Merhaba sayın okur eğer şu an bunu okuyosan, şu an kendi hikayenin baş rolundesin. Bense seni bambaşka bir hikayeye çağıyorum. Hazırmısın? *
Bu gün yine herzamanki gibi saat dokuzda uyandım her sabah yaptığım gibi bilgisayarımda " Losing My Religion" şarkısını açtım ve duşa girdim bu şarkı benim duygularımı anlatıyordu bu şehiri üç yılın ardından sevmeye başladım. Sevdiklerimi, anılarımı,umutlarımdan vazgeçerek gelmiştim bu şehire. insan anılarını sakladığı başka bir yere gelince , sevmekte zorlanıyor. Olsun alıştım herşeye yalnızlığa bile.. Duştan çıkmıştım uyuşukluğum üstümdeydi sakallarım uzamıştı kesmedim. Böyle daha iyi hissediyordum kendimi sakkallarım uzunken mimiklerimi kapatıyor yüzümdeki çaresizliği saklıyordu bu beni mutlu ediyordu ve kendime sormak istediğim çok soru vardı ancak korkuyordum cevaplarından çekiniyordum kendimden " Ne oldu sana, ne yaptılar sana Poyraz" diye soruyorum ve sonradan anlıyorumki Poyraz Yılmaz sadece kimlikte yazan iki cümle. Bir şeylere ihtiyacı var ruhumun sanki. Bosluklar oluşuyor yeniden, tam da herşey düzeldi derken... Aslında sadece irem'in onun ellerine ve gözlerine ihtiyacım vardı ve o eşşiz kokusuna.. Adı gibi eşşiz ve ve benzeri olmayan bir güzelliği vardı. Oksijenim olmalıydı o benim o olmassa nefes dahi alamazdım. Bu başladığım kaçıncı hikayeydi bilmiyorum ama o kadını anlatmak bir ömür dahi yetmezdi. Düsünmüyo değilim neydi beni bu kadına bu kadar bağlayan. Neydi ona bu kadar aşık olma sebebim ve o benim ne kadar kalbimi kırarsa kırsın ona darılamam diye düsündüğüm olmuyor da değildi. Bu kadın beni kırmayı hobi haline getirmişti ama işte neyse. Sevgim yüzünden bu kadına 10 seneden fazla katlandım aşk buysa benden size bir tavsiye kimseyi sevmeyin ve kimseye aşık olmayın. Hayatta istediklerinizin bazen olmayacağını kabul etmek zaman alıyor. Üzerinde " Poyraz ve irem" yazan bir davetiye hayal ettim hep hiç bir zaman olmayacak bir hayaldi ama insan hali işte mutlu oluyordum. bir adam hayatında tek bir kadını seviyor ve diğer tüm kadınlarda arıyor. Ben irem'i hiç kimsede aramadım, çünkü onu bir başkasında bulmaktan korktum ve hikayemiz başlıyor sayın okurlar yeterince şuku gelirse devam edeceğim şimdiden kahvelerinizi hazırlayın..

Kör oldum ama okuycam

Uzun rez

Yaz reis yaz içim kötü oldu yazda okuyalım

dostlar güzel bir şuku gelirse uzun yazmaya devam edeceğim..

Söz irem'e gelmişken irem üşengeç bir kızdı beni sevecek hali bile yoktu öyleki telefonu tek eli ile kullanırken parmağının uzanmadığı yere tıklamaktan bile vazgeçerdi şimdi bu kızın beni başlı başına sevmesi mümkün bile değildi ancak bir parça bilemi sevmezdi diye düşünmeden edemiyor insan. Bazen düşünüyorumda beni sevmek o kadarda zor olmamalı herhalde. Bir kere güvenilirim, aldatmak nedir bilmem. çokça yordu bu kadın beni ancak yormayanlarıda sevemiyorum ne yapayım. o bir kere sarılsa yetiyordu diğerleri hiç sarılmasa olur. ancak topu topu bir kaç kez sarıldığım kadın ne kadar benim olabilirdiki! Bu başladığım kaçıncı hikaye bilmiyorum son zamanlarda kendimi herkesten herşeyden sıyrılmış hissediyorum. Özlediğim tek birşey bile kalmadı ve kendime verdiğim bütün sözlerden vazgeçtim. Hayallere gelince artık hayal etmek bile istemiyorum. Eski hayatımı bir köşeye atmak beni iyi yapan tek şey oldu iyiki şuan hayattayım iyiki herşeyi bırakıp kaçtım. Kaçmak herzaman korkakların işi değildir dostlar. Bazen kaçmanız gerekir insan başka türlü hesaplaşamaz kendisi ile hem korkuyorum hem kendim ile savaşıyorum ben asla beni başka türlü kabul edemem. Fikirlerim gün geçtikçe değişmeye başladı hergün hem birbirbine benziyordu hemde bir birerinden farklıydı günler geçiyor iyileşiyorum. Kimseye ihtiyacım yok . okuduğum bir kitapta geçmişti bu cümle " Kimseye ihtiyacım yok." işte ben bu cümlenin altını iki defa çizmiştim inanmak istedim yalnızda yaşayabileceğime. Hiç şüphem yok ki her insan yaşar benim yaşadıklarımı aynanın karşısına saatlerce kendime baktım yine evden çıkmaktan vazgeçtim bazı günler tamda böyle oluyordu sabah duşumu aldıktan sonra giyinip saatlerce o kıyafetlerle evde o halde oturuyordum bu benim için bir terapiydi. Sanki onunla görüşüyordum ve sanki beni biryerlerden izliyordu irem Hanım. belkide deliriyordum. Evet deliriyordum ancak onu son kez görmeden delirmek gibi bir niyetim yoktu.

bu kadar monoblok yazarsan kimse okumaz.
arada enter tuşuna basmak çok mu zor.