bir şizofrenin aforizmaları 1x

Sorun ne biliyor musun?

- Sorun, senin gerçekleştirmek için çırpındığın hayallerini başkalarının bakkaldan ekmek almaya gidiyormuşçasına kolay gerçekleştirmesi.
Hem de hiç hak etmeden...

Her uykusuzun kendine ait teorilerle dolu bir evreni vardır. içinde hiçbir misafir bulundurmayan bir evren! Yaşarken ölmeyi, ölerek yaşamayı sadece uykusuzlar bilir. Gözlerinin altında biriken her küçük torba gördükleri hayallerle doludur.

Deli misin birader ?

Mutluluk aptalların işidir. Çünkü her şeyin farkında olanlar mutlu olamazlar.

çoğu insan nasıl yaşanacağını,
ancak ölme vakti geldiğinde öğrenir, çok yazık.
çoğu insan ömrünün en güzel yıllarını, bir apartman dairesinin odasında,
televizyon seyrederek geçirir.
çoğu insan yirmi yaşında ölür ve ciksen yaşında da gömülür.

-peki her şeyin bambaşka olmasını ister miydin? bir kadınının, bir işinin, çocuklarının, evinin olmasını ister miydin?
-ben isterdim de onlar beni ister miydi?
-senin gibi bir babam olsaydı, onu öldürürdüm.
-tamam işte, benimde bu yüzden bir çocuğum yok.

ne çeşit bi manyaksın lan sen

Eskiden derdim ki;
insanın başına gelebilecek en kötü şey, bir gün yapayalnız kalmasıdır...

Öğrendim ki;
Hayatta insanın başına gelebilecek en kötü şey, yapayalnız hissetmesine neden olan insanlarla yaşamasıdır!

Ne kadar hızlı koşarsan koş kendini geride bırakamazsın.
Unutmak istediklerin hep yetişir.

Oysa her gece balkona çıkan kadın intihar etmeyi düşünürdü. Aşağıda, ağacın dibinde serenat yapan adam, kendisi için çıktığını sanardı.

Duygu ile mantığın bağlarını kopartıp paramparça olduklarını izledim o gece.
Mantığıma sapladığım her darbe duygu boşluğumun daha çok büyümesine ve onunla birlikte hafiflememe yardım etti.
Evden çıkarken kapıyı kapattığım andaki sesi bu hafiflikle açıklayabiliyorum sadece.
Arabaya atlayıp en uzak yolu seçmemin sebebini ise sadece 2-3 şarkı daha fazla dinlemek istemiş olabileceğime bağlıyorum.
Şarkılardan medet uman bir hayat, kendiyle ne kadar çok baş başa kalırsa kalsın sadece daha çok içselleştiriyor yalnızlığını; daha çabuk kabul ettiriyor, daha kolay kayıyor kelimeler boğazdan sözlere eşlik eden notalarla.
Şarkılar kuramadığım her cümlenin dışavurumu gibi gözükse de benim dışımda olup biten her şeyin içimde oluşturduğu kocaman gölge oyunları…

Ömrün, saçların kadar uzun ve güzel olsun ” dedi giderken adam. Ve kadın, o günden sonra bir daha hiç uzatmadı saçlarını.

ruhsal sağlığı iyi olan hayatı toz pembe yaşayan huur çocukları gibtir olup gitsin bu başlıktan. yazmaya devam et kardeşim.

halimi sormayın artık..
iyiyim diyorum ya, iyiyim işte..
yada anlayın işte, anlatacak söz yokki söyleyim..
nasıl görmek istiyorsanız öyleyim..
sadece susuyorum, konuştukça ağırlaşan kelimelerim var..
bakmayın tebessümlerime..
susmalara hapsettim gözyaşlarımı..
yalanlarla avunup, içimi kandırma telaşındayım sadece..
ama artık kendimle olan kavgalarım, yoruyor beni arasıra..
bende artık ne acımak, nede acıtmak için hiçbirşey söylemiyorum..
gülüyorum geçiyorum, içimdeki fırtınalar dinsin diye..
kimsenin bilmediği ve anlamaya çalışmadığı suskunluğumu,
içimdeki cümlelere vurarak,
yeni bir ben, yaratma telaşındayım.

-niye bu kadar sıkıyorsun kendini?
yeni tanıştığın birine her şeyini anlatmaz mısın?
ben karşıma çıkan ilk insana, bütün hayatımı anlatabilirim.

- neden?

- nedeni yok. yani bence yok. doktora sorarsan, manik döneminde olduğu için der ama palavra. ben her zaman böyleyim. bizi samimiyetin hastalık olduğuna inandırmaya çalışıyorlar. inanınca, herkes gibi olunca, aptallaşınca iyileşiyoruz.

Bir keresinde canıma kıymayı dahi denedim. Fakat intihar mektubu yazarken uyuya kaldım.
O kadar sessiz bir yalnızlıktı bu...

yalan bende böyle bir şey yazmadım

“sorarlarsa, "ne iş yaptın bu dünyada?" diye, rahatça verebilirim yanıtını: "yalnız kaldım. kalabildim! altı milyarın arasına doğdum. ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından.”

saat geceyarısını çoktan geçti.
masada boş şişeler,
oda duman.
çarşafın altında bir fahişe kemiriyor
anılarımı.
çocukluğum, gençliğim siliniyor,
yeni bir dudak izi kazınıyor tenime.
sevdiğim kızlar geçiyor gözümün
önünden,
adları yok, gözleri yok.
masanın üstünde bir kadeh şarap,
kadın rahminden az önce süzülmüş gibi,
çarşafın altında bir fahişe;
inlemeleri boğuyor geceyi.
nefesim yetmiyor,
bir sigara yakıyorum.
sokak köpekleri bile terk ediyor
mahalleyi, insanlik çoktan göçmüş hanemden.
son bir tanrı kalmış;
o da atıyor kendini çatıdan aşağı,
intihar ediyor.
masanın üstünde bir parça esrar,
kolunda jilet izleriyle; çarşafın altında bir fahişe.
nefesi ruhumu yakıyor.
diliyle deşiyor tenimi,
geçmişimi siliyor.
gelecek yeni avuntulara gebeyken;
zihnime tecavüz ediyor iniltiler.
masanın üstünde eski bir plak,
ağlıyor halimize.
çarşaf...
şarap...
masa..
fahişe..