suskunluğumu,
içimdeki cümlelere vurarak,
yeni bir ben, yaratma telaşındayım.

Kafası karışık bir şekilde yalnız başında bilgisayarının başında oturuyordu. Şehrin tüm renkleri gitmişti heryer griydi onun yalnızlığında bu surat ifadesinden duruşundan belliydi. Bir şeyler yapmak için okadar isteksizdi ki kendisi bile bu duruma şaşırıyordu. işte paranoid şizofreni başlıyordu...
Kafasında karışık düşüncelerle daldığı projelerinin içinden bir çıktı ki hepsini toplasan sadece tek bir şey elde edebilirdin. O da koca bir hiç olurdu. Kendine kızıyordu yine herzaman yaptığı gibi. Ama bir yandan da ben olmasam dünyayı kim yönetirdi diyordu.
Sıkıntı tüm derdi buydu. Sıkılıyordu, yazmaktan sıkılıyordu, oturmaktan sıkılıyordu, uyumaktan sıkılıyordu, hatta en sevdiği şey olan bilgisayarındaki oyunlarından bile sıkılıyordu.
Sıkıntı, karışıklık bir araya geldiğinde ortaya çıkan kaosta ise kendini yiyip bitirmek dışında birşey yapmıyordu. Buna bir dur demeliydi.
Telefonu çaldığında telefonu o iğrenç ses tonu ve yavşaklığı ile açtı. Arayan kişi sevmediği ama görüştüğü bir "arkadaşıydı". Konuşması bitti kalktı hazırlandı.
Arkadaşıyla buluşacağı yere saatinde gitmemişti ve arkadaşı yaklaşık 25 defa aramıştı 30 dakika içerisinde. En sonunda arkadaşını gördü telefonu açtı.
"Arkandayım arkana bak"
Arkadaşı arkasını döndü ve 1 el silah sesi duyuldu. Arkadaşının cansız bedeni yere yığılmıştı.
Sıkıntısı geçmişti. Çünkü yeniden silahını eline almış ve canını sıkan herkesi öldürmeye başlamıştı.

saat geceyarısını çoktan geçti.
masada boş şişeler,
oda duman.
çarşafın altında bir fahişe kemiriyor
anılarımı.
çocukluğum, gençliğim siliniyor,
yeni bir dudak izi kazınıyor tenime.
sevdiğim kızlar geçiyor gözümün
önünden,
adları yok, gözleri yok.
masanın üstünde bir kadeh şarap,
kadın rahminden az önce süzülmüş gibi,
çarşafın altında bir fahişe;
inlemeleri boğuyor geceyi.
nefesim yetmiyor,
bir sigara yakıyorum.
sokak köpekleri bile terk ediyor
mahalleyi, insanlik çoktan göçmüş hanemden.
son bir tanrı kalmış;
o da atıyor kendini çatıdan aşağı,
intihar ediyor.
masanın üstünde bir parça esrar,
kolunda jilet izleriyle; çarşafın altında bir fahişe.
nefesi ruhumu yakıyor.
diliyle deşiyor tenimi,
geçmişimi siliyor.
gelecek yeni avuntulara gebeyken;
zihnime tecavüz ediyor iniltiler.
masanın üstünde eski bir plak,
ağlıyor halimize.
çarşaf...
şarap...
masa..
fahişe..

Charles bukowski'ler atar beni
iner aşağı chinaski, yakalar
gölgesinde kaldığım chuck'lar, palahniuk'lar
biraz özgür gibi kıldı beni
kaybolsun serdar, binlerce dansöz
ölmüyor içimde ki
demet akalın'lar, ege çubukçular
henry başlıyorum, stream of consciousness diyorum
ama en sonunda salıveriyor kendimi içimde tutamadığım
bebekte üç beş tur atarım

hayatımız boyunca her gün ve her saat , değişen ve değişmeyen benliklerimizi değişen ve değişmeyen şartlara ayak uydurmaya çalışırız; aslında yaşam bir uyum sağlama sürecinden başka bir şey değildir.
bu süreçte küçük bir hata yaparsak budala,
göze batacak bir hata yaparsak deliyizdir;
bu süreci bir süreliğin ertelersek uyur,
çabalamaktan bütünüyle vazgeçersek ölürüz...

yalan bende böyle bir şey yazmadım

ne diyon lan deişik

“sorarlarsa, "ne iş yaptın bu dünyada?" diye, rahatça verebilirim yanıtını: "yalnız kaldım. kalabildim! altı milyarın arasına doğdum. ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından.”

Bağırmak istedim, sesim kısılana kadar..
Boğazım acıyana kadar bağırmak..

Kusmak istedim, içim boşalana kadar..
Midem acıyana kadar rengim sararana kadar kusmak..

Gitmek istedim,
Herkesten her yerden kendimden bile gitmek...

Şimdi ise susmak istiyorum..
Sesimi unutana kadar susmak.
Dilimi yemek istiyorum sırf insanlarla iletişim kurmamak için..
Bu kez yalnızlığı ben seçiyorum!

-niye bu kadar sıkıyorsun kendini?
yeni tanıştığın birine her şeyini anlatmaz mısın?
ben karşıma çıkan ilk insana, bütün hayatımı anlatabilirim.

- neden?

- nedeni yok. yani bence yok. doktora sorarsan, manik döneminde olduğu için der ama palavra. ben her zaman böyleyim. bizi samimiyetin hastalık olduğuna inandırmaya çalışıyorlar. inanınca, herkes gibi olunca, aptallaşınca iyileşiyoruz.

Deli misin birader ?

şizofren değilim rezerved. Allah yardım etsin zor.

Reserved

haceli senmisin evrimmi geçirdin lan

Hep boğazımı düğümleyen bir şeyler oldu.
Kafamı devamlı meşgul eden şeyler..
Konuşamadım.
Oysa anlatacak çok şeyim vardı.

up

rezerved

Işığa yalnızca güneş ışığı düşük olduğunda ihtiyacın olur.
Ve güneşi, yalnızca kar yağmaya başladığında özlersin.
Ve onu sevdiğini yalnızca gitmesine izin verdiğinde anlarsın...

Bazı şarkılar sigara yaktıracak kadar ağır gelir insana...

O an cidden ölmeyi istedim ve bu sefer ölmeye kan akıtarak değil, çığlıklar atarak değil,
sadece terazisi yamuk bir gülümsemeyle başlamıştım,
sonra gözlerimi sokağın tavanına dikip mırıldanırken ellerimi ceplerim den çıkarmadım ve söylemem gerekenleri
kafamda toparlayıp gözlerimi gök yüzünden ayırmadan konuştum rahatça
Tanrım, bu insanlar harbiden seni hak etmiyor