bir torbacı masalı

bir iş yemeğinden çıkıp herhangi bir godomanın gibindirik salatalara adını bile telafuz edemediğim soslar döküp fahiş fiyatlara sattığı minimalist tasarımlı besin a.ş.lerine koşuyordum.

bilinçaltına kezzap dökmek isteyen herkesle görüşüyordum. sadece varlıklı ve bu varlıklarını toz etmek isteyen insanların okuduğu fısıltı gazetelerinin manşetinde kendime yer edinmeye başlamıştım aradan geçen 2 ayda.

iyi paralar kazanmıştım,iyi birikimler edinmiştim. günün birinde bu taktan başımın belaya gireceğini düşünmüyordum ancak ufak tefek sıkıntılardan kurtulmak için kurduğum ottan imparatorluğu yeşertmeye çalışıyordum elimden geldiğince.

gazella yeni bir peruk dükkanı açmıştı bana güvenip, altına da asıl dükkanı türkü barını.

ps kafenin sahibiyle goril bir yazlık almışlardı kendilerine, artık rahatça elele dolaşabilecekleri bir şehirde yaşamak istiyorlardı istanbuldan kopmadan.

kerem evden çıkmıyordu ancak botanik bahçesini genişletmiş ve bir muson ormanına çevirmişti, kimyager yaz tatillerinde dahi istanbuldan ayrılmıyor, ailesine nereden geldiği belli olmayan paralar yolluyordu.

eğer elinize geçen paraysa değirmenini hiç bir zaman sormazsınız. sorsanız dahi ilk cevabı mantıklı bulursunuz.

part time çalışıyordu işte.

kahpem aynıydı, nereden geldiğini bildiğim halde oradan gelenler gibi aç gözlü değil aksine beni tok tutmak için çalışıyordu. dizimin dibine bayrağını dikmişti.

günler geçti, aylar geçti. saçım sakalım kaç kere makina görüp kaç kere sıklaştı bilmiyorum. günler bana aslıyı tekrar getirdi.

istanbula dönmüşlerdi, kanada kıyak yapmıştı. yediği küfürlere dayanamamış aslıyı postalamıştı bana alıcı ödemeli.

bedelini ödedim.

günün birinde arabayla sokaklarından geçerken tak diye bir çocuk atladı önüme. freni kökledim, arkasından can havliyle koşan annesi geldi, namı diğer aslı.

heyt be.

zamanında beni çekip aldığı gibi aldı çocuğunu.iki saniyeliğine gözgöze geldik.

salvia yı kalbime dökmüş gibiydim o an.zamanı durdurmuştum. çevreme ve maddeye karşı duyarsız hale gelmiştim. sadece aslı vardı karşımda,bir arka sokağımda site,bir yanımda eski evim. öksüren babamın sesi, annemin ipokondrisi.

herşey.

sonra aslı çekildi o 2 saniyenin ikincisinde.

ben de devam ettim yoluma.

o gün kaç cigarayı söndürüp yaktım, gazellayla kaç rakıya şalgam kattım, kahpemle kaç kadeh şarap tokuşturdum. bilmiyorum.

ama şu hep uyuyan pokemon gibi hissettim kendimi,lap diye düştüm yatağa.

uyandığımda, aslıyla beraber bir miktar kusmuk döktüm klozete.

tak kokusu beynime vurdukça dökülüyordu herşey. aslında herkes uyuşturucuya başlamadan önce dönüp klozetlerini koklamalı

eğer geri kalan bir şey varsa o kalanları dumana sarmalılar.

ama şu da var, dumanla haberleşmek eski çağlarda kalsa da modern insanın tek sığınağı,tek cevapsız çağrısı tek ödemeli araması bu.

tanrıya kurban verebileceğimiz bir bakire yok artık. sadece en yakınlarımıza döndürdüğümüz çarşaf içi tohum tütün karışımları var. rüzgar engel olsa da le vent nous portera.

nereden baksanız bir yıl böyle geçti. günlerden bir gün müzik piyasasında ünlü bir şarkıcının back vokalliğini yapan bir hatunun prodüktörüyle tanıştım yine herhangi bir godomanın herhangi bir terapisinde.

beni bir gün stüdyoya davet etti. peki dedim, olur.hayatımda hiç müzik stüdyosuna girmemiştim,ben müziğin canlısından yanayım her zaman. elektronik şeylerle desteklenen altyapılardan her zaman tiksinmişimdir.

protez bir kol gibidir piyasa müziği. istediğiniz zaman söküp çıkartabilirsiniz. hatırlanan şarkılar değil,her duyulduğunda tüm sözlerine eşlik edilen şarkılardır aslında iyi müzik dediğimiz. eğer sen bu yaz dinlediğin şarkıyı öteki yaz dinlediğinde " aa neydi bunun adı ya biliyorum bunu " diyorsan robotlaşmışsındır kardeşim.

yine bir yaz şarkıcısının, clup hoparlorlerine hitaben düzenlediği albümlerden birinin ortasındaydım,pek tutulmadı da zaten albümü, yine tırmalıyor kendince.

prodüktör adı altında her taku yiyen, şarkıcıların kız kardeşleriyle yatıp kalkan, büyük sanatçı olarak gördüğümüz hayvan çocuklarına ot yetiştiren bir adamla yanyana oturuyordum bir deri koltuk müsvettesinde.

anlatıyordu işte, hedeflerimiz bu,yazın şurada konserimiz var. aranjeyi şu yapıyor, söz yazarı bilmem kim.

ben de kapalı alanda kalmanın verdiği rahatsızlığı farkettirmemeye çalışarak son gaz dinledim adamı, başımla onayladım. evet abi haklısın dedim.ne isterse. zaten kafasında fillerin düşünen adam heykeli gibi çakılıp kaldığı bir adama " hayır, haksızsın o öyle değil " dersen tatsızlık çıkar.

bu muallakyle kafamız dumanlı bir şekilde, taksimde güzel bir rnb klube girdik.

içerisi mahşer alanı gibiydi, zencilerden latinlere erasmus öğrencilerinden kezbanıyla zar zor içeri girmiş gariban yurdum gencine kadar herkes oradaydı.

yarak kürek şarkılar çalıyordu.

dinlenilen şarkı içtiğiniz takla paralel olmalı, yoksa içinize kapanırsınız. tanıdığım en klas insanlardan birisi bile bu taku içerken üflemeli çalgısını bir kenara bırakıp, daha yeni yeni peydah olmaya başlayan dubstep türünde şarkılar açmıştı.

neyse bir kaç kişiyle tanıştık içeride. güzel bir ortam oluştu. burada da çok müşteri bulabileceğimi biliyordum. satacağım en taktan mal bu heriflerin şimdiye kadar içtiklerinden daha etkili olacaktı, eminim.

çünkü üstüne basa basa söylüyorum ki her otun etkisi aynı.

ama satan kişi sizinle olan muhabbetini al ver e indirirse bir tak anlamazsınız içtiğinizden. kola petini ağzınıza alır gibi aldığınız zaman kafanızda hiç bir düşünce cereyan etmiyorsa verdiğiniz paraya yazıktır.

ama birisi kalkıp sizi ayık halde uyandırabiliyor ve dünyadan bahsediyorsa bu taktan destek almak isteyeceksiniz ve kafanın en engebeli halini yaşayacaksınız.

içiyorsanız eğer, yanınızdaki insanları özenle seçin, boş konuşanları değil iyi konuşan insanları seçin. zaten ayıldığınız zaman bir gib hatırlamayacaksınız ama bu takun en tatlı yanı sohbettir.

yine ilginç bir adamla tanışmıştım bu ortamda. adama nereli olduğunu sorduğumda " dünyalıyım " demişti,ben de hiç benzemediğini, daha çok jupiterlilere benzediğini söyledim,o da her polis çevirmesinde aynı şeyi duyduğunu söyledi.

dedim güzel,bu adamdan yol çıkar.

gece çıkışı bir kaç kadın prodüktör müsvettesi rezil huur çocuğu, dünyalı ve ben gazella nın türkü barına gittik.

bu arada gazella demişken hep yazacağım unutuyorum, travestilerin de çoğu torbacıdır. gidip düz bir şekilde sorun o da düz bir şekilde cevap verecektir.

neyse yine gazellanın gözde travestileriyle dolup taşan mekanda içerde onlarca ikinci sınıf işadamı adı altında travesti gibip evindeki çoluğunu çocuğunu hiç eden huur çocuklarıyla takıldık bir müddet. dünyalıyla tanıştırdım hepsini.

dünyalı benim kafadandı. rahatça selam dünyalı ben dostum diyebildim. böyle insanlara ihtiyacım vardı gerçekten. herkes yakınımdı ancak kimseye bir sıkıntımı açamıyordum. hoş ; derdim de yoktu.ama olduğu zaman açabileceğim bir kişi yoktu.

aslıya duyduğum ihtiyaçı karşılıyordu.ben sadece cidden konuşup anlaşacak insan arıyordum. ancak ne kahpem ne kerem ne de başkası bunu karşılayabiliyordu.ben oturup " ufka uzanan yolu sana gelen yol sanıp kendime güldüğümü nereden bileceksin " diye mırıldandığımda bana hikayesini analtacak insanlar arıyordum.

dünyalının hikayesi klagibti. herhangi bir dostoyevski paragrafı gibiydi. bodrum katta oturup üst kattakilere küfür etmekle geçiriyordu hayatını. beyoğlunda yaşadığı için çevresi de genişti,her türden kadınla yatmış her türden kadını aldatmış ve aldatılmıştı,ama benim gibi nefes aldığı sürece duygularını ve pgibolojisini önemsemeyen, önemsediği anda kendini basite indirgediği için kendisini küçük düşürdüğünü düşünen birisiydi.

insanları ve kendimi et olarak görmüyorum. tabi ki bir takım pgibolojik gereksiz alet ve edevatlarımız var ancak her şey anlık.

dünyalıyla epey zaman geçirdik, beraber iş yapmaya başladık. aslıyla nasıl bir dostluğum varsa ona da aynısını sundum. aslı da ortalardan kaybolmuştu, artık çocuğu kucağında çıkmıyordu karşıma iki de bir.

dünyanın bir vatandaşıyla dünyanın en gibindirik şehirlerden birinin dıbına koyuyorduk her cumartesi gecesi. bodyguardlara içi otlarla dolu sigara sunuyorduk. herkesin mekanlara girmesini sağlıyorduk elimizden geldiğince.

yine günlerden bir gün cumartesi gecesi bir bodyguardla muhabbet ederken tadımız acayip kaçmıştı.

ayağa kalkıp etrafa baktığım gün, yine dönmek istedim bu tarz şeylere. ancak telefonumun bir hafta boyunca çalıp ertesi haftalarda bir mesaj bile almaması döndürmüştü beni bu yoldan.

ne gazella ne kerem ne goril ne ps kafenin sahibi.

güntekin bile artık rüyama girip " ben bir şey yapmadım abi, kendisi atladı " demiyordu ağlayarak. kahpemle iyiydik, ancak birbirimiz için evdeki herhangi bir biblo gibi olmaya başlamıştık, birisi gelip kırsa ziyanı yok derdik. yenisi alınır.

ancak ikimiz de birbirimizi piyasaya yeniden arz edecek halde değildik, talep de yoktu. uzun zamandır hiç bir kadınla kesişmiyordum, kimsenin gözüne hoş gözükebilmek için göbeğimi içime çekmiyordum. ancak kahpeyle oturup iki kadeh rakı içip biraz sarmalamak hoşuma gidiyordu. hangimiz hangimizin çarşafı, hangimiz hangimizin zıvanasıydı anlayamadık yıllarca, seneler aktı gitti.

gazella kimyager olacak yavşağı yanına almıştı,en son yanlarına gittiğimde ki bir kaç ay oluyor, iyice işi büyütmüşlerdi.her taku harman edip satıyorlardı. kimyager de diksiyonunu ve dünya görüşünü düzeltmiş olacak ki iyi pazarlıyordu bu taku, gazella yine bir yığın travestiyle gezip dolaşıyordu.

daha sonra bu travestilerin onun köpeği olduğunu anladım. gazella da kar tanesi kadar yürek yoktu.bir damla gururu bile taşıyamazdı. şehire iş aramaya gelen doğuluları, hafif meşrep üniversite gençlerini ve hatta otobüs şöförlerini bile kendi emri altına sokmuştu adam.o potansiyel vardı zaten adamda. kimyager bir travestiyle baya muhabbet etmişti en son görüştüğümüzde ne iş lan dedim sen de mi asansörcü oldun.yok abi dedi,iyi anlaşıyoruz dedi. adam bildiğin kanlısını bulmaya gelmiş istanbula, gazellayla tanışmış travesti olmuş... o hikayeyi duyduktan yirmi dakika kadar sonra kalktım, döndüm yurduma.

kerem bini de artık bana ihtiyaç duymuyordu. gazellayla bağlantısı vardı yetiştirdiği otları her türlü pazarlıyordu. artık eskisi gibi her gün evde değildi, aksine her gün yollarda olabildiğince insan tanımaya çalışıyordu. sırf 2 haftasını çeşitli illere gidip gelerek otobüs seferlerinde yanında oturan insanlarla tanışmak için harcamış anlattığına göre.

saygı duydum hepsine.

goril ve ps kafenin sahibi sadece resmiyete dökmedikleri ilişkilerini gönüllerince yaşıyorlardı,bir gün tek başıma beyoğlunda gezerken yolda karşılaştım alakasız bir yerde saat 9 civarlarında el ele geziyorlardı. yanlarına gelip tokalaştığımda bize yaklaşan üç beş adam gördüğümde tamam dedim, bunlar olmuş abi.

bildiğin birisi gelip bunlara laf etmesin tatları kaçmasın diye adam tutmuşlardı.ps kafenin sahibi bildiğin yolda görseniz huur bu diyeceğiniz bir hal almıştı. yüzünde bir gram sakal yok,dar pantolon ve aşırı geniş yakalı bir tişörtle geziyordu. ancak bildiğiniz " muallak " diye sıfatlandırdığımız türdendi.

babasının yanında regular fit gorilin yanında superslim di huur çocuğu.

onlar da artık köşelerine çekilmişti.

bir ayda çok şey değişmişti. kimseden bana ihtiyaç duymasını beklemedim. daha doğrusu şimdilerde böyle düşünüyorum o zaman nedir ne değildir diye analiz etmezdim olayları akışına bırakırdım akarsa ekime akmazsa gibime kadar derdim.

kahpem girdiğimiz bu yeni dünyayı farketti ve açıköğretimden gibindirik fakat istihdam alanı geniş bir alana yazıldı,az kaldı bitirmesine.

aslı ?

aslının durumu berbattı.

kocasından ayrılmış çocuğuyla birlikte istanbula tekrar dönmüştü.o göremediğim aralıklarda da kanadaya yine dönüş yapmışlardı sanırım.bir gün oturup konuşma fırsatım oldu,

aslı ben ve kahpe.

önceki entrylerde düşülen hatayı anlayıp, affetme seansından sonra hiç bir şeyin eskisi gibi olmayacağından bahsetmiştim.bir kere bitti mi bitmiştir, sonradan yeni bir dünya yazsan bile ilki kadar tutmaz. herkes bilir bunu.yok denecek kadar nadir değil nadir denecek kadar yoktur.

babası ondan nefret etmeye başlamıştı iyice,dul bir kadındı sonuçta. babası da " bu kızın hala gideri var ama çocuklu kimseye kakalayamam " diye düşünüyordu eminim. hayvan evladı. kanadaya resmen itelemişti kızı. gün gelip aslı kanada da bir gecede 4 cigarayı yakıp söndürünce sinir krizine girmiş kocasını boğmaya kalkmıştı nedense.

adam da amerikalı zihniyeti var zaten ne kadar türk de olsa. yılanın zütünü dillediğini anlayınca zütüne yılan kaçmadan sallamıştı aslıyı. nafakasız bir şekilde.

direkt olarak yurduna, evine anasının kucağına dönmüştü.

anası da bildiğiniz gibi her anne gibi baba ve çocuk arasında git gel yaşaya yaşaya ikisini de memnun etmeye çalışa çalışa erken yaşlanmıştı.

aslı gözümün önünde çürüyüşünü anlatıyordu, çocuğunun ilkokula yazılma yaşı gelmişti. ancak çocuk babasını çok sevdiği için ağzını açıp tek kelime etmiyordu, artık annesine düşman büyüyecekti. babası çocuğu da gibtiretmişti anlayacağınız.

amerikalılar böyledir,her taku yerler ancak yine en medeni en iyi yaşayan onlar olur. amerikan rüyasını kabusa çevirenlere ise barbar derler. halbu ki barbarlar kendilerini ifade edemedikleri zaman gerçeğe dikkat çekmek için şiddete başvuranlardır.

şiddetli bir hayatı dinlediniz siz de.

aslında yazacağım çok şey vardı ama bitirmem isteniş ben de uzun uzun atlayarak geçtim hepsini.o dayağı yemeden önce de çok şey olmuştu tabi. ancak baktım da kendi düşündüğüm şeyleri paragraflara sıkıştıra sıkıştıra uzatmışım, hikaye ağır işlemeye başlamış.

sizi de sıkmak istemedim.

kısacası böyle işte.ilk önce aslıyla beraber ayakta durmayı öğrendim, sonra tek başıma yürüdüm en sonunda da tek başıma sayılabilecek şekilde yeniden düşüp kalktım.

kahpe de olmasaydı kaçardım bu gibtiğimin yerinden.en yakın polisi yakasından tutup kafa atardım.bir düğmesine 6 ay isteniyorsa eğer, müebbet hapis almak için bir polisi çırılçıplak soyup metrobüs durağına atabilirdim.

ama birisi vardı. kafamı duvara yaslayıp cigara yakıp avizeye kitlenmiyordum kısacası. beni kendine çeken birisi vardı.

güzeldi, güzel bitti. yaralar geçti, seneler geçti. güzel bir birikimim oldu. klagib insanların yöneldiği yatırımlarımı yaptım, ailem iyice uzaklaştı benden. evimizi satmışlardı babamın masrafları için sanırım.bir takım şeyler olmuş yine, parça pinçik duydum oradan buradan, istanbulun köy denilecek yerlerinden birine göçmüşlerdi.

bana da bu işlerden kar kalan bir tek araba ve kahpe oldu.

bir kaç gram da öksürük.

size tavsiyem,bu taku alacağınız kişiye dikkat edin, eğer al ver muhabbetindeyse almayın, size çok fazla samimiyet gösteriyorsa " biz yine dolaşalım gelicez " deyin pahalı bir pantolon satan apaçiye dediğiniz gibi.

ama orta ayarda, ilginç konuşan insanlar bulursanız alın ve içeceğiniz insanlara dikkat edin.tek başına içip kafa oldum diyen yalan söyler,bu takun kafası hep dediğim gibi dumanı içerken duyulan kelimelerdedir.

bir kişi karşınızda kovadan bir kapak alıp battaniyeyi üstüne çektiğinde " aha sardı kefen gibi " deyin,o ölüm muhabbetiyle yaşayacağınız en güzel kafalardan birini yaşayın.

güldürenden sakinleştirici haplara kadar her taku deneyin.

ama ilerde bir gün pişman olacaksanız hiç denemeyin, gibtirolun gidin.ya da benim gibi zevk haline getirin. bağımlılık diye bir şey yok. ihtiyaç duymak diye bir şey var.

o televizyonlardaki kok müptelalarının da dıbına koyayım. kendilerini rezil ediyorlar. bağımlı olduğunuzu düşünmeyin yeter, kimseye diz çökmenize gerek kalmaz.

bu dünyada sigarayı bırakmaya çalışan gerizekalılar var gerçi.tek zevki sigara olan adam sigarayı bırakacağım deyince en büyük sigarayı yakıyor, farkında değil.

zaten akciğerler tadıyor bir kere, gibe gibe çıkıyor bu tak sizden acısıyla.o yüzden zevk alın yaşadığınız bu gibindirik mizansenden.

dinleyen herkese teşekkür ediyorum.