bir yerden tamamlanır hep

evet, yağmurun altında gülümsüyordum her zamanki gibi. ama gerçekte yaptığım tek şey ağlamaktı, sadece ağlıyordum.

Sonrası biraz bulanık. Başka bir şeyi ararken bulunan bir şey gibi. Yarım kalmaya mecbur bir sevinç.

merak ediyorum ölmeden önce izlediğim son film veya dinlediğim son müzik ne olacak?

En kötü kabuslarımızla yüz yüze geldiğimizde, seçenekler bellidir: ya savaşırız ya kaçarız. Korkularımıza karşı savaşmak için gereken gücü kendimizde bulmayı umarız. Ama bazen kendimize rağmen kaçarız. Peki ya kabuslar peşimizi bırakmazsa? Nereye saklanabiliriz ki ? En basit insan ihtiyacının sonucu olarak, benzerlerimizi ararız. Hayata bağlanmak için. Ve yalnız olmadığımız gerçeğini kalbimizde hissetmek

bugün 14 saat gitar çaldım. ne ifade etti? hiç. ne çaldığımın bile farkında olmadığım anlardı. böyle değildi bir zamanlar amaçlarım, mutluluklarım, umutlarım vardı benim. sebep ne bilmiyorum tam olarak, sanki yaşam enerjim çekildi içimden. egoist yanım ve içimdeki o taktan şey tekrar ortaya çıkmaya başladı. duygusuzluk hakim herşeye. mantık ve zeka denen şeyi insanlar bir tak sanıyor. nasıl bir lanet olduğu hakkında kimsenin en ufak bir fikri bile yok. çok şey mi istiyorum acaba diye düşünüyorum bazen. birşeyleri düşünmeden yaşamak ne kadar zor olabilir ki? ama öyle değil. herşeyi olabilirim, herşey olabilirim. ama düşüncelerimi durduramıyorum. dün nereye gittiğini hatırlamayanlar var. bense aylar önce nerde nasıl bir tavırla hangi cümleleri kurduğumu bile hatırlıyorum. ve bunları sürekli başka şeyler hatırlatıyor. odada gördüğüm bir kitap ona dokunduğum zaman ki telefon konuşmasını hatırlatıyor. bir kalem başka bir konuşmayı, sandalye bir başkasını daha.. o kadar çok sahip çıkıyorum ki o anılara. bana ait olmayan o hayatın anıları.. her zaman bir umut vardır. sonuçta hala yaşıyorum.

http://www.youtube.com/watch?v=TDfKRDYE3w0

neden bilmiyorum. babam gibi görebildiğim tek insan bu adam. tanışmadığım halde beni yetiştirdi büyüttü, elinden geldiğince hayatta yol gösterdi. belki oturup konuşmadık karşılıklı, dertleşmedik fikir alışverişi yapmadık. ancak o her şarkısında bana birşeyler verdi, diğer bütün insanların verebildiği ve verebileceğinden çok daha fazla. öldüğün gün sana bir beste yapacağım david. ve en iyisi olacak kendime bunun sözünü veriyorum. biliyorum ki gülümseyeceksin o gün.

seninde söylediğin gibi: The water flowing
The endless river

Artık bana ait olmayan bir hayatın bütün hatıraları başıma üşüşüverdi. evet, bu hayat bana ait değildi ama en küçük ve en güçlü mutluluklarımı; sevdiğim mahalleyi, bestelediğim şarkıları, gökyüzünün akşamüstü aldığı o halleri, merve'nin gülüşünü hatta cümlelerini bile o hayatta bulmuştum ben. burada oluşumun lüzumsuzluğu canıma tak etti. içimde yanlızca tek bir şey için sabırsızlık hissettim: bu işin bitmesi, sonsuz uykuma geri dönmek.

Umudun Kıyısından geçmeyen gençliğim
Ulu orta seriliyordu harami sofrasına...

uzun zamandır yazmamıştım pek içimden gelmemişti açıkçası, insanlarla görüşmeyide kestim o da içimden gelmiyor bu aralar. hastalığım tekrarladı vs. derken bunlarda bahanesi oldu zaten. günde 2 paket sigara, ot, alkol derken tekrarlamaması mucize olurdu aslında. ilaç kullanıyordum onuda bıraktım. okula da gitmiyorum. açmamam gereken telefonları açıp mesajlara cevap veriyorum beni eritip bitirdiğini bile bile. ne yapıyorum lan ben diye soruyorum kendime cevabı bulana kadar gün bitiyor. sonraki gün kaldığım yerden devam. bu döngü böyle devam sürekli. değerli olan herşeyimi ya kaybettim yada ben bir kenara fırlatıp attım. iyice taka sarıyor. aslında bundan zevk almaya başladım artık garip bir şekilde. dibe battıkça hoşuma gidiyor ve fazlasını istiyorum. kendimi yavaş yavaş yok etmek kadar daha cazip gelen başka bir his yok şuan. neredeydim, neler düşünüp ne hayaller kuruyordum. bir de şimdi ki hale bak. hayatın anlamı onda ne bulmak istediğinle alakalı diye düşünmüşümdür hep. bişeyleri bulmaya çalışmaktan yoruldum, sanırım ondan bu boşvermişlik. şuan bile boşvermesem ne olur ki zaten diye düşünüyorum. acınası ve bir o kadar komik.

bir cennet tarafından körleştirildim
göklerde yüksekte bir hayal alemi
sadece beni boğan bir rüya
hüzünün derinliklerinde, merak içinde

uyanmam gerek farkındayım ama yapamıyorum. yardıma ihtiyacım var. uyandırılmam gerek.

tavuklar ilerlerken ilerlemekle kalmayıp, bedeninden çıkıp kaçarcasına ivmeler kafasını fakat asla çıkamaz ruhu. sadece oynayan bir çift ayak ve senkronize bir kafa sallayış. herşeyi bitirmek istiyorum. asla bitmediler gereğinden önce, inadına yavaşladı herşey. sadece ivmelenen ama ivmelendikçe aptallığa paralel olan bir ruh kaçamağı. sıkıldım kaçmaktan.

kodumun insanlarının hepsi aynı. sana değer verdim seni sevdim diyenlere inanmayacaksın, inandığın gün benliğini, kişiliğini, özgürlüğünü herşeyini elinden alırlar unutma bunu. unutma onu.

Gitmek gibi geleceğim Denizin delisine. Delinin denizi gibi O ne kadar giderse.

artık daha akıllı bir insanım
anılarla dolu bir hayat
kafamın içinde akıp durmakta
bana öğrettiler nasıl olacağını
daha iyi veya daha kötü, ölü ya da diri
anladım ki geri dönüş yok
hayat istesen de istemesen de akıp gider
oturdum
günbatımı kızllığını izlemek için
çok yıllar geldi geçti
yaşadım ben hayatımı, ama şimdi gitme vakti
o benim herşeyim
şimdi zamanım gelince
hayatım bitince
güneşe doğru bakiyoruz
günü yakaladıysan ağlamazsın
şimdi hoşçakal deme vakti
biliyorum ki gitsem bile
hep yaşayacağım, yaşayacağım.

çok uzak veya öyle görünüyor
hepsi kayboldu, hiçbir şey tamamlanmadan
sayfalarda ve televizyon ekranında
bir başka hayat, hiçbir şeyin gerçek olmadığı
harika bir hayatın içinden geçip giderken
takılıp ayağın, düşüp, tekrar kalkamayınca
boş ve soğuk bir bakışla yalnız başınasın
pes ediyor gibi hissediyorum

bir cennet tarafından körleştirildim
göklerde yüksekte bir hayal alemi
sadece beni boğan bir rüya
hüzünün derinliklerinde, merak içinde

gelin delicesine sevelim onu
kullanıp da atalım
hiç bir şeyin önemi yok, kendisi olmasına izin vermeyin
onun umutsuzluğuyla beslenelim
sonra bağlayalım, tüm dünya görsün

bıktım hepinizden iki yüzlüler !
avucunuzda tutmanızdan beni
sizin ilginize ihtiyacım yok
geçirsin diye bir günün içinden
mevsimler değişir ve ben de değişebilirim
sabret evlat, ağlamaya zaman yok
çöz şu ipleri, aşağıya geliyorum
izin vermeyeceğim beni itelemelerine

gelin delicesine sevelim onu
kullanıp da atalım
hiç bir şeyin önemi yok, kendisi olmasına izin vermeyin
onun umutsuzluğuyla beslenelim
şimdi benimle uğraşsınlar bakalım.

"yapabiliyorken topla dikenlerini gülün,
eskiler uçup gidiyor,
bugün gülümseyen bu çiçek,
yarın ölüp gidiyor"

geçmişten öğrenebiliriz
ama o günler gitti
gelecek için ümitlenebiliriz
fakat hiç gelmeyebilir.

kelimeler zihnime saplandı
öğrendiklerimle uyanıp,
günü yakalamalıydım,
tüm gücümle muhafaza ettiğim
en içten korkuyu hissettiğim
yürüyüp gecenin içine gitti
son bir bakış için döndü
gözlerimin içine baktı, dedim ki
"seni seviyorum... hoşçakal"

hatırlıyorum bir zamanlar
zihnim narin ve bakire
izledi tanyeri kızıllığını
hayal ediyordum ne bulabileceğini
yaşam doluyken harikalarla
hissettim sıcak rüzgarin esişini
keşfetmeliydim sınırlarını
ötesinde (kış) karın(ın) derinliğinin

masumiyet beni okşarken
hiç bu denli genç hissetmedim
içim yaşamla dolup taşarken
arıyordum hala daha fazlasını

fakat o günler şimdi geçti
ağaçtaki bir yaprak gibi değişti
yok oldu sonsuza dek
serin sonbahar esintisinde
artık kar düştü
ve parlamıyor artık güneşim
çabalıyorum tutunmak için
kalan son gücümle

haksızlık suçluluk
ve incelik kovuğumda
acıyı hafifletmek için çabalıyor
mantığı bulmak icin çabalıyor

beni saran duyarsızlığı bulmak için
hiç bu denli korku dolmadım
tüm hayatım içimden çekildi
ve son yaklaşıyor...

Demek hayat böyle iki adım ilerisi bile görülmeyen sisli ve yalpalı bir denizdi. Tesadüflerin oyuncağı olacak olduktan sonra ne diye bir irademiz var ki? Kullanamadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarar? Yaşayışımıza ve etrafımıza şekil vermek arzusuyla dünyaya gelmekten ise hayatın ve olayların verdiği şekli alacak kadar boş ve yumuşak olmak daha rahat, daha makul görünüyor.

aykırı tiplerdeniz. kenarda kalan. diğerlerini izleriz. onlar gibi davranıp olmadığımızı iyi biliriz. en büyük umudumuz rol yapmayacağımız bir yer bulmaktır.

hayatımdaki en önemli insanla az önce vedalaştım ve sanırım birdaha görüşmeyeceğiz. kabuslar gerçek olur herşey kararır ve düşünce hali başlar. diğer yollar gözünde canlanır acaba böyle olsaydı nasıl olurdu diye. adaletsizliği düşünmeye başlarsın. sürekli kendine o gibik soruyu sorarsın neden. eminim ki hayatım boyunca o sorunun cevabını asla öğrenemeyeceğim. şuan bile onla tekrar görüşebilmek ve eskisi gibi sohbet edebilmek için can atar oldum aradan 10 dakika geçmesine rağmen. kendim için birşeyler yapmalıymışım gibi hissettim ondan bitirdim sanırım. bugüne kadar hep onun için birşeyler yapmaya çalıştım ama hepimizin tükendiği anlar varmış. onca yaptığım şeye rağmen karşılığında tek isteğim diğer erkeklerin züt muhabbetinin aksine samimi bir surat ve gözlerimin içine bakan bir çift gözdü. hayat progressive müzik kadar komplike ve anlaşılmaz benim için. kendimi hiç bu kadar taktan hissetmemiştim veya birisini bu kadar büyütmemiştim sanırım. eski günlerimi özlüyorum bazen kimseyi giblemediğim ama o günlerin bana veremeyeceği mutluluğu verdi o bana. bundan sonra başkasına ve özellikle kendime bir şans daha vereceğimi sanmıyorum. fikirlerim 1 sene öncesine göre çok daha katı ve net hale geldi. insanlar senden sadece istediklerini alır ve karşılığında verdikleri tek şey sorun en azından bu benim için böyle bunu yaşadıklarımdan görebiliyorum bir daha denemeye zütüm yemez sanırım. duvarları yıktı ve sonrasında daha geniş bir alana daha sağlamlarını kurdu. nasıl sonuçlanırsa veya ne olmuş olursa olsun hala değerli ve benim gibi gibik işe yaramaz bir adamla görüşmeyi vakit kaybetmeyide haketmiyor. yapmam gereken şeyin ne olduğunu bilmiyorum bundan sonra ne yapmalıyım nereye gitmeliyim. onun dışında hiçbir his, istek, arzu yok.

tamamlayamıyorum artık. kafa karışıklıkları ve bulanıklıklar istemiyorum. adını bilen son insan yok olduğunda hiç varolmamış olacaksın. insanların adımı bilmesini istemiyorum. adları umrumda olmayan insanlar. varlığımın onlar için gereksizliğini veya etkisizliğini görmek zorunda kalmamak. evet sanırım olay bu.

http://www.youtube.com/watch?v=PW0mCBRVL-o

düşüncelere yoğunlaşıp derinliklerinde kaybol. belki o zaman gerçekten ne istediğini bulabilirsin demişti birisi. denedim ve gördüm ki en başından beri ne olduğunu biliyormuşum zaten.

http://www.youtube.com/watch?v=1knh-_SYrfQ