Yabancılaşma problemini duymuşsunuzdur. Belki de birçoğumuzun farkında olmadığı sorunu. Kendini hiçbir yere ait hissetmemek. Hiçbir yerde huzur bulamamak...

Bu yeni gerçekleşen bir şey değil, doğuştan beri bu durumdayım. Mizacımdan gelen bu problem asosyalliğe de yol açtı haliyle. Şu sıralar insanlardan ve mekanlardan tamamen uzağım. Aslında uzak değilim, bir ona bir ona koşturup duruyorum. Amaç herhangi bir yere ya da bir insana dahil olup orada/onda huzur bulabilmek. Mesela sırf gereken ilgiyi gösteremeyeceğimi, birisinin gönlünü de bu şekilde yalan yere kıracağımı düşündüğüm için yıllardır bir kıza " aşık olamıyorum. " Çünkü biliyorum ki, ne kadar değer verirsem vereyim, en sonunda herkes gözümde ister istemez sıradanlaşıyor.

Ve açıkçası bu duruma alıştım da; kötü yanı bu. Artık bu davranışlarımı, yaşantımı yadırgamıyorum. Kimseden de bunu anlamasını beklemiyorum, çünkü benim bile doğru düzgün anlatabilmem imkansız. Sadece bu şekilde yaşamaya çalışıyorum işte.

Bu saatte kafanızı şişirmemin sebebi çözüm arıyor olmam değil arkadaşlar, çözüme artık gerek yok. Sadece, aynı durumda siz olsaydınız siz ne yapar, neler hisseder, nasıl davranırdınız? Bunu merak ediyorum, gerçekten.

Selam, sevgi.

edit: imla