Yaz pnp okuyan olur

konu güzel panpa rez aldım bekliyorum

Beyler devam etmemi isteyen bir kitle olursa rezini alıp, şukusunu atması yeterli. Talebe göre devam etmek isterim.

Önemli Edit:
Talebiniz için teşekkür ederim panpalar. Ayrıca bilim- kurgu seven panpalarım için diğer hikayemi (#176483202) tavsiye ederim.

ben rez aldım panpa başkaları gelirse devam edersin

Kardeşim her şey rez şuku değil hikaye yazıyorsun kendini kanıtla daha ne olsun zaten tepkiler gelir sana iyi ya da kötü.

Bosna'daki köyümden ilk çıkış tarihim Rebi'ülevvel ayının 9'uydu. Annem Andreja ve babam Nikola ile son kez sarılıp vedalaşmıştım. Köy meydanında toplanan kalabalıkla son kez vedalaşıp, arkadaşlarımla tekrar bir araya gelmek için sözleştik. Köyün papazı Aziz Antanyo bana kutsal bir haç hediye etmişti. Fakat uzaktan bizleri izleyen Osmanlı askerlerinden çekincemden hemen kemerime sokuvermiştim bu hediyeyi.

Daha sonra adını çokça duyacağım Halid Ağa bana seslendi. "Vedalaşman bitmedi mi evlat ? Kafile seni beklemez." Slavca konuşmayı bu kadar nasıl iyi bildiğini bilmiyordum fakat ona dönerek " Hemen geliyorum ağam" dedim.

Annem gözü yaşlı beni izlerken, babam anneme sarılmış onu sakinleştiriyordu. Kafileye koşarak yetiştim. Son kez dönüp onlara el salladıktan sonra Halid Ağa'nın bana ayarladığı ata bindirildim. Yolculuğun ne kadar olacağını kafiledeki yolculardan birine sorduğumda yaklaşık 25 gün yanıtını almıştım. Ve böylece istanbul'a doğru, Balkanların, Anadolu'nun, Avrasya'nın başkentine doğru yolculuğum başlamıştı.

Kardes jandarma komando yeniçeri misin yoksa piyade komando yeniceri mi?

Edit:imla

yaz okunur

Kafilede yaklaşık olarak 35 at, 3'de deve vardı. Kafile bir ticaret kafilesiydi. istanbul'dan italya'nın sicilya yarım adasına kadar uzanan bir ticaret kafilesi... Normalde Osmanlı askerleri devşirdikleri çocukları tek tek geçtikleri köylerden toplayıp kendi atlarıyla geri istanbul'a getiriyorlardı. Fakat yılın bu aylarında Balkanlardaki çetin soğuk onların bu kafileye dahil olmalarına sebep olmuştu.

O zamanlar daha çok küçüktüm. Ve bir sübyandım, bir sabi. Fakat hayatın zorluk ve çetinlikleriyle daha o günden tanışacaktım. Tabiri caizse güle oynaya çıktığım bu yolculuğun ne kadar apansız olduğunu ve beni bu zamana kadar nasıl çok değiştirdiğini şimdiki 25 yaşıma geldiğimde daha net görecektim.

Kafilemiz köyümden devam ederek, 25 günde planlanmış bir seyehat olsa da 27 günde Bosna ilini geçip, Roman diyarından daha sonra da Bulgar ilinden geçerek diyar-ı cennet başkente yani istanbul'a ulaşmıştı.

Kafilenin istanbul'a girdiğini kafilede arkadaşlık kurduğum ve benim gibi devşirme olan Akon'dan haber alacaktım. Beni dürderek uyandırmıştı. Gözlerimi aralayıp etrafa baktığımda bu zaman kadar görmediğim büyüklükte bir şehirle, bir kalabalıkla ve uğultuyla karşılacaktım.

rezervasyon, yaz bakalım kardeş. Nereye gidicek acaba hikayen

istanbul ilk anda, ilk bakışta büyülemişti beni. Ne tarafa baksam bir hareketlilik, bir canlılık vardı. Şıracıların şıralarını satmak için bağrışları, baharatçıların dükkanlarından gelen kokular, sokakta topaç oynayan çocukların şen şakrak sesleri hafızamın en taze kalan anılarındandır.

Daha sonra kafilemiz, adını daha sonra öğreneceğim Bedesten Han'ına geldi. Burada atları ve develeri yularlarından ağaç kütüktelerine bağladılar. Ben atımın üzerinden kafile başkanı ile benim artık hem anam hem babam olan Halid Ağa'nın aralarında bir kaç kelam ettiklerine şahit oldum. Halid Ağa arada yüzünü devşirme çocuklara çeviriyor arada kafile başkanıyla konuşuyordu. En sonunda kemerinden çıkardığı keseyi başkana uzattı. Ve bize yöneldi.

Şuraya yerleseyım

olm sonunda gibini kesip hareme ağa yapmıyorlar dimi ?

Kafilede benle birlikte toplam 7 devşirme çocuk vardı. En son devşirilen çocuk bendim. Benden önce Roman diyarından, Yunan diyarından ve Bulgar diyarından çocuklar devşirilmişti. Aralarında en iyi anlaştığım Roman asıllı Akon olmuştu. Küçüklüğün ve korkmuşluğun verdiği hislemiydi bilmem ama abim gibi hissedip kafile boyunca onun yanından hiç ayrılmamıştım.

Akon benden yaklaşık 3 yaş büyüktü. Hepimiz çocuktuk ama onun ayrı bir ağırlığı vardı. Sanki büyümüşte küçülmüş gibiydi. Roman'ya da çingenlerden değil yine bizim gibi Hazar'dan göçen sılav ırkındandı. O yüzden onla daha rahat iletişim kurabiliyordum.

Halid Ağa kafile başkanın yanından ayrılıp yanımıza geldi. " Sübyanlar siz bize emanettiniz. Şimdi sizi acemi ocağına zütürüp emanetimizi teslim etmemiz gerekiyor. Bohçalarınızı, kunduralarınızı, altın keselerinizi yanınıza almayı unutmayın. Hazırlanın. ikindi ezanıyla acemi ocağına gideceğiz." dedi.

Kafileye girerken ata ilk defa binmiştim. Ve attan inmesini bile bilmiyordum. Bu sefer yardım eden de yoktu. Beni gözlerinde küçük düşüreceği korkusuyla kimseden yardım da isteyemiyordum. Kendimi o an,işte o an bu dünyada yalnız hissettim. Ve anlayacaktım ki insan gerçek hayatta yalnızca mücadele ediyordu.

Şuraya parkedeyim

Rezz panpa güzel hikaye

aldım rezimi

Atın eyerinden güç bela ayağımı aşağıya uzatarak inebildim. Akon'da beni izliyormuş. indikten sonra yanıma gelip "Aferin. Her zaman yanında ben olamam. Kendi başının çaresine bakmayı öğrenmelisin." dedi. O an bana yardım etmediği için çok kızsam da sonradan ona çok minnetar olacaktım.

Akon ve ben atlarımızın yanına düğümlediğimiz bohçalarımızı çözdük. Anamın yanıma verdiği altın keseyi göğsümde mi diye kontrol ettim. Paralarda ekgib yoktu. Bohçam hazırdı. Diğer ismini bilmediğim çocuklara baktım. Onlarda hazırdı. Derken ezan okunmaya başlamıştı. içime farklı bir huzur ve sakinlik katıyordu. Ve bu ses bana hep çocukluğumu hatırlatmıştı. Çünkü doğup büyüdüğüm yerler hep Hıristiyan memleketleriydi. Çan seslerinden başka bir çağrıyı daha önce hiç duymamıştım.

Halid Ağa ve yanındaki askerler seslenerek peşimize düşün işareti verdi. Yarı meraklı yarı çekinerek Halid Ağa'nın peşi sıra Osmanlı'nın başkenti istanbul'un dar kaldırımlı sokaklarından inmeye başladık. Evler genellikle iki katlıydı. Ya da bazen tek katlı. Bahçeli ve avluları vardı evlerin. Bizim oralara benzemiyordu. Sokakta çocuklar, kapı önlerinde teyzeler oturuyordu. Bizi görünce toparlanıyorlar bazısı evine gidiyor, bazısı da dikkatli gözlerle bizleri süzüyordu. Ama dillerini anlamıyordum.

Acemi Ocağı Topkapı Sarayı'nın bulunduğu Fatih semtindeydi. Topkapı Sarayının içinde ise Yeniçeri ocağı vardı. Saray içinde görevli askerler Kapı Kulu askerleriydi. Onlarda yeniçeri ocağından seçilir, padişahın bizzat yakın korumalığını yaparlardı. Bunları ise zamanla Acemi Ocak'ında öğrenecektim.

Acemi Ocağı'na geldiğimizde büyük giriş kapısının önünde durduk. Kapıdan görevli gözetleme deliğini açarak kim olduğumuzu sorguladı. Halid Ağa devreye girerek " Emanetleri teslim etmeye geldik." dedi.

Rezz panpa güzel hikaye