bir sosyopatın defteri

Içimde müthiş bir nefret hissediyordum. çocukluğumdan beri olan herşeye karşı. merhamet duygumu yavaş yavaş kaybediyordum. bunu başlarda fark etmedim.

yaz bin reserved

ne anlatıyorsun merak ettim rezerv

unutmadan geçmeden edemedim, insanlar karizmatik olduğunuzu düşünürler. herkese gibtir çekiyorsun çünkü. haksız da olsan özür dilemiyorsun, çünkü karşında ki zerre kadar gibinde değil. çıkarları için herkesi harcayacak bir adama dönüşüyorsun.
kalp kırıyorsun, ama senin kırılacak bir kalbin bile olmuyor. belki de tek iyi tarafı bu olsa gerek.

çocukluğumdan bahsetmek gerekirse, tek çocuktum. 2 kardeşim benden önce ölmüşler, geriye bir ben kalmışım tabi.
yaşım da küçük o zamanlar hareketliyim, etrafa yaşam enerjisi saçıyordum resmen, mutluydum çünkü. bana bakan insanlar
mutluluğuma ortak olup gülümsüyorlardı. ama şöyle bir sorun vardı, ailem beni anlamıyordu. daha düşüncelerimi yeni yeni ifade etmeye başlamışken. hiçbir zaman da anlamadılar zaten. ben ne yaptım peki? gidip arkadaş dediğim insanlara anlattım.
masumdum çünkü, bilmiyordum dünyanın böyle taktan biryer olduğunu, kimseye güvenmemem gerektiğini.

evde sürekli tekrar eden bir kavgalar oluyordu. bende olanları izliyordum. masum bir çocuğa sürekli bu manzarayı izletirseniz masumiyetini kaybedecektir. çoğunuz zor çocukluk geçirmişsinizdir tahmin edebiliyorum. peki o masum halinizle şimdi ki halinizi karşılaştırın. neler değişmiş? bazen akrabalarla bir araya gelirdik, en ufak şeyden bile laf dalaşı başlatırlardı, küfür ne bilmeyen ben ufkumu aşan küfürler işitiyordum (küfür olduğunu sonradan öğrendim) bazen iş fiziksel şiddet boyutuna erişiyordu. bu tür manzaralar çok şey değiştiriyor hele ki ayrı olarak şiddet size de uygulanmışsa.
çünkü çocuk ne yaşarsa onu örnek alır. ebeveynleri nasılsa çocukta ona göre tepki verir. ve şimdiye kadar kimse anadan doğma temiz kalmamıştır.

iyi güzel hoşta yavaşsın amk.

önce not defterine yazıyorum ondan.

tmm

güzele benziyor *

ilk okulda ilk gün çok iyi gitmişti, ne bileyim birşeyler öğrenmek güzel geliyordu çocukluk aklı. yeni arkadaşlar, yeni ortamlar falan. öğretmenimiz çok iyiydi, ama şiddet uygulayan biriydi. yani az dayağını yemedim. müdür desen zevkine öğrenci döverdi, adamın sorunları vardı.

derslerle aram iyiydi, çünkü bilgisayar falan yok bir televizyon var evde. onda da öyle fazla kanal yoktu zaten. o yüzden kitaplara kapatıyordum kendimi. geleceğe umutla bakıyordum. bu dünyanın zalim olduğunu henüz kabullenememiştim, henüz...
öğlenciydim, okula kadar babam zütürürdü, dönüşte de alırdı. ama not konusunda çok katılardı. düşük not olsam ya azar yerdim ya da dayak. hatta bazen dışarı çıkmayı bile yasaklardı. nota göre tavırları değişiyordu. yani beni not için sevdiklerini düşünüyordum. çok utangaçtım o dönemler, hatta sınıfın en uslusu seçilmiştim. karne de iyi geldi böyle ilk sene bitti. tatilde yine kavga gürültü falan. arkadaş dediğim biri vardı hatta. çok güvenirdim ona, seviyordum. benden 1 yaş büyüktü ama serseri tipliydi biraz. boynumu kavrayıp beni bir güzel dövmüştü. ben insanlara vuramazdım ki. o dönemler öyle düşünüyordum tabi. o çocuk sayesinde, yavaş yavaş bir zorbaya dönüştüm. arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim demiş atalarımız, evet çok doğru. arkadaş ortamı çok etkiliyor.

kardeşim, abim veya ablam olmadığından arkadaşlarımı istemsiz kardeş yerine koyuyordum. ve bu her defasında ihanetle sonuçlandı, hepsine güvenimi verdim ve boşa çıkartıp gibtir çektiler. yine, yine ve yine. kendim gibi masum sanıyordum herkesi. aynı taktan hareketi, farklı bir sonuç bekleyerek tekrar, tekrar ve tekrar yaptım. bu gerçekten aptalcaydı.
kafam basmıyordu o dönemler. ama bu yediğim gibtirler beni içten içe değiştiriyordu. bambaşka birine dönüşebileceğimi nereden bilebilirdim ki. hayat oyununda ansızın rolün değişebiliyor, iyiyken kötü, kötüyken iyi v.s olabiliyorsun.

sınıfta öyle takıldığım fazla kişi yoktu. birçoğu beni dışlıyordu zaten, birkaç kişi vardı işte o da zaman geçsin diye.
kızlarla daha iyi anlaşırdım, ne bileyim hala da öyle içime düşüyorlardı resmen. aşk sevgi duygularını lise çağına kadar yaşamadım. zaten ilk okulda aşk mı olurmuş amk? çocuğuz daha.

birgün öğretmenden çok pis dayak yemiştim, adam gavura vurur gibi vuruyordu. hak ettik mi bilmem ama sınıfın camından atlayıp tekrar tırmanıyorduk (1.kat) ilk küfrümü de o zaman ettim zaten. hadi ailem dövebilir de sen kimsin de bana vuruyorsun lan? sinirden ağlama krizine girmiştim. ailem de öğretmen ne derse haklıdır kafasındaydı. dediğim gibi kimse anlamıyordu beni.

devam et ben upluyorum

up up up

o sene de öyle geçti. ilk okulu burada kesiyorum hep benzer şeyler oldu çünkü. orta okula geçtiğimde artık daha farklıydım, duygularım yavaş yavaş körelmeye başlıyordu. herkese eskisi kadar değer vermiyordum. ama insanları hala önemsiyordum.
dışlanmaya tam gaz devam ediyordum. ama zamanla sınıfa yeni bir eleman geldi, adam aynı benim kafadandı beni anlıyordu lan.
daha sonra çember genişledi ve 7 kişilik bir grup kurduk. ve hepsi de birbirini anlayan dışlanmış insanlardan oluşuyordu.

vay amk can damarimdan vurdun beni yaz amk yaz

herşey iyi gidiyordu, bir insanın onu anlayan arkadaşlara sahip olması çok iyi birşeydir. hele ki aynı kafadansanız.
derslerimi biraz salmıştım artık, umursamıyordum çünkü. bu umursamazlık daha sonra başıma çok işler açacaktı. haberim yoktu tabi. eskiden insanlara el kaldıramayan ben, orta okulda karşı sınıftan birini yere yatırıp dövmüştüm. hatta kavga ettiğimden dolayı birçok kez öğretmenden dayak yedim, kadındı falan ama eli ağırdı. sanki içimde ki gülücük saçan çocuk yavaş yavaş ölüyordu, yerini bir canavara bırakıyordu.