bir şizofrenin aforizmaları 1x

Bilekleri kesmek falan hikaye, hiç umudunu kestin mi? Ben kestim. Sanki kanaması durmak bilmeyen hayat damarlarından birini kesmişsin gibi. Kanaması durmuyor ve her saniye daha çok acıtıyor. Daha kötü olan ne biliyor musun? Ölmüyorsun..

hayatımız boyunca her gün ve her saat , değişen ve değişmeyen benliklerimizi değişen ve değişmeyen şartlara ayak uydurmaya çalışırız; aslında yaşam bir uyum sağlama sürecinden başka bir şey değildir.
bu süreçte küçük bir hata yaparsak budala,
göze batacak bir hata yaparsak deliyizdir;
bu süreci bir süreliğin ertelersek uyur,
çabalamaktan bütünüyle vazgeçersek ölürüz...

Kafası karışık bir şekilde yalnız başında bilgisayarının başında oturuyordu. Şehrin tüm renkleri gitmişti heryer griydi onun yalnızlığında bu surat ifadesinden duruşundan belliydi. Bir şeyler yapmak için okadar isteksizdi ki kendisi bile bu duruma şaşırıyordu. işte paranoid şizofreni başlıyordu...
Kafasında karışık düşüncelerle daldığı projelerinin içinden bir çıktı ki hepsini toplasan sadece tek bir şey elde edebilirdin. O da koca bir hiç olurdu. Kendine kızıyordu yine herzaman yaptığı gibi. Ama bir yandan da ben olmasam dünyayı kim yönetirdi diyordu.
Sıkıntı tüm derdi buydu. Sıkılıyordu, yazmaktan sıkılıyordu, oturmaktan sıkılıyordu, uyumaktan sıkılıyordu, hatta en sevdiği şey olan bilgisayarındaki oyunlarından bile sıkılıyordu.
Sıkıntı, karışıklık bir araya geldiğinde ortaya çıkan kaosta ise kendini yiyip bitirmek dışında birşey yapmıyordu. Buna bir dur demeliydi.
Telefonu çaldığında telefonu o iğrenç ses tonu ve yavşaklığı ile açtı. Arayan kişi sevmediği ama görüştüğü bir "arkadaşıydı". Konuşması bitti kalktı hazırlandı.
Arkadaşıyla buluşacağı yere saatinde gitmemişti ve arkadaşı yaklaşık 25 defa aramıştı 30 dakika içerisinde. En sonunda arkadaşını gördü telefonu açtı.
"Arkandayım arkana bak"
Arkadaşı arkasını döndü ve 1 el silah sesi duyuldu. Arkadaşının cansız bedeni yere yığılmıştı.
Sıkıntısı geçmişti. Çünkü yeniden silahını eline almış ve canını sıkan herkesi öldürmeye başlamıştı.

Charles bukowski'ler atar beni
iner aşağı chinaski, yakalar
gölgesinde kaldığım chuck'lar, palahniuk'lar
biraz özgür gibi kıldı beni
kaybolsun serdar, binlerce dansöz
ölmüyor içimde ki
demet akalın'lar, ege çubukçular
henry başlıyorum, stream of consciousness diyorum
ama en sonunda salıveriyor kendimi içimde tutamadığım
bebekte üç beş tur atarım

Bağırmak istedim, sesim kısılana kadar..
Boğazım acıyana kadar bağırmak..

Kusmak istedim, içim boşalana kadar..
Midem acıyana kadar rengim sararana kadar kusmak..

Gitmek istedim,
Herkesten her yerden kendimden bile gitmek...

Şimdi ise susmak istiyorum..
Sesimi unutana kadar susmak.
Dilimi yemek istiyorum sırf insanlarla iletişim kurmamak için..
Bu kez yalnızlığı ben seçiyorum!

Bazı şarkılar sigara yaktıracak kadar ağır gelir insana...

Aforizma ne demek onu bile bilmeden cehalet akiyor

Sonra hiçbir şey olmamış gibi davrandık birbirimize.
Sanki o duyguları biz yaşamadık, el ele gezen biz değildik.
Dudaklarımızın birbiriyle sarıldığı zamanlarda biz yoktuk,
gözlerimiz hiç bakışmadı..
Aslında böyle olmak bize hiç yakışmadı.
Hepsini biz yaptık ulan biz,
şimdi hiç tanışmamış iki yabancıdan daha da yabancıyız.
Bütün sorun bende değil sende..
Öyle çok değişmişsin ki, beni görsen tanımazsın..

Işığa yalnızca güneş ışığı düşük olduğunda ihtiyacın olur.
Ve güneşi, yalnızca kar yağmaya başladığında özlersin.
Ve onu sevdiğini yalnızca gitmesine izin verdiğinde anlarsın...

Bildiğim bir şey varsa, oda gökyüzünde ki bir kuşu köşeye sıkıştıramazsın..

Söylenecek bir şey kalmadığında konuşmak yapılması gereken son şeydir.
Bunu biliyordum, Ona bir sigara uzattım.
Gözlerine baktım , doğruca elimdeki çakmağa baktı.
Sordum;
Kalıp , yakayım mı.. ?

kardeş seni giberim.

Reserved

Yüzlerindeki maskeyi parçalayıp ayna karşısında utandırmak istiyordum hepsini.
Belki o zaman anlarlardı ne kadar taktan varlıklar olduklarını.
Ama zordu bu ve ben uğraşacak kadar güçlü değildim.
Sadece kafamı çevirebildim.

O an cidden ölmeyi istedim ve bu sefer ölmeye kan akıtarak değil, çığlıklar atarak değil,
sadece terazisi yamuk bir gülümsemeyle başlamıştım,
sonra gözlerimi sokağın tavanına dikip mırıldanırken ellerimi ceplerim den çıkarmadım ve söylemem gerekenleri
kafamda toparlayıp gözlerimi gök yüzünden ayırmadan konuştum rahatça
Tanrım, bu insanlar harbiden seni hak etmiyor

haceli senmisin evrimmi geçirdin lan

up

rezerved

şizofren değilim rezerved. Allah yardım etsin zor.

Hep boğazımı düğümleyen bir şeyler oldu.
Kafamı devamlı meşgul eden şeyler..
Konuşamadım.
Oysa anlatacak çok şeyim vardı.