Halid Ağa tüm çocukların kuralarını çekip hazır olduklarını gördükten sonra yaverlerine döndü. Onlara ahırı göstererek bir kaç emir verdi. Sonra sağındaki defterdara da dönerek ona da Türkçe bir kaç emir verdi.

Bundan sonra iki yaveride yanlarında askerlerle uzaklaştı. Defterdar da masanın yanında iskemleye oturdu. Yanında iki tercüman ile çocuklara sorular yöneltip deftere bir şeyler yazdı. Akon'a da sordu. O da tek tek kendisine yönelten soruları cevapladı. Ana adını, baba adını, yaşını, nereli olduğunu...

Biz masanın arkasındaki 52 çocukta olan ve biteni izliyorduk. Sonra Halid Ağa masanın arkasından son kez yanındaki tercümanla seslenerek " Evet artık yeni yurdunuz belli olduğuna göre gitmeye hazırsınız. ikindiye kadar vaktiniz var. Eksiğinizi tamamlayın. Yanınıza azık katın. Son yemeğinizi yeyin. ikindiden sonra kapının önünde hazır bekleyin." dedi.

Ve şimdi o da yanındaki askerleriyle uzaklaşıp gözden kayboluyordu. Geriye avludaki çocuklarla, defterdar, yanındaki tercüman askerler ve diğer çocuklar kalmıştı.

Kurasını çeken çocuklar yine sanki hiç bir şey olmamış gibi avluda koşup, gülüp eğlenmeye başlamıştı. Sanki bunların hepsi birer oyun gibiydi çocuklar için. Çocuklar yine çocuktu.

Ben ise biraz kalbi buruk kala kalmıştım orada. Onlara katılamamıştım. Akon ileride benden ayrı defterdar ile konuşuyor ben de onu uzaktan izliyordum. işlerinin bitmesini ve Akon'un yanına gitmeyi, onunla neler olduğunu konuşmak istiyordum.

Beyler saat ilerledi. Burada ara verelim. Teşekkürler yazarken bana katıldığınız için. Kalın sağlıcakla. Yarın gece görüşmek üzere inşaAllah.

Kardeşim çok güzel gidiyor ellerine sağlık keşke bir kaç part daha atsan..

Reserved

Devam kardeşim hızlı yaz

Rezervasyon

"Rez" 19

Emeğine yüreğine sağlık kardeşim bekliyorum

Rezerve

Valla çok iyi gidiyosun kardeşim helal

hadilan rezzzzzzzzzzzzzzz ha bu arada yok fadime huurunu gibtim yok komşu kızını gibtim yok hala oğlunu gibtim gibi hikayelerden 1000 kat iyi

Bekliyoruz panpa

Panpalar az sonra giriş yapmaya başlayacağım. Hikaye kaldığı yerden devam ediyor. iyi okumalar.

Bu seferlik bir şarkı önerisi de vermek istiyorum. Çalarken okumanız için.

https://www.youtube.com/watch?v=0nRgvs4FD24

Toplam 5 çocukta sırayla defterdarın sorgulayıcı sorularından geçmişti. Çocuklar hala kenarda defterdarı bekleyerek onu izliyordu. Defterdar elindeki diviti arada hohlayıp arada mürekkepe batırarak büyük siyah kaplamalı defterine bir şeyler yazıyordu. Sonra defterdar askerlere dönerek bir şeyler söyledi. Konuşmanın ardından, kalemini yanında getirdiği kalemlik kabına sardı. Sonra mürekkebini onların yanına koydu. Defterini de katladıktan sonra ayaklandı. Tekrar askerlerle göz göze gelip oradan yavaş adımlarla uzaklaştı.

Akon ile diğer 4 çocuk orada askerlerin yanında beklerken yanlarına koşup Akon'a yetişmek istedim. Onunla canı gönülden tekrar konuşmak, Akon'a sorular sormak istiyordum.

Hemen defterdar uzaklaşmaya başlayınca ayakta bekleyen 5 çocuğun yanına koşmaya başladım. Yanlarına yaklaşırken bir asker beni eliyle kavrayıp durdurdu. Bana anlamadığım dilde bir kaç şey söyledi. Bu arada çocuklarda beni izliyorlardı. Asker'e bakarak slavca " Abimi, Akon'u görmek istiyorum". dedim. Sonra anlamış olacak ki beni ellerinden biraz gevşetip saldı. Sonra slavca " Buraya abi kardeş getirilmez. Kimmiş abin?" dedi. Bende ona " Gerçek abim değil. Bana abilik eden abim" deyiverdim bir çırpıda. " O şuradaki Akon" diyerek gösterdim. " Tamam konuş ama az sonra zütüreceğiz onları. Acele et oyalama bizi." dedi.

Cok iyi yazıyon zumqi , tam gaz devam

Diğer 4 çocuğun anlam vermeye çalışan gözleri arasında Akon'a yöneldim. O da bana doğru geldi. Sıkıca sarıldım. Hem de çok sıkı. O da bana sarıldı. Garip bir şekilde ağlayamıyordum. Gözlerimde yaş mı kalmamıştı yoksa takatim mi yoktu bilmiyorum ama ağlayamıyordum. Akon ise her zamanki ağırbaşlılığını koruyor çakmak çakmak gözleriyle bana bakıyordu.

Sonra aklıma askerler ve hızlı olmam gerektiği geldi. " Akon" dedim. " Benden erken ayrılıyorsun. Vedalaşmadan gitmek sana yakışır mıydı ha uzun bacak?" Hoşuna gitmiş olacak ki güldü. " Vedalaşmam ya. Ha şunu bileydin küçük velet. Ama askerler zütürecez sizi, dedi. O yüzden gelemedim yanına. Baksana hem sen yine küçük yüreğini konuşturdun, atladın geldin yanıma."

Vaktimiz azalıyordu ve bunu bildiğimden araya girdim. " Nereye gideceksiniz Akon? Bir daha göremeyecek miyim seni? " dedim boğazımdan çıkan kısık sesle. " Sizi istanbul ve Edirne saray içine zütüreceğiz, dedi defterdarbaşı. Biz Türk ailelerin yanında değil orada eğitim alacakmışız. " Sonra biraz uzağa bakıp " Bir daha görüşebilecek miyiz bilmiyorum." Sonra biraz endişeli biraz heyecanlı " Hem biliyor musun bizi sünnet edeceklermiş burada. Sonra zütüreceklermiş saraya."

Bana verdiği yanıt beni pek mutlu etmemişti. Çünkü bende bilmiyordum bir daha görüşüp görüşemeyeceğimizi. Burada tekrar buluşma hayallerimiz de suya düşmüş gözüküyordu. Sonra ona üzüldüğümü belli etmemek için " Sünnet mi? O da ne?" dedim. " Müslüman erkekler oluyormuş." dedi. Ve arkamızdan, asker yüksek sesle " Yeter bu kadar görüşme. Haydi sübyanlar düşün önümüze." dedi.

Akon'a son bir kez daha baktım. O çakmak kara gözlerine, dağılmış fakat onu sert gösteren siyah saçlarına baktım. Bana abilik eden o günlere geri dönüp baktım tekrar. Kısacık zamanda yaşamış olduklarımıza...

Sonra o da bana baktı. Ondan biraz daha kısa boyuma aldırmadan, beni küçük ve hakir görmeden abice bir bakışla baktı.

Bir kez daha sarıldık sanki hiç ayrılmak istemezcesine. Sanki dünyanın da , zamanın da orada sonsuza kadar donmasını istercesine.

Ayrılma vakti gelip çatmıştı. Onlar gidiyordu. Ve ben arkalarından baka kalarak onları izliyordum. Sonra Akon, hafızamın en ücra köşelerine nakşedip kazıdığı o güzel tebüssümü etti. Elini sallayarak arkasına döndü ve yoluna devam etti.

Ve bizi bir daha buluşturup buluşturmayacağı belli olmayan zamana karışıp giderek...

Akon'da gitmişti. Ve yine yalnız kalmıştım şu garip hayatımda. Hüzünler ve kederler, ayrılıklar ve acılar peşi sıra geliyordu.

Gidenler hep hatıralarını bende saklı bırakarak gidiyor. Küçücük kalbimde açtıkları yerlerin baş köşesinde hala usulca oturuyorlardı. Ve ben onlara oradan hep bakıyordum.

Akon, çocuklar ve askerler amirlerin olduğu binaya girip gözden kaybolmuşlardı. Ve bende elimde bohçamla tek başıma ayakta kalmıştım. Avluya dönüp baktığımda çocukların bir kısmı hala birbirleri arasında ebe sobe oynuyordu. Bir kısmı da yemekhaneye giriyordu. Acemi oğlanlar da bölük bölük yemekhaneye doğru gelmeye başlamışlardı. Kimisi kendi arasında şakalaşıyor. Kimisi birbirine hararetli bir şeyler anlatıyordu. Sonra kendimi hayal ettim. Bir gün bende onlar gibi olabilecek miydim? Bir acemi oğlanı, sonra bir yeniçeri...

Buralardayız

Rezerved