25 Haziran gecesi 2003

Evden çıkıp, geldiğimiz yöne doğru koşmaya başladık. Emir önde biz arkada, uzun süre koştuk. Şehrin dışında doğru gelmiştik. Sonra bir yüksekliğe geldik. Dürbünü elime verdi. "Bak şurası Ebu Garip." dedi. Baktım. "Dışarıdan bir şey belli olmuyor." dedim. "içeriye girmek istemezsin." dedi.

Sabaha kadar evin bulunduğu bölümü izledik.

26 Haziran 2003

Öğle saatlerinde o büyük patlamanın uzaktan görünüşünü izledim. iyi mi oldu kötü mü oldu bilmiyorum ama birçok Amerikalının öldüğü kesindi. Aslında onların aralarında korkanda çoktu. insanlara işkence yapmayanda çoktu ama savaştı bu, iki tarafta bir şeyler kaybedecekti.

6 Eylül 2000

Irak düzdü, her yerden her yere 3-4 saatte varılıyordu. Bizde sabah 9 civarında Erbile varmıştık. Çevirme filan olmamıştı. Yol değişmemizin büyük bir katkısı var çevrilmemizde sanırım 3 saatlik yolu 5 saatte gelmiştik. Köye giderken bir araba nedensiz peşimize takıldı. "Takip ediliyoruz." dedim. "Farkındayım." dedi.

Çok geçmeden 2-3 araba daha gelince "Polis veya asker bunlar. inşallah çevirme yoktur, işin sonuna gelince sıkıntı çıktı." dedim. "Nasıl atlatıcaz bunları?" diye sordu. "Bilmiyorum." dedim ama sıkıştırmaya başlamışlardı. Çok geçmeden de sayıları çoğalmıştı. "Bizzat Saddam'a zütürürler bizi alırsalar." dedim. "Atlatamayız bunları bu yolda." dedi. "Dukan Gölüne doğru sür." dedim. "Göle atlamayacağız değil mi?" diye sordu. "Başka şansımız yok." dedim.

"Arabayı bırakıp gidebiliriz göle düşersek çıkamabiliriz, birbirimizi kaybedebiliriz." dedi. Dağa doğru sürmeye başladı. Artık resmen dağa çıkmıştık. Arkamızdan kimse görünmeyince "Durdur arabayı." dedim. Arabayı durdurdu. Arabadan inip koşmaya başladık. Dağa doğru gidiyorduk. "Burayı atlattık mı bitti bu iş." dedim.

8 Mayıs 2003

Telsizden hala ulaşamamıştım Ertuğrul Ağabeye, küslük olmazdı. Sonuçta devlet için çalışıyorduk. Ertuğrul Ağabey profesyonel adamdı. Aramızda kan davası olsa yine vatan için bana kardeş gözüyle bakar operasyonu yönetir, yardım ederdi. Şimdi ne olmuştu da konuşmuyordu telsize, aklıma ölmüş olabileceği geldi. Bizim için hiç iyi olmazdı. "Hem nasıl ölmüştü ki?"

"Vatandan haberimiz yok, kim bilir ne oluyor?" diye sordum. "Ertuğrul Ağabey cevap vermedi mi?" diye sordu. "Hayır." dedim. Soğukta dağda etrafı izliyorduk. "Ağabey Bağdata gitmeliyiz." dedi. "Neden?" diye sordum. "Bağdat şuan en güvenlikli yer Amerikalı askerler için, buraları didik didik edecekler, dikkat çekmeyiz." dedi. "Amerika güvenliği sağlamışsa girmek kolay olmaz." dedim. "Yaparız ağabey bir şeyler." dedi.

O sırada Vatanın sesini duydum. "Vatan, iyi misiniz? Savaş durumu mu var Ertuğrul Ağabeye ulaşamıyorum." dedim. "Ertuğrul Ağabey Bingöldeydi. Bingölde deprem oldu. Ağır yaralıydı, kendine geliyor. iyi misiniz?" diye sordu. Beynimden vurulmuşa döndüm. "Şimdi durumu nasıl Ertuğrul Ağabeyin ölüm tehlikesi var mı?" diye sordum. "iyiye gidiyor, tek sorun kimliği." dedi. "Kimliği derken adamın kimliği her yerde geçiyor kimlikten sorun olabilir mi?" diye sordum. "Şuan hiçbir yerden geçemiyor, iyi durumda değiliz. Dengeler çok değişti." dedi. Derince bir iç çektim. "Biz iyiyiz." dedim. "Irak tamamen düşmüş." dedi. "Evet, tüm bölgelerin güvenliğini sağlıyorlar." dedim. "Türk olduğunuzu belli etmeyin." dedi. "Elimizden geldiği kadar." dedim.

21 Mayıs 2003

Gerekli bombaları temin etmiştik. Sanki bir komutan gibi yönetiyordum etrafa dağılanları. Bölgede ki dağları büyük ihtimal Amerikalı askerler idare ediyordu. Bir şekilde canlı bombaları içeri sızdırıp patlacaktık. Patlamalar sonucu Amerikan askerleri inmek zorunda kalacaktı aşağıya nöbet yerlerini bırakıp. Bizde nöbet yerlerine kümelenip kurşun yağdıracaktık bunların kafalarına kafalarına, benim tek amacım vardı oda yılanı öldürmek.

Canlı bombalar coğrafyayı iyi biliyorlardı. Sonuçta onların vatanıydı. Amerikan askerleri orada işgalciydiler. Amerikan askerlerinin bilmediği çoğu şeyi oranın halkı biliyordu elbet, içeri gireceğiz biz dediler sadece.

Sabaha karşı canlı bombaları gönderdik. Bizde hazırlandık. ilk patlamadan sonra çıkacaktık dağlara doğru. ikinci patlamada en azından nöbet yerlerinde olmamız gerekiyordu. ilk kez o kadar heyecanlanmıştım. Belki de o güne kadar Amerikaya en şiddetli şekilde direnme olacaktı. Diğer direnişçilere güç verecekti bu.

Ve yüksek bir ses duyuldu. Ayağımın altında ki yerin titrediğini hissettirecek kadar büyük bir patlama, anında dağa çıkmaya başladık. Serdar yanımdaydı. "Ağabey, görevimizi yapacağız hissediyorum." dedi dağı çıkarken. Ben ise yorgundum, bir dağı inmiştim. Bir dağı çıkıyordum. Tam nöbet yerlerine gelmişken dağda ikinci patlama duyuldu. Bu patlamayı gözlerimle görmüştüm. Kulaklarım daha iyi işitmişti.

Amerikan askerleri tahmin ettiğimiz gibi kimisi araçlarla kimisi yayan olarak inmeye çalışıyorlardı nöbet yerlerinden, intikam ateşiyle yanıp tutuşan, kimisi karısını, kimisi kocasını, kimisi çocuklarını kaybeden ıraklılar ateş yağdırmaya başladı Amerikalıların üstüne, o sırada üçüncü patlama gerçekleşti ve hemen sonra son patlama. Sokaklara yığılan sivillerde vardı. Sniper ile bakıyordum. Yılanın özelliklerine benzer bir adam arıyordum sadece. Görüp beynini dağıtmak için sabırsızlanıyordum.

8 Haziran 2003

Irak kifrideydik. Bağdata gitmeye çalışıyorduk ama ara sıra sapmamız lazımdı yollardan. Normalde 2-3 saatte gidilecek yoldu. 2 günde normale göre 30 dakikada alınacak yolu alamamıştık. Yollarda peşmergeler çevirme yapıyordu.

Bildiğimiz terörist yani. "Ağabey." dedi Serdar. "Irak savaşı bittikten sonra bu peşmergeleri tek tek öldürmeyecekler ya, bizim sınıra gelecek hepsi. Terör ayaklanacak."

Aslında aklıma gelen ama düşünmek istemediğim bir durumdu. Kifride sorun yoktu ama ölüler vardı yollarda. Belli Amerikan askeri buraya da girmişti. Kendimizi kimseye göstermeden gitmeye çalışıyorduk çünkü Amerikanın sağda sola bıraktığı ajanlar, satın aldığı köpekler olabilirdi.

21 Haziran 2003

ilk kez o zaman Bağdata havan saldırısı oldu. Kim yaptı bilmiyorum ama tam bir karakola gelmiş havan. Zaten Bağdat savaş boyunca en çok havan saldırısına sahip olan yer, en çok Ebu garip cezaevi, her gün istisnasız aldığımız bilgilere göre vuruldu o hapishane, kim vurdu nasıl vurdu bilmiyorum ama amaç orada ki mahkumları öldürmekti askerleri değil, diyeceksiniz ne alaka? Neden kendi mahkumlarını öldürsünler. Şu yüzden; onları işkenceden, acıdan kurtarmak için.

Tabii ben daha detaylı bilmiyorum. Benim zamanımda yeni yeni merkezi hapishane yapıyorlardı orayı, tam olarak daha başlamamışlardı ama örnek veriyorum gücü sağladı ya bunlar. Şimdi ırakta olduğunuzu düşünün. Amerika geldi bizi kurtardı diye düşündüğünüzü düşünün, adam geliyor kapınızı çalıyor açıyorsunuz. "Saddam nerede?" diye soruyor, "Bilmiyorum." diyorsunuz sizi alıyor zütürüyor işkence yapıyor. Sizi saddamın destekçisi yapıyor. Çünkü ses çıkartabilen yok, ses çıkartanların sesini kesmişler. Sizde etliye sütlüye karışmayayım diye ses çıkarmamışsınız.

Böyle bir durum vardı yani orada, bir an önce gitmek istiyordum oradan. Vatanımı özlemiştim. Savaş vardı da, tam olarak savaş yoktu. Kesinlik yoktu. Bunlar beni çok rahatsız ediyordu. Kesinlik olmasını istiyordum, savaşcaksak sürekli savaşalım istiyordum ama bir görevimiz vardı. Ölmemek için çabalamamız lazımdı. Kendi vatanın olsa ölürsün, gözünü kırpmazsın ama senin görevin ölmeden öldürmek, yapmakta zorundasın. Zor günler geçiriyorduk, pgibolojik olarakta çöküyorsunuz.

15 Ağustos 2005 - SON

Özetle, o gün A'yı kaçırdık. A'dan Blere haber yollayıp avucumuza aldık. Aslında bu bile bunların devletin en önemli birimini yönetemeyeceğinin kanıtıydı. Toplantı başkanı asla toplantının yerini değiştirmezdi. A Türk değildi, bir Amerikalıydı.

işin en şaşırtıcı yanı buydu. Blerin hepsini öldürdük hiçbir şey bilmeyen sadece kural gereği oraya gönderilmiş kişilerdi. A'yı uzun süre sorguladık. Adam bizim birimin çok yükseldiğini savaş zamanı onlara sorun çıkardığını bu yüzden temizlendiğini söyledi.

Tamamen temizlenip temizlenmediğini bilmiyordu. Çoğunu öldürdük dedi. Biz bu adamında kafasını sıkıp ortadan kaybolduk. Yeni kimlik, yeni isim, yeni yerler. izimizi kaybettirdik. 2011 yılında arap baharında her şey yeniden başladı fakat onu anlatmayı düşünmüyorum.

Arap baharı şuan sürmekte, teşkilatın durumu ile bilgiyi o zaman öğrendik ve temize çıktık 2011 yılında olanlardan sonrası.

Finali yapalım istedim. Yoksa yapamıcaz, sorusu olan varsa alabilirim. Dinlediğiniz için teşekkür ederim. Uzun uzun yazmak isterdim nasıl oldu nasıl aldık nasıl zütürdük, sonra nasıl ortadan kaybolduk arap baharı filan ama bu kadarı yeterli.

5 Eylül 2000

Giderken bir anda başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. "Suikasti tam olarak engelleyemedik." dedim. "Ben nişangahtan izledim, tam tetiğe basacaktım. indirdin adamı." dedi. "Silahı nereden buldun?" diye sordum. "Ertuğrul Ağabey birisine yönlendirdi, basit bir bakkal." dedi. "INISlar geldi mi?" diye sordum. "Bilmiyorum çok durmadım." dedi.

Ellerimi yüzüme koydum. "Bizi 2 kişi gönderdilerse buraya, birimiz yapamazsak birimiz yapalım diye gönderdiler. Savaş çıkarmak isteyen adam sadece bir tane ajanla mı yetinir?" diye sordum. Bana baktı. Arabanın direksiyonuna sertçe vurdu. "Ulan akıl edemedik. Senin bir anda sıçradığını görünce takip ettim bırakmamalıydım." dedi.

Şaşırıyordum, çünkü ne beni takip ederken ne çatılarda Vatanı görememiştim. Gerçekten iyi yetişmiş, yetiştirilmiş bir Türktü. Yafa'ya girdiğimizde askerler sokakların başındaydı. "Dümdüz devam et. Bizi arabanın içinden göremezler, hızını arttırma." dedim. Sokaklar aranıyordu. "Yolu kesmişlerdir ilerde nereye gidiyoruz?" diye sordu. "Köprü var, köprüye gidiyoruz." dedim. "Ulan delirdin mi? Köprüde kesin çevirme vardır." dedi el frenini çekti.

"Dediğimi yap, köprüden geçtikten sonra gerisi basit." dedim. Köprüye doğru sürdü. Al Jumariyah köprüsünden geçiyorduk, köprüyü geçtikten sonra karşımızıa kavşak çıktı. "Dönme bir yere dümdüz devam et." dedim. Dümdüz devam edip otobana çıktık. Dümdüz devam ederken Mohamed Al-Qasim caddesinin kavşağı çıktı. "Dümdüz devam et." dedim. "Yolları nerden biliyorsun?" diye sordu. "Bilmiyorum." dedim.

6 Eylül 2000

Vatan ön koltuğa, ben arka koltuğa kıvrıldım, uyuyacaktık. Yine el tetikteyken uyumak, bir gözün açık uyumak. Uyumakla uyumamak arasında kalmak. Ölmeye, öldürmeye hazır olmak. Bunların hepsini yaşıyordum.

3-4 saat ya uyudum ya uyumadım. Uyandım, Vatanda etrafı izliyordu. "Vakit kaybettik." dedim. Saat sabaha karşı 03.30 civarıydı. "Türkiyeye hayırlısıyla bir dönebilseydik. Gerçekleştirdiğimiz operasyon başarılı mı değil mi onu bile bilmiyoruz." dedi. "Öğreniriz." dedim.

Arabayı çalıştırdı. Saat 4e kadar köy yolundan çıkar Türkiyeye doğru yol alırdık. Gün de ayardı hem. "Nereden gireceğiz Türkiyeye?" diye sordu. "Sınırları tuttularsa tek tutmadıkları yer Kuzey Iraktır, dağdan girersek bildiğimiz şekilde gideriz." dedim. "Erbile gitmeliyiz o zaman." dedi. "Yolları tuttularsa sıkıntı büyür." dedim. "Büyük ihtimal Türkiyeye giden tüm yolları tutmuşlardır." dedi. "Şansımızı denemekten başka çaremiz yok." dedim.

4 Mayıs 2003

Uzun süredir Ertuğrul Ağabeye ulaşamıyordum. Neredeyse 3 gün olacaktı hayra alamet değildi. Ayrıca Bağdattan gelen birisiyle konuştum. "Yılan kod adlı bir asker var mı?" diye. "Bir tane deli var, bir ıraklı generalin ağzından yılan sokmuş." dedi. Yalan, uydurma olduğunu anladım. Çünkü O sıralar generaller çok önemliydi. Özellikle Saddamın yerinin bulunması için hepsi sorgulanıyordu.

Ama olabilme ihtimali vardı. Belki de bu yüzden yılan demişlerdi. Çok sinsi olduğu içinde olabilir. Ertuğrul Ağabeye bir kez daha anons geçmeye çalıştım. Yine çıkmadı kimse, sinirim iyiden iyiye bozuluyordu.

Amerikan askerlerinin Irak'a yayılması kesinleşmişti. Bize doğru da geliyorlardı. O akşam yüksek gürüldü ile geldiler. Silahlıydık. Karşılık vermesek alıp zütürürlerdi, karşılık versek çok güçlülerdi. Mecburen sıcak temasa girdik.

15 Mayıs 2003

Dağlara kaçmış Sünniler ile konuştum. Birkaçı bizim kaçtığımız bölgeden kaçmıştı. Bir tanesi ile konuşma şansı buldum. "Gelenlerden 2 asker vuruldu. Bir tanesi yüksek rütbeliymiş. O bölgede güvenlik önemleri çok sıklaştırıldı. Her yeri arıyorlar" dedi. Vurduğumuz adamlardan bir tanesi rütbeli çıkmıştı.

"Yılan diye birisi gelmiş bölgeye, namı kendinden önce geliyor. Kimse artık." dedi. Bir anda pür dikkat kesildim. "O bölgede mi hala?" diye sordum. "Bilmiyorum, sadece duyum. Ne oldu bir anda ilgilendin?" diye sordu. Bir şey söylemeden kalkıp Serdarın yanına yürüdüm.

"Serdar bize bomba lazım." dedim. "Nasıl bir bomba ağabey?" diye sordu. "3-4 tane canlı bomba yapabilecek kadar." dedim. Gözlerini açtı şaşkın şaşkın bana baktı. "Aradığımız adam vurduğumuz iki kişi sonrası bölgeye gelmiş, uzak değiliz." dedim. "Uzaktan indiririz adamı." dedi. "Dağlarda kontrol vardır. Dikkat dağıtmak lazım." dedim.

Amerikan askerlerinin çoğu genç ve bilgisizdi, hiç bilmediği görmediği bir coğrafyaya gelmişlerdi. Pgibolojileri bozuluyor, korkuyolardı. illa ki nöbet yerlerini terkedeceklerdi büyük patlamalar sonrası. Benim görevim yılanı öldürmekti. Ben bunu yapacaktım. Bunun içinde canlı bomba gerekiyordu. Hem amerikan askerlerinden intikam almak isteyen çok ıraklı vardı.

17 Kasım 2003

Ertuğrul Ağabey bir dakika durmuyordu. Oradan oraya, oradan oraya koşuyordu resmen. Bir şeyler vardı. "Bunlar bir saldırı daha yapacak." diyordu. "Bir saldırı daha olacak, engel olmamız lazım." Bilgi geliyordu da bize ekgib geliyordu. içeri adam sokmuşlardı.

Yani Serdarın dediği gibi dibimize küçük Amerikayı kurmuşlardı. iç işlerimize de oradan müdahile ediyorlardı. ileri görüşlüydü, kardeşim benim. Emirle ben hazır kıta bekliyoruz. Bir emir gelirse beklemeden gidicez. Bir bomba daha patlarsa terör bölgesi ilan edilir Türkiye.

5Eylül 2000

Kepenk sesini duydum. Ahmed Muhri benim üstüme dükkanı kilitlemişti. Güvende sayılırdım. Belki de INIS'ın bile güvendiği adamın dükkanındaydım. Biraz kafamı koydum uyuyakalmışım kepenk sesi ile uyandım elimi belime attım fakat silahım yoktu. Sakin olmaya çalıştım, dolabın arkasındaydım. Kol saatime baktım sabah 5di.

Yeniden kepenk sesi duydum. Ardından dolap açıldı karşımda Ahmet Muhri elinde bir çanta ile duruyordu. Bir de kağıt vardı. "Planladın mı?" diye sordu. "Çantada ne var?" diye sordum. "Suikasti ellerinle mi engelleceksin?" diye sordu. Silah olduğunu anlamıştım. "Kağıt neyin nesi?" dedim.

Uzattı. Bakanın geliş saati yazıyordu. "Bu saatte gelecek." dedi saat hesabı yapmıştım fakat bakanın ne zaman geleceğini bilmiyordum. 13.30 yazıyordu. "Tamam." dedim. Dolabı kapatmadan çıktı.

"Buradan nasıl çıkacağım?" diye sordum duyması için yüksek sesle. "Arka kapıdan." dedi. Saat 8'e doğru atıştırmalık bir şeyler getirdi. Bende planımın üstünden geçiyordum.

11 Eylül 2000

Önce cebimizde ki son para ile istanbul'da bir otele yerleştik. 1 gece konaklayıp Ertuğrul Ağabey'in yanına geçecektik. Temizlendik. Kendimi yatağa attığımda çok garip hissettim. Sırtım çok olmasa bile uzun süre sonra yumuşak bir yer görmüştü.

Vatan'da kendisini diğer yatağa attı. "Başardık." dedi. "Beni Iraklı zannediyorlar." dedim güldüm. "Kim bilir biz diye kaç kişiyi gözetim altına aldılar, kaç kişinin hakkına girdik Irakta." dedi güldü. "Aslında birçok kişi bize borçlu, savaş çıkmıyorsa tek sebebi orada ki roketatarı engellememiz." dedim. Kafasını salladı.

Gazete almıştık yanımıza incelemeye başladım." Sence ne olur bundan sonra? Özellikle Türk mermisi ile öldürmemi söylediler. Amaç neydi sence?" diye sordum. "Bizi savaşa çekemeyeceksiniz diye mesaj veriyoruz bence." dedi.

Mutluyduk, yatağa yatıp tavanı izlemeye başladım. Ülkemiz için bir şeyler yapmıştık. Belki de savaşı engellemiştik. Olacaklardan habersiz uykuya dalmıştım.

1 Mart 2003 ***

işte bugün, terörün yeniden ayaklandığı gündür. Şuan başımızda olanlar bas bas bağırmışlardı o gün "Evet." diyin diye, 1 Mart Tezkeresi geçmesi lazım diye. Geçmedi. Irak'a bizim üstümüzden giremezler dedik. 4 oy daha evet çıksaydı geçecekti, 264 evet çıktı. Salt oy çıkmadı.

O gün işte Ertuğrul Ağabey ilk kez bu kadar tedirgindi. "Amerika terörü yeniden diriltecek." dedi. Şuan başımızda olan RTE o gün ben sizi uyardım, anlamadınız şimdi çekin cezanızı dercesine cümleler sarf etti. (Başbakan değildi A.G başbakandı o zaman.)

Ertuğrul Ağabeyi çok çaresiz görmüştüm. "Yavaş yavaş yok oluyoruz. Sadece biz değil ordu ve poliste tehlikede. Bir şeyler yapmak lazım fakat adımız vatan hainine çıkacak." demişti. Bense artık işlerin çok ciddileştiğini anlamıştım.

7 Nisan 2003

Amerika her yeri işgal etmişti bir Bağdat kalmıştı neredeyse, telsizden Ertuğrul Ağabey ile konuşmaya başladım. "Ağabey nasılsınız, durumlar nasıl?" diye sordum. "iyi değil." diye anında cevap verdi. "Ne oldu" diye sordum. "Askere karşı bir operasyon hazırlığı yapılıyor." dedi.

Şaşırdım. "Ne operasyonu ağabey?" dedim. "Herkesi yaptıklarından dolayı cezalandıracaklar." dedi. "Biz?" dedim. "Bizde." dedi. Uzunca bir süre sessizlik oldu. "Irak ne durumda?" diye sordu. "Düşüyor Ağabey, 10 gün daha dayanmaz." dedim.

"Şaşırmadım, yılan kod adlı askere dikkat et." dedi. "Nereden öğrendin ağabey?" diye sordum. "Orasına karışma, adamın 1.95 boylarında, iri yapılı. Askeri deha olarak geçiyor Amerika için, esir düşme. Kafana sık." dedi. Anlamıştım, hiç tekin normal birisi değildi. "Eğitimli o zaman." dedim. "Eğitimli." dedi. "Öldürülmesi gerekiyor." dedi. "Neden onu seçtiniz ağabey? Bilgileri kimden alıyorsunuz?" dedim. "Sorgulama." dedi.

Yılanın başını küçükken ezmek lazımdı da, Amerika Irağı dağıtıyorken nasıl olacaktı da ben bu adamı bulup öldürecektim. Büyük ihtimal Türk ajanları konuşturmasından çekiniyorlardı. iyi de Amerikada bir tane yılan yoktu ki, binlerce yılan vardı.

4 Temmuz 2003

Askerimizin başına çuval geçirildiği gün. Bizim haberimiz 5 Temmuzda oldu. O gün sıradandı.

5 Temmuz 2003

"Ertuğrul Ağabey, duyuyor musun?" diye sordum. "Duyuyorum aslanım, durum nedir?" diye sordu. "Yılanı deliğinden çıkartmak lazım." dedim. Uzun süre cevap vermedi. "Nüfus bilgileri geldi mi?" diye sordum. "Geldi, Süleymaniye de ki karakol gönderdi." dedi. "Onların durumu nasıl? işler iyice kötüye gidiyor." dedim. "Amerikan askerleri aldı onları. Ulaşamıyoruz." dedi.

Başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. "Amerika ile temasa geçildi mi?" diye sordum. "Geçilemiyor. Yanıt bulamıyoruz. Siz bunları düşünmeyin yılanı öldürün. Gelin." dedi. Tabii biz bilmiyoruz çuval olayını, Amerikalıların askerimizi gözaltına alması bile ağır geliyor bize.

7 Temmuz 2003

Nişangahtan bakıyorum o destekten gelen herkesin beynini görüyorum ama bu yılanın ne kafası ne gözü, ne ayağı bacağı hiçbir şeyi ortada değil. Adam uçtu sanki. Bende ateş etmeye başladım desteğe doğru, bir tanesi yerini değiştirmek isterken beynine verdim mermiyi, yığıldı. Diğerleri bu sefer yerini değiştirmeye cesaret edemedi.

Karşılarında kendileri kadar asker var zannediyorlardı büyük ihtimal ama üç kişiydik. Nişangahtan bakıyorum oraya dönüyorum buraya dönüyorum yok. O sırada Serdar "Ağabey ben sola geçiyorum, sızma olmasın." dedi. "Geç aslanım çabuk." derken yılan ile göz göze geldim yine nişangahtan ilk tetiğe basan o oldu. Tetiğe basamadan kafamı eğdim. Bir sızlama, uyuşma yoktu. Vuramadı diye düşünüp nişangahtan baktım. Kendisini bir aracın arkasına atacakken ateş ettim ve vurdum, tam dizinden vurdum. Kurşunu yeniledim o sırada çektiler aracın arkasına bunu.

Gururla nişangahtan bunları izlerken Emir donuk bir sesle "Serdar iyi misin?" diye sordu. Kafamı çevirdim Serdara baktım vurulmuştu. Sırtını bir kayaya dayamış elini yarasına atmıştı.

9 Ekim 2000

iki leşi gömdükten sonra Saidin dükkanına döndüm. Etrafı düzenleyip, temizleyip arabaya bindim. Zarfı açtım ve incelemeye başladım.

Ahmed Muhrinin adı ve fotoğrafı vardı. Terzi olduğu yazıyordu. 7 kişi daha vardı. Farid'i öldürmek için dönecektim fakat emir almamıştım. Ertuğrul Ağabey üstlerine danışacak ona göre bir şeyler söylecekti. Büyük ihtimal öldürecektik ama kafama göre iş yapamazdım.

9 Ekim günü hakkında da notlarımı yazıp bilet aldım ve istanbul'a uçmaya başladım.

4 Eylül 2000

Buluşma devlet binasında olacaktı büyük ihtimalle. Terör bölgesi olduğu için bir yere uğramadan direkt geçecekti devlet binasına, yürümeye başladım. Devlet binasını gördüğüm zaman durdum. Bir şekilde fotoğrafını çekmem gerekiyordu ama dikkat çekecektim. Etrafta sivil INIS vardı, buna emindim.

Bu yüzden ilk kez gelen bir insan gibi önce etrafın en son devlet binasının fotoğrafını çektim. Hem devlet binasına yakın yerlerde ki yüksek yerleri görmüş oldum, hemde devlet binasının fotoğrafını çekmiştim.

Bakanın geleceği yolun üstünde bir süre yürüdüm, duracakları yer yoktu. Büyük ihtimal araba zırhlıydı. Roketatarı hesaba katmıyordum. Büyük ihtimal keskin nişancı ile halletmeye çalışacaklardı. Yol boyunca da güvenlik hat safhada olacaktı.