ne oluyor burda? diye sordu. sesinin haşyetinden tüm nefesler tutuldu o an. "ayakkabıyı çalmışlar ama ödemeyi kabul ettiler" dedi çalışan. kadın bağırmaya başladı. "kesinlikle olmaz. buna asla müsaade etmem! hemen güvenliği arıyorum" dedi. "öğrenciyim lütfen biraz empati kurun" dedim, "ben de öğrenci oldum, çok aç kaldım ama hiç çalmadım" dedi

hırsızlık hikayeni anlatmak ne lan? aramızda polis vardır amk düşün bunları düşün.

çıkıştan önce arkadaşım çıktı. 2 saniye sonra ben. birden dağlarla konuşan bir kartalın sesi gibi, gecenin en korkunç hali gibi bir ses sardı tüm avm'yi. döndüm arkamı, çalışanın biri bize bakıyor. lütfen çantanızı açın deyip yanıma koştu. bileğinden tutup (bunu pgibolojide öğrenmiştim, kişiler arası iletişimde ikna yöntemleri) dostum çantada ayakkabı var, olay çıkmasın parasını vereyim unutalım olayı dedim. biraz düşündü ama taktiğim tutmuştu. tamam dedi. kasaya gittik, ödedim. ama bir sorun vardı, uzaktan koşar adımlarla gelen kadın felaket rüzgarlarıyla kuşanmıştı: mağaza müdürü

Rezervatuar

beğenmediğim birşeyi asla çalmazdım. işime yarayacak olması nacizane kriterimdi.

birgün çok güzel bir ayakkabı gördüm bir alman mağazasında. yüz küsür liraydı. fiyatı kriterlerim arasında yoktu, 20 lira olsa da çalacaktım. neyse yanımda ev arkadaşım da vardı. istersen sen bulaşma dedim, yoo sorun değil dedi. gözümü hırs bürümüştü, zafere en iyi şekilde konsantre oldum. mağazaya girdim, önce yavaş ardından seri adımlarla hedefime doğru adımlar attım. ayakkabının yanına yaklaştım ve ona dokundum. üzerinde sadece küçük bir barkod vardı. iyice inceledim. ilk defa ayakkabı çalacaktım ve amatördüm bu kulvarda. başka herhangi bir yerinde alarm var mı diye derince inceledim. neyse uzatmayalım, kıvrak bir hareketle çantanın içine ayakkabıyı koydum. kameraları hesap etmiş, tüm ihtimalleri lehime çevirmiştim. çantayı nedense arkadaşım elimden aldı. sanırım bu meslekte "gelecek" vaad ettiğini anlatmaya çalışıyordu. dik ve kendinden emin adımlarla çıkışa doğru yöneldik. gülümsüyorduk.

benim vakti zamanında yaptığım hırsızlıktır.

kendimce kriterlerim vardı. küçük bakkallardan çalmazdım. avm ve süpermarketleri seçerdim. beğendiğim bir kıyafet olunca girerdim avm'ye ekipmanlarımla (pense, makas vs.). tabi saha araştırması da yapmıştım evvelden, çoğunluğu yalan olmak ile birlikte bazı mağazalar gerçekten çalınan ürünün parasını mesaideki çalışan sayısına bölüp maaştan düşüyordu. tabii saçmasapan bir iki mağaza sadece. ve aynı zamanda çalışanlara "eğer birinin bişey çaldığını görürseniz sakın panik yaratmayın. o kişiyi ürünü almak konusunda ikna etmeye çalışın, almazsa bırakın gitsin" diyen patronlar da vardı. neyse seçimimi güzel yapardım.