bir valsarith kalesinde hüzünlenirken

üşenmeden artıladım. emeğine yüreğine sağlık. yeni paylaşımların olursa mesaj at..

şuku.

biraz mitolojik öğelere takmışsasdasdşflk. neyse eleştirmicem. emeğine sağlık.

çok uzun panpa okumadan sukuladım

17 - tutunurken yaşama;

Sabahın Yalancı Aydınlığı

Hiçliğin vardı yanı başımda,
Sen bensizliğin pençesindeyken.
Gecenin ihtişamlı kanatlarında,
Mezarının başında beklerken.

Toprağın vardı yalın avucumda,
Sen sonsuzluğun eşiğindeyken.
Şafağın hiddetli yağmurlarında,
Musalla taşına yaslanırken.

Hüznün vardı yaslı ruhumda,
Sen ebediyetin yalnızlığındayken.
Sabahın yalancı aydınlığında,
Koynundan usulca ayrılırken.

18 - bulutlara veda;

Yürüyorum Yokluğa

Yarı uyanık yürüyorum yokluğa,
Sanki karanlık bir patikadayım.
Kulak yırtan bir sessizlik hakim,
Arkama bakmadan gidiyorum.

içimde kuklavari bir mutluluk,
Ayaklarım yalın ve ıslak.
Adımlarım bir ceylan misali mağrur.
Bedenim dik, boynum eğik.

Arkama bakmadan gidiyorum.
Zafer benim için uzaklarda artık,
Yenilgilerim zihnimde münzevi bir anıt
Gönlü buruk yürüyorum yokluğa.

oooolumm her türlü şukuluksun ... bravo sanatçı kardeşime.

reserved

rezervuar. penthosun gecelerini beğendim.

skyrimden esinleniyorum binler

uyanıyor sedanın efendisi
kahramanlar kahramanı buzdamar
elleri bağlı gözleri kapalı
cihan yiyen doğuyor ardından
tanrılar hakimi akatoshtan doğan
korkusuzdur ejder doğan
iştah bilmez alduine karşı
sedalar çağırır savaş başlar
ejderdoğan yıkılmaz tanrılar arenasında
cihan titreten kılıcını çeker
alduin titrer muhteşemin karşısında
çırpar kanadını nafile
seda vurulmuştur ölüm kaçınılmazdır
alduin kalbinde ölümlü kılıcı sezer
an bitmiştir bedenler parçalanır
sema karanlığa bürünür
cihan yiyen kendi nefsinde boğulur
ccctalos ülkü ocaklarıccc

şiirleri artık http://valsarithquotes.tumblr.com/ buradan takip edebilirsiniz.

Buralar çok ıssız...

edebi yanı çok yüksek beynim yandı

buralar çok sessiz...

uyan artık

uyan artık...
güneşin ihtişdıbına sırtını dönme sakın!
senin için gece ölenler, gündüz dirildiler.
kalkıp zamanı selamlamalısın yaşamak için...
gece ölebilmek ve gündüz dirilebilmek için...

başkaları için yaşıyoruz hepimiz.
kendimiz için yaşadığımızı iddia etsek bile,
çevremize ispatlamaya çalışırız benliğimizi
ve inkar ederiz bencilliğimizi...
aciz fıtratımızı bir kelimeye satarız biz.

yalan tuğlaları ile evler örüyoruz kendimize,
dışını yapmacık bir samimiyetle boyuyoruz.
içini ise karanlık arzular dolduruyor akın akın...
üstü derme çatma, belki rahmet dökülür de aklanırız diye.
bataklık üzerine yapılan bir tanrı inşaatıyız biz.

tek ihtiyacımız biraz ilgidir aslında,
sevgiden yoksun olanların saygı vardır hayatında
ve karanlıkta yakmak için bir mum aradığında,
yalnızken bile seni aydınlatan dışarıya
mertçe kustuğun duygularındır, seni sen yapan!

paylaşın karşılıksız birbirinizle zamanınızı.
hangimiz farklı bir gezegende yaşıyoruz ki?
ruh halimiz mi bizi diğerlerinden ayrı tutan, bir evren misali...
konuşmayı ve susmamayı deneyin artık.
kötü de olsa düşüncelerin, yanlış da olsa...

özde birbirine sevgi besleyenler kardeştir.
sözde tüm insanlık birdir, eşittir.
ama aheste halimiz; ruhumuz kalleştir.
fahişedir nefsimiz; dilimiz ateştir.
iman ettiğimiz, bir yığın çamurdan ettir.

uyu artık...
ayın görkemli duruşuna bakma sakın!
senin için gündüz doğanlar, gece öldüler.
uzanıp zamanı unutmalısın yaşamak için...
gündüz doğabilmek ve gece ölebilmek için...

---

patika

karanlık bir patika üzerinde
beyaz saçlarıyla bir melek belirir
ıslanır nisan yağmurlarıyla teni
günahları gözyaşlarıyla silinir

karanlık bir patika üzerinde
yine aynı melek
mezarlara karanfil bırakır
ölülerin toprağını okşadıktan sonra
tüm ihtişamıyla göğe kanatlanır

gün ağarır usulca
güneş gözleri kör eder
bulutların ardında melek
sessiz geceyi bekler

ay varmayınca semaya
melek yanarak ölür
ölü dostlarının yanına
günahsız olarak gömülür

aydınlık bir patika üzerinde
hafif bir meltem eser
karanfiller solarken toprak;
koynuna yeni bir melek bekler.

yeni yine ve yeniden devam eden şiirler bütünü;

düşüyorum

kılıçlar doğuya doğru uzanmış,
bütün fıtratımla düşüyorum.
şafağın nâzırı dağın başında,
ensesinden uzvuna bir ışık;
avucum göğe yükselirken
aralanıyor gözlerim.
ben benden önce karanlıktı
ve artık görüyorum;
mahzenlerde parıldayan kristalleri.
dudaklarından dökülen sefirle uyanıyorum
iki taş arasında.

sen ay tanrıçam
ve zihnimi oyan bakışların,
onlar bohçama aldıklarım;
çemberdeki gardiyanları çekiyor.
daralıyor onurum, kaçamıyorum.
ruhumu boğazlamakla sonlanacak
sana olan büyülü yolculuğum,
biliyorum.

sen sireneli markizem,
zincirlerini bedenimden ayırma
çivili askını boynumdan.
saçlarındır bu harbin galibi,
neferi gözlerin.
gönlümdeki mavi safirden bezeli kalenin;
tek sultanı sensin.