bir sözlükten kaldırdığım hatunla

doğumgününden bi gün önce kavga ediyoruz... bağırıp çağırıyorum, kapatıorum telefonu yüzüne... arıor ağlayarak... nolur gel, yokoluyoruz diyor... yapma, gel kurtar bizi diyor... gitmiyorum... nolursa olsun diyorum açıkça... yine bir sürü özür diliyor, barışıyoruz... son barışmamız, son özürler...

taa geceyarısına doğru mesaj atıyor.. keşke burda olsaydın! keşke diyorum, buruk bi şekilde... ilk defa bensiz egleniyor dışarda, pek de üzgün gözükmüyor... içimdekileri susturmak zaman alsa da, başarıyorum... eve dönüyor, ilk işi beni aramak... çok özledi diyor, çok özledim...

gençler, ben de sevmiyorum böyle yarım kalan hikayeleri, ama sahur yapmam lazım. üstelik, o gece ve sonrasını anlatmaya başlasam yine yarım kalacak... yarın rahat rahat anlatırım... burda kalması daha iyi, dinleyenlere teşekkür ederim. inanın ilerde yarım bıraksam daha çok küfrederdiniz. Yarın görüşmek üzere, ayraçlarınızla bekliyorum...

sonra bi ufak gerginlik yaşıyoruz, oyunu bitirince msnde konuşuruz diyorum... peki, diyor hiç üstme gelmeden, yumuşacık... unutuveriyorum hemen, tekrar dalıyorum oyuna... garip garip itemler deniyoruz herolarımıza, gülüyoryuz eğleniyoruz... gece 11.30 gibi oyunu bitiriyoruz...

inat ha, diyorum... aslan burcuyum, biliyosun sen kendin bakıyodun özelliklerime, diyorum... inatsa inat... buraya kadarmış, kapatıyorum diyorum... yapma, gitme demesini beklerken, peki... diyor... ağlıyor hala, ama kararlı... kapatıyoruz...

hiçbir tepki vermiyor! dayanamıyorum, mesaj atıyorum... hala ukalayım ama... birazdan ara beni, konuşalım yazıyorum... konuşmayalım bu gece lütfen, diyor... ona sürpriz yapmak için yaptığım tren yolculuğu ve beraber uyuduğumuz geceler dışında, her gece istisnasız konuşmuşuz; bütün gün görüşmüş olsak bile, o günün gecesi 5 dakika da olsa konuşmuş, öyle uyumuşuz... o yatağa küs girmeyeceğiz, diye yemin etmişiz... çok koyuyo bu bana, yeminimizden vazgeçmişti... halbuki daha nelerden vazgeçmişti, bu yalnızca başlangıçtı...

yok! kafayı yiyecem evde! 2 dakikada 1 tele bakıyorum, yok! teli sessize alıyorum, sürpriz olsun diye, yok! telefonu ters çeviriyorum, alıp bakıyorum, yok! kapatıyorum, tekrar açıyorum belki mesaj iletilmemiştir diye, yok! öyle bi panik içerisindeyim ki... 1.5 sene içinde habersiz kaldığım, daha doğrusu ilgisiz kaldığım en uzun zaman dilimi... o güvenli kozadan çıktığımı hissediyorum yavaş yavaş, ya da dışarı atıldığımı... yuvadan hazır olmadan atılmış 18inde kimsesiz bir çocuk gibi...

sizi bi annenin sevebileceği kadar çok, kayıtsız şartsız seven birini düşünün... bütün şımarıklıklarınızı, bütün binliklerinizi sineye çeken, olsun yapar bir şey olmaz diyen biri... sadece bir anda bütün hepsini sizden çektiğini düşünün bir de... ölmüş gibi... yok! buz gibi...

tutuyorum elimi, sıcak şarap olan bi mekana giriyoruz... şaraba hiç dayanamaz... ilk başta çok soğuk... sanki bi yabancıyla buluşmuş gibiyim, diyor... içim acıyor... bakışlarında bi gariplik var.. beni tanımaz gibi, öpmeye bile çekiniyor... nerede o tutku, nerde o ateş? yok olup gitmiş sanki...

gidiyorum... kapıda karşılıyor beni... üstüme atlayan, halıya yatıran, duvara yapıştıran o degil... sarılıyorum sımsıkı, izmird kendi evimden çok geldigim eve bakıyorum... her şey aynı... böyle olmadığını, odasındaki bir ayrıntıyı görünce anlıyorum...

kalkıyorum, annesinin gelme saati yaklaştı... kal, demiyor... hadi çıkalım, sinemaya gideriz diyorum... istemiyorum, çıkmıycam çok işim var diyor... ama yarın dönüyorum ankaraya, diyorum... bu seferlik böyle olsun diyor... peki, diyorum sarılıyorum... biz iyi olacagız, merak etme diyorum... tamam, diyor... kapının kapanmasıyla, bir hıçkırık sesi duyuyorum, aynı hıçkırıklar içimde benim, gözyaşları sessizce süzülüyor yanaklarımdan...

perde... benim için özene bezene üstüne şekiller çizdiği, uğraştığı, kocaman iki parçalık perde... taa dolabımın altına koymuşum, bana verdiği poşetinde duruyor... bir kere bile açmamışım... ulan bin, diyorum... hakediyosun sen bunları... duygusuz bin...

ıssız adam... bizim hayatımızda çok önemli yere sahip bu film... beni oradaki elemana çok benzetmişti... hem ondan önceki yaşamımı, hem de bakışlarımı... "güldüğünde bile, gözlerinde bir hüzün var... " bilirdi o filmden çok önce, bende eskiye, plaklara, 45liklere vs. ilgim olduğunu... o filmle beraber başlayan geçici plak manyaklığına da bu yüzden, sırf popüler diye katılmayışımı takdir ederdi... sırf o yüzden, ankaraya geldiğinde, taş plak figüran kafeye zütürmüştüm onu... o da sevmişti benim beğendiğim şeyleri...

hep benim bırakıp gitme ihtimalim konuşuluyordu zaten... diğer ihtimalin imkansızlığına o kadar inandırmıştı ki beni... o da inanıyordu... devamlı olarak, o kadar güzel bir kadın var, ben çirkinim, niye benle oluyorsun diyordu... sus, diyordum, kendine çirkin dersen, benim gözümde de çirkinleşirsin... kendine güven artık... bunların başıma geleceğini bilsem, onun özgüveni için, onu tam bir birey yapabilmek için bu kadar uğraşmazdım belki de...

bir şey daha geldi aklıma bu filmle ilgili... hep yaptığım binlikleri anlatacak değilim ya, yaptığım bir jesti anlatayım yeri gelmişken... o aralar ayda bi kaç gün izmirdeydim zaten.. yine forumda bir filmden çıkmışız, mağazalara bakıyoruz; bahar bi çantaya bakmak için bi yere girdi, ben de nefret ederim bu işlerden, dedim sen gir çık ben bekliyorum... tamam, dedi ben de girdim d&r'a, maksat aman geçsin... dolaşırken, gözüm ıssız adam filminin dvdsine takıldı, bahar deli gibi istiyordu bunu... hemen bi hediye paketi yaptırdım, ordan da bi güzel kart attım içine, aldım gittim mağazanın önüne... bahar da çıkmış, bana bakınıyo... nerdeydin sen ya, demesiyle, benim paketi ona vermem bir oldu... ne bu, hayırdır dedi, aç dedim... açtı, baktı; gözleri doldu... sarıldı, "hep hayatımda ol", dedi... hep hayatımda ol... bunun sana bağlı olacağını nerden bilebilirdim?

bunları yazarken, bi yandan da hayatımda olan tatlı cadıyla mesajlaşıyorum, kahramanım diyor bana... bense burda eski defterlerin anasını gibmekle meşgulüm... hayat... hüznü ve gülümsemeyi aynı anda veriyorsun ya, helal sana...

gözyaşlarım perdeye akıyor, şaşırıyorum... hiç ağlamazdım ki ben... baharla aramız bozulduğundan beri, sulugözlü bi herif olup çıktım... ağlayabilmek bile güzel be... siliyorum gözlerimi, hiç düşünmeden söküyorum perdemi, yeni perdemi takıyorum... o kadar güzel duruyor ki... ufak bir ayrıntı dışında; perdenin sahibi, artık o yazıyı yazan kişi değil...

bence gerek var, diyorum; senin yaptığın her şey benim için gerekli, sen gereklisin bana... lütfen, diyor bu konuları konuşmayalım... peki, diyorum sadece... karşılıksız aşkı anlarım da, karşılıklıdan karşılıksıza dönen aşk, çok zormuş be...

@609 benim anladığım, sevdiler mi tam seviyolar, çok abartıyolar. hiçbir şeyi görmüyor gözleri. ama bi kere sağlam kırıldıklarında, gözleri açıldığında da her şeyi kusur görüyorlar. o yüzden de dönemiyorlar geri. kısaca, kendi yarattığı puta taparken; birisi ya da bir olay, onlara puta tapmanın saçmalığını anlattığında, kendi elleriyle putlarını yıkıyorlar...

kafam iyi oluyor, dönecek diyorum ankaraya... dönecek, sen de biliyorsun bunu... bırakmaz o beni, elbet gelecek... bir yudum daha alıyorum biramdan, yutamıyorum... kalıyor öylece... ağzımda bir tat, tuzlu... alışmaya başladığım bir tat o günlerde... yutuyorum biramı, gözyaşlarım yardımcı oluyor bana... bırakıyorum, aksınlar... erkek adam ağlamazmış... aşık olmamış onlar... cesurca ağlayabilen erkek, adam olmaya, o bilmişlerden daha yakındır aslında...