bir sosyopatın defteri

her insan hayatının bir döneminde, asla atlatamayacağını zannettiği olayları yaşar. bazen kötü, bazen kötünün de kötüsü.
ve en kötüsü de bazen bu tip olaylar, insanı sosyopatlığın eşiğine kadar getirir. işte ben bu kapının eşiğine kadar gelmiştim yıllar önce. ve zamanla, olaylar üst üste geldikçe o kapıdan girdim. nasıl mı kurtuldum? nasıl mı tekrar bu illeti başıma sardım? hepsini buraya dökeceğim. başlığın adını defter koymam da bir neden var, çünkü hepsi bir defterde kayıtlı. gibleyen olsun olmasın ben buraya içimi dökeceğim arkadaş, herkes bilir yazmanın ne kadar rahatlattığını, neyse dıbına çakayım.

sosyopatlık, sık sık pgibopatlıkla karıştırılsa da aslında aralarında büyük bir fark vardır. pgibopatlar doğrudan suç işliyorlar, ama bir sosyopat illa suç işliyor diye birşey yok. sadece suç işlemeye eğilimli. çünkü etrafında ki insanların duygularını, düşüncelerini, çektiği acıları zerre kadar umursamaz hale geliyorsun, aşık olamıyorsun. çıkar için insanlarla ilişki kuruyorsun v.s v.s bla bla buralar sıkıcı yazarken bile sıkıldım amk.

unutmadan geçmeden edemedim, insanlar karizmatik olduğunuzu düşünürler. herkese gibtir çekiyorsun çünkü. haksız da olsan özür dilemiyorsun, çünkü karşında ki zerre kadar gibinde değil. çıkarları için herkesi harcayacak bir adama dönüşüyorsun.
kalp kırıyorsun, ama senin kırılacak bir kalbin bile olmuyor. belki de tek iyi tarafı bu olsa gerek.

yazıma devam etmeden önce sözlüğe sövmeden edemeyeceğim. her 15 geçe atar mı dıbına koyayım böyle işin ben, siz ne iş yapıyorsunuz lan? o kadar yazı boşa gitti dıbına çakayım.

sosyopatlık, asosyalliğe benzetilmemeli ikisi çok farklı şeyler. çünkü ahmak bir insan ancak asosyal olabilir. sosyopat olmak ancak zeki insanların harcıdır. sosyopatlar aslında çok sosyal insanlardır. ama diğer insanlar onları zekalarından dolayı dışladıkları için yalnız kalmayı tercih ederler. ha kendi gibi zeki biri çıkarsa çokta iyi anlaşabilirler, vurur geçerler anasını satayım.

sherlock holmes okuyanınız-izleyeniniz var mı? adam cinayet vakalarını çözmekten zevk alıyor, ölen insanlar, onların aileleri umrunda bile değil. hatta bir sahnesinde çözecek cinayet kalmadığında kendi cinayetini kendi yaratacak deniyordu.
evet, suç işlemeye yatkın insanlar. sherlock holmes bunun en iyi örneklerinden bence.

bir part daha atıp çıkacağım işlerim var. geldiğimde nasıl bu hale geldim, nasıl kurtuldum hepsinden bahsedeceğim uzun uzun.

çok iyi yalan söyleyebiliyordum, ustaca. kimse anlayamazdı yalan söylediğimi, öyle ki utanma duygum yoktu. bunun sayesinde her türlü yanlış hareketi düşünmeye gerek kalmadan yapıyordum. hiç aşık olmayacağımı düşünürdüm ama nereden bilebilirdim ki tüm bu olanların değişeceğini? beyler çevrenizde bu tür insanlar varsa sakının onlardan. size çok büyük zararları dokunacaktır bunu bizzat ben söylüyorum.
neyse kaçtım ben sonra devam ederim.

ben bu gibik durumdan nasıl kurtuldum diyorum, adam dikkat çekiyorsun diyor. lan gavat ben sen oku diye mi yazıyorum bunları? gibtir git okuma o zaman adama bak lan. biri de 16 yaşımda farkettim demiş lan sütoğlan, ben anamın karnında doğar doğmaz fark ettim mi diyorum? saçma sapan şeyler yazıyorsunuz kirletmeyin başlığı. içimi dökeceğim diyorum dikkat çekmekten bahsediyor IQ seviyeni gibeyim senin. neyse hiç uğraşamayacağım devam.

sosyopati, bir akıl hastalığı değil bir duygu durumu bozukluğu. önce bunu bir bilmeli insanlar. ilaçla falan da tedavi edilmiyor, adamın dediği gibi kalıcı olarakta kurtulamıyorsun zaten. @20 ye söylüyorum bunları, merak içgüdüsüyle öldürüyorsa bu suç olmuyor mu? sonuç olarak merağı yüzünden suça meyilli olmuyor mu? biraz mantığını kullanarak okusaydın yazımı zaten böyle bir cümle kurma gereği duymazdın diye düşünüyorum. ön yargıyla okuyacak olan hiç okumasın.

sosyopatinin ne olduğundan bahsettiğime göre, neden bu hale düştüm, ne zaman fark ettim bla bla bunlara geldi sıra.
genel olarak çocukluğumdan uzun uzun bahsedeceğim, çünkü en büyük etken çocukluk dönemim.
sigara molası.

çocukluğumdan bahsetmek gerekirse, tek çocuktum. 2 kardeşim benden önce ölmüşler, geriye bir ben kalmışım tabi.
yaşım da küçük o zamanlar hareketliyim, etrafa yaşam enerjisi saçıyordum resmen, mutluydum çünkü. bana bakan insanlar
mutluluğuma ortak olup gülümsüyorlardı. ama şöyle bir sorun vardı, ailem beni anlamıyordu. daha düşüncelerimi yeni yeni ifade etmeye başlamışken. hiçbir zaman da anlamadılar zaten. ben ne yaptım peki? gidip arkadaş dediğim insanlara anlattım.
masumdum çünkü, bilmiyordum dünyanın böyle taktan biryer olduğunu, kimseye güvenmemem gerektiğini.

evde sürekli tekrar eden bir kavgalar oluyordu. bende olanları izliyordum. masum bir çocuğa sürekli bu manzarayı izletirseniz masumiyetini kaybedecektir. çoğunuz zor çocukluk geçirmişsinizdir tahmin edebiliyorum. peki o masum halinizle şimdi ki halinizi karşılaştırın. neler değişmiş? bazen akrabalarla bir araya gelirdik, en ufak şeyden bile laf dalaşı başlatırlardı, küfür ne bilmeyen ben ufkumu aşan küfürler işitiyordum (küfür olduğunu sonradan öğrendim) bazen iş fiziksel şiddet boyutuna erişiyordu. bu tür manzaralar çok şey değiştiriyor hele ki ayrı olarak şiddet size de uygulanmışsa.
çünkü çocuk ne yaşarsa onu örnek alır. ebeveynleri nasılsa çocukta ona göre tepki verir. ve şimdiye kadar kimse anadan doğma temiz kalmamıştır.

önce not defterine yazıyorum ondan.

ilk okulda ilk gün çok iyi gitmişti, ne bileyim birşeyler öğrenmek güzel geliyordu çocukluk aklı. yeni arkadaşlar, yeni ortamlar falan. öğretmenimiz çok iyiydi, ama şiddet uygulayan biriydi. yani az dayağını yemedim. müdür desen zevkine öğrenci döverdi, adamın sorunları vardı.

derslerle aram iyiydi, çünkü bilgisayar falan yok bir televizyon var evde. onda da öyle fazla kanal yoktu zaten. o yüzden kitaplara kapatıyordum kendimi. geleceğe umutla bakıyordum. bu dünyanın zalim olduğunu henüz kabullenememiştim, henüz...
öğlenciydim, okula kadar babam zütürürdü, dönüşte de alırdı. ama not konusunda çok katılardı. düşük not olsam ya azar yerdim ya da dayak. hatta bazen dışarı çıkmayı bile yasaklardı. nota göre tavırları değişiyordu. yani beni not için sevdiklerini düşünüyordum. çok utangaçtım o dönemler, hatta sınıfın en uslusu seçilmiştim. karne de iyi geldi böyle ilk sene bitti. tatilde yine kavga gürültü falan. arkadaş dediğim biri vardı hatta. çok güvenirdim ona, seviyordum. benden 1 yaş büyüktü ama serseri tipliydi biraz. boynumu kavrayıp beni bir güzel dövmüştü. ben insanlara vuramazdım ki. o dönemler öyle düşünüyordum tabi. o çocuk sayesinde, yavaş yavaş bir zorbaya dönüştüm. arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim demiş atalarımız, evet çok doğru. arkadaş ortamı çok etkiliyor.

kardeşim, abim veya ablam olmadığından arkadaşlarımı istemsiz kardeş yerine koyuyordum. ve bu her defasında ihanetle sonuçlandı, hepsine güvenimi verdim ve boşa çıkartıp gibtir çektiler. yine, yine ve yine. kendim gibi masum sanıyordum herkesi. aynı taktan hareketi, farklı bir sonuç bekleyerek tekrar, tekrar ve tekrar yaptım. bu gerçekten aptalcaydı.
kafam basmıyordu o dönemler. ama bu yediğim gibtirler beni içten içe değiştiriyordu. bambaşka birine dönüşebileceğimi nereden bilebilirdim ki. hayat oyununda ansızın rolün değişebiliyor, iyiyken kötü, kötüyken iyi v.s olabiliyorsun.

sınıfta öyle takıldığım fazla kişi yoktu. birçoğu beni dışlıyordu zaten, birkaç kişi vardı işte o da zaman geçsin diye.
kızlarla daha iyi anlaşırdım, ne bileyim hala da öyle içime düşüyorlardı resmen. aşk sevgi duygularını lise çağına kadar yaşamadım. zaten ilk okulda aşk mı olurmuş amk? çocuğuz daha.

birgün öğretmenden çok pis dayak yemiştim, adam gavura vurur gibi vuruyordu. hak ettik mi bilmem ama sınıfın camından atlayıp tekrar tırmanıyorduk (1.kat) ilk küfrümü de o zaman ettim zaten. hadi ailem dövebilir de sen kimsin de bana vuruyorsun lan? sinirden ağlama krizine girmiştim. ailem de öğretmen ne derse haklıdır kafasındaydı. dediğim gibi kimse anlamıyordu beni.

o sene de öyle geçti. ilk okulu burada kesiyorum hep benzer şeyler oldu çünkü. orta okula geçtiğimde artık daha farklıydım, duygularım yavaş yavaş körelmeye başlıyordu. herkese eskisi kadar değer vermiyordum. ama insanları hala önemsiyordum.
dışlanmaya tam gaz devam ediyordum. ama zamanla sınıfa yeni bir eleman geldi, adam aynı benim kafadandı beni anlıyordu lan.
daha sonra çember genişledi ve 7 kişilik bir grup kurduk. ve hepsi de birbirini anlayan dışlanmış insanlardan oluşuyordu.